Abstract

Tomasz z Akwinu nie kojarzy się w pierwszym odruchu z kimś, kto kładłby mocny akcent na teologię Boga uniżonego we wcieleniu i na krzyżu. Tak przynajmniej wydaje się wielu współczesnym teologom, zwłaszcza tym, którzy są przedstawicielami szeroko rozumianego nurtu kenotycznego. Według nich Akwinata jest przykładem myśliciela, w którego teologii absolutność Boga, Jego transcendencja, niezmienność, suwerenność i potęga zostały tak mocno podkreślone, że ma to wręcz uniemożliwiać adekwatne uchwycenie zdumiewającej prawdy objawionej w Chrystusie: Bóg jest Bogiem uniżającym siebie samego. Zatem, zdaniem wielu współczesnych teologów, proponowana przez Tomasza wizja Boga ma więcej wspólnego ze skonstruowaną za pomocą metafizyki filozoficzną doktryną Absolutu niż z Bogiem, który stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia. Czy jednak zarzut ten jest słuszny? Czy Akwinata rzeczywiście nie dostrzega uniżenia Boga? Właśnie z próby odpowiedzenia na te pytania zrodziła się niniejsza książka. Ze Wstępu.