Znane z Traktatu wypowiedzi na temat „Ja" i „świata": „świat jest moim światem", „Sam jestem swoim światem", czy tez „Świat i życie to jedno", są istotne dla zrozumienia kwestii solipsyzmu, omawianych przez „wczesnego" Wittgensteina. Pod „solipsyzm" rozumie się zazwyczaj krańcową formę subiektywnego idealizmu głoszącego, że istnieje tylko Ja sam, a wszystko inne jest moim wyobrażeniem. Solipsysta uznaje, ze jego własna subiektywność jest czymś jedynie możliwym do poznania, co oznacza doprowadzenie idealizmu do subiektywnej skrajności: wszystko co nam się ukazuje, jest traktowane (...) jako coś wyobrażonego. Pytanie o solipsyzm pojawia się w dzisiejszych analizach subiektywności świadomości. Solipsysta neguje chociażby możliwość ustalenia, czy jakiś inny podmiot są siebie świadome. Rzeczywistość obcych stanów świadomości jest przez solipsysta ignorowana, gdyż wychodząc z istnienia własnej świadomości, może on jedynie przez analogię wnioskować o istnieniu obcych stanów świadomości. W argumentacjach przeciwko solipsyzmowi podkreśla się, ze stanowisko to wikła się w sprzeczność, gdyż w celu sformułowania swoich własnych też musi używać języka, co z kolei zakłada obecność intersubiektywnego świata, którego istnienie neguje. (shrink)

Znane z Traktatu wypowiedzi na temat „Ja" i „świata": „świat jest moim światem", „Sam jestem swoim światem", czy tez „Świat i życie to jedno", są istotne dla zrozumienia kwestii solipsyzmu, omawianych przez „wczesnego" Wittgensteina. Pod „solipsyzm" rozumie się zazwyczaj krańcową formę subiektywnego idealizmu głoszącego, że istnieje tylko Ja sam, a wszystko inne jest moim wyobrażeniem. Solipsysta uznaje, ze jego własna subiektywność jest czymś jedynie możliwym do poznania, co oznacza doprowadzenie idealizmu do subiektywnej skrajności: wszystko co nam się ukazuje, jest traktowane (...) jako coś wyobrażonego. Pytanie o solipsyzm pojawia się w dzisiejszych analizach subiektywności świadomości. Solipsysta neguje chociażby możliwość ustalenia, czy jakiś inny podmiot są siebie świadome. Rzeczywistość obcych stanów świadomości jest przez solipsysta ignorowana, gdyż wychodząc z istnienia własnej świadomości, może on jedynie przez analogię wnioskować o istnieniu obcych stanów świadomości. W argumentacjach przeciwko solipsyzmowi podkreśla się, ze stanowisko to wikła się w sprzeczność, gdyż w celu sformułowania swoich własnych też musi używać języka, co z kolei zakłada obecność intersubiektywnego świata, którego istnienie neguje. (shrink)

Sigmund Freud i Ludwig Wittgenstein byli Wiedeńczykami. Twórca psychoanalizy spędził w tym mieście całe swoje życie, zmarł jednak na wygnaniu w Londynie. Wittgenstein, jeden z największych filozofów minionego stulecia, większość twórczego życia spędził poza Wiedniem. Osobiście prawdopodobnie ze sobą się nie spotkali, chociaż żyjąc w Wiedniu Wittgenstein na pewno słyszał o freudowskiej metodzie terapii. Stosunek Wittgensteina do Freuda i jego psychoanalizy jest ambiwalentny. Od wielkiego i wielokrotnie wyrażanego podziwu dla twórcy psychoanalizy i rozwiniętej przez niego teorii świadomości, po ostrą krytykę (...) jej samo rozumienia i stosowanej w niej metody. Istotne pytanie, które Wittgenstein zadaje nie tylko Freudowi, ale i jego uczniom, brzmi, czy faktycznie psychoanaliza jest naukową hipotezą o nieświadomości? Zdaniem G. Locka, „Wittgenstein jest «uczniem» Freuda, który zdaje się nie czynić nic jak tylko stawiać zarzuty swojemu mistrzowi". Freud, zdaniem Wittgensteina, twierdzi, że postępuje w sposób naukowy, że jego badania potrafią wyjaśnić ludzkie zachowania. Lecz faktycznie Freud uczynił coś zupełnie innego - stworzył nowy mit. Psychoanaliza, według Wittgensteina, oferuje formę myślenia i mówienia, która jest raczej nową mitologią aniżeli nową nauką. (shrink)

Sigmund Freud i Ludwig Wittgenstein byli Wiedeńczykami. Twórca psychoanalizy spędził w tym mieście całe swoje życie, zmarł jednak na wygnaniu w Londynie. Wittgenstein, jeden z największych filozofów minionego stulecia, większość twórczego życia spędził poza Wiedniem. Osobiście prawdopodobnie ze sobą się nie spotkali, chociaż żyjąc w Wiedniu Wittgenstein na pewno słyszał o freudowskiej metodzie terapii. Stosunek Wittgensteina do Freuda i jego psychoanalizy jest ambiwalentny. Od wielkiego i wielokrotnie wyrażanego podziwu dla twórcy psychoanalizy i rozwiniętej przez niego teorii świadomości, po ostrą krytykę (...) jej samo rozumienia i stosowanej w niej metody. Istotne pytanie, które Wittgenstein zadaje nie tylko Freudowi, ale i jego uczniom, brzmi, czy faktycznie psychoanaliza jest naukową hipotezą o nieświadomości? Zdaniem G. Locka, „Wittgenstein jest «uczniem» Freuda, który zdaje się nie czynić nic jak tylko stawiać zarzuty swojemu mistrzowi". Freud, zdaniem Wittgensteina, twierdzi, że postępuje w sposób naukowy, że jego badania potrafią wyjaśnić ludzkie zachowania. Lecz faktycznie Freud uczynił coś zupełnie innego - stworzył nowy mit. Psychoanaliza, według Wittgensteina, oferuje formę myślenia i mówienia, która jest raczej nową mitologią aniżeli nową nauką. (shrink)

The presented paper focuses on the analysis of strategic documents at the level of the European Union concerning the regulation of artificial intelligence as one of the so-called disruptive technologies. In the first part of the article, we outline the basic terminology. Subsequently, we focus on the summarizing and systemizing of the key documents adopted at the EU level in terms of artificial intelligence regulation. The focus of the paper is devoted to issues of personal data protection and cyber security (...) included in these strategic documents. The final part contains recommendations for future research and evaluation of its key features. (shrink)

The Struggle for Nature outlines and examines the main aspects of current environmental philosophy including deep ecology, social and political ecology, eco-feminism and eco-anarchism. It criticizes the dependency on science of these philosophies and the social problems engendered by them. Jozef Keulartz argues for a post-naturalistic turn in environmental philosophy. The Struggle for Nature presents the most up-to-date arguments in environmental philosophy, which will be valuable reading for anyone interested in applied philosophy, environmental studies or geography.

I argue that on Aristotle’s account practical thinking is thinking whose origin (archē) is a desire that has as its object the very thing that one reasons about how to promote. This feature distinguishes practical from productive reasoning since in the latter the desire that initiates it is not (unless incidentally) a desire for the object that one productively reasons about. The feature has several interesting consequences: (a) there is only a contingent relationship between the desire that one practically reasons (...) about how to satisfy and the action one decides on; (b) practical thinking and action cannot be separated from the agent, whereas productive thinking and production can be outsourced to someone else. The view has consequences also for the distinction between action and production. Finally, I illustrate the usefulness and correctness of my account of practical thinking by using it to shed new light on Aristotle’s claim that the virtuous agent must decide on her virtuous actions ‘for themselves’. (shrink)

In this paper, I argue that the widely held view that Aristotle's vicious agent is a principled follower of a wrong conception of the good whose soul, just like the soul of the virtuous agent, is marked by harmony between his reason and non-rational desires is an exegetical mistake. Rather, Aristotle holds – consistently and throughout the Nicomachean Ethics – that the vicious agent lacks any real principles of action and that his soul lacks unity and harmony even more than (...) the soul of the uncontrolled agent. (shrink)

The author takes the contemporary theatre performance of Mátohy [The Spooks] and maps out the use of original folk theatre masks in a new theatrical context. He describes and characterizes the changes that occur as a consequence of transposing folk masks from their traditional environment to the contemporary stage.

Codes of governance have mushroomed in contexts operating under a single, dominant institutional logic, such as publicly listed corporations. These codes act as institutional prescriptions that help spread best practices throughout industries. More recently, in some countries, specific codes have been developed for hybrid organizations that integrate multiple, conflicting institutional logics simultaneously, such as cooperative enterprises. Drawing on an extensive set of qualitative data, we ask how such institutional prescriptions may (fail to) address governance challenges in organizations with multiple, conflicting (...) institutional demands. In doing so, we extend current literature on governance of hybrid organizations, which has so far focused on individual and organizational levels, to include institutional-level strategies. While governance codes are often inspired by deontological ethics to solve issues in a single institutional logic, we find that governance codes for hybrid organizations should not prioritize a single institutional logic, nor follow a deontological approach to improving governance, but should, on a more pragmatist take, remain open to continuous learning. (shrink)

The paper defends three claims about Aristotle’s theory of uncontrolled actions (akrasia) in NE 7.3. First, I argue that the first part of NE 7.3 contains the description of the overall state of mind of the agent while she acts without control. Aristotle’s solution to the problem of uncontrolled action lies in the analogy between the uncontrolled agent and people who are drunk, mad, or asleep. This analogy is interpreted as meaning that the uncontrolled agent, while acting without control, is (...) still in possession of her knowledge but she is unable to use it as knowledge due to the temporary disablement of her reason by appetite. Due to this disablement, the uncontrolled agent is temporarily unable to be motivated to act by her knowledge and acts merely on her appetite. Second, I argue that the second part of NE 7.3 provides an analysis of the particular mental state from which the uncontrolled action issues. Its central passage is a description of the uncontrolled agent’s state of mind before the uncontrolled action and not, as it has been traditionally understood, a description of her state of mind during the uncontrolled action. Third, I argue that, on Aristotle’s view, the transition from the state before the uncontrolled action to the state in which the agent already acts without control does not involve any psychological state that would constitute the agent’s choice to abandon her decision and give in to her desires but proceeds on a purely physiological level. (shrink)

I defend two main theses. First, I argue that Aristotle’s account of voluntary action focuses on the conditions under which one is the cause of one’s actions in virtue of being (qua) the individual one is. Aristotle contrasts voluntary action not only with involuntary action but also with cases in which one acts (or does something) due to one’s nature (for example, in virtue of being a member of a certain species) rather than due to one’s own desires (i.e. qua (...) individual). An action can be attributed to one qua individual in two distinct ways depending on whether one is a rational or a non-rational animal. One is responsible for one’s action in both cases, but only in the former case is one also responsible for being the sort of individual that performs it. Aristotle also distinguishes two ways in which an action can be compelled while still being an action of the agent. In the first case, one is compelled by (physically) external forces or circumstances to act against one’s internal impulse. In the second case, one is compelled to act on (internal) impulses that are fixed by one’s nature against one’s own individual impulse. This latter kind of compelled action is only possible in the case of rational agents. Secondly, I argue that Aristotle’s conception of what it is to be a cause of an action inevitably brings in certain normative features which support evaluative judgments and the practice of praise and blame. On Aristotle’s view, any goal-directed behavior that is properly attributable to an individual is (normally) subject to standards that pertain to behavior of that sort. At the most basic level, these standards establish what counts as a successful realization of the goal that one aims at. Thus even in the case of non-rational animals (or children), one can judge the success of what they are doing and encourage (or discourage) similar behavior by praise or blame. These standards are applicable to one’s conduct simply insofar as one is the controlling origin (or efficient cause) of one’s action qua individual. In the case of rational agents the practice of praise and blame can involve a further normative layer since they can be praised or blamed not only for acting in a certain way so as to encourage or discourage them with a view to the future, but also for being – and having become – individuals of a certain sort. Nevertheless, the applicability of such evaluative judgments and of praise and blame is still warranted by one’s being the controlling origin of one’s actions qua the individual one is (in this case, qua rational individual). (shrink)

I argue that, for Aristotle, virtue of character is a state of the non-rational part of the soul that makes one prone to making and acting on decisions in virtue of that part’s standing in the right relation to (correct) reason, namely, a relation that qualifies the agent as a true self-lover. In effect, this central feature of virtue of character is nothing else than love of practical wisdom. As I argue, it not only explains how reason can hold direct (...) authority over non-rational desires but also why Aristotle defines virtue of character as hexis prohairetikē. (shrink)

The paper addresses the following question: why do human beings, on Aristotle’s view, have an innate tendency to badness, that is, to developing desires that go beyond, and often against, their natural needs? Given Aristotle’s teleological assumptions (including the thesis that nature does nothing in vain), such tendency should not be present. I argue that the culprit is to be found in the workings of rationality. In particular, it is the presence of theoretical reason that necessitates the limitless nature of (...) human non-rational desires. (shrink)

Excerpt from A History of Formal Logic In this edition of the most considerable history Of formal logic yet published, the Opportunity has Of course been taken to make some adjustments seen to be necessary in the original, with the author's full concurrence. Only in 36, however, has the numeration of cited passages been altered owing to the introduction of new matter. Those changes are as follows. About the Publisher Forgotten Books publishes hundreds of thousands of rare and classic books. (...) Find more at www.forgottenbooks.com This book is a reproduction of an important historical work. Forgotten Books uses state-of-the-art technology to digitally reconstruct the work, preserving the original format whilst repairing imperfections present in the aged copy. In rare cases, an imperfection in the original, such as a blemish or missing page, may be replicated in our edition. We do, however, repair the vast majority of imperfections successfully; any imperfections that remain are intentionally left to preserve the state of such historical works. (shrink)

Większość analiz i wątków niniejszego artykułu była inspirowana lekturą książki Kena Goldberga The Robot in the Garden… (KenGoldberg (red.), Robot in the Garden. Telerobotics and Telepistemology in the Age of Internet, MIT Press, Cambridge, Massachusetts 2001). Dotyczy to zwłaszcza rozmaitych rozszerzeń systemu poznawczego człowieka, możliwości i faktu poznawania na odległość oraz nowej filozoficznej subdyscypliny, jaką jest dzisiaj teleepistemologia. Główny motyw jest jednak starszy, bardziej podstawowy i niezależny od koncepcji Goldberga oraz opisanego przezeń eksperymentu Telegarden. Stanowi go obawa przed nastaniem epoki (...) powszechnej, interaktywnej halucynacji – lęk przed ucieczką od świata realnego w stronę rozmaitych środowisk wirtualnych, obawa przed pełnym zanurzeniem się (imersją) w świat Matrixa. To z tego powodu od kilku dekad poszukuję coraz lepszych określeń poznania źródłowego, a problematyka źródłowości i granic wiedzy źródłowej, nieodmiennie, jest według mnie największy wyzwaniem każdej epistemologii: w każdej jej odmianie i na każdym etapie jej rozwoju. (shrink)

W niniejszym artykule rozważam możliwość orzekania prawdy i fałszu o wytworach aktywności artystycznej człowieka, czyli dziełach sztuki. Rozważania te zawierają trzy ograniczenia: w polu moich zainteresowań pozostają przede wszystkim literackie dzieła sztuki; chodzi mi przede wszystkim o czysto poznawczy sens prawdy i fałszu, w szczególności, możliwość aplikacji tzw. klasycznej definicji prawdy; za podstawę swoich rozważań biorę przede wszystkim ustalenia wypływające z rozważań fenomenologów, w szczególności: W. Stróżewskiego, R. Ingardena, M. Heideggera i E. Husserla. Ustalenia te pozwalają mi ostatecznie przyjąć, iż (...) dzieła sztuki nie mogą być wprawdzie nosicielami prawdy klasycznie pojętej, ale są i mogą być siedliskiem „prawdy jako manifestacji”. (shrink)

I argue that Aristotelian decisions (προαιρέσεις) cannot be conceived of as based solely on wish (βούλησις) and deliberation (βούλευσις), as the standard picture (most influentially argued for in Anscombe's "Thought and Action in Aristotle", in R. Bambrough ed. New Essays on Plato and Aristotle. London: Routledge, 1965) suggests. Although some features of the standard view are correct (such as that decisions have essential connection to deliberation and that wish always plays a crucial role in the formation of a decision), Aristotelian (...) decisions sometimes must include non-rational desires such as appetite. Consequently, any exegetical account of Aristotle’s notion of decision must be able to accommodate this feature. (shrink)

deel 1. De zedelijkheid als menselijk fenomeen.