In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Journal of the History of Philosophy 39.4 (2001) 596-597 [Access article in PDF] Karl Ameriks, editor. The Cambridge Companion to German Idealism. New York: Cambridge University Press, 2000. Pp. xiii + 306. Cloth, $54.95. Paper, $19.95. This recently published volume is a welcome and timely addition to the Cambridge Companion series. The past two decades have witnessed a renewed and now burgeoning interest in post-Kantian German philosophy, notably among (...) philosophers working in the continental and analytic traditions. Contributors to the volume reflect this diversity (actually, most work within the analytic tradition), and all are familiar and veteran scholars of Kant and German Idealism. The essays, as expected, are compact, but are tightly presented and clearly argued. The decision to devote a Cambridge Companion volume to a philosophical movement—a major exception, as most are aware, for the series—seems quite justified given the heretofore unacknowledged importance of the period and the global (at least among Anglo-American philosophers) misunderstanding from which it has suffered until recently. On both scores, this volume is a successful corrective. A short review precludes individual evaluation, however brief, of the essays in this fine collection, so I will limit my comments to a few general points.The essays are organized so as to provide the reader with a thorough introduction to the history of German Idealism construed broadly to include Kant, Hamann, Herder, Jacobi, Maimon, Reinhold, Fichte, Schelling, Hegel, the Romantics, and at least the trajectory of post-Hegelianism. The Romantics, particularly Novalis, Schiller, and Hölderlin, receive overdue and careful treatment—Charles Larmore's essay on Hölderlin and Novalis being, in this reviewer's judgment, one of the better contributions to the collection. Some authors retrace themes developed in their earlier scholarly work (especially Pinkard, Wood, Pippin, Beiser, and Bowie); however each essay almost without exception attempts to advance the scholarly discussion of the problems it explores. Paul Guyer's essay, for instance, fits this description: he offers a robust defense of Kantian dualism (e.g., intuition and concept, representation and thing in itself) against Hegelian objections which includes a fine analysis of the genesis of Kant's arguments. On the other hand, Guyer's essay, along with the contributions of Wood, Pippin, Pinkard, Larmore, and Bowie, might be more fruitful for readers more interested in philosophical problems engaged by the Idealists (e.g., moral and political autonomy, rational normativity). The collection begins with Frederick Beiser's skillfully condensed and informative essay on the unresolved tensions within Enlightenment philosophy (and the way in which those tensions, highlighted rather than resolved by the Pantheism controversy, helped set the agenda for what became the tasks of German Idealism) and ends with Karl Ameriks's fine essay on the complex legacy of Idealism in the works of Feuerbach, Marx, and Kierkegaard.One of the problems which occupied everyone in this period was rational authority, [End Page 596] namely, what would ground our normative theoretical and practical judgments and to what extent reason would provide either the foundation itself or access to this foundation. Most of the essays address this issue either directly or implicitly and accurately capture the diverse responses to this basic question and its implications for political philosophy—another central theme for the Idealist tradition. The problem of rational authority had been inherited from Rousseau, yet the Idealists explored the issue with an unparalleled thoroughness and urgency in the shadow of the French Revolution. Larmore does an exceptional job of articulating Hölderlin's and Novalis's critique of Fichtean self-consciousness, namely, that judgment itself must presuppose and draw upon a more basic unity (Absolute Being for Hölderlin and the Being of the I antecedent to self-awareness for Novalis) than the self-positing I, a unity which, as Larmore notes, underlies every cognitive attitude. Contributing to this general critique was the aesthetic holism of Hamann, Schiller, and Herder ably sketched by Daniel Dahlstromm. Central to the problem of rational authority is the contribution of Hegel, who took to heart Hölderlin's insistence on a more basic primordial unity... (shrink)

It is widely recognized that conceptual and theoretical innovations and the employment of new instruments and experimental techniques are important factors in explaining the growth of scientific knowledge in chemistry. This study examines another dimension of research in chemistry, collaboration and co-authorship. I focus specifically on Theodore Richards’ career and publications. During the period in which Richards worked, co-authorship was beginning to become more common than it had been previously. Richards was the first American chemist to be awarded a Nobel (...) Prize and he was at the forefront in this new trend in chemistry. He collaborated more than was typical for his time, with many scientists, in different sized groups, and he often had persistent collaborative relationships, extending over a number of years. Further, it appears that these collaborations benefited Richards, his collaborators, and the field of chemistry as a whole. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Studies of epistemic communities and collaborative research in the social sciences have deepened the understanding of how science works, and more specifically how the social dimensions of scientific practice both enable and impede social scientists in realizing their epistemic goals. Two types of studies of epistemic communities are distinguished: general theories of epistemic communities aim to construct accounts of theoretical change applicable to all social scientific specialties, whereas historical studies emphasize the contingencies that affect specific social scientific disciplines, subfields, or (...) institutions. Although collaborative research plays a less pronounced role in the social sciences than in the natural sciences, collaboration has enabled social scientists to investigate topics that would otherwise be difficult to investigate. (shrink)

Philosophy has much to offer psychiatry, not least regarding ethical issues, but also issues regarding the mind, identity, values, and volition. This has become only more important as we have witnessed the growth and power of the pharmaceutical industry, accompanied by developments in the neurosciences. However, too few practising psychiatrists are familiar with the literature in this area. -/- The Oxford Handbook of Philosophy and Psychiatry offers the most comprehensive reference resource for this area ever published. It assembles challenging and (...) insightful contributions from key philosophers and others to the interactive fields of philosophy and psychiatry. Each contributions is original, stimulating, thorough, and clearly and engagingly written - with no potentially significant philosophical stone left unturned. Broad in scope, the book includes coverage of several areas of philosophy, including philosophy of mind, science, and ethics. For philosophers and psychiatrists, The Oxford Handbook of Philosophy and Psychiatry is a landmark publication in the field - one that will be of value to both students and researchers in this rapidly growing area. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

The article examines Thomas Kuhn's work in the history of science with special attention to its relevance to subsequent developments in social epistemology. The article begins with a discussion of Kuhn's historical work, and the so-called historical turn in philosophy of science. It then examines Kuhn's views on textbook science, followed by an analysis of Kuhn's views on the relationship between the history of science and the philosophy of science. Then it discusses Kuhn's contributions to our understanding of the social (...) dimensions of scientific inquiry. Finally, it discusses his influence on the social epistemology of science and the sociology of science. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

The thought of G. W. F. Hegel has had a deep and lasting influence on a wide range of philosophical, political, religious, aesthetic, cultural and scientific movements. But, despite the far-reaching importance of Hegel's thought, there is often a great deal of confusion about what he actually said or believed. This is an invaluable introduction for philosophical beginners and a useful reference source for more advanced scholars and researchers.

In his lectures on ethics and on the state Schleiermacher develops a theory of a limited communitarian state, one that purports to balance individual interests and rights with the more general aims...

Julian N. Hartt once observed that Calvin so accentuates divine causation that he denies all secondary agency. A strong statement of God's omnipotence commits Calvin to the position that divine causation is the only connection that has any foundation in reality. And this claim, Hartt noted, places Calvin dangerously close to Spinozism. I have no stake in any analysis that attempts to indicate affinities between Calvin and the Dutch rationalist whom he predates by several generations. But, as Hartt suggested and (...) as I will demonstrate, a persuasive case can be made for Calvin's commitment to a thoroughgoing causal determinism that has God at the helm directing every event. Now one should note at the outset that Calvin has solid theological reasons for stressing the role of God's all-determining will in the course of events. As a Reformation theologian, he is a persistent defender of the utter gratuitousness of grace, thereby denying that the moral, spiritual, and epistemological chasm separating the human and the divine can in any way be reconciled by human being. Yet, for Calvin, grace possesses an omnicompetence – even faith is the gift of grace – which, when examined within the total context of his thought, reveals the radical dependence of the entire created order upon the will of God. (shrink)

This paper proposes an interpretation of the rainfall example in which Aristotle does not himself think that crop growth is the final cause of rain. The grounds for this interpretation will be an ‘elemental teleology’ which affirms that the only final cause of the movements of the elements is the goal of reaching their proper places of rest. Textual evidence for the presence of this doctrine in Aristotle’s thought is examined in the first two thirds of the paper. My interpretation (...) is then offered along with an argument for why it is both possible and preferable to the alternative reading which claims that Aristotle believed that rain falls for the sake of the crops. (shrink)

IN HIS EARLY, UNPUBLISHED WRITINGS ON ETHICS, Schleiermacher sketched the framework for a theory of human agency in which he defends a soft determinist view of freedom. He developed his theory as an alternative to noumenal causality, which he had come to reject as inconsistent with a comprehensive scientific conception of the world. Even as a young student, Schleiermacher was convinced that some form of naturalism is inescapable—we are firmly rooted within nature and history—and that, accordingly, our conceptions of morality (...) and religion, to some extent, must be carved out within a naturalistic framework. Naturally, Schleiermacher found transcendental freedom to be an indefensible exception to natural causation and to our interconnectedness with the natural world. Equally important, he found it to be unnecessary for and an obstacle to a sound moral theory. In his early notebooks we find the following entry: “Speculative reason’s concept of transcendental freedom is indispensable only for an otherworldly subject.” Yet, on the first page of his treatise on freedom, Schleiermacher highlights the impasse between Kantian and Leibnizian conceptions of freedom and intimates his dissatisfaction with both theories. The dissatisfaction with Leibniz, though never directly stated, stems from Leibniz’s atomistic conception of causality and inspires Schleiermacher to think seriously about issues in moral psychology which had been ignored or left undeveloped in the Leibnizian and, as it turns out, Kantian views. As we shall see, Schleiermacher discerned that human action originates from a complex constellation. (shrink)

According to Fichte, neither antithesis nor synthesis is possible without an absolute thesis, or what he called a thetic judgment. The only examples Fichte offers are ‘I am I’ and ‘self is free’. These judgments are absolute judgments, whereby the subject is neither equated with nor opposed to anything, but simply posited absolutely or as identical to itself. Thetic judgments presuppose no ground of conjunction or distinction, yet formally they seem to assert the identity of the subject and the predicate. (...) If this is so, there must be a third thing by reference to which the two are related. Or, in Fichte’s words, thetic judgements presuppose the requirement for a ground. In the proposition ‘I am I’ the ground of the relation is not present but must be sought as a task. The whole activity of the self is to find this basis. For example, in the proposition ‘self is free’ there is no ground of conjunction or distinction for relating these two concepts, but there is the requirement that the concepts be related. What the Wissenschaftslehre discloses is that these concepts can only be combined in the Idea of a self whose consciousness is determined by nothing outside itself. (shrink)

This paper concerns the way in which the transition from negative to positive philosophy is executed in Schelling’s critique of modern philosophy. Schelling’s original insight is that the transition occurs within negative philosophy by means of a twofold experience within philosophical reflection: (1) recognizing the failure of the idealist project of the conceptual determination of Being, and (2) the reversal of the idealist conception of the relation between concepts and their objects. I argue that Schelling uses a form of the (...) ontological argument, focusing on Anselm’s formula aliquid, quo nihil maius cogitari potest, both in his critique of traditional formulations of the argument and to navigate the transition to positive philosophy. (shrink)

This paper concerns the way in which the transition from negative to positive philosophy is executed in Schelling’s critique of modern philosophy. Schelling’s original insight is that the transition occurs within negative philosophy by means of a twofold experience within philosophical reflection: (1) recognizing the failure of the idealist project of the conceptual determination of Being, and (2) the reversal of the idealist conception of the relation between concepts and their objects. I argue that Schelling uses a form of the (...) ontological argument, focusing on Anselm’s formula aliquid, quo nihil maius cogitari potest, both in his critique of traditional formulations of the argument and to navigate the transition to positive philosophy. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Journal of the History of Philosophy 39.4 (2001) 596-597 [Access article in PDF] Karl Ameriks, editor. The Cambridge Companion to German Idealism. New York: Cambridge University Press, 2000. Pp. xiii + 306. Cloth, $54.95. Paper, $19.95. This recently published volume is a welcome and timely addition to the Cambridge Companion series. The past two decades have witnessed a renewed and now burgeoning interest in post-Kantian German philosophy, notably among (...) philosophers working in the continental and analytic traditions. Contributors to the volume reflect this diversity (actually, most work within the analytic tradition), and all are familiar and veteran scholars of Kant and German Idealism. The essays, as expected, are compact, but are tightly presented and clearly argued. The decision to devote a Cambridge Companion volume to a philosophical movement—a major exception, as most are aware, for the series—seems quite justified given the heretofore unacknowledged importance of the period and the global (at least among Anglo-American philosophers) misunderstanding from which it has suffered until recently. On both scores, this volume is a successful corrective. A short review precludes individual evaluation, however brief, of the essays in this fine collection, so I will limit my comments to a few general points.The essays are organized so as to provide the reader with a thorough introduction to the history of German Idealism construed broadly to include Kant, Hamann, Herder, Jacobi, Maimon, Reinhold, Fichte, Schelling, Hegel, the Romantics, and at least the trajectory of post-Hegelianism. The Romantics, particularly Novalis, Schiller, and Hölderlin, receive overdue and careful treatment—Charles Larmore's essay on Hölderlin and Novalis being, in this reviewer's judgment, one of the better contributions to the collection. Some authors retrace themes developed in their earlier scholarly work (especially Pinkard, Wood, Pippin, Beiser, and Bowie); however each essay almost without exception attempts to advance the scholarly discussion of the problems it explores. Paul Guyer's essay, for instance, fits this description: he offers a robust defense of Kantian dualism (e.g., intuition and concept, representation and thing in itself) against Hegelian objections which includes a fine analysis of the genesis of Kant's arguments. On the other hand, Guyer's essay, along with the contributions of Wood, Pippin, Pinkard, Larmore, and Bowie, might be more fruitful for readers more interested in philosophical problems engaged by the Idealists (e.g., moral and political autonomy, rational normativity). The collection begins with Frederick Beiser's skillfully condensed and informative essay on the unresolved tensions within Enlightenment philosophy (and the way in which those tensions, highlighted rather than resolved by the Pantheism controversy, helped set the agenda for what became the tasks of German Idealism) and ends with Karl Ameriks's fine essay on the complex legacy of Idealism in the works of Feuerbach, Marx, and Kierkegaard.One of the problems which occupied everyone in this period was rational authority, [End Page 596] namely, what would ground our normative theoretical and practical judgments and to what extent reason would provide either the foundation itself or access to this foundation. Most of the essays address this issue either directly or implicitly and accurately capture the diverse responses to this basic question and its implications for political philosophy—another central theme for the Idealist tradition. The problem of rational authority had been inherited from Rousseau, yet the Idealists explored the issue with an unparalleled thoroughness and urgency in the shadow of the French Revolution. Larmore does an exceptional job of articulating Hölderlin's and Novalis's critique of Fichtean self-consciousness, namely, that judgment itself must presuppose and draw upon a more basic unity (Absolute Being for Hölderlin and the Being of the I antecedent to self-awareness for Novalis) than the self-positing I, a unity which, as Larmore notes, underlies every cognitive attitude. Contributing to this general critique was the aesthetic holism of Hamann, Schiller, and Herder ably sketched by Daniel Dahlstromm. Central to the problem of rational authority is the contribution of Hegel, who took to heart Hölderlin's insistence on a more basic primordial unity... (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)