Le philosophe canadien Charles Taylor est un des penseurs contemporains qui jouit d’une reconnaissance mondiale : il a initié et participé à plusieurs débats relatifs au libéralisme, au communautarisme et au multiculturalisme. Son œuvre est pluridimensionnelle puisque ses travaux portant, entre autres, sur la théorie de science, la théorie du langage, la théorie de l’action et de la personne, la théorie de la modernité.La pensée de Charles Taylor s’est élaborée non seulement en se nourrissant des traditions aussi bien phénoménologique qu’analytique, (...) mais, très concrètement, en prise directe avec les problèmes soulevés dans la société canadienne par la très grande diversité des immigrations. Sa pensée mérite d’autant plus à être méditée que les tentations de repli communautaire, si ce n’est de purification ethnique, semblent aujourd’hui croissantes. Les contributions – pour moitié en anglais – de ce colloque organisé à Budapest en 2012 en l’honneur et en présence de Charles Taylor invitent au contraire à interroger et à poursuivre son analyse des conditions qui permettraient l’avènement d’un monde véritablement pluriel. (shrink)

Bu makale Orhan Pamuk’un Kar romanından hareketle çağdaş Türk romanında din ve siyaset ilişkisine odaklanmıştır. Çalışma, Türkiye’nin yakın dönemdeki dini ve siyasi tartışmalarına edebi bir kurgu ile yaklaşan Kar’da din-siyaset ilişkilerinin nasıl bir paradigma üzerine oturduğunu ve bu çerçevede Türkiye’de dini ve siyasi kültürün romana nasıl yansıdığını anlama ve açıklama hedefini gütmüştür. Romanda 1980 sonrası yeni bir gelişim ivmesi yakalamış ve 1990’lar boyunca siyaseti daha aktif bir şekilde motive eden sağ, muhafazakar ve İslamcı çevrelerle aslında -yazarın yaklaşımı çerçevesinde- Türkiye’ye bir (...) türlü uğramayan modernizmin Türkiye’dekijakoben ve taşralı temsilcilerinin değerleri arasındaki çatışmalar öne çıkarılmıştır. Postmodern bir bakış açısıyla yazılan Kar İslamcı-laik, Doğulu-Batılı çatışmaları arasında modernleşme çabalarının devam ettiği bu aşamada din ve siyaset ilişkileriyle ilgili önemli fotoğraflar paylaşmıştır. Nihayet romanda din; yoksulluk ve yoksunlukları araçsallaştırıcı, yerine göre değişimi engelleyici karakteri yanında baskın olarak ideolojik yönü ile öne çıkarılmıştır. Siyaset ise orada daha çok jakoben ve laik, modernleşme ile ilişkisi bağlamında da taşralı olarak betimlenmiştir.Özet: Şüphe yok ki imparatorluktan Cumhuriyete geçiş sürecinde edebiyat; özellikle de Batılı bir ürün olarak roman, modern Türkiye’nin bilinç düzeyinin inşasında önemli bir rol oynamıştır. Bu edebi etki belli bir çizgi takip etmek yerine 2 asra yaklaşan maceralı yolculuğu içinde genellikle Türk toplumunun dönemsel tarihi, sosyal, politik şartları ile uyum içinde yürümüştür. Bu bağlamda Türk romanı başlangıçta daha yoğun olmak üzere siyasal yapıyı meşrulaştırıcı bir tavır takınırken özellikle son yarım asırda modernleşmenin ulaştığı noktalar itibariyle farklı iktidar ve ideoloji üretmenin bir aracı olarak da görülmüştür. Fakat bununla birlikte kültürel sistemin önemli bir unsuru olarak din romanın söz konusu yolculuğunda hep ana temalardan biri olmuştur.Makale çağdaş Türk romanında din-siyaset ilişkilerinin din sosyolojisi açısından incelenmesini konu edinmiştir. Çalışmaya örnek olarak Orhan Pamuk’un, ilk baskısını 2002 yılında yapan ve Türkiye’de 1980’li şartların olgunlaştırdığı gerilimli din-siyaset ilişkilerini geniş bir kültürel birikimden hareketle temalaştıran Kar romanı seçilmiştir. Çalışmanın amacı çağdaş Türk romanının Türkiye’de her zaman bir gerilim ortamı yaratmış din-siyaset ilişkilerine yaklaşımını Kar örnekleminde anlamak ve açıklamaktır. Bu çerçevede tarihsel bir karşılaştırma yapılarak Türk romanının siyaset ve din algısında Karın yeri gözden geçirilmiş, bir sosyal kişilik ve yazar olarak Orhan Pamuk üzerinde durulmuş ve daha sonra da romandaki sosyal olay, olgu ve süreçlerin inşa ettiği farklı bilinç düzeyleri fenomenolojik bir perspektiften değerlendirilmiştir.Bu çalışmada Kar modern Türkiye’nin yakın dönem din-siyaset ilişkilerini dini ve siyasi kültürün farklı anlam setleri üzerinden postmodern bir alegori ile işleyen bir roman olarak görülmüştür. Bu yönüyle Kar edebi bir ürün olmanın yanında kendini toplumun dini, siyasi ve ideolojik bilgi gövdesi hakkında farklı bilinç düzeylerine yer veren hatta bugünkü din-siyaset ilişkilerinin köklü sorunlarına ışık tutan bir metin olarak da sunmuştur. Buradan hareketle denilebilir ki roman, edebiyat-toplum ilişkisi bağlamında bir taraftan toplumunun dini ve siyasi değerleri çerçevesinde olayları örgütlerken diğer taraftan bu değerlere postmodern bakış açıları sunmak suretiyle bir zenginlik katmıştır. Nihayet Karda Pamuk Türkiye’de din ve siyaset ilişkilerinin toplum temelinde edebi bir dışavurumunu gerçekleştirmiştir. Ancak bu dışavurum Osmanlıdan Cumhuriyete intikal eden dini ve siyasi birikim yanı sıra kendinin kurumsal bir bagaj etrafında şekillendirdiği sosyal kişiliğinden bağımsız olmamıştır.Açıkça Pamuk, Karda din ve siyasete, onların birbirleriyle olan ilişkilerine bazen farklı karakterler üzerinden bazen de ironi ve eleştiriler yoluyla bir dizi anlamlar yüklemiştir. Postmodern bir paradigma etrafında Kar din ve siyasetin farklı anlam dünyalarını ve bu kadim iki sosyal kurumun farklı görüntülerini felsefi ve sosyolojik bir bakış açısı içinde sunmuştur. Başka bir ifadeyle Pamuk romanın olay örgüsünü, sosyal tiplerini, sosyal sınıfları ve bunların epistemolojik birikimlerini kendi doğal sosyoekonomik, kültürel, dini ve politik ortamlarında ele almıştır. Kar, İslamcı-modernist gerilimi üzerinden şekillenen bir kimlik mücadelesi etrafında kurgulanmıştır. Burada din ve siyasetin bireysel-uzlaşmacı yönlerine yer verilmekle birlikte “Kemalist” ve “İslamcılar”ın dayatmacı, popülist siyaset anlayışları ile dinin dışlayıcı ve ideolojik yönü öne çıkarılmıştır. Dolayısıyla roman 28 Şubat 1997 askeri müdahalesinden esinlenerek Türkiye’de bir karşılığa sahip dini ve siyasi kültüre ışık tutmuş ve nihayet toplumun din ve siyaset kurumlarına ait anlam şebekeleri hakkında bugüne de yansıyan önemli fotoğraflar çekmiştir.Karda din ve siyaset “darbe”, “Kemalizm”, “siyasal İslam”, “türban”, “İslamcı”, “laik” gibi kavramlara yüklenen anlamlar üzerinden işlenmiştir. Romanda “darbe” özelinde ortaya konan sosyal ve politik görüntüler 2000’li yıllar itibariyle Cumhuriyet’in yaklaşık son yarım yüzyılını gösteren bir dizi semboller taşımıştır. Nitekim romanda konu edinilen darbe özellikle 1980 sonrası yaşanan sosyoekonomik, kültürel, siyasi, dini ve etnik sorunlar etrafında örgütlenip güçlenen “dinci”lere karşı yapılmıştır. Öte yandan romanda “Kemalizm” ve onun yaydığı ideoloji, Türkiye’de siyasetin değerlendirildiği diğer önemli bir tema olmuştur. Bu bağlamda farklı kategorik özellikler taşımakla birlikte genel olarak “Kemalizm” ve askeri bürokrasinin topluma ve onun değerlerine bakışı, romanda bireysel hak ve özgürlükleri devlet lehine kısıtlayan jakoben ve elitist bir tavır içinde sunulmuştur.Romanda dinin alt sınıf örüntüsü olma, görece yoksunlukları telafi etme, yerine göre sosyal değişimi engelleme gibi özelliklerine vurgu yapılmakla birlikte daha çok onun darbe ile siyasal, ideolojik, popülist ve araçsal bir kimlik kazanması üzerinde durulmuştur. Nitekim türbanlı kızlar meselesi siyasal İslamcılar tarafından sembol bir dava olarak görülmüş ve onlar bu davayı siyasi bir malzeme yapmışlardır. Karda din ve siyaset ayrı, yerine göre birbirleriyle çatışan sosyal kurumlar olarak değerlendirilmekle birlikte özellikle Şeyh Efendi ve bazı bürokratların çıkar ilişkileri bağlamında söz konusu iki kurumun karşılıklı ilişkilerine de yer verilmiştir. Dolayısıyla Kar Türkiye’de din-siyaset ilişkisinin sembolik düzlemde yerini bulan kadim ilişkilerine de işaret etmiş olmaktadır.Gerek siyasi gerek dini her türlü dayatmaya karşı edebi bir tavır olarak kendini gösteren Kar din ve siyasete çoğulcu bir bakış önerisi getirmiştir. Türk romanı açısından yeni sayılabilecek bu durum aslında bir yönüyle de okuyucuya dinsel ve siyasal kültür konusunda yeni evrenler sunmuştur. Ancak söz konusu öneri ve bakış açıları dini ve siyasi kültürün kendi dinamiklerinden bağımsız şekillenmiş değildir. (shrink)

Makalenin konusu Ebû Hanîfe örneğinden hareketle İslam düşüncesinde yargı-siyaset ilişkisi-dir. Ebû Hanîfe’nin yaşadığı döneme kadar karizmanın dini ve siyasi kültürde gelişimine paralel olarak yargı-siyaset ilişkileri bağlamında İslam düşüncesinde bazı formlar çoktan ortaya çık-mıştı. Burada amaç İslam’ın henüz ikinci asrında yargı-siyaset ilişkilerini Ebû Hanîfe üzerinden anlamaya çalışmak ve dolaylı olarak da meselenin bugüne yansıyan yönlerine ışık tutmaktır. Bu yüzden farklı sosyolojik düzlemlerde inşa edilmiş Şiî, Haricî, Sünnî öteki formlar çalışma dışında tutulmuştur. Araştırma Ebû Hanîfe’nin; doktrini oluşturan Kur’an, sünnet ve sahabe uygulamaları (...) ile kendi dönemindeki dini, siyasi, sosyal ve kültürel şartlar arasında nasıl bir okuma yaptığını sorunsallaştırmıştır. Çalışmada Ebû Hanîfe’nin yargı-siyaset ilişkisi bağlamın-da ortaya çıkardığı genel anlama biçiminin, işaret edilen dini ve tarihi şartlarla kendi dini top-lumsallaşma çevresindeki diyalektik bir ilişkide şekillendiği varsayılmıştır. Dolaylı gözlem yöntemi ile elde edilen veriler bir tekil olay incelemesi bağlamında fenomenolojik bir çözüm-lemeye tabi tutulmuştur. Konu bugüne kadar ilahiyat bağlamında olduğu gibi din bilimi alanın-da da dikkat çekici görülmemiştir. Makale İslam düşüncesinde yargı-siyaset ilişkisinin farklı desenleri arasında Ebû Hanîfe modelini tartışması bağlamında bir değere sahip görülebilir. Çalışmada; temel hak ve özgürlüklerin korunması noktasında sivil ve barışçıl bir muhalefetin yeterli olmadığı, iktidarın kişisel hakları tanımaktan daha çok kişisel ödevler ve mutlak itaat talebi ile siyaset yaptığı bir ortamda Ebû Hanîfe’nin soruna ahlaki bir saikle yaklaştığı ve bu bağlamda bir çözüm önerisi getirdiği görülmüştür. Ebû Hanîfe gerek otorite ve karizması ge-rekse ekonomik statüsü ve kültürel birikiminden aldığı güç ile yaşadığı dönemde üst düzey siyasal ve hukuki bir katılım gerçekleştirmiştir. Yasama erkinin özgür bir üyesi olarak Ebû Hanîfe temel haklar bağlamında hayatı boyunca hep iktidarlarla karşı karşıya gelmiş ve bu mücadele içinde iken de öldürülmüştür. Müslüman bir ailede doğmasına rağmen dönemin politik tavrı nedeniyle daha doğumuyla birlikte iktidar tarafından öteki olarak görülmüş ve ömrü boyunca bu statü ile yaşamak zorunda kalmıştır. Başlangıçta kendi ailesi içinde toplum-sallaşırken deneyimlediği mevalilik duygusu, Ebû Hanîfe’de özellikle hocasının ölümünden sonra iktidarlara karşı toplumsal bir hak arayışına dönüşmüştür. Esasen kendi özelinde bir hak arayışı olmaksızın iktidarların yasa ile sorunlu politik tavırları karşısında dini, hukuki ve top-lumsal bir tavır içinde yürüttüğü bu mücadelesi Ehl-i Beyt’i ve diğer bütün toplumsal grup ve kategorileri içine alan bir genişlikte ilerlemiştir. Ebû Hanife’nin yargı- siyaset ilişkisine dair bu yaklaşımı teorik ve pratik olarak tamamen sistematik bir çerçevede şekillenmiştir. İslam hu-kukunun dayandığı bilgi gövdeleri kapsamında o, çok kapsayıcı ve dinamik bir tarzda din ve şeriat kavramsallaştırması yapmıştır. Buna göre Ebû Hanîfe dine temel hakların dayandığı temel yasa anlamı yüklerken şeriata ise kendisinin bu dini alana veya başka bir ifadeyle yasaya göre düzenlendiği neshe açık, değişken bir alan anlamı vermiştir. Bu tevhit eksenli hiyerarşi içinde siyaset, yasaya karşı kesin sorumluluğu olan dünyevi bir alan görülmüştür. Ebû Hanîfe’nin İslam’ın ilk dönemini bir hukuk devleti nosyonu içinde değerlendirdiğinde kuşku yoktur. Buna mukabil, genel yargı-siyaset ilişkisine yaklaşımından anlaşıldığına göre yaşadığı dönemi, iktidarlar tarafından hukukun araçsallaştırıldığı bir dönem olarak görmüştür. Kurmuş olduğu akademi onun yargı-siyaset ilişkisine bakışının önemli bir pratiğidir. Bu akademiden yetişen ve daha sonra resmi ve gayri resmi olarak yasamanın bir üyesi olan öğrencilerine tav-siyeleri ve mektupları, onun bir yargı elemanı olarak siyaset kurumuna yaklaşımının sübjektif değil; bir düzen ihtiyacının ortaya çıkardığı objektif bir tavır olduğunu göstermiştir. Ebû Hanîfe teorik yaklaşımını pratik bir eylem alanı ile birleştirmek suretiyle yargı-siyaset ilişkisine bakışı konusunda oldukça net bir fotoğrafa sahiptir. (shrink)

M. Ally: Why Jaspers gives us Hope: Deconstruc ting the Myth of Cultural Impermeability B. Andrzejewski: Über Kant und Schelling hinaus. Zur Frage der existenziellen Theorie der Kommunikation bei Jaspers A. Cesana: Weltphilosophie und philosophischer Glaube J. M. Cho: Cross-Cultural Adaptations in Karl Jaspers J. Fukaya: The Japanese Moral Framework and Jaspers Philosophy K. Fukui: Karl Jaspers Philosophie aus Sicht der Kyoto-Schule J.-C. Gens: Jaspers Begegnung mit und sein Verhältnis zu China S. Hanyu: The Cross-Cultural Thought in Jaspers Philosophy. In (...) comparison with Kantian Thought in Toward Perpetual Peace K. Hara: Konflikte und Kommunikation der Religionen. Zur Möglichkeit des philosophischen Glaubens A. Hirano: Arendt und Jaspers: Der innere Zusammenhang und die Unterschiede zwischen den Gedanken beider S. C. Kim: Der philosophische Glaube angesichts des religiösen Pluralismus L. Lambrecht: Philosophie gegen den Nationalsozialismus: Hannah Arendt und Karl Jaspers E. Lee: Heidegger and Jaspers on the Public Sphere: Jaspers Theory of Communication as an Antidote to Heideggers Dark Public World W. Lee: Philosophischer Glaube und universale Kommunikation bei Karl Jaspers T. Nakajima: Die Idee der Universität inmitten der Popularisierung" T. Nakayama: Jaspers Philosophie und Buddhismus. Das Denken der Leerheit" C. Olay: Öffentlichkeit bei Jaspers und Hannah Arendt S.-K. Paek: Kants Schrift Zum ewigen Frieden im Spiegel dreier Interpretationen: Volker Gerhardt, Jürgen Habermas, Karl Jaspers E. Park: The Possibility of Social Existenz. A Reinterpretation of the Concept of Existenz in Karl Jaspers F. Peach: Jaspers, Existential Communication and Globalisation C. Piecuch: Welteinheit: Rationale Entscheidung oder kosmische Notwendigkeit? I. Ren: Zwei Wege der philosophischen Logik: Jaspers und Heidegger N. Reyhani: Die Anthropologie-Debatte und der Vorwurf des Positivismus gegen Karl Jaspers I. Sarin: Jaspers on Bridging the Intercultural Gap H.-J. Seideneck: Der Zusammenprall von Kulturkreisen im Weltdorf unter dem Blickwinkel des erhebenden Scheiterns bei Karl Jaspers H. Stelzer: Das Aufbrechen fixierter Weltbilder in der interkulturellen Kommunikation E. Struchholz: Karl Jaspers und Jacob Burckhardt: Existenz und Existenzbild A. Takahashi: Zur Wechselbeziehung zwischen der Kommunikation in der Geschichte und derjenigen in unserer Zeit bei Jaspers M. Wirtz: Die Regionen des Geistes. Zur interkulturellen Relevanz einer Weltphilosophiegeschichtsschreibung nach Karl Jaspers M. Wischke: Kommunikative Übergänge und Grenzsituationen. Über Schuld und Gedächtnis bei Jaspers. (shrink)

Kitle fonlaması, bir projesi ya da iş fikri olan girişimcinin bir internet platformu üzerinden yaptığı açık çağrıyla kitlelerden fon toplayarak projesini finanse ettiği yeni nesil bir finansman yöntemidir. Bu yöntem daha ziyade güçlü maddi kaynakları olmayan, geleneksel finansman kaynakları tarafından istenen teminatı göstermekte zorlanan, çok fazla iş tecrübesi ve tanınırlığı bulunmayan girişimciler için iş yapma imkânı sunan alternatif bir finansal kaynak oluşturma mekanizmasıdır. Bu yöntemin bağışa, ödüle, paya ve borca dayalı fonlama şeklinde dört temel çeşidi bulunmaktadır. Bu çalışma, işte bu (...) dört temel çeşit üzerinden kitle fonlaması yöntemini ele alıp fıkhî mahiyetini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Konu, somut olay ve belge inceleme yöntemi kullanılarak araştırılmış, her bir alt konunun fıkhî neticesine ise analiz ve sentez yöntemleri kullanılarak ulaşılmaya çalışılmıştır. Yapılan araştırma neticesinde metin içerisinde fıkhî temellendirilmesi yapılmış olan şu temel sonuçlara ulaşılmıştır: Bağışa dayalı kitle fonlamasında fon sağlayıcıların girişimcilere bağış yoluyla destekte bulunmaları fıkhî açıdan tipik bir hibe işlemidir. Ödüle dayalı kitle fonlamasında tebrik veya teşekkür kartı göndermek gibi maddi olmayan ödüllerin söz konusu olduğu fonlama uygulaması da yine bir hibe işlemidir. Şapka, tişört, anahtarlık gibi düşük de olsa maddi değeri bulunan ödül uygulaması ivaz şartlı hibedir. İleride üretilecek ürünün fon sağlayıcıya önceden sipariş hakkının verildiği ön alım/ön satım uygulaması ise nev‘i şahsına münhasır bir karma sözleşme niteliğindedir. Paya dayalı kitle fonlamasında girişimci ve girişim şirketinin yatırımcılardan gelen fonlarla kurduğu anonim şirket türü ortaklık, inan tipi bir müşârekedir. Borca dayalı kitle fonlamasında girişimcinin yatırımcılardan alıp faizsiz olarak geri ödediği borçlanma uygulaması tipik bir karz işlemi, borcun önceden belirlenen faiziyle birlikte ödendiği uygulama ise ribâlı bir borç işlemidir. Alınan borcun kurulacak olan şirketin payı ile ödenmesi işlemi fıkhî açıdan bir istibdâl yani borcun nakit yerine onun yerini tutan bir başka şeyle ödenmesi işlemidir. İstibdâlle birlikte taraflar arasındaki borç ilişkisi sona erer. Lakin şirketten alınan pay nedeniyle taraflar arasında paya dayalı bir ortaklık ilişkisi kurulmuş olur. Faaliyet alanlarının meşru olması şartıyla, borcun faiziyle geri ödenmesi şeklindeki borca dayalı uygulama hariç diğerlerinde fıkhî açıdan herhangi bir sıkıntı görünmemektedir. (shrink)

Spor alanında çağının sorunlarını ve konularını güncelliği içinde, bilim ve felsefenin temel ilkeleri doğrultusunda takip edebilmek ve yorumlayabilmek önemli bir beceridir. Çünkü sportif olay ve olgular, sadece bilim ve felsefenin yol göstericiliğinde daha net şekilde yorumlanabilinir ve değerlendirilebilinir. Dolayısıyla bu çalışmanın amacı, spor ve felsefe ilişkisini konu ile ilgili olan literatürü imkân dâhilinde tarayıp elde edilen verileri birbiri ile ilişkilendirerek değerlendirmektir. Bu bağlamda çalışma, analitik metot kullanılarak yürütülmüştür. Filozoflar ve felsefeciler, özellikle Aydınlanma Felsefesinin başladığı Aydınlanma Çağı denilen 18.yüzyıldan itibaren (...) toplum, hukuk, tarih, fizik, metafizik, bilgi, bilim, din, ahlak, sanat, siyaset ve spor gibi alanlara yönelip bu alanların kavramlarını sorgulayarak yeni anlamlar yüklemeye başlamışlardır. Böylece felsefenin bilim felsefesi, bilgi felsefesi, ontoloji, din felsefesi, ahlak felsefesi, sanat felsefesi, tarih felsefesi, siyaset felsefesi ve spor felsefesi gibi alt dalları ortaya çıkmaya başlamıştır. Haliyle, spor felsefesi de felsefenin spora uyarlanmasıyla ortaya çıkan bir felsefe dalı olmuştur. Sonuç olarak; spor felsefesi çoğu kişinin zannettiği gibi bir spor dalı değil, bir felsefe dalıdır. Bir felsefe dalı olarak spor felsefesinin çeşitli boyutları bulunmaktadır. Spora felsefi bir bakış açısı ile bakmak olan bu boyutlar hakkında genel bir bilgi sahibi olmak, her spor insanı için gerekli ve faydalı bir durumdur. Çünkü bu şekilde spor felsefesinin temel işlevleri ortaya konulabilinir. Anahtar Kelimeler: Spor, Felsefe, Spor Felsefesi, Spor İnsanı. (shrink)

Ateistlerin teizmi reddetme gerekçeleri, genellikle kötülük sorununun teizme karşı en güçlü argüman olduğunu iddia etmelerinde yatmaktadır. Nitekim ateizme göre teizm, bu soruna başarılı bir şekilde cevap verememektedir. Bununla birlikte kötülük sorununun sadece teistler için bir problem olmadığı iddia edilebilir. Bizde bu makale içerisinde bu savdan yola çıkarak, yakın dönemde Yujin Nagasawa’nın geliştirdiği “sistematik kötülüğün varoluşsal sorunu” açısından bu iddiayı ele almaya çalıştık. Bu sorun, başlangıçta, yalnızca dünyadaki belirli olayların veya belirli olay türlerinin kötü olduğunu değil, aynı zamanda insan varoluşunun (...) dayandığı tüm biyolojik sistemlerin kötü olduğunu göstererek, teizm için bir meydan okuma yaratmaktadır. Ancak hem teistlerin hem de ateistlerin tipik olarak dünyanın genel olarak iyi olduğunu ve içinde yaşamaktan mutlu ve minnettar olmamız gerektiğini onaylayan varoluşsal iyimserliği benimsedikleri düşünüldüğünde, kötülüğün bu versiyonu, teizm için olduğu kadar, ateizm içinde bir problem olmaktadır. Makale içerisinde sorunun bu versiyonuna yanıt verirken ateizmin teizme kıyasla önemli bir dezavantajla karşı karşıya kalması nedeniyle, bunun ateizme karşı güçlü bir argüman olabileceğini iddia ediyoruz. (shrink)

Dini mûsikî ilmî çalışma sahasında yapılacak olan çalışmalar arasında en acil ve önemli olanı derleme çalışmalarıdır. Böyle çalışmaların icrası, büyük ve köklü medeniyetimizin son temsicileri ile günümüz insanı ilgilileri arasında kurulacak bir bağ ile mümkün olabilir. Bu bağı kurmak günümüz insanının aslî vazifelerindendir. Eğer bizler bu muazzam medeniyetin mûsikî mirasını son temsilcilerinden derleyip kayıt altına almazsak bu kültür mirası yok olacaktır. Bu bağlamda mûsikî mirasımızı hâvi kaynak kişiler çok büyük önem arz etmektedirler. Bu kuşak kaybolduğu zaman artık zaten ilahilerden ve (...) geçmişin mûsikî kültüründen söz edemeyiz. Camiler, köprüler gibi taşınamayan kültürel varlıklar ve kitaplar gibi yazılı kaynaklar on yıllar sonra da restrore edilip ihya edilebilir fakat kaynak kişilerin hafızasında saklı sözlü gelenek ve mûsikî kültürü böyle bir zamanda kaybolmaya mahkumdur. Aslında bu olay zamana karşı nasıl bir yarış içerisinde olduğumuzu da göstermektedir. Bu noktada insan ömrü meselenin aciliyetini ve ehemmiyetini belirleyen en önemli kriter olarak karşımıza çıkmaktadır. Sonuç olarak sözlü geleneğin ve mûsikî kültürünün derlenmesi zaman, tahrif edilme ve hatta yok olma tehlikesinden ötürü bahsedilen diğer kültürel varlıklardan ehem ve mühim sıralamasında daha önde gelmektedir. Kültürel varlıkların muhafazası hususunda sırayı bu şartlar belirler. Bu çalışma sözlü gelenek ve mûsikî kültürü, husûsen dinî mûsikî derleme çalışmalarının nasıl yapılacağını, derleme çalışmaları sırasında riayet edilecek kuralları ve uygulanacak metodları ele almaktadır. (shrink)

Psikolojinin bir bilim dalı olarak ortaya çıktığı 19. yüzyıla kadar, insana dair sorunlar, felsefi bir yorumla ele alınmıştır. Zaman içinde pozitivizm, materyalizm gibi felsefe akımlarının yön vermesiyle psikoloji bilimi kendine ait kavram ve yöntemlere sahip olmuştur. Bu süreçte bilimde hâkim olan paradigmaların etkisiyle din, uzun bir dönem bilimsel araştırmaların dışında tutulmuştur. Bilim adamalarının dine karşı olumsuz tutumlarına rağmen, Hıristiyan din adamaları felsefe ve psikoloji gibi alanlardaki bilimsel gelişmeleri yakından takip etmişlerdir. Kilise hizmetleri çerçevesinde geleneksel olarak sürdürülen “pastoral care” faaliyetlerinin psikoloji (...) ve psikoterapi alanlarındaki gelişmelerden etkilenmesiyle bugünkü dini danışma ve rehberliğin temeli olan “pastoral care and counseling” kavramları ve yöntemleri ortaya çıkmıştır. 1960’lardan sonra dünya genelinde bir yayılma eğilimi gösteren dini danışma ve rehberlik konusu, son yıllarda Türkiye’deki dini kurum ve akademik çevrelerin de ilgi odağı haline gelmiştir. Bu makalede, konunun İslam kültürü içindeki realizasyonu ile ilgili çalışmalara katkı vermek amacıyla dini danışma ve rehberliğin temel kavramları ve tarihi arka planına odaklanılmıştır. Modern yaşam biçimi toplumsal değişimi hızlandırmakla kalmamış bireysel ihtiyaçları da bir hayli değiştirmiştir. Yaşanan hızlı değişim ve farklılaşan ihtiyaçlar bir takım psikolojik problemleri beraberinde getirmiştir. Buna bağlı olarak insanı olumsuz etkileyen ve hastalanmasına yol açan psikolojik süreçler incelenmeye başlanmıştır. Öte yandan değişimden hayatın değer ve inanç sistemleri de etkilenmiş, kurumsal dini yapılarda ve din hizmeti anlayışlarında önemli değişme ve gelişmeler meydana gelmiştir. Bu sebeple bir taraftan yeni ortaya çıkan olay ve durumlar karşısında dinin bakış açısını ve tutumunu öğrenme ihtiyacı, diğer taraftan yaşanan acı ve krizler karşısında psikolojik yardım ve manevi destek gereksinimleri giderek artmıştır. Kısacası din, insanların kendi başlarına hareket etmekte zorlandığı, rehberliğe ihtiyaç duyduğu bir alan olmuştur. Dini danışma ve rehberlik alandaki ilk çalışmalar, tamamen bir Hıristiyanlık faaliyeti olarak ortaya çıkmış olduğu için bu alana ait ilk kavramlar da Hıristiyan kültürü ile yakından ilgilidir. Dini danışma ve rehberliğin temel kavramlarından olan “pastoral care” genellikle rahip ya da papazların özellikle kilise dışında yürüttükleri dini danışmanlık ve rehberlik hizmetlerini ifade etmektedir. Günümüzdeki dini danışma ve rehberlik hizmetlerinin temelini, Hıristiyan din adamlarının verdiği manevi destek, öğüt ve tavsiye anlamındaki pastoral care faaliyetleri oluşturmaktadır. Ayrıca kavramların, Mesih ve teslis inancı; günahsızlık ve günahların kefareti, lütuf yoluyla kurtuluş öğretileri; papazların yanılmazlığı ve ruhbanlık anlayışı; itiraf müessesesi ve kilisenin statüsü gibi Hıristiyan teolojisine ait kökenleri bulunmaktadır. Pastoral care ve pastoral counseling birbirlerinden bir dereceye kadar ayırt edilebilen yardım şekilleridir. Aralarındaki farklılık, papazların insanlarla çalışırken, ilgili psikolojik dinamikler yerine kendilerinin ahlaki duruş mesafelerinden kaynaklanır. Bu nedenle ikisi arasında en geniş ve kapsayıcı pastoral faaliyet, kesinlikle pastoral care çalışmalarıdır. Bu çalışmalar, resmi ve gayrı resmi konuşmalar, diyaloglar ve diğer iletişim etkileşimleri ile gençler, çiftler, yetişkinler ve çeşitli diğer gruplarla daha fazla ya da az yapılandırılmış genel ilişkilerdir. Pastoral counseling olarak adlandırılan yardım ilişkileri ise pastoral care faaliyetlerinin genel ve her yerde uygulanabilirliğinden farklı şekilde, bireylerin belirli bir yerde ve belirli bir süre tahdidi çerçevesinde yapılandırılmış olan yardım faaliyetlerini içerir ki, böyle bir yardım sürecinde papazın dikkatini ve zamanını gerektiren durumlar söz konusudur. Burada ayırt edici nokta, bireyin psikolojik durumu ve sorunlarının daha fazla olmasıdır. Dini danışma ve rehberliğin kurumsal bir hizmet alanı olarak ortaya çıkışı, reform hareketleri ve sanayi devriminin Batı Avrupa ülkelerinin sosyal dokusu ve dini kurumların yapılanması üzerinde yaptığı değişimle doğrudan alakalıdır. Nitekim Katolikler ve özellikle Ortodokslar yeni gelişen psikolojik danışma faaliyetlerinde daha temkinli bir tutum takınırken Protestanlar dini destek ve yardım hizmetlerinde yeni psikolojik teori ve teknikleri kucaklama eğilimi göstermişlerdir. 15. yüzyıldan itibaren oluşan, insana, Tanrı’ya ve âleme bakıştaki farklılaşmanın gerçekleştiği süreç, 18. yüzyılda “aydınlanma” olarak adlandırılan köklü bir değişimi beraberinde getirmiştir. Doğaüstünün doğayla, dinin bilimle, tanrısal buyruğun doğa yasasıyla, din adamlarının filozoflarla yer değiştirmesi ve dini inanca toleransın azalması ile karakterize edilen bu dönemde, din ve maneviyat konusu, psikolojik araştırmalar ve klinik deneyler dışında tutulması gerektiğine inanılan, kişilere özgü, bilim dışı, bilinmez bir özel alan olarak görülmüştür. Psikolojinin bir bilim dalı olarak ortaya çıktığı dönemde bilimsel sahada hâkim olan paradigmanın etkisiyle bilim adamaları her ne kadar din ile sağlıklı bir ilişki kuramadıysa da; özellikle Amerika ve Avrupa’da kilise hizmetleri çerçevesinde “pastoral care” faaliyetlerini yürüten din adamları, modern psikiyatri ve psikoterapi birikiminden etkili bir şekilde yararlanmışlardır. Kilise faaliyetlerinin psikoloji alanındaki gelişmelerden etkilenmesiyle papaz ve rahiplerin dini konulardaki yardım çalışmaları hem kilise içinde hem kilise dışında daha profesyonelce yürütülen faklı bir boyut kazanmaya başlamıştır. Papazların yetiştirilmesinde danışma psikolojisi ve klinik psikolojinin yöntem ve kurallarının kullanılmaya başlamasıyla “pastoral counseling” alanı gelişme göstermeye başlamıştır. Abraham Maslow’un “kendini gerçekleştiren kişiler” hakkındaki araştırmasına kadar (1962) ilgiye layık görülmeyen din ve maneviyat, bu araştırma sonucunda, karşılanması gereken nihai bir ihtiyaç ve önemli bir motivasyon olarak fark edilmiştir. Alanda son yapılan araştırmalar, din ile ruh ve beden sağlığı arasında önemli ilişkilerin olduğunu ortaya koymaktadır. Danışmanlarca, danışanların dini inançlarının danışma sürecine dâhil edilmemesi; danışanın kimliğinin işe yarayan önemli bir bölümünü yok saymakla eş anlamlı kabul edilmektedir. Bu gelişmelerin sonucu olarak bugün başta ABD ve diğer gelişmiş ülkelerde birçok Tıp Fakültesi ve Psikoloji bölümleri, programlarına dini danışmanlıkla ilgili dersler koymaktadır. 20. yüzyılın başından beri Hıristiyan Batı dünyasında uygulanmakta olan pastoral care and counseling faaliyetleri, toplumsal değişmenin küresel etkileri ve gittikçe benimsenen modern yaşamın farklılaşan ihtiyaçlarına bağlı olarak son yıllarda Türkiye’deki akademik çevrelerin ve ilgili kurumların ilgi odağı haline gelmiştir. Dini danışma ve rehberlik, kültürümüzde henüz yabancı bir kavram ve kurumsallaşmamış bir hizmet alanı olarak kabul edilse de; Hz. Peygamber’den (s.a.v) bu yana sürdürülen din hizmetlerinin en önemli bölümünü, özü dini rehberlik olan irşat faaliyetleri oluşturmaktadır. Ancak günümüzde modern psikolojik yardım disiplinlerinin ilke ve yaklaşımlarından destek alan yeni irşat modellerine ihtiyaç vardır. Dini danışma ve rehberlik, amaç, ilke, yöntem ve yaklaşımları ile toplumda oluşan yeni ihtiyaç ve beklentileri karşılamaya yönelik sürdürülen çabalara önemli katkılar sağlayacaktır. (shrink)

Afetler doğal ve insan orijinli olay ve olguların sonucu olarak ortaya çıkan ve insan toplumları ve yerleşim yerleri üzerinde can ve mal kaybı yaratarak zararlar meydana getiren olaylardır. Afetlerden topyekun kaçış söz konusu olmasa bile afete neden olan olay ve olgulara karşı yürütülecek risk azaltma önlemleri ile afet yönetimi mümkün olabilecektir. Yüksek düzeyde risk ile mücadelede başarı şansı düşük iken azaltılmış risk ile mücadelenin başarısı daha yüksek olacaktır. Diğer yandan, toplumu oluşturan bireylerin eğitimi ve bu konuda toplumsal direncin, (...) afet direncinin artırılması, sürdürülebilir toplum yaşamı ve hayatta kalma düzeyini arttıracaktır. Afetler ile mücadele bütüncül bir süreç olduğuna göre bu mücadeleye toplumun tüm düzeyleri katılmak zorundadır. Özellikle halka en yakın birim olan belediyelerin bu konudaki rolleri son derece önemlidir. Yerel yönetimler düzeyinde ele alınacak bu çalışmada da toplum içerisinde afetlere karşı direnci en düşük kesim olarak savunmasız kesimlerden yaşlılar ve engelliler ile belediyelerin rolü irdelenecektir. Çünkü hangi tür afet senaryosuna hazırlanmak söz konusu olursa olsun hazırlık çalışmaları bu kesim göz önüne alınarak yapılmalıdır. Özellikle afet sonrası kaosun oluşturacağı olumsuzluklar bu kesimleri çok ciddi zararlarla yüz yüze bırakmaktadır. Bu nedenle gerek potansiyel gerekse reel afet tehlikesine yönelik risk azaltmada ve mücadelede yerel düzeyde belediyelerin özellikle savunmasız kesimlere yönelik gerçekleştireceği roller ulusal ve uluslararası başarının da teminatını oluşturacaktır. (shrink)

The philosophical theory of scientific explanation proposed here involves a radically new treatment of causality that accords with the pervasively statistical character of contemporary science. Wesley C. Salmon describes three fundamental conceptions of scientific explanation--the epistemic, modal, and ontic. He argues that the prevailing view is untenable and that the modal conception is scientifically out-dated. Significantly revising aspects of his earlier work, he defends a causal/mechanical theory that is a version of the ontic conception. Professor Salmon's theory furnishes a robust (...) argument for scientific realism akin to the argument that convinced twentieth-century physical scientists of the existence of atoms and molecules. To do justice to such notions as irreducibly statistical laws and statistical explanation, he offers a novel account of physical randomness. The transition from the "reviewed view" of scientific explanation to the causal/mechanical model requires fundamental rethinking of basic explanatory concepts. (shrink)

After Einstein presented his “special theory of relativity” with its marvelous principles, “principle of relativity” and “the constant speed of light”, it led to bizarre implications, such as, time dilation, length contraction, energy-mass conversion, and invariance of the space-time interval, we had trouble to understand these stunning consequences with our very classical ontology, which can be regarded as Aristotelian ontology. Thus, both physicists and philosophers have required a new kind of ontology, capable of explaining the new phenomena. Hermann Minkovski proposed (...) that Einstein’s theory implies a “four-dimensional space-time”, instead of a three-dimensional space with time passing over space. Accordingly, the universe consists of four-dimensional stuff such as events. Event ontology goes together with “block universe argument”. Accordingly, the universe looks like a block of ice or a loaf of bread and in which past, present and future take place together. Therefore, block universe argument makes impossible change, motion, and causal relations. Although they sound strange, “simultaneity of relativity”, an outcome of special theory of relativity, supports event ontology and block universe argument. Nevertheless, there are plenty of difficulties come along with the event ontology. In this paper, I will discuss those handicaps of the argument that events are basic components of the universe.Einstein, “özel görelilik kuramını” ve olağanüstü iki ilkesini, “görelilik ilkesini” ve “ışık hızının sabitliğini”, sunduktan sonra, bu kuramın Aristotelesci ontoloji olarak tabir edebileceğimiz klasik ontolojinin kavramlarıyla anlaşılması zor çıktıları oldu. Örneğin, zamanın genişlemesi, uzunluğun kısalması, enerji-kütle değişimi ve uzam-zaman aralığının değişmezliği gibi. Bu nedenle, hem fizikçiler hem de felsefeciler yeni keşfedilen olguları açıklayabilecek yeni bir ontolojinin gerekliliğini duydular. Hermann Minkovski proposed that Einstein’ın kuramının; zamanın, uzamın dışında olduğu üç-boyutlu uzam yerine “dört-boyutlu bir uzam-zaman” içerdiğini iddia etti. Buna göre evren, “olaylar” gibi dört-boyutlu şeylerden ibaret. Olay ontolojisi, “blok evren argümanı” ile uyuşur. Blok evren argümanına göre, evren bir buz kütlesine ya da bir somun ekmeğe benzer. Geçmiş, şimdi ve gelecek bu bloğun içinde aynı anda yer almaktadır. Bu nedenle blok evren argümanı; değişimi, hareketi ve nedensel ilişkileri imkansız kılar. Bu argüman tuhaf görünse de özel görelilik kuramının bir çıktısı olan “göreliliğin eş zamanlılığı”, olay ontolojisini ve blok evren argümanını destekler. Yanı sıra olay ontolojisi pek çok zorluğu da beraberinde getirir. Bu makalede, olayların evrenin temel yapı taşları olduğu iddiasınının zorluklarını tartışacağım. (shrink)

Filistin asıllı Subhî Fahmâvî, romanlarında farklı konuları özgün bir üslûpla ele almaktadır. Ana konu içerisinde ilgili birçok meseleyi iç içe halkalar şeklinde bir anlatım yumağı oluşturarak ele alan Fahmâvî, okuyucuyu adeta diyardan diyara bir gezintiye çıkarmaktadır. Bu anlatım üslûbunun en önemli öğelerinden biri mitolojik ve tarihi şahsiyetlerdir. Genel olarak Ortadoğu özel olarak Ken‘ânî mitosundaki efsanevi şahsiyetler değişik vesilelerle romanlarda sık sık anılmaktadır. Yazara ait Kıssatu ‘işki Ken‘âniyye adlı roman, mitolojinin yoğun işlendiği bir romandır. İl, Ba‘l, İştar, Mot gibi mitoslar (...) class='Hi'>olay örgüsünün önemli bir kısmını oluşturmaktadırlar. Bununla birlikte Fahmâvî, roman anlatısında tarihte olumlu veya olumsuz bir şekilde nam salmış birçok şahsiyetten de bahsetmektedir. İster mitolojik olsun ister tarihi ve gerçek şahsiyet olsun, seçilen isimler rastgele seçilmemişlerdir. Bu şahısların her biri romanda anlatılan konunun daha iyi anlaşılması için anlatımın önemli bir yönünü oluştururken okuyucu da söz konusu şahıs hakkında bilgi sahibi olmaktadır. Bu makalede çağdaş Ürdün roman yazarlarından Subhî Fahmâvî’ye ait romanlarda ismi geçen mitolojik ve tarihî şahsiyetler tespit edilmeye çalışılacaktır. Tespit edilen bu şahsiyetlerin, hangi yönleri ile meşhur oldukları ortaya konulduktan sonra roman kurgusu içerisinde öne çıkarıldıkları tarafları incelenecektir. Ayrıca bağlam açısından bu şahısların tercih edilme sebepleri de irdelenecektir. (shrink)

In the standard and traditional view, the concept of conditional probability is defined with what is known as the ratio formula: the probability of B given A is the ratio between the probability of A and B and the probability of A. It is well known that this definition does not match the conceptual and mathematical expectations that we have from conditional probability, especially for the probability values at the limits. Thus, as pointed out by several philosophers such as Popper (...) and Hájek, it is fair to conclude that we have yet to have a satisfactory definition for the concept of conditional probability. E.J. Lowe, in a debate with Dorothy Edgington, proposed two different definitions of conditional probability, and unfortunately his definitions have gone unnoticed in the literature. In this paper, my main aim is to renew interest in Lowe’s definitions. I achieve this aim by showing that E.J. Lowe’s definitions have great potential in providing us with a satisfactory definition of conditional probability.Standard Olasılık kuramında bir olayın bir diğer olaya koşullu olasılığı rasyo formülü olarak bilinen bir formül ile tanımlanmaktadır. Bu formüle göre B olayının A olayına koşullu olasılığı olayının olasığının sadece A olayının olasılığına bölünmesi ile bulunan değerdir. Bu standard tanımın özellikle limitlerdeki olasılık değerleri için kavramsal ve matematiksel beklentilerimizi karşılamadığı bilinen bir durumdur. Aralarında Popper ve Hájek gibi isimlerin de bulunduğu birçok felsefecinin de belirttiği gibi, bu durumdan elimizde tatmin edici bir koşullu olasılık tanımı olmadığını çıkarsamak yanlış olmayacaktır. E.J. Lowe, Dorothy Edgington ile girdiği bir tartışma bağlamında koşullu olasılığın iki alternatif tanımını önermiştir. Ne yazık ki, literatürde bu tanımlara gereken önem verilmemiştir. Literatürdeki bu eksikliği gidermeyi hedefleyen bu makalenin genel amacı, Lowe’ün önerilerinin tatmin edici bir koşullu olasılık tanımı sunma potansiyeline sahip olduğunu göstermektir. (shrink)

This classic and controversial book examines the roots of the idea of virtue, diagnoses the reasons for its absence in modern life, and proposes a path for its recovery.

_Rhetoric_ is the sixth volume in The New Hackett Aristotle series, a series featuring translations, with Introductions and Notes, by C. D. C. Reeve, Delta Kappa Epsilon Distinguished Professor of Philosophy at The University of North Carolina at Chapel Hill. The series will eventually include all of Aristotle's works.

Investigates the resolution of contradictions and ambiguous derogations in a code, by means of the imposition of partial orderings. Although formulated as a study in the logic of norms, it provided the initial ideas for work on the logic of theory (or belief) change, developed by the authors in a series of papers by the authors and Peter Gardenfors beginning in 1985.

Aristotle's treatise De Interpretatione is one of his central works; it continues to be the focus of much attention and debate. C. W. A. Whitaker presents the first systematic study of this work, and offers a radical new view of its aims, its structure, and its place in Aristotle's system, basing this view upon a detailed chapter-by-chapter analysis.By treating the work systematically, rather than concentrating on certain selected passages, Whitaker is able to show that, contrary to traditional opinion, it forms (...) an organized and coherent whole. He argues that the De Interpretatione is intended to provide the underpinning for dialectic, the system of argument by question and answer set out in Aristotle's Topics; and he rejects the traditional view that the De Interpretatione concerns the assertion and is oriented towards the formal logic of the Prior Analytics. In doing so, he sheds valuable new light on some of Aristotle's most famous texts. (shrink)

"This edition, which replaces the original Loeb edition..., offers text, translation, and annotation that are fully current with modern scholarship"--Front flap of dust jacket, volume 1.

C. Stephen Evans explains and defends Kierkegaard's account of moral obligations as rooted in God's commands, the fundamental command being `You shall love your neighbour as yourself'. The work will be of interest not only to those interested in Kierkegaard, but also to those interested in the relation between ethics and religion, especially questions about whether morality can or must have a religious foundation. As well as providing a comprehensive reading of Kierkegaard as an ethical thinker, Evans puts him into (...) conversation with contemporary moral theorists. Kierkegaard's divine command theory is shown to be an account that safeguards human flourishing, as well as protecting the proper relations between religion and state in a pluralistic society. (shrink)

Is there such a thing as natural knowledge of God? C. Stephen Evans presents the case for understanding theistic arguments as expressions of natural signs in order to gain a new perspective both on their strengths and weaknesses. Three classical, much-discussed theistic arguments - cosmological, teleological, and moral - are examined for the natural signs they embody. At the heart of this book lie several relatively simple ideas. One is that if there is a God of the kind accepted by (...) Christians, Jews, and Muslims, then it is likely that a 'natural' knowledge of God is possible. Another is that this knowledge will have two characteristics: it will be both widely available to humans and yet easy to resist. If these principles are right, a new perspective on many of the classical arguments for God's existence becomes possible. We understand why these arguments have for many people a continued appeal but also why they do not constitute conclusive 'proofs' that settle the debate once and for all. Touching on the interplay between these ideas and contemporary scientific theories about the origins of religious belief, particularly the role of natural selection in predisposing humans to form beliefs in God or gods, Evans concludes that these scientific accounts of religious belief are fully consistent, even supportive, of the truth of religious convictions. (shrink)

_Verificationism_ is the first comprehensive history of a concept that dominated philosophy and scientific methodology between the 1930s and the 1960s. The verificationist principle - the concept that a belief with no connection to experience is spurious - is the most sophisticated version of empiricism. More flexible ideas of verification are now being rehabilitated by a number of philosophers. C.J. Misak surveys the precursors, the main proponents and the rehabilitators. Unlike traditional studies, she follows verificationist theory beyond the demise of (...) positivism to examine its reappearance in the work of modern philosophers. Most interestingly, she argues that despite feminism's strenuous opposition to positivism, verificationist thought is at the heart of much of contemporary feminist philosophy. _Verificationism_ is an excellent assessment of a major and influential system of thought. (shrink)

"A rich collection. Since it holds a number of introductory pieces along with advanced essays and review articles, the volume will be accessible to a broad audience and will work well in philosophy of science courses....Essential."--Lawrence Sklar, University of Michigan.

A critical and detailed introduction to Kant's philosophy, with particular reference to the Critique of Pure Reason. Since Broad's death there have been many publications on Kant but Broad's 1978 book still finds a definite place between the very general surveys and the more specialised commentaries. He offers a characteristically clear, judicious and direct account of Kant's work; his criticisms are acute and sympathetic, reminding us forcefully that 'Kant's mistakes are usually more important than other people's correctitudes'. C.D. Broad was (...) Knightsbridge Professor of Moral Philosophy at Cambridge from 1933 to 1953, and this book is based on his undergraduate lectures on Kant. Broad died in 1971 and Dr Lewy has since edited the book for publication. (shrink)

Most whistleblowers talk as if they never had a choice about whether to blow the whistle. This doesn't mean they acted suddenly, or impulsively, only that they believe they could not have done otherwise. Trying to make sense of this near universal answer to the question "Why did you do it?" the essay draws on narrative theory. Narrative theory distinguishes between actant and sender—that is, between actor and his or her values. This distinction helps to explain what it means to (...) face a difficult choice over something about which one feels one never had a choice. (shrink)

Part of the draw of athletics is its straightforwardness. There are nuances to competitions to make them more sporting contests, but at the end of a long jump competition whomever records the longest jump should win. Unfortunately, a recent rule-change at the highest level of the sport – the “Final 3” format – undermined this simplicity for the horizontal jumps and the throws for some of the 2020 and much of the 2021 seasons. While fortunately this rule was largely reverted (...) within days of the initial submission of this paper, it’s still valuable to critically evaluate why such a rule is problematic so as to better understand of the value of sporting competitions and give guidance on future rule changes, be they in athletics or other sports. To that end, we will be drawing from the literature on the purpose and value of competitions and coupling that with simulations based on data from actual top-tier long jump competitions to show that the Final 3 format makes for significantly worse competitions than the standard format. (shrink)

C. Stephen Evans provides a clear, readable introduction to Søren Kierkegaard (1813–55) as a philosopher and thinker. His book is organised around Kierkegaard's concept of the three 'stages' or 'spheres' of human existence, which provide both a developmental account of the human self and an understanding of three rival views of human life and its meaning. Evans also discusses such important Kierkegaardian concepts as 'indirect communication', 'truth as subjectivity', and the Incarnation understood as 'the Absolute Paradox'. Although his discussion emphasises (...) the importance of Christianity for understanding Kierkgaard, it shows him to be a writer of great interest to a secular as well as a religious audience. Evans' book brings Kierkegaard into conversation with western philosophers past and present, presenting him as one who gives powerful answers to the questions which philosophers ask. (shrink)

In this paper I consider, in connection with dementia, two views of the person. One view of the person is derived from Locke and Parfit. This tends to regard the person solely in terms of psychological states and his/her connections. The second view of the person is derived from a variety of thinkers. I have called it the situated-embodied-agent view of the person. This view, I suggest, more readily squares with the reality of clinical experience. It regards the person as (...) embedded in a history and culture. The human person is also an embodied agent. I contend that this view encourages a more appropriate approach towards the ethical issues that arise in dementia and towards people with dementia. (shrink)

This paper argues that the concept and role of ‘institutional racism’ in contemporary discussions of race should be reconsidered. It starts by distinguishing between ‘intrinsic institutional racism’, which holds that institutions are racist in virtue of their constitutive features, and ‘extrinsic institutional racism’, which holds that institutions are racist in virtue of their negative effects. It accepts intrinsic institutional racism, but argues that a ‘disparate impact’ conception of extrinsic conception faces a number of objections, the most serious being that it (...) has no plausible account of what it is that makes extrinsically racist institutions racist. It also argues that claims about the explanatory indispensability of institutional racism are overstated (individual racism is at least as important), critiques structural approaches to racial inequality, and suggests that there is reason to doubt whether institutional reform can provide us with all that morality may require in the racial domain. (shrink)

Introduction -- Saint Thomas : putting nature into natural law -- Maritain and the love for the natural law -- The new natural law and evolutionary natural law -- International human rights, natural law, and Locke -- Conclusion : evil and the limits of the natural law.

Johannes Climacus, Søren Kierkegaard's pseudonymous author of Philosophical Fragments, "invents" a religion suspiciously resembling Christianity as an alternative to the assumption that humans possess the Truth within themselves. Through this literary device, Climacus raises in a fresh and audacious way age-old questions about the relation of Christian faith to human reason. Is the idea of a human incarnation of God logically coherent? Is religious faith the product of a voluntary choice? In a comprehensive discussion of one of Kierkegaard's most important (...) books, C. Stephen Evans elucidates Kierkegaard's novel explanation that the tension between faith and reason must be understood as a consequence of the passionate character of reason itself. Passionate Reason situates Kierkegaard's philosophy in the context of postmodern religious thought, providing a contemporary reading of Fragments as a challenge to both the modern Enlightenment critique of reason and the postmodern abandonment of truth. (shrink)

C. D. C. Reeve develops a powerful new account of the age-old argument over whether the just are happier than the unjust, drawing from a new understanding of Plato's conception of philosophy.

Because spaying/neutering animals involves the harming of some animals in order to prevent harm to others, some ethicists, like David Boonin, argue that the philosophy of animal rights is committed to the view that spaying/neutering animals violates the respect principle and that Trap Neuter Release programs are thus impermissible. In response, I demonstrate that the philosophy of animal rights holds that, under certain conditions, it is justified, and sometimes even obligatory, to cause harm to some animals in order to prevent (...) greater harm to others. As I will argue, causing lesser harm to some animals in order to prevent greater harm to others, as TNR programs do, is compatible with the recognition of the inherent value of the ones who are harmed. Indeed, we can, and do, spay/neuter cats while acknowledging that they have value in their own right. (shrink)

At first glance, it looks like Aristotle can’t make up his mind about the ethical or moral status of non-human animals in his ethical treatises. Somewhat infamously, the Nicomachean Ethics claims that “there is neither friendship nor justice towards soulless things, nor is there towards an ox or a horse” (EN 8.11.1161b1–2). Since Aristotle thinks that friendship and justice are co-extensive (EN 8.9.1159b25–32), scholars have often read this passage to entail that humans have no ethical obligations to non-human animals. By (...) contrast, although the Eudemian Ethics denies that non-human animals can participate in “primary” friendships, EE 7.2 claims that “the other kinds of friendship are also found among animals; and it is evident that utility is present to some extent among them both in relation to humankind, in the case of tame animals, and in relation to each other” (EE 7.2.1236b3–11). Does the Nicomachean account of non-human animals contradict that of the Eudemian Ethics? Ultimately, I believe the Nicomachean account is consistent with the Eudemian account. Nonetheless, I argue that Aristotle’s treatment of non-human animals differs significantly in the two texts. My chapter explores this difference in greater detail and considers the ramifications of such a difference for our understanding of Aristotle’s place in the philosophical tradition concerning the ethical status of non-human animals. (shrink)

This study investigates how abnormally hot temperatures affect firms’ environmental behaviors in China. We find that firms exposed to abnormally hot temperatures participate in more environmental engagement. We also find that this improvement effect is driven mainly by environmental concerns, including public concerns, CEOs, and governments. Our results remain intact after an array of robustness tests. Further analysis shows that the effect of abnormally hot temperatures on corporate environmental engagement is more pronounced in SOEs, heavily polluting firms, and firms located (...) closer to local environmental protection agencies. Based on the political pressure channel, our results indicate that the improvement effect is more prominent in politically connected firms, cities where local officials can wield more influence, local governments have larger financial slack, and local governments disclose their environmental targets. Moreover, the positive impact of environmental engagement on firm value is stronger when firms are exposed to abnormally hot temperatures. Overall, this study sheds light on the potential stimulation of firms’ environmental actions by global warming, which is yet to be fully understood. (shrink)

Marina Sbisà has long advocated that we think of the illocutionary force of a speech act in terms of the act’s (predictable) systematic effects on the normative relationship between a speaker and her audience. Building on this idea, I argue that the hypothesis of distinctive speech act norms can be used to explain how participants in a conversation coordinate the normative expectations they have of one another in conversation. Such an explanation earns its keep by explaining how speakers render themselves (...) illocutionarily intelligible to their audiences—thereby enabling us to articulate the sense of mutuality that characterizes speech exchanges. One important upshot of my reflections is that we should reject both Austin’s thesis that the successful performance of an illocutionary act depends on audience uptake and Sbisà’s claim that Austin’s thesis is required if we are to make sense of the illocutionary dimension of speech in terms of an act’s systematic effects on participants’ normative expectations of one another. (shrink)

Most whistleblowers talk as if they never had a choice about whether to blow the whistle. This doesn't mean they acted suddenly, or impulsively, only that they believe they could not have done otherwise. Trying to make sense of this near universal answer to the question "Why did you do it?" the essay draws on narrative theory. Narrative theory distinguishes between actant and sender—that is, between actor and his or her values. This distinction helps to explain what it means to (...) face a difficult choice over something about which one feels one never had a choice. (shrink)

Divine names, i.e. the names religions use to speak of their god(s), pose a special problem to semantics. It is not only disputed whether they are proper names, descriptions, or names of kinds, the dispute between believers and non-believers over the ontological status of their bearers is a further obstacle to offering a single theory that can account for all divine names. But aboutness theory can come to the rescue here. Whatever terms divine names are, they pick out a subject (...) matter, and whereas ontology is relevant to reference, subject matters need no corresponding object in the world. Believers and non-believers can therefore agree on the name bearers’ status as topics of their conversation. (shrink)

Plato. Aristotle. Augustine. Hume. Kant. Hegel. Every student of philosophy needs to know the history of the philosophical discourse such giants have bequeathed us. Philosopher C. Stephen Evans brings his expertise to this daunting task as he surveys the history of Western philosophy, from the Pre-Socratics to Nietzsche and postmodernism—and every major figure and movement in between.