The DAMA project is an observatory for rare processes and it is operative deep underground at the Gran Sasso National Laboratory of the I.N.F.N. In particular, the DAMA/LIBRA (Large sodium Iodide Bulk for RAre processes) set-up consists of highly radiopure NaI(Tl) detectors for a total sensitive exposed mass of ≃250 kg. Recent results, obtained by this set-up by exploiting the model independent annual modulation signature of Dark Matter (DM) particles, have confirmed and improved those obtained by the former DAMA/NaI experiment. (...) A model independent evidence for the presence of Dark Matter particles in the galactic halo is cumulatively obtained at 8.2 σ C.L. No systematics or side reactions able to account for the measured modulation amplitude and to contemporaneously satisfy all the many specific requirements of the signature have been found or suggested by anyone over more than a decade. An example of one of the many possible model dependent corollary quests for the candidate particles and for the related astrophysical, nuclear and particle physics scenarios is presented considering the whole cumulative exposure. Future perspectives are shortly addressed. (shrink)

Dans cet ouvrage, Carlo Borghero se place délibérément dans le camp de ceux que l’on aurait tendance à considérer comme les perdants de la bataille qui oppose cartésiens et newtoniens en France dans la première moitié du xviiie siècle. Il s’agit donc d’étudier les réactions des cartésiens à la diffusion des thèses de Newton, mais aussi de Locke. Il importe particulièrement à C. Borghero de montrer que ceux qui s’opposent à la philosophie anglaise newtoniano-lockienne le font en tant que carté..

Searches for non-paulian nuclear processes, i.e. processes normally forbidden by the Pauli–Exclusion–Principle (PEP) with highly radiopure NaI(Tl) scintillators allow the test of this fundamental principle with high sensitivity. Status and perspectives are addressed.

Dans cet ouvrage, Carlo Borghero se place délibérément dans le camp de ceux que l’on aurait tendance à considérer comme les perdants de la bataille qui oppose cartésiens et newtoniens en France dans la première moitié du xviiie siècle. Il s’agit donc d’étudier les réactions des cartésiens à la diffusion des thèses de Newton, mais aussi de Locke. Il importe particulièrement à C. Borghero de montrer que ceux qui s’opposent à la philosophie anglaise newtoniano-lockienne le font en tant que carté...

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Conversion and Religious Identity in Buddhism and ChristianityJohn D'Arcy MayA Benedictine abbey that has been involved in exchanges with Buddhist monks since 1979 was an appropriate setting for serious discussion of double identity and change of identity between Buddhists and Christians. The European Network holds its conferences every two years, and after experiencing the Benedictine hospitality of St.Ottilien once again it was decided that every second conference should be (...) held here in the future, with the intervening ones in different centers throughout Europe. Br.Josef Götz OSB introduced the conference by telling the story of the intermonastic encounters with monks of the Soto, Rinzai, and Shingon traditions over the last twenty-five years at St. Ottilien. Participants in these agreed that they had never learned so much about their own traditions as when they were engaged in dialogue at a spiritual and experiential level with their monastic "others." One Zen monk told the Benedictines, "Working with your carpenter, I understand Christianity," and another asked for baptism in order to participate more fully in the liturgy.The situation in the Buddhist countries of Asia, however, is not necessarily so harmonious, as reports by Fr. Thomas Timpte OSB from Korea and Dr. Elizabeth Harris from Sri Lanka made clear. Just to hear about the religious situation in South Korea, the "great unknown" of East Asian Buddhism, was worthwhile. Though four traditions—Shamanism, Buddhism with elements of Daoism, Confucianism, and Christianity—coexist largely peacefully, the advent of Christianity caused tensions arising from both persecutions and conversions. Though many Koreans would find no contradiction in being both Confucianist (at least in a cultural sense) and Christian, Buddhism itself is coming to be seen as a cultural phenomenon, and those earnestly seeking peace of heart turn to Christianity. Almost half the members of [End Page 189] parliament are either Catholic or Protestant, though there is little evidence of Christian ethics in political practice. Nevertheless, Buddhism is now the fastest-growing religion, as Catholics in particular find themselves attracted to the temple environment, which is experienced as "a kind of homecoming." "Christian in the head, Shamanist in the belly, Buddhist in the heart," though a simplification, sums up the situation.In Sri Lanka, on the other hand, things are considerably more fraught, and with the passage of anticonversion legislation the conference theme of conversion and identity is a charged topic. Elizabeth Harris illustrated the lengths to which certain Christians are prepared to go to win converts, such as working the camps of tsunami survivors. Though British evangelical missionaries had originally been afforded remarkable hospitality by the Buddhists—even being invited to preach in temples —their insistence that if Christianity is right, Buddhism must be wrong polarized relations, and the great public debate of 1815 still sets a precedent. Thus even for contemporary Christian inheritors of the fusion of the European Enlightenment with evangelical Christianity, both the conviction of sin and rational argument assure the superiority of Christianity. In the ethnic conflict presently raging, the religions are "not innocent," with Tamils and Christians being conflated into the "other" against which Sinhalese antipathy is directed. This is all the more tragic in that most Sri Lankan Buddhists accept the traditional ethic of tolerance.Jørgen Skov Sørensen and Kajsa Ahlstrand illuminated the religious situation in Scandinavia from different perspectives. Sørensen reflected on the "soft boundaries" that actually exist in many pluralistic societies, something that puzzled both civil servants and missionaries even in colonial India. There is a danger that contemporary Christians will try to impose the same unambiguous boundaries on postmodern Europe as they did in their former colonies. Ahlstrand's report on an empirical study done in Sweden showed how unrealistic this is. Dual identity as both Buddhist and Christian was more common than complete identification with either, and 42 percent of those who identified completely with Christianity said they did not believe in God!The centerpiece of the conference was a vigorous debate between Paul Williams, a prominent British Buddhist and professor of Indian and Tibetan philosophy who announced his conversion to Catholicism in a provocative book, The Unexpected Way, and two protagonists who disagreed with his reasoning from... (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Conversion and Religious Identity in Buddhism and ChristianityJohn D'Arcy MayA Benedictine abbey that has been involved in exchanges with Buddhist monks since 1979 was an appropriate setting for serious discussion of double identity and change of identity between Buddhists and Christians. The European Network holds its conferences every two years, and after experiencing the Benedictine hospitality of St.Ottilien once again it was decided that every second conference should be (...) held here in the future, with the intervening ones in different centers throughout Europe. Br.Josef Götz OSB introduced the conference by telling the story of the intermonastic encounters with monks of the Soto, Rinzai, and Shingon traditions over the last twenty-five years at St. Ottilien. Participants in these agreed that they had never learned so much about their own traditions as when they were engaged in dialogue at a spiritual and experiential level with their monastic "others." One Zen monk told the Benedictines, "Working with your carpenter, I understand Christianity," and another asked for baptism in order to participate more fully in the liturgy.The situation in the Buddhist countries of Asia, however, is not necessarily so harmonious, as reports by Fr. Thomas Timpte OSB from Korea and Dr. Elizabeth Harris from Sri Lanka made clear. Just to hear about the religious situation in South Korea, the "great unknown" of East Asian Buddhism, was worthwhile. Though four traditions—Shamanism, Buddhism with elements of Daoism, Confucianism, and Christianity—coexist largely peacefully, the advent of Christianity caused tensions arising from both persecutions and conversions. Though many Koreans would find no contradiction in being both Confucianist (at least in a cultural sense) and Christian, Buddhism itself is coming to be seen as a cultural phenomenon, and those earnestly seeking peace of heart turn to Christianity. Almost half the members of [End Page 189] parliament are either Catholic or Protestant, though there is little evidence of Christian ethics in political practice. Nevertheless, Buddhism is now the fastest-growing religion, as Catholics in particular find themselves attracted to the temple environment, which is experienced as "a kind of homecoming." "Christian in the head, Shamanist in the belly, Buddhist in the heart," though a simplification, sums up the situation.In Sri Lanka, on the other hand, things are considerably more fraught, and with the passage of anticonversion legislation the conference theme of conversion and identity is a charged topic. Elizabeth Harris illustrated the lengths to which certain Christians are prepared to go to win converts, such as working the camps of tsunami survivors. Though British evangelical missionaries had originally been afforded remarkable hospitality by the Buddhists—even being invited to preach in temples —their insistence that if Christianity is right, Buddhism must be wrong polarized relations, and the great public debate of 1815 still sets a precedent. Thus even for contemporary Christian inheritors of the fusion of the European Enlightenment with evangelical Christianity, both the conviction of sin and rational argument assure the superiority of Christianity. In the ethnic conflict presently raging, the religions are "not innocent," with Tamils and Christians being conflated into the "other" against which Sinhalese antipathy is directed. This is all the more tragic in that most Sri Lankan Buddhists accept the traditional ethic of tolerance.Jørgen Skov Sørensen and Kajsa Ahlstrand illuminated the religious situation in Scandinavia from different perspectives. Sørensen reflected on the "soft boundaries" that actually exist in many pluralistic societies, something that puzzled both civil servants and missionaries even in colonial India. There is a danger that contemporary Christians will try to impose the same unambiguous boundaries on postmodern Europe as they did in their former colonies. Ahlstrand's report on an empirical study done in Sweden showed how unrealistic this is. Dual identity as both Buddhist and Christian was more common than complete identification with either, and 42 percent of those who identified completely with Christianity said they did not believe in God!The centerpiece of the conference was a vigorous debate between Paul Williams, a prominent British Buddhist and professor of Indian and Tibetan philosophy who announced his conversion to Catholicism in a provocative book, The Unexpected Way, and two protagonists who disagreed with his reasoning from... (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:In the Belly of the Whale:Some Thoughts on Preserving the Integrity of the New Bioethics CommissionF. Daniel Davis (bio)10 July 2010. Washington, D.C. President Obama's Presidential Commission for the Study of Bioethical Issues has just concluded its inaugural meeting, designed as a primer—the first of three that it plans to hold—on synthetic biology. As a topic for deliberation by a national bioethics commission, "synbio" is ideal. A cloud of (...) equipoise hangs over the practical implications of recent developments in this, the latest phase in the evolution of biotechnology—a seemingly genuine uncertainty about the need for additional mechanisms of oversight to mitigate potential risks to biosafety or biosecurity. Despite these concerns, its advocates and practitioners enthusiastically champion the prospect of eventual, perhaps significant benefits to be gained with progress in "synbio," including, for example, enhanced processes for the mass production of vaccines and biofuels. And yet like the advent of recombinant DNA technologies in the mid-1970s, synthetic biology has generated not only hope for benefits and concern for risks, but also questions variously described as "deep," "profound," "fundamental," and "philosophical": Is the capacity to synthesize novel, living entities yet another technological invitation to hubris on the part of humankind? Will that capacity alter the relationship between humankind and nature? How should we think about the moral status of living entities created de novo in the laboratory? Should we even care? How will wide-scale applications of synthetic biology tip the scales of social justice? And finally, the democratization of synthetic biology, the growth of DIY-BIO (do-it-yourself-biology) communities beyond the usual scientific arenas of academia and industry, has infused old questions about scientific freedom and responsibility with new complexities—all in the midst of an American public that is reportedly unaware and uneducated about this new chapter in the often triumphant, unsettling history of biotechnology.Thus, the topic of synthetic biology presents the new commission with several possibilities. It could very well make a substantial contribution to public policies responsive to both the current capabilities and the possible trajectories of [End Page 291] these emergent biotechnologies. The very fact that the President explicitly asked the Commission to take up the topic and report back to him (in six months) means that that potential is especially promising. It could, as well, delve into the "deeper" philosophical questions that "synbio" raises with the aim of bringing both depth and breadth to the tasks of critically analyzing and reflecting upon what currently is known and what, with regard to the future, can only be glimpsed of this amalgam of the life sciences, engineering, and other disciplines. The Commission could also set its sights on diminishing the apparent deficit in public understanding of these biotechnologies. And finally, with this topic as well as any others it takes up, the Commission, along with the administration that established it, could make an effort to reinvigorate public bioethics in the United States. At the very least, in the sobering light of experience with the President's Council on Bioethics, certain actions or behaviors could be avoided in the interests of preserving the integrity—the moral and political legitimacy—of the new commission. Although each of these possibilities warrants further explanation, my focus here is the final one.The Belly of the WhaleIn several decades, some future historian of public bioethics in the U.S. will be able to look back on the bioethics commissions established to date and offer an insightful, comprehensive—maybe even magisterial—account of their beginnings and endings, their deliberations and the political forces that shaped them, and perhaps most important, their ultimate value as public bodies. Lacking the strategic perch of historical distance, and fresh from the trenches, I can only offer a few somewhat informed but partial observations and arguments about public bioethics in the context of contemporary American politics, acknowledging at the outset that my thoughts are open to, and needful of, critical amendment or supplement by others.In the U.S., bioethics commissions are political creatures, established through the authority of the Congress or the President for the purpose of providing counsel to the legislative and/or executive... (shrink)

Die Bibliotheca Teubneriana, established in 1849, has evolved into the world's most venerable and extensive series of editions of Greek and Latin literature, ranging from classical to Neo-Latin texts. Some 4-5 new editions are published every year. A team of renowned scholars in the field of Classical Philology acts as advisory board: Gian Biagio Conte (Scuola Normale Superiore di Pisa) James Diggle (University of Cambridge) Donald J. Mastronarde (University of California, Berkeley) Franco Montanari (Università di Genova) Heinz-Günther Nesselrath (Georg-August-Universität Göttingen) (...) Dirk Obbink (University of Oxford) Oliver Primavesi (Ludwig-Maximilians Universität München) Michael D. Reeve (University of Cambridge) Richard J. Tarrant (Harvard University) Formerly out-of-print editions are offered as print-on-demand reprints. Furthermore, all new books in the Bibliotheca Teubneriana series are published as eBooks. The older volumes of the series are being successively digitized and made available as eBooks. If you are interested in ordering an out-of-print edition, which hasn't been yet made available as print-on-demand reprint, please contact us: [email protected] All editions of Latin texts published in the Bibliotheca Teubneriana are collected in the online database BTL Online. (shrink)

In the sixth century a.d., Procopius of Kaisareia (Palestine) wrote eight books on the wars against the Persians, Vandals and Goths, as well as a book on the building activity in the reign of Justinian I. Whereas his history of war is the work of an objective historian, his so-called "secret history" (historia arcana) is filled with gossip and rumors that circulated within the imperial court. Procopius is a source to both historians and philologists.

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Inside What Would Plato Do?, you'll find the basics of philosophy, written in an easy, digestible way we can all understand, along with questions to help you apply these important theories to your own life. So, after you've learned about a philosophical concept, you'll then be challenged to test yourself and see how the results can impact your daily life. For instance, after learning about Kant's theory of morality and the importance of intention you're challenged with questions like: Can good (...) people do bad things? Was there a time when you intended to do something helpful that ended up being hurtful? Does that make you a good person (because you intended to do good) or a bad person (because the results were bad)? What Would Plato Do? will not only help you better understand some of the greatest thinkers ever but will also help you think of the world around you in a whole new way! (shrink)

Bu makale, sosyal dışlanma kavramına genel bir bakış sağlar. Kavramın önem kazandığı belirli tarihsel durumları yeniden ele alır. Ayrıca kavramın, belli başlı okumalarını destekleyen farklı teorik çerçeveleri saptadığı gibi, çeşitli yorumlamaları da ele alır.This article provides a general overview ofthe concept of social exclusion. It reconstructs the specific historical conditions in which the concept gained prominence. Furthermore, it identifies the various interpretations as well as the different theoretical frameworks that underpin the distinctive reading ofthe concept.

We perceive smells as perduring complex entities within a distal array that might be conceived of as smellscapes. However, the philosophical orthodoxy of Odor Theories has been to deny that smells are perceived as having a distal location. Recent challenges have been mounted to Odor Theories’ veracity in handling the timescale of olfactory perception, how it individuates odors as a distal entities, and their claim that olfactory perception is not spatial. The paper does not aim to dispute these criticisms. Rather, (...) what will be shown is that Molecular Structure Theory, a refinement of Odor Theory, can be further developed to handle these challenges. The theory is further refined by focusing on distal perception that requires considering the perceptual object as mereologically complex persisting odor against a background scene conceived of as a smellscape. What will be offered is an expansion of Molecular Structure Theory to account for distal smell perception within natural environments. (shrink)

The field of AI safety aims to prevent increasingly capable artificially intelligent systems from causing humans harm. Research on moral alignment is widely thought to offer a promising safety strategy: if we can equip AI systems with appropriate ethical rules, according to this line of thought, they'll be unlikely to disempower, destroy or otherwise seriously harm us. Deontological morality looks like a particularly attractive candidate for an alignment target, given its popularity, relative technical tractability and commitment to harm-avoidance principles. I (...) argue that the connection between moral alignment and safe behavior is more tenuous than many have hoped. In general, AI systems can possess either of these properties in the absence of the other, and we should favor safety when the two conflict. In particular, advanced AI systems governed by standard versions of deontology need not be especially safe. (shrink)

This paper is a review of the influence that lógos has had on ancient Greek, Jewish, and Christian writings. During the philosophical era known as Middle Platonism, the concept/ontology of the lógos played a unique role in enabling Pagan, Jewish, and Christian intellectuals to communicate on a small space of common ground.

We are immersed within an odorous sea of chemical currents that we parse into individual odors with complex structures. Odors have been posited as determined by the structural relation between the molecules that compose the chemical compounds and their interactions with the receptor site. But, naturally occurring smells are parsed from gaseous odor plumes. To give a comprehensive account of the nature of odors the chemosciences must account for these large distributed entities as well. We offer a focused review of (...) what is known about the perception of odor plumes for olfactory navigation and tracking, which we then connect to what is known about the role odorants play as properties of the plume in determining odor identity with respect to odor quality. We end by motivating our central claim that more research needs to be conducted on the role that odorants play within the odor plume in determining odor identity. (shrink)

This is the first chapter to our edited collection of essays on the nature and ethics of blame. In this chapter we introduce the reader to contemporary discussions about blame and its relationship to other issues (e.g. free will and moral responsibility), and we situate the essays in this volume with respect to those discussions.

Osmanlı şer‘iyye sicillerinin bir kısmı Arapça olarak tutulduğu için söz konusu dile hâkim olamayanlar pek yararlanamamaktadırlar. Arapça kayıtlardan istifade etme ve bunların tercümesi ek bir uzmanlık gerektirir. İstanbul kadı sicilleri dahil birkaç örnek dışında bu alanda pek çalışılmamıştır. Bu makalemizde, Arapça siciller üzerinde çalışacaklar için Bursa B-18 numaralı sicilden nitelikli kayıt örnekleri seçilerek günümüz Türkçesi’ne tercüme edilmiştir. Bunun yanında bir kaydın muhteva açısından hangi konuları içerdiğine de değinilmiştir. Ayrıca sicilde yer alan Arapça methiye ve lakaplar da günümüz Türkçesi’ne çevrilmiştir. Sicillerde, (...) Arapça kayıtlar belli bir kalıp içerisinde tutulduğundan, yapılan tercüme örneklerinin, benzer konularda çalışma yapan araştırmacılara kolaylık sağlayacağı düşünülmektedir. (shrink)

When it originated in the late 19th century, psychometrics was a field with both a scientific and a social mission: psychometrics provided new methods for research into individual differences, and at the same time, these psychometric instruments were considered a means to create a new social order. In contrast, contemporary psychometrics - due to its highly technical nature and its limited involvement in substantive psychological research - has created the impression of being a value-free discipline. In this article, we develop (...) a contrasting characterization of contemporary psychometrics as a value-laden discipline. We expose four such values: that individual differences are quantitative (rather than qualitative), that measurement should be objective in a specific sense, that test items should be fair, and that utility of a model is more important than its truth. Our goal is not to criticize psychometrics for employing these values, but rather to bring them into the open and to show that these values are not inevitable and are in need of systematic evaluation. (shrink)

Verili bir durumu anlamayı, onu bir bütün olarak kurgulamak olarak düşünelim. Kurgu basit bir gösterge de olabilir, karmaşık bir yapı da olabilir; belli belirsiz bir iz veya izler toplamı da olabilir. Kurgunun işlevini yerine getirmesini sağlayan gerek ve yeter koşul verili olan durum ile kendi yapısı arasında bir karşılaştırma olanağını sağlamasıdır. Nitekim, en bilindik anlamda bir durumu kurgulamak onu bir başka durumla karşılaştırmaktır. Bu yüzden de karşılaştırma yapmayı anlama yetimiz için ön dayanak olan bir alt-yeti olarak tanımlayabiliriz. Bu alt-yetinin edimsel (...) doğasına ilişkin bazı sorulara yanıt aramak istersek, karşılaştırma dediğimiz edimin doğal koşullarını incelememiz gerekir. Bu bildiride karşılaştırma ediminin doğal koşullarını betimlemeyi amaçlayan bir çerçeve çizmeye ve böylelikle anlama yetimizin ön dayanaklarının edimsel doğasını uygun bir biçimde nasıl yorumlayabileceğimiz sorusuna yanıt vermeye çalışacağım. (shrink)

First collected in Italy in 1985, _Art's Claim to Truth_ is considered by many philosophers to be one of Gianni Vattimo's most important works. Newly revised for English readers, the book begins with a challenge to Plato, Aristotle, Kant, and Hegel, who viewed art as a metaphysical aspect of reality rather than a futuristic anticipation of it. Following Martin Heidegger's interpretation of the history of philosophy, Vattimo outlines the existential ontological conditions of aesthetics, paying particular attention to the works of (...) Kandinsky, which reaffirm the ontological implications of art. Vattimo then builds on Hans-Georg Gadamer's theory of aesthetics and provides an alternative to a rationalistic-positivistic criticism of art. This is the heart of Vattimo's argument, and with it he demonstrates how hermeneutical philosophy reaffirms art's ontological status and makes clear the importance of hermeneutics for aesthetic studies. In the book's final section, Vattimo articulates the consequences of reclaiming the ontological status of aesthetics without its metaphysical implications, holding Aristotle's concept of beauty responsible for the dissolution of metaphysics itself. In its direct engagement with the works of Gadamer, Heidegger, and Luigi Pareyson, _Art's Claim to Truth_ offers a better understanding of the work of Vattimo and a deeper knowledge of ontology, hermeneutics, and the philosophical examination of truth. (shrink)

Tarih boyunca Kur’an’ı anlama ve yorumlama faaliyetinin metodolojik bir zemine oturtulmasına yönelik çabaların semeresi olarak oluşup şekillenen klasik Ulûmu’l-Kur’an bahislerinden biri olan nesh konusu Sünnî gelenekte olduğu kadar Şiî gelenekte de farklı yorumlara konu olmuştur. Şiî müfessirler çoğunlukla bu kavramın anlam ve izahı ile ilgili olarak Sünnî meslektaşlarıyla benzer tutumlar sergilemiş olsalar da belli kırılma noktalarında onların kendilerine özgü yaklaşımlara sahip olduğu da gözlemlenebilmektedir. Özellikle nesh ve bedâ kavramları arasındaki benzerlik ve karşıtlık noktaları ile neshin Kur’an dilindeki isimlerinden biri olan (...) insâ kavramı bu farklı yaklaşımların temerküz ettiği hususlar arasında sayılabilir. Bu yazı söz konusu kavramın Şiî tefsir edebiyatı içerisinde nasıl anlaşılmış olduğunu izlemenin yanı sıra bu geleneğin Sünnî gelenekten ayrıştığı noktalara titizlikle işaret edebilmek için kimi değerlendirmeler yapmayı da amaçlamaktadır. Özellikle bedâ kavramı çerçevesinde Şiî tefsir ve daha genel anlamda Şiî düşünce hakkında ağırlıklı olarak dışarıdan teşekkül etmiş algı, bu düşüncenin ilahî bilgide değişiklik ya da eksiklik gibi illetleri mümkün gördüğü şeklindedir. Ne var ki doğrudan Şiî bilginlerin tefsir metinlerinde böyle bir yargıyı doğrulamak için yeterli veri bulunmamaktadır. İnsâ kavramı ise Şiî müfessirler tarafından, onların peygamberlerin ismeti konusundaki hassas tutumlarının neticesi olarak, farklı yorumlara ve mezhep içi tartışmalara konu olmuştur. Bu tartışmalarda Şiî bilginler imamlardan nakledilen rivayetlerin literal anlamlarına sadık kalmakla teorik tutarlılığı sürdürme arasında farklı konumları benimsemişlerdir. Bu bağlamda bu yazı, tefsir disiplini çerçevesinde benimsenen genel kabullerin metin yorumunda sebep olduğu gerilimlere ve açtığı diyalektik düşünme imkânlarına dair daha kapsamlı çalışmalar için bir tür giriş/başlangıç noktası oluşturmayı da hedeflemektedir. (shrink)

XIX. Yüzyılın sonları ve XX. yüzyılın başlarında Azerbaycan'da entelijansiya arasında milli bilinç ortaya çıkmış olsa da Sovyet dönemiyle birlikte bu süreç kesintiye uğramış ve toplumsal tabana yayılamamıştır. Sonuç olarak, var olan “Müslüman Kimliği”, Azeri toplumu için temel bir kimlik bağı olarak varlığını sürdürmeye devam etmiştir. Entelijansiyanın tasfiyesi ile birlikte, kullandıkları sloganlar ve milliyetçi semboller de ortadan kalkmış, Türk milliyetçiliği Azerbaycan'da bir ideoloji olarak varlığını koruyamamıştır. Sonuç itibariyle, politik-ideolojik milliyetçilik ve onun sloganları, milli bilinci canlı tutma imkanından yoksun bırakılmıştır. Bu makalede, (...) Sovyet Azerbaycan'ında milli bilinci besleyen temel faktörün İslâm ve Müslüman kimliği olduğu savunulmaktadır. Komünist rejim İslam’ın entelektüel ve ideolojik boyutlarını en aza indirmeyi başarmasına rağmen, kültürel norm ve yaşam tarzı haline gelen unsurlarını aşındırma konusunda başarısız kalmaktaydı. Sovyet Azerbacan’ında Müslüman olmak Azeri toplumunun bir üyesi olmak ve söz konusu toplumun yaşam tarzına bağlılık olarak algılanmaktaydı. Nitekim, Azerbaycan'da “Müslüman” tanımının göndermede bulunduğu yaşam tarzı Azeri toplumunu çevredeki -Ruslar, Ermeniler ve Gürcüler- toplumlardan ayıran temel faktör olmuştur. Bu anlamda, ortak yaşam tarzına ve kültürel normlara atıfta bulunan İslam, Sovyet döneminde Azeri toplumunun özdeşlik duygusunu pekiştirerek milli bilinci canlı tutmuştur.ÖzetBu çalışma Sovyet döneminde Azerbaycan’da İslam kimliğinin ve İslamî yaşam tarzının milli bilincin sürüdürülmesindeki rolü üzerine yoğunlaşmaktadır. Çalışmanın temel iddiası milli bilincin varlığını sürdürmesinde Müslüman kimliğinin ve İslami yaşam tarzının etkili olduğudur. Bu iddianın doğruluğunun kanıtlanması için belli tarihsel dönemde gerçekleşen, siyasi, toplumsal, demografik ve kültürel konularla ilgili analizler yapılmaktadır. Bu bağlamda XIX. yüzyılın ikinci çeyreğinden itibaren Rusya’nın işgali, milletleşme süreci ve arkasından yaşanan sovyetleştirme süreci Müslüman kimliği ve İslamî yaşam tarzi bağlamında ele alınmaktadır. Söz konusu dönem istatistiki kaynaklar, istihbarat raporları, propaganda kitapları, ve dönem üzerine yapılan akademik araştırmalar ışığında ele alınmış ve üzerine yorumlar yapılmıştır. XIX. Yüzyıla kadar siyasi ve kültürel açıdan İran’ın etkisi altında bulunan şimdiki Azerbaycan bölgesi Rusya İmparatorluğu tarafından işgal edilince bölge halkı ilk kez Hıristiyan yöneticilerin yönetimi altına girmiş oldu. Bölgedeki dayanaklarını güçlendirmek için Çar yönetiminin bölgeye yoğun bir şekilde Ermeni ve Rus nüfusu göç ettirmesi sonrasında ise Azerbaycan’daki Müslüman halk kendini ilk kez Hıristiyan topluluklarla çevrelenmiş olarak buldu. Hep kendisi gibi Müslüman olan toplumun bir parçası olan Azerbaycan toplumu Ruslardan, Ermenilerden ve Gürcülerden oluşan Hıristiyan toplulukların ortasında kendi kimliğini yeniden tanımlamak durumunda kaldı. Çar yönetiminin Azerbaycan’a göç ettirilen Ermeni ve Ruslar’a hem yasal olarak hem de uygulamalarda bir dizi ayrıcalıklar tanıması Azerbaycan Türklerinin kendilerini toplumsal, kültürel, ekonomik ve siyasi açıdan Hıristiyan baskısı altında hiss etmelerine neden olmuştur. Söz konusu baskı ve kayırmanın 1905 ve 1918 yıllarında Azerbaycan Türkleri ile Ermeniler arasında patlak veren çatışmalarda daha yoğun bir şekilde hiss edildiği görülmektedir. Yaşadığı tecrübeler Azerbaycan Türklerini dışlanma nedeni olan kimliklerini, yani Müslüman kimliğini, çevresinde bulunan gayri-muslim topluluklara karşı sahiplenmelerini sağlamıştır. XX. Yüzyılın başında toplumsal gelişimi sağlamak üzere halkın milli bilincini geliştirmeye yönelik faaliyetlerde bulunan, aynı zamanda Müslüman kimliğini de sahiplenen entelejensiya ve burjuvazi kesimi oluşmuştu. Bu süreç 1918 senesinde Azerbaycan’da, türkleşmeyi, çağdaşlaşmayı ve İslamlaşmayı simgeleyen mavi, kırmızı ve yeşil renkleri biraraya getiren bayrağı bulunan Cumhuriyetin kurulması ile sonuçlandı. Fakat cumhuriyet varlığını sadece 23 ay sürdürebildi ve 1920 yılında gerçekleşen sovyet işgali ile birlikte Azerbaycan’da milliyetçi ideoloji, onun idelogları ve sembolleri tamamen tasfiye edilerek yoğun bir şekilde sovyetleştirme politikaları uygulanmaya başladı. Sovyet döneminde milliyetçilik ideolojik düzlemde ortadan kalkmış olsa bile, halkın homojenleşmesini sağlayan, ulus devlete mahsus bir dizi donanımlar sağlandı. Sovyet versiyonunda olsa bile, milli bir devlet aygıtı, milli sınırlar, milli tarih, milli eğitim sistemi oluşturuldu. Neticede aynı dili, aynı tarih bilincini, aynı sınırları paylaşan fakat milli bir ideolojiden yoksun olan bir millet meydana geldi. İdeolojik milliyetçiliğin tehlikeli bir girişim (perilous venture) olduğu Sovyet Azerbaycanı’nda kültüre ve yaşam tarzına dayanan kültürel bir milliyetçilik gelişti. Kültürel milliyetçilik halkın dilini, tarihini ama özellikle de yaşam tarzını savunan bir tutum olarak Sovyet Azerbaycan’ında gelişme gösterdi. Bütün bunlar, yani kültürel özellikler ve yaşam tarzı Azerbaycan toplumunu kendini çevre toplumlarından –Ruslardan, Ermenilerden ve Gürcülerden– ayırdığı başlıca niteliklerdi. Bu bağlamda Sovyet Azerbaycan’ında milliyetçi ve vatansever olmak Azerbaycan toplumunun kültürüne ve yaşam tarzına sahip çıkmak anlamına gelmekteydi. Dolayısıyla kültürel milliyetçilik çevredeki halklarla etnik sınırları sürdürme ve milli bilinci canlı tutma açısından önemli bir role sahipti. Burada araştırma konumuz açısından üzerinde durulması gereken nokta Azerbaycan toplumunda yaşam tarzının ve kültürün önemli bir kısmının İslam ve İslamî gelenek görenekle yakından ilişkili olduğudur. Sovyetleştirme politikaları İslam’ın entelektüel ve ideolojik boyutunu ortadan kaldırma konusunda büyük ölçüde başarılı olduysa da İslam’ın kültürel normları ve yaşam tarzı haline gelen öğeleri kendi varlığını güçlü bir şekilde sürdürmekteydi. Sovyet rejiminin başarısız olduğu nokta, yönettikleri Müslüman toplumlara alternatif bir kültür ve yaşam tarsi sunamamaları idi. Sovyet döneminde İslam’ın cami, başörtüsü vb. somut sembolleri yok edilse de kişiler arası ilişkilerde, sosyal yapıda ve aile ilişkilerinde tezahür eden öğeleri varlığını sürdürmeye devam etmekteydi. Bütün bunlar Azerbaycan toplumunun kendini çevresindeki etnik kimliklerden Ruslardan, Ermenilerden ve Gürcülerden ayırt ettiği, dolayısıyla da milli kimliğinin sınırlarını muhafaza ettiği önemli kültür öğeleri idi. Kebinolarak bilinen dinî nikah, sünnet, cenaze ve yas merasimleri gibi yaşam döngüsü ritüelleri Azeri olmanın çok önemli göstergeleri olarak algılanmıştır. Sovyet ateist ideologlarının yaptıkları birçok araştırmalarda ve istihbarat raporlarında komunist partisi yöneticileri de dahıl olmak üzere halkın söz konusu yaşam döngüsü ritüellerini milli gelenek görenek olduğu gerekçesiyle sürdürdükleri belirtilmekteydi. Ateistler bile, bahsedilen yaşam döngüsü ritüellerine uymadıkları taktirde milli geleneklere karşı gelmekle suçlanacakları ve toplumdan dışlanacakları endişesiyle ritüelleri yerine getirmekteydiler. Kebinsadece Müslüman çiftler arasında kıyıldığından ve dini nikahsız yapılan evlilikler toplumda hoş karşılanmadığından Ruslar, Ermeniler ve Gürcülerle evlilik yapma oranları oldukça düşük kalmaktaydı. Erkek çocuğa sünnet yaptırmak o çocuğu Azeri toplumunun bir üyesi yapmak olarak algılandığından çocuğa sünnet yaptırmak onu diğer toplumların üyelerinden ayıran bir özelliğe kavuşturmak anlamına gelmekteydi. Ölen bir kişinin İslamî üsullere göre gömülmesi o cenazenin bir Rusa, Ermeniye veya Gürcüye değil, bir Azeriye ait olduğunun göstergesi olmaktaydı. Dolayısıyla İslamî kültürden kaynaklanan yaşam döngüsü ritüelleri aynı zamanda çevredeki etnik gruplarla sınırları belirlemekte, dolayısıyla milli ve etnik bilinci canlı tutmaktaydı. Böylece İslamî kültür ve yaşam tarzi Sovyet rejiminin milli ve etnik kimliklerin ötesinde yeni bir insan ve toplum tipi oluşturmayı amaçlayan Homo Sovieticus projesinin de en önemli panzehirlerinden biri olmuştur. (shrink)

English summary: The collected essays in this volume examine the question of experience and consciousness in philosophy, from the ancient Greeks, Descartes, and German Idealism, to contemporary phenomenology. French description: Ce volume est consacre au concept de phenomene. Les etudes rassemblees se proposent de contribuer a son intelligence en revenant sur quelques-uns des moments les plus marquants de son histoire, sans pretendre a l'exhaustivite. L'ouvrage s'ouvre par deux etudes de philosophie antique. Arnaud Mace restitue tout d'abord la problematique seminale du (...) phenomene, telle qu'elle s'elabore chez les presocratiques (Homere, Anaxagore, Parmenide) et chez Platon. Baptiste Bondu etudie ensuite la question du phenomene dans l'ecole stoicienne. Suivent deux contributions qui expose, pour l'une, la philosophie cartesienne des phenomenes (Delphine Bellis) et examine, pour l'autre, les principes et les difficultes du phenomenisme de Berkeley (Luc Peterschmitt). Deux articles attestent du renouvellement de l'approche philosophique des phenomenes dans l'idealisme allemand. Francois Calori rappelle le role decisif joue par le criticisme et explicite la definition kantienne du phenomene comme objet indetermine d'une intuition empirique. Comme le souligne Olivier Tinland, Hegel compose avec le legs de la philosophie kantienne tout en deplacant le site meme de la reflexion conduite sur les phenomenes, puisqu'il refere desormais l'apparaitre a une idealite objective. Concernant la periode contemporaine, Laurent Perreau examine la redefinition du concept de phenomene operee par la phenomenologie husserlienne. Enfin, la contribution de Vincent Bontems est consacree a la philosophie de G. Bachelard: informee des developpements historiques de la science physique, cette derniere voit dans le phenomene le produit d'une construction a la fois theorique et experimentale. (shrink)

In this important study D. M. Armstrong offers a comprehensive system of analytical metaphysics that synthesises but also develops his thinking over the last twenty years. Armstrong's analysis, which acknowledges the 'logical atomism' of Russell and Wittgenstein, makes facts the fundamental constituents of the world, examining properties, relations, numbers, classes, possibility and necessity, dispositions, causes and laws. All these, it is argued, find their place and can be understood inside a scheme of states of affairs. This is a comprehensive and (...) rigorously this-worldly account of the most general features of reality, argued from a distinctive philosophical perspective, and it will appeal to a wide readership in analytical philosophy. (shrink)

In Plato’s Symposium, the mysterious Apollodorus recounts to an unnamed comrade, and to us, Aristodemus’ story of just what happened at Agathon’s drinking party. Since Apollodorus did not attend the party, however, it is unclear what relevance he could have to our understanding of Socrates’ speech, or to the Alcibiadean “satyr and silenic drama” (222d) that follows. The strangeness of Apollodorus is accentuated by his recession into the background after only two Stephanus pages. What difference—if any—does Apollodorus make to the (...) Symposium? Does his inclusion call the dramatic and philosophical unity of the work into question? I argue that despite initial appearances, Plato has important philosophical reasons for including Apollodorus as a character. Far from being an odd appendage to an otherwise complete narrative, the figure of Apollodorus is useful for our understanding of Socrates’s conception of eros later in the work. (shrink)

Dünya genelinde yaşanan çatışmalarda dinî inanç ve değerlerin araçsal kullanımı, din ve şiddet konularının merkeze alındığı birçok tartışmaya kaynaklık etmektedir. Yapılan tartışmalar dinî inanç ve değerlerin şiddet içeren davranışlara neden olduğu varsayımı etrafında şekillense de din ve şiddet arasında var olan ilişki oldukça karmaşık bir yapıya sahiptir. Zira, dinsel geleneklerin merkezinde yer alan kutsal metinler, savaş ve şiddet içeren örnek ve sembollerin yanı sıra barış ve uzlaşı içeren taleplere de sahiptir. Başka bir ifade ile dinî gelenekler, tarihî süreç içerisinde hem (...) temel ahlaki değerlerin hayata geçirilmesi hem de barışçıl tutumların benimsenmesinde ilham verici bir kaynak olarak hizmet etmişlerdir. Diğer taraftan insanlık tarihinin en kötü örnekleri de dinî inanç ve değerler ile bağlantılıdır. Tarihî kayıtlar, din adına yapılan savaşlarda binlerce insanın hayatını kaybettiğine ve bir o kadarının da doğrudan ya da dolaylı şiddete maruz kaldığına işaret etmektedir. Öyleyse kutsal metinlerde yer alan herhangi bir pasajdan ya da geçmişte yaşanmış olumlu ya da olumsuz herhangi bir örnekten hareketle dinî inanç ve değerlerin bütünüyle savaşa veya barışa hizmet ettiğini söylemek gerçekçi bir tutum olmayacaktır. Bununla beraber Amerika’da gerçekleşen 11 Eylül saldırıları dinsel şiddet konusunda farklı görüşlerin öne sürülmesine neden olmuştur. İronik bir şekilde 2001’de dinî terörizm ile mücadele kararı alan Amerika’nın dinî inanç ve değerleri şiddetin meşrulaştırılmasında bir araç olarak kullanması, 11 Eylül’ün benzer saldırılar için bir arketip olarak kullanılmasına zemin oluşturmuştur. Zira Müslüman olduğu iddia edilen on dokuz kişinin kaçırdığı dört uçağın Dünya Ticaret Merkezi’ne yapılan saldırı için kullanılması sadece dinsel şiddet tartışmalarının İslâm ve Müslümanlar üzerinden yapılmasına neden olmamış aynı zamanda İslâm coğrafyasının yeniden şekillenmesine neden olacak askeri ve siyasi kararların alınmasına da zemin oluşturmuştur. Bu saldırı neticesinde dinsel terör örgütlerine karşı harekete geçtiğini iddia eden George W. Bush, verilen mücadeleyi şeytani güçlere karşı Haçlı Seferi olarak yorumlayarak Afganistan ve Irak’ta on binlerce insanın ölmesi ile sonuçlanan askerî operasyonları başlatmıştır. Benzer şekilde 7 Ekim 2023 tarihinde gerçekleşen saldırıları Yeşaya kehaneti üzerinden temellendiren Binyamin Netanyahu, 7 Ekim olaylarını İsrail’in 11 Eylül’ü olarak niteleyerek kadın-erkek, genç-yaşlı ayrımı yapılmaksızın binlerce sivilin ölmesine neden olmuştur. Yaşanan çatışmalar her ne kadar teopolitik, ekonomik ya da kültürel nedenlere dayansa da şiddetin meşrulaştırılmasında din dilinin kullanılması kanaatimizce din ve şiddet konusu ile ilgili tartışmaların araştırılmasını gerektirmektedir. Bu nedenle dinsel şiddet tartışmaları bağlamında ele alınan bu çalışmada genel bir değerlendirme yapılması amaçlanmıştır. Konu incelenirken önce 11 Eylül saldırılarından günümüze dinsel şiddet tartışmaları ile ilgili farklı bakış açıları üzerinde durulmuş daha sonra monoteist geleneğe ait kutsal metinlerde yer alan şiddet ifadelerinin tarihî süreç içerisinde farklı şekillerde yorumlandığına dikkat çekilerek dinsel olarak nitelenen şiddet eylemlerinin çok sayıda ve karmaşık nedenlere dayandığı gösterilmeye çalışılmıştır. Konu Yahudi, Hıristiyan ve İslâm gelenekleri üzerinden ele alınmış ve monoteist geleneğe ait dinî inanç ve değerlerin şiddete referans olarak gösterildiği örnekler ile sınırlandırılmıştır. Fenomenolojik bakış açısı ile ele alınan araştırmada dinsel olarak ifade edilen şiddet eylemlerinin belli amaçlar doğrultusunda kutsal metinlerin yeniden yorumlanması ve yeni yorumun idealleştirilmesi ile ilişkili olduğu görülmüştür. (shrink)

Bu makale Orhan Pamuk’un Kar romanından hareketle çağdaş Türk romanında din ve siyaset ilişkisine odaklanmıştır. Çalışma, Türkiye’nin yakın dönemdeki dini ve siyasi tartışmalarına edebi bir kurgu ile yaklaşan Kar’da din-siyaset ilişkilerinin nasıl bir paradigma üzerine oturduğunu ve bu çerçevede Türkiye’de dini ve siyasi kültürün romana nasıl yansıdığını anlama ve açıklama hedefini gütmüştür. Romanda 1980 sonrası yeni bir gelişim ivmesi yakalamış ve 1990’lar boyunca siyaseti daha aktif bir şekilde motive eden sağ, muhafazakar ve İslamcı çevrelerle aslında -yazarın yaklaşımı çerçevesinde- Türkiye’ye bir (...) türlü uğramayan modernizmin Türkiye’dekijakoben ve taşralı temsilcilerinin değerleri arasındaki çatışmalar öne çıkarılmıştır. Postmodern bir bakış açısıyla yazılan Kar İslamcı-laik, Doğulu-Batılı çatışmaları arasında modernleşme çabalarının devam ettiği bu aşamada din ve siyaset ilişkileriyle ilgili önemli fotoğraflar paylaşmıştır. Nihayet romanda din; yoksulluk ve yoksunlukları araçsallaştırıcı, yerine göre değişimi engelleyici karakteri yanında baskın olarak ideolojik yönü ile öne çıkarılmıştır. Siyaset ise orada daha çok jakoben ve laik, modernleşme ile ilişkisi bağlamında da taşralı olarak betimlenmiştir.Özet: Şüphe yok ki imparatorluktan Cumhuriyete geçiş sürecinde edebiyat; özellikle de Batılı bir ürün olarak roman, modern Türkiye’nin bilinç düzeyinin inşasında önemli bir rol oynamıştır. Bu edebi etki belli bir çizgi takip etmek yerine 2 asra yaklaşan maceralı yolculuğu içinde genellikle Türk toplumunun dönemsel tarihi, sosyal, politik şartları ile uyum içinde yürümüştür. Bu bağlamda Türk romanı başlangıçta daha yoğun olmak üzere siyasal yapıyı meşrulaştırıcı bir tavır takınırken özellikle son yarım asırda modernleşmenin ulaştığı noktalar itibariyle farklı iktidar ve ideoloji üretmenin bir aracı olarak da görülmüştür. Fakat bununla birlikte kültürel sistemin önemli bir unsuru olarak din romanın söz konusu yolculuğunda hep ana temalardan biri olmuştur.Makale çağdaş Türk romanında din-siyaset ilişkilerinin din sosyolojisi açısından incelenmesini konu edinmiştir. Çalışmaya örnek olarak Orhan Pamuk’un, ilk baskısını 2002 yılında yapan ve Türkiye’de 1980’li şartların olgunlaştırdığı gerilimli din-siyaset ilişkilerini geniş bir kültürel birikimden hareketle temalaştıran Kar romanı seçilmiştir. Çalışmanın amacı çağdaş Türk romanının Türkiye’de her zaman bir gerilim ortamı yaratmış din-siyaset ilişkilerine yaklaşımını Kar örnekleminde anlamak ve açıklamaktır. Bu çerçevede tarihsel bir karşılaştırma yapılarak Türk romanının siyaset ve din algısında Karın yeri gözden geçirilmiş, bir sosyal kişilik ve yazar olarak Orhan Pamuk üzerinde durulmuş ve daha sonra da romandaki sosyal olay, olgu ve süreçlerin inşa ettiği farklı bilinç düzeyleri fenomenolojik bir perspektiften değerlendirilmiştir.Bu çalışmada Kar modern Türkiye’nin yakın dönem din-siyaset ilişkilerini dini ve siyasi kültürün farklı anlam setleri üzerinden postmodern bir alegori ile işleyen bir roman olarak görülmüştür. Bu yönüyle Kar edebi bir ürün olmanın yanında kendini toplumun dini, siyasi ve ideolojik bilgi gövdesi hakkında farklı bilinç düzeylerine yer veren hatta bugünkü din-siyaset ilişkilerinin köklü sorunlarına ışık tutan bir metin olarak da sunmuştur. Buradan hareketle denilebilir ki roman, edebiyat-toplum ilişkisi bağlamında bir taraftan toplumunun dini ve siyasi değerleri çerçevesinde olayları örgütlerken diğer taraftan bu değerlere postmodern bakış açıları sunmak suretiyle bir zenginlik katmıştır. Nihayet Karda Pamuk Türkiye’de din ve siyaset ilişkilerinin toplum temelinde edebi bir dışavurumunu gerçekleştirmiştir. Ancak bu dışavurum Osmanlıdan Cumhuriyete intikal eden dini ve siyasi birikim yanı sıra kendinin kurumsal bir bagaj etrafında şekillendirdiği sosyal kişiliğinden bağımsız olmamıştır.Açıkça Pamuk, Karda din ve siyasete, onların birbirleriyle olan ilişkilerine bazen farklı karakterler üzerinden bazen de ironi ve eleştiriler yoluyla bir dizi anlamlar yüklemiştir. Postmodern bir paradigma etrafında Kar din ve siyasetin farklı anlam dünyalarını ve bu kadim iki sosyal kurumun farklı görüntülerini felsefi ve sosyolojik bir bakış açısı içinde sunmuştur. Başka bir ifadeyle Pamuk romanın olay örgüsünü, sosyal tiplerini, sosyal sınıfları ve bunların epistemolojik birikimlerini kendi doğal sosyoekonomik, kültürel, dini ve politik ortamlarında ele almıştır. Kar, İslamcı-modernist gerilimi üzerinden şekillenen bir kimlik mücadelesi etrafında kurgulanmıştır. Burada din ve siyasetin bireysel-uzlaşmacı yönlerine yer verilmekle birlikte “Kemalist” ve “İslamcılar”ın dayatmacı, popülist siyaset anlayışları ile dinin dışlayıcı ve ideolojik yönü öne çıkarılmıştır. Dolayısıyla roman 28 Şubat 1997 askeri müdahalesinden esinlenerek Türkiye’de bir karşılığa sahip dini ve siyasi kültüre ışık tutmuş ve nihayet toplumun din ve siyaset kurumlarına ait anlam şebekeleri hakkında bugüne de yansıyan önemli fotoğraflar çekmiştir.Karda din ve siyaset “darbe”, “Kemalizm”, “siyasal İslam”, “türban”, “İslamcı”, “laik” gibi kavramlara yüklenen anlamlar üzerinden işlenmiştir. Romanda “darbe” özelinde ortaya konan sosyal ve politik görüntüler 2000’li yıllar itibariyle Cumhuriyet’in yaklaşık son yarım yüzyılını gösteren bir dizi semboller taşımıştır. Nitekim romanda konu edinilen darbe özellikle 1980 sonrası yaşanan sosyoekonomik, kültürel, siyasi, dini ve etnik sorunlar etrafında örgütlenip güçlenen “dinci”lere karşı yapılmıştır. Öte yandan romanda “Kemalizm” ve onun yaydığı ideoloji, Türkiye’de siyasetin değerlendirildiği diğer önemli bir tema olmuştur. Bu bağlamda farklı kategorik özellikler taşımakla birlikte genel olarak “Kemalizm” ve askeri bürokrasinin topluma ve onun değerlerine bakışı, romanda bireysel hak ve özgürlükleri devlet lehine kısıtlayan jakoben ve elitist bir tavır içinde sunulmuştur.Romanda dinin alt sınıf örüntüsü olma, görece yoksunlukları telafi etme, yerine göre sosyal değişimi engelleme gibi özelliklerine vurgu yapılmakla birlikte daha çok onun darbe ile siyasal, ideolojik, popülist ve araçsal bir kimlik kazanması üzerinde durulmuştur. Nitekim türbanlı kızlar meselesi siyasal İslamcılar tarafından sembol bir dava olarak görülmüş ve onlar bu davayı siyasi bir malzeme yapmışlardır. Karda din ve siyaset ayrı, yerine göre birbirleriyle çatışan sosyal kurumlar olarak değerlendirilmekle birlikte özellikle Şeyh Efendi ve bazı bürokratların çıkar ilişkileri bağlamında söz konusu iki kurumun karşılıklı ilişkilerine de yer verilmiştir. Dolayısıyla Kar Türkiye’de din-siyaset ilişkisinin sembolik düzlemde yerini bulan kadim ilişkilerine de işaret etmiş olmaktadır.Gerek siyasi gerek dini her türlü dayatmaya karşı edebi bir tavır olarak kendini gösteren Kar din ve siyasete çoğulcu bir bakış önerisi getirmiştir. Türk romanı açısından yeni sayılabilecek bu durum aslında bir yönüyle de okuyucuya dinsel ve siyasal kültür konusunda yeni evrenler sunmuştur. Ancak söz konusu öneri ve bakış açıları dini ve siyasi kültürün kendi dinamiklerinden bağımsız şekillenmiş değildir. (shrink)

Bu çalışmanın amacı, kent kültürü ve kentlilik bilincinin gelişmesi noktasında kentin merkezi ve yerel yönetimlerine ait kurum ve kuruluşlarının, Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi akademik personelini ne derecede dikkate aldıklarını belirlemek, akademik personelin kent kültürü ve kentlilik bilincinin gelişimi konusundaki algı düzeylerini ortaya çıkarmak ve araştırma bulgularına dayalı olarak önerilerde bulunmaktır. Araştırmanın çalışma evrenini, Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi’nde görev yapan 1.086 akademik personel oluşturmaktadır. Çalışmaya Erzincan ilçelerinde bulunan yüksekokul ve meslek yüksekokulları zaman darlığı ve ulaşım zorluklarından dolayı dahil edilmemiştir. Gerek yerleşkede (...) gerekse yerleşke dışında bulunan tüm fakülte, yükse okul ve meslek yüksek okullarına anket formları elden ulaştırılmıştır. Tıp fakültesi ve Sağlık Hizmetleri yüksekokulu yöneticilerinin çalışmaya katkı vermek istememelerinden dolayı bu iki birim kapsamdışı tutulmuştur. Anket formları 268 kişi tarafından doldurulmuştur. Veri toplama aracı olarak nicel araştırma tekniği olan tarama deseni (anket deseni) kullanılmıştır. Anket soruları Belli ve Aydın’ın (2017) “Kent Kültürü ve Kentlilik Bilincinin Oluşumunda Üniversitelerin Rolü: Mustafa Kemal Üniversitesi Örneği” adlı çalışmasından alınmıştır. Araştırmada elde edilen verilerin çözümlenmesinde, sosyal bilimlerde istatistiksel analiz için oldukça yaygın olarak tercih edilen SPSS programı kullanılmıştır. Araştırma sonucuna göre; Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi akademik personeline, kent kültürü ve kentlilik bilincinin geliştirilmesi konusunda kentte yer alan diğer paydaşlar tarafından (merkezi ve yerel yönetimlere ait kurum ve kuruluşlar) hak ettikleri değerin verilmediği sonucu ortaya çıkmıştır. (shrink)

Günümüzde eğitim, rotasını kimi zaman çeşitli türden izm’lerin, ideolojilerin, kültürel veya ahlaki normların, kimi zaman ise ulusal ya da bireysel çıkarların belirlediği, “her şey gider” anlayışından hareket eden, içi tıklım tıklım yolcularla dolu bir trene benzemektedir. Ancak dur durak bilmeksizin yol alan, hangi istasyonda duracağı da belli olmayan bu tren, yolcularına, kendilerini, diğer insanları, dünyayı ve hayatı, insan olmanın değerinin bilgisine açılan bir pencereden değil, rotasını belirleyenin istediği ve seçtiği pencereden göstermekte, onları her geçen gün insanın olmanın ne demek olduğundan (...) hızla uzaklaştırmaktadır. Başka bir deyişle, yolcularının çoğunluğunu, kendisi dışında geride kalanı umursamayan, insanın değerini hiçe sayan, sınır tanımazlığı, yararcılığı baş değer yapan, basmakalıp düşüncelere saplanıp kalmış, insanlaşamamış bireyler olarak uğurlayan ve geride nakarat olarak sadece koca bir “boşuna” çınlatan bu tren, insanlığı hızla sıradanlığın, sorumsuzluğun, başıboşluğun ve anlamsızlığın yamacından aşağıya, dekadansa doğru sürüklemektedir. Nitekim dünya genelinde artan şiddet, terör olayları, açlık, yoksulluk, çevre kirliliği, salgın bulaşıcı hastalıklar gibi yaşamı yaşanmaya değer olmaktan çıkaran, gözlerimizin hemen her gün şahitlik ettiği insanlık dışı manzaralar, günümüz eğitim anlayışına ve bu anlayışın yetiştirdiği insan tipine yönelik böyle bir tespitin en açık kanıtıdır. Bu nedenle, aslında çoktan ıskartaya çıkmış olan bu kara treni zaman kaybetmeden durdurmamız ve “insan nedir?” sorusuyla bağlantılı olarak eğitimin neliğini ve amacını yeniden düşünmemiz gerekmektedir. Bu noktada, eğitimi, insan onuruna yakışır bir yaşamı inşâ edebilmenin olanağının koşullarından biri olarak gören ve eğitime ilişkin felsefi bilginin realiteye bakarak nasıl ve ne şekilde ortaya konulabileceğini gösteren Kuçuradi’nin, ontolojik temelli felsefi antropolojiye dayanan insan, değer ve eğitim görüşüne kulak vermek bizler için yol gösterici olacaktır. Dolayısıyla bu çalışma, eğitimin kişilere öncelikle “insan kimliği bilinci” kazandırması gerektiğini düşünen Kuçuradi’nin insan ve değer görüşünü, buradan hareketle dile getirdiği eğitimin neliğine ilişkin düşüncelerini irdelemeyi konu edinmekte, eğitimin her şeyden önce olanaklar varlığı olan insan için bir insanlaşma sorunu olduğuna dikkat çekmeyi amaçlamaktadır. (shrink)

In Nicomachean Ethics X.7–8, Aristotle defends a striking view about the good for human beings. According to Aristotle, the single happiest way of life is organized around philosophical contemplation. According to the narrowness worry, however, Aristotle's contemplative ideal is unduly Procrustean, restrictive, inflexible, and oblivious of human diversity. In this paper, I argue that Aristotle has resources for responding to the narrowness worry, and that his contemplative ideal can take due account of human diversity.

İslâm geleneğinin en akılcı fırkası kabul edilen Mu‘tezile’nin özellikle Kur’an kıssaları çerçevesinde tefsirlerde yer bulan israilî rivayetler karşısındaki tutumu merak uyandırıcıdır. Bazı çalışmalarda kimi Mu‘tezilî müfessirlerin isrâiliyyât karşısındaki tutumuna değinilse de İsrâilî rivayetlerin tenkidi söz konusu olduğunda Mu‘tezile’nin bir ekol olarak tutumu herhangi bir araştırmaya konu edilmemiştir. İsrâiliyyât üzerine yapılan son çalışmalarda isrâiliyyât eleştirisinin İbnü’l-Arabî öncesinde Tûsî, Mâverdî hatta Mâtürîdî gibi isimlere kadar geri götürülebileceği söylenirken tamamen Sünnî ve Şiî müfessirler üzerinden bir okuma yapılmakta Mu‘tezilî müfessirlerin görüşlerine yer verilmemektedir. Oysa (...) bu çalışmalarda bahsedildiği üzere erken dönem isrâiliyyât eleştirilerinin genelde ismet meselesi ekseninde yapılması, Mu‘tezilî müfessirler özelinde bir incelemeyi zorunlu kılmaktadır. Nitekim isrâiliyyât eleştirisinde ön plana çıkartılan Mâtürîdî (ö. 333/944, Mâverdî (ö. 450/1058), Tûsî (ö. 460/1067), İbnü’l-Arabî (ö. 543/1148) ve İbn Kesîr (ö. 774/1373) gibi Sünnî ve Şiî müfessirlerden önce Ebû Bekir el-Esam (ö. 200/816), Ebû Alî el-Cübbâî (ö. 303/916) ve Ebû Müslim el-İsfahânî (ö. 322/934) gibi Mu‘tezilî isimler tarafından isrâiliyyât eleştirisinin yapıldığı görülmektedir. Her ne kadar onlar eserlerinde isrâiliyyât kavramını kullanmasalar da bu eleştirileri bazen rivayetlerin kaynağına bazen de içeriğine yöneltmektedir. Daha sonraki Mu‘tezilî âlimlerin de belli âyetler üzerinden bu eleştiriyi sistematik olarak devam ettirdikleri söylenebilir. Çalışmada öncelikle hicrî 2-6. asırda yaşamış el-Esam, Ebû Ali el-Cübbâî, Ebû Müslim el-İsfahânî, Kâdî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Cüşemî (ö. 494/1101) ve Zemahşerî (ö. 538/1144) gibi müfessirlerin, israiliyata bakışına odaklanılmaktadır. Söz konusu müfessirlerin farklı israilî rivayetler karşısındaki tutumu betimsel analiz yöntemiyle değerlendirilmektedir. Ayrıca aynı dönemdeki Sünnî müfessirlerin bu rivayetlere yaklaşımına da atıfta bulunulmaktadır. Mu‘tezilî müfessirlerin isrâiliyyâta yaklaşımı ele alınırken; onların bu rivayetleri reddetmeleri, isrâilî rivayetleri yorumsuz aktarmaları, aklî yorumu isrâilî rivayetlere tercih etmeleri ve isrâiliyyâtla âyetleri tefsir etmeleri gibi farklı yaklaşımlar hususunda ayrıma gidilmektedir. Mu‘tezilî müfessirler eserlerinde birçok İsrâilî rivayet aktarsa da özellikle tefsir geleneğinde sorunlu bazı rivayetlerin te’vilinde eleştirel yaklaşımın ilk örneklerinin onlardan gelen tefsirlerde olduğu söylenebilir. Bu bağlamda çalışmada klasik dönemde isrâiliyyat eleştirisinde Mu‘tezilî müfessirlerin öncü olduğu, özellikle ismet-i enbiyâ ve ismet-i melâike ile ilgili bir takım rivayetlerin eleştirisinin ilk önce Mu‘tezilî müfessirlerle başladığı sonucuna ulaşılmıştır. Yine Mâtürîdî, Mâverdî ve Tûsî gibi Sünnî ve Şiî müfessirlerin kimi yerlerde söz konusu rivayetleri eleştirirken Mu‘tezilî isimlere referansta bulunmasına da dikkat çekilmiştir. Son olarak Mu‘tezilî müfessirler, küllî bir isrâiliyyât eleştirisi yapmasalar da bazı yerlerde söz konusu rivayetleri “Yahudi uydurması ve Tevrat kaynaklı” olarak tanımlamaktadırlar. Bu da onların referans noktaları kendi kelâmî anlayışları olmakla birlikte rivayetleri kaynak açısından da eleştirdiklerini ortaya koymaktadır. Nitekim sistematik bir isrâiliyyât münekkidi olan İbn Kesîr de Peygamberlerin ismetiyle bağdaşmayan kimi rivayetlere tefsirinde yer vermeksizin reddettiği görülürken mucizevî olayları abartılı şekilde resmeden bazı isrâilî rivayetleri yorumsuz aktarmaktadır. Dolayısıyla Mu‘tezilî isimlerin İslâm inancıyla bağdaşmayan isrâilî rivayetlere erken dönemde eleştirel yaklaşması ve bunları nazara itibara almaması kayda değer bir tutumdur. (shrink)

Modern dönemde iletişim ve ulaşımda teknolojinin gelişmesiyle birlikte dünya küçük bir köy haline gelmiştir. Bu dönemde Batı sistemi maneviyatı ve ahireti bırakıp maddiyat ve dünya için belli araç ve gereçleri üreterek modern medya alanına egemen olma gücünü elde etmiştir. Bu durum özellikle İslam’a saldıran söylemlerin tırmanması, dini gruplara saldırıların artması ve İslami içeriklerle savaşın büyümesiyle birlikte İslami medyayla uğraşanların hitap önceliklerini tekrar gözden geçirmelerini gerekli kılmıştır. Aslında bu meydan okumalar İslam medyasının daha önce sıkıntısını yaşadığı ve halen de devam eden (...) sorunlara dayanmaktadır. Medya alanında çalışılabilecek çok sayıda konu bulunmaktadır. Bunlar arasında en az tercih edilen konu ise makâsıd ya da evleviyyât bakış açısı ve makâsıd ictihâdı çerçevesinde medyaya bakma konusudur. Bu çalışmada bu konu araştırma konusu olarak seçilmiştir. Bu konunun seçimi, birtakım varsayımlara dayanmaktadır. En önemlisi de makâsıd ilminin ölçü olması ve evleviyyât fıkhıdır. Bu ölçü genel olarak medya ilminin öncüleri ve özel olarak da İslami medyanın öncüleri için makâsıd bakışını sunabilen bilişsel teorilerin ve yöntemsel imkânların amaçladığı önemli niteliklerden biridir. Böylece makalenin sorusu şu şekilde ifade edilebilir: Ümmetin kalkınmasını, liderliğini ve diğer milletler üzerindeki etkisini gerçekleştirmek amacıyla makasıdü’ş-şerî‘aya dayalı öncelikler fıkhının kuralları, çağdaş medya alanına nasıl uygulanabilir? Bu çalışma iki bölümde ele alınmıştır. Birinci bölümde medya alanındaki öncelikler fıkhı kavramı ve bu alandaki bu fıkhı dikkate almanın delilleri ele alınmıştır. İkinci bölümde öncelikler fıkhının kurallarını modern medya alanına tatbik etme konusu ele alınmıştır. Ayrıca makâsıd kuralları, nevazil fıkhının kuralları ve vesail kuralları olan üç kural çeşidine göre her bir mertebe için örnekler verilmiştir. Bu düşünceyi temellendirmenin birçok yönü bulunmaktadır. Fakat bu konu iki yönden ele alınmıştır. Birincisi medya yönündür. Burada öncelikleri modern medya ilminde düzenleme teorisi ele alınmıştır. İkincisi makâsıd yönüdür. Burada makâsıdü’ş-şeri‘a ilmine dayanan önceliklerin kuralları ele alınmıştır. Bu çalışmada biraz karşılaştırma yöntemi kullanmanın yanı sıra genel olarak niteleme, tahlil ve istinbât yöntemleri kullanılmıştır. Bu çalışma neticesinde makâsıd ilmini medya alanıyla ilgili ictihâdî bakışta işletmenin zaruri olduğuna ve bunun bilimsel bir lüks olmayıp zorunlu olduğu sonucuna varılmıştır. Ayrıca modern İslami düşünce medyasının genel olarak makâsıdü’ş-şeri‘a ölçüleri ve özel olarak da hitap ve medya makâsıdının ölçüleriyle yönlendirmesi gerektiği sonucu elde edilmiştir. Medyanın yakın, orta ve uzak stratejilerini geliştirerek evleviyyât fıkhını işler hale getirmenin zorunlu olduğunu öneriyoruz. Ayrıca medya ve makâsıdü’ş-şeri‘a alanlarında araştırma yapan ve bu ilimlerle meşgul olanların medyayı makâsıd fıkhıyla çerçeveleme ve medya alanında makâsıdı çalıştırma konusunda ortak ciddi çalışmalar yapmalarını öneriyoruz. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

There is increased interest in deviant behavior in the workplace. However, research is lacking on the moral economy of such behavior. Moral economy is particularly important in contexts where syncretic forces impinge on deviant behavior. Consequently, we use moral economy reasoning to examine the relationship between ethnic obligation and deviant behavior in the African context. In Study 1, data (_N_ = 27, 148) show an inverted U-shape effect of meta-agency and deviant behavior. In Study 2, difference-in-difference (DID) analysis of data (...) (_N_ = 25,387 in 2005 and _N _= 51,587 in 2013) shows significant DID effect of meta-agency. Primary data from Study 3 (_N_ = 229) shows a U-shaped effect of agency and deviant behavior. In Study 4 (_N_ = 333), a replication shows support for the U-shape effect in Study 3. The four studies thus show complex patterns that reflect U-shape and inverted U-shape relationships between ethnic obligation and deviant behavior as indicated by bribery, corruption, and unethicality. Robustness checks support the curvilinear relationships suggesting that the effects are not due to chance. We discuss implications for research and practice. (shrink)

Considered one of the most important works of modern philosophy, Critique of Pure Reason offers a profound exploration of the nature of knowledge and perception. In this English-language translation by JMD Meiklejohn, Immanuel Kant's seminal work is made accessible to a wider audience. Illuminating and challenging, this book is an essential resource for anyone interested in the history of philosophy and the nature of human thought. This work has been selected by scholars as being culturally important, and is part of (...) the knowledge base of civilization as we know it. This work is in the "public domain in the United States of America, and possibly other nations. Within the United States, you may freely copy and distribute this work, as no entity (individual or corporate) has a copyright on the body of the work. Scholars believe, and we concur, that this work is important enough to be preserved, reproduced, and made generally available to the public. We appreciate your support of the preservation process, and thank you for being an important part of keeping this knowledge alive and relevant. (shrink)

İnsan Dasein’ının varoluş felsefesindeki[1] anlayışı, bir iç zorunlulukla ölüm sorusuna çıkmak durumundadır ve bu anlayış öncelikle kendisinin son belirlenmişliğinde karşılanabilir. İnsan Dasein’ının sonluluğu belli bir konuma fırlatılmışlık içerisinde sorumluluğu, nasıl ki sınır durumdaki deneyimlere yüklemede etkisini gösteriyorsa, sonluluk da zorunlu biçimde insan Dasein’ının en son ve en uç sınırı olan ölümü ortaya çıkartır. İnsanın kendini bir hiçliğin önünde durmuş ve gerçek bir olabilmeye davet edilmiş bulduğu ruh hali olarak korku içinde bulunuş, ölümle karşılaştırıldığında insanın en uç korkusuna da işaret ediyor (...) olmalıdır. Öyle ki bir iç zorunluluktan hareketle en uç gerçek olarak ölüm varoluş felsefesi tarafından, insan kavrayışının odağına yerleştirilmelidir. Bu, Dasein’ın en kaçınılmaz gerçekliğidir. Ölüm, modern felsefenin genel tarihinde neredeyse önemsiz bir rol oynadıktan sonra, bugün artık insan Dasein’ının bütünü için belirleyici önemiyle varoluş felsefesi tarafından yeniden keşfedilmiştir. (shrink)

An extended argument that cognitive phenomena—perceiving, imagining, remembering—can be best explained in terms of an interface between contentless and content-involving forms of cognition. -/- Evolving Enactivism argues that cognitive phenomena—perceiving, imagining, remembering—can be best explained in terms of an interface between contentless and content-involving forms of cognition. Building on their earlier book Radicalizing Enactivism, which proposes that there can be forms of cognition without content, Daniel Hutto and Erik Myin demonstrate the unique explanatory advantages of recognizing that only some forms (...) of cognition have content while others—the most elementary ones—do not. They offer an account of the mind in duplex terms, proposing a complex vision of mentality in which these basic contentless forms of cognition interact with content-involving ones. -/- Hutto and Myin argue that the most basic forms of cognition do not, contrary to a currently popular account of cognition, involve picking up and processing information that is then used, reused, stored, and represented in the brain. Rather, basic cognition is contentless—fundamentally interactive, dynamic, and relational. In advancing the case for a radically enactive account of cognition, Hutto and Myin propose crucial adjustments to our concept of cognition and offer theoretical support for their revolutionary rethinking, emphasizing its capacity to explain basic minds in naturalistic terms. They demonstrate the explanatory power of the duplex vision of cognition, showing how it offers powerful means for understanding quintessential cognitive phenomena without introducing scientifically intractable mysteries into the mix. (shrink)

The claim that Spinoza has a conception of animal mentality and consciousness that is superior to Descartes's is criticized. It is also argued that Spinoza fails to provide a coherent way of establishing what he considers to be our morally unconstrained “rights” with regard to brutes. Despite Spinoza's claim that brutes “feel,” i.e., are capable of sentience, his view that we are nonetheless entitled to treat animals in any way convenient to us is criticized. Questions are also raised as to (...) whether Spinoza is entitled to distinguish human from bestial nature on the basis of the possession of reason. (shrink)

First collected in Italy in 1985, _Art's Claim to Truth_ is considered by many philosophers to be one of Gianni Vattimo's most important works. Newly revised for English readers, the book begins with a challenge to Plato, Aristotle, Kant, and Hegel, who viewed art as a metaphysical aspect of reality rather than a futuristic anticipation of it. Following Martin Heidegger's interpretation of the history of philosophy, Vattimo outlines the existential ontological conditions of aesthetics, paying particular attention to the works of (...) Kandinsky, which reaffirm the ontological implications of art. Vattimo then builds on Hans-Georg Gadamer's theory of aesthetics and provides an alternative to a rationalistic-positivistic criticism of art. This is the heart of Vattimo's argument, and with it he demonstrates how hermeneutical philosophy reaffirms art's ontological status and makes clear the importance of hermeneutics for aesthetic studies. In the book's final section, Vattimo articulates the consequences of reclaiming the ontological status of aesthetics without its metaphysical implications, holding Aristotle's concept of beauty responsible for the dissolution of metaphysics itself. In its direct engagement with the works of Gadamer, Heidegger, and Luigi Pareyson, _Art's Claim to Truth_ offers a better understanding of the work of Vattimo and a deeper knowledge of ontology, hermeneutics, and the philosophical examination of truth. (shrink)