This article presents findings from a new qualitative study of female offenders’ interactions with Nigerian policewomen. Against the position of policing literature and feminists and gender advocat...

Tomasz z Akwinu nie kojarzy się w pierwszym odruchu z kimś, kto kładłby mocny akcent na teologię Boga uniżonego we wcieleniu i na krzyżu. Tak przynajmniej wydaje się wielu współczesnym teologom, zwłaszcza tym, którzy są przedstawicielami szeroko rozumianego nurtu kenotycznego. Według nich Akwinata jest przykładem myśliciela, w którego teologii absolutność Boga, Jego transcendencja, niezmienność, suwerenność i potęga zostały tak mocno podkreślone, że ma to wręcz uniemożliwiać adekwatne uchwycenie zdumiewającej prawdy objawionej w Chrystusie: Bóg jest Bogiem uniżającym siebie samego. Zatem, zdaniem (...) wielu współczesnych teologów, proponowana przez Tomasza wizja Boga ma więcej wspólnego ze skonstruowaną za pomocą metafizyki filozoficzną doktryną Absolutu niż z Bogiem, który stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia. Czy jednak zarzut ten jest słuszny? Czy Akwinata rzeczywiście nie dostrzega uniżenia Boga? Właśnie z próby odpowiedzenia na te pytania zrodziła się niniejsza książka. Ze Wstępu. (shrink)

We dwell in a world of physical things. When it comes to the environments that we live in, we usually become oriented to the place, and eventually feel at home in it. Facing death during war and pandemic are times of extreme disorientation, and we sometimes exhibit an impulse to flee. It is no wonder that in those desperate times, some with means and ability consider fleeing to a safer place. But are we morally obliged to act in ways that (...) would ask us to sacrifice our deepest personal commitments and projects for others to meet their commitments and projects? It is argued here that fleeing Bosnia and Herzegovina during wartime, like what happened in the 90s, and fleeing a city during a pandemic may be morally decent actions. However, it is also an issue of political decency and fractured friendships. In cases or war and pandemic, returning home to contribute to the well-being of those they left behind may be morally and politically decent, but the fractured friendships may contribute to normative ambiguity. Why would anyone trust them again and regard them as a loyal friend? Perhaps reestablishing those trusting friendships may require those who remained behind to do what is supererogatory, i.e., doing more than can reasonably be asked of them, which in this case amounts to forgiving those who fled and giving them a second chance by welcoming them back home. (shrink)

De la materia del sueño nace de un esfuerzo de síntesis entre dos orientaciones vitales. Por un lado, en el plano poético, la poesía y los medios por los que esta logra extenderse en la vida cotidiana a partir de la experiencia de lo maravilloso; por otro, en el plano político, las potencialidades de la Utopía como medio de reactivación del imaginario revolucionario. Es ahí, y no en otra parte, donde debe enmarcarse este ensayo. Si no fuera porque ellos nunca (...) hablaron previamente, podríamos decir que en este libro está basada la última película de Jan Švankmajer, Sobreviviendo a la vida (Teoría y práctica). (shrink)

Papers presented at the same title International Philosophy Conference held at National University of Mongolia.

To oni przywrócili pamięć o Norwidzie -- W poszukiwaniu formuły Norwidowskiego poematu. Trudny przypadek Szczesnej -- Norwid oczami młodzieży szkolnej, czyli jak pracujemy nad tekstami poety w jednym z warszawskich liceów -- "Tyś nie śmierci łup!" - Krasiński o Norwidzie -- "Nadzieja jest z prawdy" - o jednym cytacie z Norwida i jego znaczeniu w myśli Józefa Tischnera -- Kobiety-władczynie, czyli rzecz o Wandzie i Kleopatrze. Norwidowska "kwestia kobieca" w perspektywie feministycznej -- Literacka i filmowa przestrzeń Norwida (wstępny rekonesans) -- (...) Tak umiera poeta. Cyprian Kamil Norwid w Domu Św. Kazimierza -- Cyprian Kamil NOrwid na plakatach -- Warszawskim szlakiem Cypriana Kamila Norwida -- Rysunki i grafiki C.K. Norwida -- Dwór w Głuchach - Muzeum Norwida. Pałac w Dębinkach - nowo utworzone Muzeum Norwida -- Norwid w muzyce. Pieśni zadumy i nostalgii Krzysztofa Pendereckiego i opera-misterium Wanda Joanny Wnuk-Nazarowej. (shrink)

Oni koji tvrde da je slobodna volja iluzija, u krivu su. Oni temelje svoju tvrdnju na znanstvenom dokazu koji testira pogrešnu razinu deskripcije intencionalnog djelovanja. Kod slobodne volje ne radi se o podosobnim neuronskim procesima, mišićnoj aktivaciji, ili temeljnim tjelesnim pokretima, već o kontekstualiziranim djelovanjima u sistemu koji je veći negoli što to mnogi suvremeni filozofi uma, psiholozi i neuroznanstvenici smatraju. U ovome članku opisujem vrstu intencionalnosti koja ide s vježbom slobodne volje.Those who argue that free will is an illusion (...) – are wrong. They base their argument on scientific evidencethat tests the wrong level of description for intentional action. Free will is not about subpersonalneuronal processes, muscular activation, or basic bodily movements, but about contextualizedactions in a system that is larger than many contemporary philosophers of mind, psychologists,and neuroscientists consider. In this paper, I describe the kind of intentionality that goes with theexercise of free will. (shrink)

"Ecological catastrophes are ony terrifying for civilians. For the military, they are but a simulation of chaos, an opportunity to justify an art of warfare which is the more autonomous as the political State dies out. At this point, all civilian populations are helpless victims of the scam, of this ransacking of the world's resources.".

One prominent argument in international law and religious thought for abolishing capital punishment is that it violates individuals’ right to life. Notably, this _right-to-life argument_ emerged from normative and legal frameworks that recognize deadly force against aggressors as justified when necessary to stop their unjust threat of grave harm. Can capital punishment be necessary in this sense—and thus justified defensive killing? If so, the right-to-life argument would have to admit certain exceptions where executions are justified. Drawing on work by Hugo (...) Bedau, I identify a thought experiment where executions are justified defensive killing but explain why they cannot be in our world. A state’s obligations to its prisoners include the _obligation to use nonlethal incapacitation_ (ONI), which applies as long as prisoners pose no imminent threat. ONI precludes executions for reasons of future dangerousness. By subjecting the right-to-life argument to closer scrutiny, this article ultimately places it on firmer ground. (shrink)

Le traduz oni medievali di Platone e Francesco Petrarca.--Il preteso ascetismo del Petrarca.--Intorno alla biografia di Paolo Veneto.--La cronologia del De anima di C. Landino.--Leone Ebreo e Spinoza.--Religione e virtu in Machiavelli.--L'etica di Machiavelli.--Studi bruniani.--Di una traduzione delle opere di G. C. Vanini.--Il primo processo d'eresia di T. Campanella.--Le varie redazioni del De sensu rerum di Tommaso Campanella.--Le varie redazioni del De sensu rerum di Tommaso Campanella con un saggio del testo italiano inedito.--I manoscritti di Campanella e la sua religione.--Tommaso (...) Caompanella nella storia della filosofia.--Galileo e i filosofi napoletani.--Contributo alla storia del metodo storico. (shrink)

Slavoj Zizek i Julia Kristeva su sledili neobicno slicne puteve u svom intelektualnom i politickom razvoju od marksizma, preko psihoanalize, do hriscanstva. Ovaj clanak prati nacin na koji su se oni distancirali od marksizma i preuzeli psihoanalizu u frojdovskoj ili lakanovskoj verziji. Za Kristevu psihoanaliza pruza terapeutsko resenje za individualne i, povremeno drustvene probleme, dok za Zizeka ona predstavlja najbolji opis tih problema ali ne nuzno i odgovor na njih. Pa ipak, posredstvom psihoanalize, oni su otisli korak dalje, postavsi zaokupljeni (...) hriscanstvom, osobito Pavlovim pismima u Novom zavetu i ucenjem o ljubavi. Za Kristevu Pavle pruza drukciju i raniju verziju psihoanalitickih resenja, a Zizeku on pomaze da nadje socijalne i politicke odgovore koje trazi. Dovodeci u vezu ove intelektualne pomake s njihovim vlastitim napustanjem Istocne Evrope, Jugoslavije u jednom slucaju, i Bugarske u drugom, zastupam stanoviste da njihova potraga za iskupljenjem, u licnom i socijalnom smislu, odaje recidive socijalizma. U stvari, njihovo kretanje ka psihoanalizi i hriscanstvu moglo bi se tumaciti kao kompenzacija za izgubljeni socijalizam, utoliko sto Zizek pomalo zadocnelo obnavlja Marksa posredstvom hriscanstva, a Kristeva nikad ne moze da izbaci Marksa iz svog misljenja. (shrink)

U vremenu novog definisanja srpskog nacionalnog identiteta od odlucujuceg je znacaja uspostavljanje kopce izmedju kriticki vrednovane tradicije s jedne i zahteva vremena globalizacije, s druge strane. Produktivnu vezu izmedju starog i novog mogu ce je ostvariti ukoliko Srbija izgradi demokratske i nekompromitovane i nekorumpirane drzavne institucije preko kojih bi se obrazovala racionalna svest o vlastitoj posebnosti, kao i vrednostima spoljnog sveta. Glavna odgovornost u tom osetljivom procesu samo definisanja je na politickim elitama i ideoloskim projektima koje oni otvoreno ili prikriveno (...) proteziraju, a koji se na najprozirniji nacin ogledaju u medijima (javnom mnjenju) i institucijama obrazovanja. (shrink)

Kako je moguće baviti se Platonom danas, ukoliko je filozofija „svoje vreme obuhvaćeno mislima“? Autor Platonovom delu ne pristupa kao dogmatskom štivu, već kao tekstu prožetom paradoksima, koje izmiče svakom unapred pripremljenom, šematizovanom modelu čitanja. Obratiti se Platonu kao filozofskoj paradigmi isplativo je ukoliko filozofi koji progovaraju iz dubine vremena mogu nešto važno da nam saopšte i ukoliko smo kadri da im postavimo autentično pitanje. Zato filozofi moraju imati dah delfskog ronioca, jer biser se ne nalazi u svakoj školjci. Knjiga (...) Iz Platonove filozofije ulazi u red značajnih knjiga posvećenih Platonovoj filozofiji. Veći deo knjige je objavljen u časopisima od svetskog ugleda (na nemačkom i engleskom jeziku). Time je njen kvalitet potvrđen recenzijama koje su nastale van domaćih koterija, a delo se samerilo sa aktuelnim pristupima Platonu. Knjiga se bavi problemima koji su formulisani u drugoj polovini prošlog veka (napisano i nenapisano učenje), preko naizgled klasičnih tema (dvostruki paradoks, utemeljenje istorijskog i političkog, eros), do tekstova koji pogađaju fenomen aktuelnosti Platonove teorije i prakse (problemi kongitivne dispozicije i bioetike u Platonovoj filozofiji). Ispred nas je Platon u dijalogu sa filozofskim strujanjima s kraja dvadesetog i početkom ovog veka. Za Irinu Deretić smisao filozofskog dijaloga leži u procenjivanju i odmeravanju stanovišta u raspravi, kako bi se vlastito stanovište preciznije artikulisalo. Ne radi se o utopijskoj komunikativnoj zajednici - već o karakteru filozofskog dijaloga, koji je upućen na unutrašnji, a ne na spoljašnji agon. Platon iz sasvim nesofističkih razloga preuzima metodu sofista kada „slabiju stvar čini jačom“. Tome je suprotna eristička (ne)kultura, u kojoj strasti imaju prevagu na davanjem bilo kakvih, „a kamoli valjanih razloga“, piše Irina Deretić. Iz problematičnosti jezika i sučeljavanja sa bliskim granicama pojmljivosti, ne mora da proizađe i slabost logosa. Naprotiv, snaga logosa je obrnuto proporcionalna sposobnošću da se odredi njegova nemoć. Granicu Platonove misli Irina Deretić jezgrovito formuliše: „Platonov jezik je sav okrenut biću, i usmeren je na saznajno ovladavanje njime. Snaga argumenta učesnika u Platonovim razgovorima upravo se sastoji u njihovoj sposobnosti da tačno pogode stvarnost na koju se odnose i koju nastoje da izraze“. Ali to vodi oblikovanju samog karaktera dijaloga: sagovornici se podređuju vođstvu „same stvari“ mišljenja. Međutim, logos nije svemoćan, i inače, a pogotovo ne za Platona. Irina Deretić insistira na autentičnom smislu nemoći logosa kao racionalnog diskursa, koji se pokazuje na odlučujućim mestima, tamo gde njegove refleksije o idejama, posebno o Ideji Dobra bivaju suočene sa granicama njihove saznatljivosti i saopštivosti. Napokon, Platonova okrenutost biću nije dovela do teorije adekvatnosti između bića i jezika, nego do isticanja paradoksa i metafore. A šta je iza njihovog vela - ništa, ili su oni, naprotiv, konstitutivni za biće, da li uopšte može biti odlučeno? U skladu sa filozofskim vjeruju Nikolaja Berđajeva, može se formulisati karakteristika ove važne i lepe knjige: Iz dubine vremena izvire sposobnost da se filozofski misli, a to onda nije u koliziji sa aktuelnim „primenama“ filozofske refleksije. Naprotiv. (shrink)

Sake i ostali inkongruentni protivdelovi su dovoljni da odbacimo relacionizam, ili je bar tako mislio Kant, jos od nekih svojih prekritickih spisa. Argumenti sa inkongruentnim protivdelovima su elegantni i efektni, i privukli su prilicno veliku paznju kod odredjenog broja autora, koji su argumente kritikovali na razne nacine, ili ih branili. Rasprave su se pritom odaljile od originalnog Kantovog argumenta, i od duha tog vremena, i primila obelezja moderne filozofije i geometrije. U ovom tekstu bi trebalo da pokazem da Kant, kao (...) i oni koji su ga kasnije branili, nisu postigli svoj cilj - nije dat konkluzivan argument protiv relacionizma. (shrink)

Úvodní část kritické stati stručně představuje autorku a prezentuje strukturu a obsah knihy Rámce války: za které životy netruchlíme?. Zohledněn je širší kontext a zvláštní ohled je věnován představení dosavadní publikační činnosti Judith Butlerové. Cílem je poukázat na to, že tematické zaměření a hlavní ideová východiska knihy mají v celém díle autorky nepopiratelnou kontinuitu.Následující pasáže se zaměřují na zprostředkování vybraných myšlenek více do hloubky, s důrazem zejména na rozbor autorčiny pozice k fenoménu my a oni a vztahu já k druhému. (...) Kromě toho je pozornost věnována i konceptu rámování, v jehož osvojení tkví zvláštní význam pro porozumění hlavním autorčiným závěrům. Hlavní výhrady a polemika příležitostně prostupují celou prací, závěr poskytuje pouze shrnutí. The introductory part of the critical essay briefly introduces the author and presents the structure and content of the book Frames of War: When is Life Grievable?. Special regard is given to the broader context, particularly to referring to other works of Judith Butler that have already been published. The purpose is to point out the fact that the thematic interest and ideological basis of the book are deeply rooted and have undeniable continuity across Butler`s work. The following passages aim to present selected ideas in more detail, with a special focus on the analysis of the author's position to the Us and Them phenomenon or relation between Self and the Other. Besides this, attention is paid to the explanation of the concept called framing, in order to understand its particular importance for drawing key conclusions of the author. Major objections and reasons for disputation occasionally appear throughout the essay, the final part offers summary only. (shrink)

U ovom clanku autor nastoji da analizira odnos morala i prava u okviru savremene pravne teorije. Odnos prava i morala moze se posmatrati na tri razlicita nacina: teza o identitetu - pravo i moral su osnovi identicni sistemi normi pri cemu su pozitivne pravne norme podredjene osnovnim moralnim principima (prirodna pravna teorija), teza o odvajanju - pravo i moral su konacno razliciti sistemi normi (pravni pozitivizam), teza o polaritetu - pravo i moral su dva razlicita normativna sistema, ali se oni (...) medjusobno radikalno ne iskljucuju, vec izmedju njih postoji znacajan nivo dodirivanja i nadopunjavanja. Ova teza na najbolji nacin je predstavljena u pravnim teorijama H.L.A Harta i Ronalda Dworkina. Na logickom nivou, teza o polaritetu na specifican nacin sintetise i prevladava jednostranosti teze o identitetu i teze o odvajanju. U isti mah na socioistorijskom nivou, ova teza proizvod je specificnog istorijsko-socijalnog razvitka angloamerickih pravnih i politickih institucija. U tekstu se ukazuje i na relevanciju ove teorijske kontraverze pri suocavanju sa prosloscu posttotalitarnih politickih poredaka i drustava. (shrink)

Fenomenološka tradicija dugo je smatrala da prirodna percepcija nije ni konceptualno artikulirana niti upravljana determinističkim zakonima, već je radije organizirana prema praktično artikuliranoj strukturi tjelesnog bitka-u-svijetu. Ali to ostavlja problem objašnjavanja kako percepcija može omogućiti opravdavajuću podršku mišljenju. Odgovor fenomenologa jest taj da nam značenjska struktura prirodne percepcije omogućuje da mislimo o objektima motivirajući pojedinačne misli o objektima kakvima se oni predstavljaju u percepciji. Pokazujem kako takvo gledište omogućuje izlaz iz briga koje more suvremenu filozofiju uma.The phenomenological tradition has long (...) contended that natural perception is neither conceptually articulatednor governed by deterministic laws, but rather organized according to the practically articulatedstructure of bodily being-in-the-world. But this leaves the problem of explaining how perceptioncan provide justificatory support to thought. The phenomenologists’ answer is to say thatthe meaningful structure of natural perception makes it possible for us tothink about objects by motivating particular thoughts about the objects as they present themselvesin perception. I show how this view provides a way out of worries that plague contemporary philosophyof mind. (shrink)

Tekst stanowi głos w dyskusji dotyczącej filozoficznych wniosków, jakie można wysnuć z systematycznych badań empirycznych nad intuicjami w kwestii odniesienia nazw własnych. Artykuł nawiązuje do słynnych badań Machery’ego i współpracowników, w których zaobserwowali oni różnice międzykulturowe w intuicjach semantycznych Amerykanów i Chińczyków. Autorzy badań używają tego rezultatu, by podać w wątpliwość użyteczność intuicji w sporach filozoficznych dotyczących zagadnienia odniesienia nazw własnych. W artykule przedstawiam wyniki własnych badań filozoficzno-eksperymentalnych, które mają na celu nie tyle badanie intuicji semantycznych, ile analizę metod wykorzystywanych (...) do tego w dotychczasowych studiach poświęconych tej tematyce. Rezultaty moich badań wskazują na znaczącą niestabilność werdyktów dotyczących kwestii odniesienia nazw własnych i podatność tych werdyktów na czynniki nieistotne z filozoficznego punktu widzenia. Bazując na zebranych danych, twierdzę, że metody stosowane w dotychczasowych badaniach filozoficzno-eksperymentalnych poświęconych tematyce odniesienia nazw własnych nie gwarantują pomiaru intuicji o pożądanym charakterze. (shrink)

El historiador William Hickling Prescott (Salem, 1796-Boston, 1859) publicó la famosa History of the Conquest of México en tres gruesos tomos en 1843. La obra tuvo un impacto inmediato, en parte por la reputación de Prescott como un historiador serio, y en parte por una prosa que resultaba atractiva para un público ya acostumbrado a la lectura, especialmente de novelas. Además, entre 1819, la fecha del acuerdo Adams-Onis que fijaba los límites entre Estados Unidos y México, y la guerra entre (...) ambos países en 1846-1848, surgió con fuerza el interés por los asuntos hispanoamericanos. La obra de Prescott apareció en ese contexto, y además proporcionó un modelo de estudios históricos basados en fuentes documentales. No existía un estudio equivalente en extensión y profundidad, publicado en inglés, de modo que se instaló rápidamente como una obra fundamental de historiografía, que impacta hasta el día de hoy. (shrink)

Let$\kappa $be a regular uncountable cardinal, anda cardinal greater than or equal to$\kappa $. Revisiting a celebrated result of Shelah, we show that ifis close to$\kappa $and(= the least size of a cofinal subset of) is greater than, thencan be represented (in the sense of pcf theory) as a pseudopower. This can be used to obtain optimal results concerning the splitting problem. For example we show that ifand, then no$\kappa $-complete ideal onis weakly-saturated.

Istinski realistička teorija prava – čija se mogućnost ispituje u ovome radu – trebala bi imati sljedeća obilježja. U svakom slučaju, trebala bi biti općenitija od postojećih teorija, to jest vrijediti kako za common law tako i za kontinentalnoeuropsko pravo; posljedično tome, trebala bi obrnuti odnos između zakonodavstva i pravosuđenja kakav obično uspostavljaju pozitivističke teorije. I u historiografiji i u poredbenom pravu, pri čemu je teorija prava njihov produžetak na višoj razini apstrakcije, središnji trenutak legal processa je pravosuđenje, dok se (...) zakonodavstvo može shvatiti kao jedan od mnogih pokušaja, možebitno ne i najuspješniji, ograničavanja i nadziranja pravosuđenja. Primjer objašnjavalačke sposobnosti istinski realističke teorije prava jest tzv. kriza izvora: zakonodavstvo uspostavlja suce, no oni su ti koji potom, u konačnici, određuju hijerarhiju izvora prava i sam položaj zakonodavstva u hijerarhiji. (shrink)

Pierwsza grupa jezuitów przybyła do Polski w jesieni 1564 r. Na początku następnego roku otwarli oni w Braniewie na Warmii kolegium z pięcioklasową szkołą średnią oraz Internat, zwany Konwiktem Szlacheckim. Już w r. 1566 wprowadzili wykłady dialektyki w klasie wymowy i kontynuowali je przez następne dwa lata. Wykłady te były początkowo przeznaczone dla konwiktorów oraz towarzyszących im zwykle wychowawców, a także dla eksternów. Pierwszym wykładowcą dialektyki w Braniewie był jezuita czeski Baltazar Hostounsky. W lecie 1565 r. został on wiceprowincjałem w (...) Polsce z zadaniem czuwania nad kolegium w Braniewie, w którym naukę pobierało ponad 200 uczniów, oraz nad początkami fundacji kolegium w Pułtusku. Hostounsky uważał, ze system szkolny jezuitów należy przystosować do tradycji szkoły polskiej, m.in. przez wprowadzenie do programu nauczania matematyki, a zwłaszcza dialektyki. (shrink)

Pierwsza grupa jezuitów przybyła do Polski w jesieni 1564 r. Na początku następnego roku otwarli oni w Braniewie na Warmii kolegium z pięcioklasową szkołą średnią oraz Internat, zwany Konwiktem Szlacheckim. Już w r. 1566 wprowadzili wykłady dialektyki w klasie wymowy i kontynuowali je przez następne dwa lata. Wykłady te były początkowo przeznaczone dla konwiktorów oraz towarzyszących im zwykle wychowawców, a także dla eksternów. Pierwszym wykładowcą dialektyki w Braniewie był jezuita czeski Baltazar Hostounsky. W lecie 1565 r. został on wiceprowincjałem w (...) Polsce z zadaniem czuwania nad kolegium w Braniewie, w którym naukę pobierało ponad 200 uczniów, oraz nad początkami fundacji kolegium w Pułtusku. Hostounsky uważał, ze system szkolny jezuitów należy przystosować do tradycji szkoły polskiej, m.in. przez wprowadzenie do programu nauczania matematyki, a zwłaszcza dialektyki. (shrink)

U clanku autori ispituju tri pozicije u estetickoj raspravi o uzvisenom koja se vodila u 18. veku - Edmunda Berka, Imanuela Kanta i Fridriha Silera. Oni takodje pokusavaju da rekonstruisu politicku pozadinu svake od ovih teorijskih pozicija: starorezimski konzervativizam, republikanski liberalizam i romanticarsku zudnju za 'trecim putem'. Najsofisticiraniju i najzreliju teoriju uzvisenog pronalaze u Silerovim estetickim delima, pogotovo u onima koja su usledila nakon njegovog razocarenja u Francusku revoluciju i u kojima su najtemeljnije razmatrani odnosi izmedju uzvisenog i paradoksa istorijskog (...) nasilja. (shrink)

W artykule podjęto kwestię władzy jako istotnej kategorii występującej w komiksach serii „Tytus, Romek i A’Tomek” H. J. Chmielewskiego. Relacje władzy i przywództwa są tworzone i reprodukowane w mikrośrodowisku, jaką tworzy trzech głównych bohaterów zrzeszonych w specyficzny rodzaj koleżeńskiej grupy: tworzą oni zastęp harcerski funkcjonujący przy szkole podstawowej. Stabilność tej grupy podtrzymywana jest przez ramy instytucjonalne, w których funkcjonują bohaterowie. W kategoriach analitycznych władza jest tu rozumiana na sposób neoweberowski (podejście transformacyjne) oraz poststrukturalistyczny (władza dyscyplinarna). Szczególną rolę pełni tu postać (...) zastępowego A’Tomka: jest on liderem środowiskowym, autorytetem i przedstawicielem elit. (shrink)

Autor u radu analizira predsokratovsko razmatranje φρόνησις-a i αἴσθησις-a, promatrano kroz prizmu Aristotelovog poricanja logoskih sposobnosti životinjama i biljkama. Aristotelov generalni stav je da većina predsokratovaca nije razlučivala um, mišljenje i razboritost od opažanja i drugih aspekata duše. Bitnu aporiju u promišljanju predsokratovaca Stagiranin obrazlaže tvrdnjom da su oni, doduše, istraživali istinu bića, ali polazeći od pretpostavke da su jedina zbiljska bića osjetilne stvari. Predsokratovci, sukladno tomu, shvaćaju umovanje kao nešto tjelesno poput opažanja i često razumiju da se slično sličnim (...) opaža i shvaća. Očekivana konsekvenca ovakvog pristupa tvrdnja je predsokratovaca da ne samo ljudi nego i sva ostala bića imaju svijest, mišljenje i razboritost. Do krajnosti doveden stav nekih od njih izražava se riječima da se biljke pokreću po prirodnoj žudnji, da dišu, osjećaju, da mogu biti tužne i vesele, kao i da imaju moć rasuđivanja, razum i um. Autor je zaključio da je predsokratovac Alkmeon razlikovanjem mišljenja tj. razboritosti od opažanja najjasnije anticipirao Aristotelovo vlastito stajalište. Alkmeonova tvrdnja da se čovjek razlikuje od drugih živih bića po tome što on jedini razumije, dok druga živa bića primaju osjete, ali ne razumiju, na tragu je Stagiraninovog naglašavanja da se logoske sposobnosti mogu pripisivati isključivo ljudima i da čovjek ima ontološki primat u odnosu na druga živa bića. (shrink)

Na tragu pitanja o tome što znači biti plesni pedagog, cilj ovoga rada bio je ispitati neke odrednice profesije plesnog pedagoga te prikazati način na koji plesni pedagozi progovaraju o onom ‘pedagoškom’ u svojoj profesiji. Primjenom kvalitativnog istraživanja te metodom dubinskog intervjua s plesnim pedagozima koji djeluju u različitim područjima odgojno-obrazovnog i umjetničkog rada, nastojalo se je opisati i analizirati područje njihova rada, odgojnog djelovanja te odgojne vrijednosti koje oni u svome radu afirmiraju. Temeljem kvalitativne analize podataka i primjenom interpretativne (...) fenomenološke analize u bogatom empirijskom narativu identificirano je pet tema: poimanje plesa kao dimenzije umjetničkog i odgojnog djelovanja, odrednice pedagoškog rada, značenje pedagoške uloge, transformacija umjetničke prakse u pedagošku praksu i posebnost odgojno-obrazovne metode. Rezultati istraživanja govore o tome kako plesni pedagozi doživljavaju i tumače svoj pedagoški rad – prije svega kao odgojni rad u kojemu se događa spoj umjetnosti i pedagogije pri čemu je naglašeno njihovo pedagoško umijeće kao neraskidivi dio profesionalnog habitusa plesnog pedagoga. Following the question of what it means to be a dance pedagogue, the aim of this paper was to examine some determinants of the profession of dance pedagogue and to establish the meaning and understanding of the way dance pedagogues speak about the ‘pedagogical’ in their profession. By applying qualitative research and the method of in-depth interviews with dance pedagogues who work in different fields of education and art, we tried to describe and analyse the area of their work, their educational activities, and values they promote in their work. As a result of the qualitative analysis and the interpretative phenomenological analysis of the rich narratives, we have identified five topics: the notion of dance as a dimension of artistic and educational activity; the determinants of pedagogical work; the meaning of pedagogical role; the transformation of artistic practice into pedagogical practice; the distinguishing characteristic of the educational method. The results point to the conclusion that dance pedagogues see their work as a primarily educational work that combines art and pedagogy. The pedagogical knowledge of the dance pedagogues is an inseparable part of their professional habitus. (shrink)

W artykule omówione zostały dwie znakomite prace na temat ukrytości Boga autorstwa Miłosza Hołdy (Źródło i noc. Wprowadzenie do współczesnego absconditeizmu) i Marka Dobrzenieckiego (Ukrytość i Wcielenie. Teistyczna odpowiedź na argument Johna L. Schellenberga za nieistnieniem Boga). Należą oni do tzw. przyjacielskich teistów, którzy usiłują traktować tezę o Bożej skrytości jako ważne poszerzenie problematyki klasycznego teizmu. Wydaje się jednak, że ulegają oni iluzji prowadzenia dialogu z tzw. przyjacielskimi ateistami, wciągającymi teistów w taką interpretację tezy o skrytości Boga, która wydaje się (...) całkowicie sprzeczna z teizmem. Powstaje zatem pytanie, czy współczesne sformułowania problemu skrytości Boga są w jakikolwiek sposób do pogodzenia z chrześcijańskim teizmem? (shrink)