This work has been selected by scholars as being culturally important, and is part of the knowledge base of civilization as we know it. This work was reproduced from the original artifact, and remains as true to the original work as possible. Therefore, you will see the original copyright references, library stamps (as most of these works have been housed in our most important libraries around the world), and other notations in the work. This work is in the public domain (...) in the United States of America, and possibly other nations. Within the United States, you may freely copy and distribute this work, as no entity (individual or corporate) has a copyright on the body of the work. As a reproduction of a historical artifact, this work may contain missing or blurred pages, poor pictures, errant marks, etc. Scholars believe, and we concur, that this work is important enough to be preserved, reproduced, and made generally available to the public. We appreciate your support of the preservation process, and thank you for being an important part of keeping this knowledge alive and relevant. (shrink)

This is a first attempt at consolidating and extending the lists of biographies of historians of science compiled by George Sarton, Aldo Mieli and François Russo. In doing so, a systematic examination has been made of the Dictionary of scientific biography, and of the relevant parts of the Isis cumulative bibliography and Kenneth May's Bibliography and research manual of the history of mathematics. Material for a supplement is being collected. Readers are invited to send additional material along with their comments.

This article examines the life and activities of the Italian intellectual Aldo Mieli as examples of the impact on intellectual agendas of interference by the authorities. Mieli is nowadays known as one of the founders of the history of science as an autonomous discipline and as a pioneer of gay rights. For most of his life he managed to further his activities related to the history of science. The political career that he started as a young man, however, was cut (...) short because the Italian Socialist Party could not accept his homosexuality. His first exile, and his leaving of one of the two journals he had founded, _Rassegna di studi sessuali_, in the hands of people close to the Fascist regime have been generally seen as Mieli’s free choice. But his private correspondence reveals that his hatred and fear of the regime left him with no option. In particular, the regime did not tolerate any opposition to its demographic policy and its own view of eugenics. As a consequence _Rassegna_ was brought into line and Mieli pushed aside. The Fascist regime thus covertly closed down a prominent forum for discussion of sexuality and homosexuality. (shrink)

Jezuici nie mieli łatwej drogi do Polski. Wprawdzie niektórzy biskupi, tacy jak Stanisław Hozjusz czy jego późniejszy następca na biskupstwie warmińskim: Marcin Kromer, czynili starania u władz rzymskich, by ich do Rzeczypospolitej sprowadzić, widząc w nich skuteczne narządzie pomocne przy wprowadzaniu w życie reform Soboru Trydenckiego, lecz starania te były raczej odosobnione i nie znajdywały większego zrozumienia w ówczesnym episkopacie, o innych grupach społecznych nie wspominając.

Jezuici nie mieli łatwej drogi do Polski. Wprawdzie niektórzy biskupi, tacy jak Stanisław Hozjusz czy jego późniejszy następca na biskupstwie warmińskim: Marcin Kromer, czynili starania u władz rzymskich, by ich do Rzeczypospolitej sprowadzić, widząc w nich skuteczne narządzie pomocne przy wprowadzaniu w życie reform Soboru Trydenckiego, lecz starania te były raczej odosobnione i nie znajdywały większego zrozumienia w ówczesnym episkopacie, o innych grupach społecznych nie wspominając.

The historiographic tradition of the history of science that originated with Auguste Comte bears all the marks of narratives with roots in the Enlightenment, such as a view of religion as an underdeveloped stage in the ascending road in humanity's quest for a more mature understanding. This article explores the development of the peripheral branch of a tradition that developed in Argentina by the mid‐twentieth century with authors such as the Italians Aldo Mieli, José Babini, and the Hungarian Desiderius Papp. (...) It is argued that, contrary to the historiographic program of the conflict thesis developed in English‐speaking countries, those scholars who cultivated the kind of “positivist” history of science that thrived in continental Europe were inclined to see science as a social and epistemological replacement of a fossilized religious outlook. In the final section, I suggest a way to relate the more or less strong versions of the conflict thesis to different patterns of secularization. (shrink)

Tematyka prepozytury szpitalnej w Zebrzydowicach jest ściśle związana z osobą Mikołaja Zebrzydowskiego, który w 1599 roku ufundował w rodowej siedzibie szpital dla 12 weteranów wojskowych, przede wszystkim dla tych, którzy należeli do bractwa żołnierskiego świętego Michała Archanioła założonego przez wojewodę w 1596 roku. W jego zamierzeniu przebywający tam chorzy mieli otrzymać odpowiednią opiekę zarówno dla ciała, jak i dla duszy, dlatego też zarząd przytułku oraz troskę o potrzeby pacjentów zostały powierzone miejscowemu proboszczowi, który był zarazem prepozytem tegoż szpitala. Z czasem (...) okazało się, iż takie rozwiązanie nie zadowalało fundatora i ostatecznie zdecydował on o przekazaniu tego dzieła braciom bonifratrom, których sprowadził do Zebrzydowic z Krakowa w 1611 roku. W niniejszym artykule został ukazany jeden z etapów procesu poszukiwania lepszego sposobu na zarządzanie równocześnie fundacją i parafią, który Zebrzydowski spróbował wcielić w życie już w 1601 roku. Niepublikowany dotąd dokument biskupa Bernarda Maciejowskiego z 3 sierpnia 1601 roku, oblatowany w aktach czynności biskupa krakowskiego (edycja wraz z tłumaczeniem w aneksie), wprowadzał rozwiązanie dążące do utrzymania prepozytury kosztem miejscowej parafii, zaś osobą łączącą obie jednostki administracyjne miał być od tej pory prepozyt, a nie proboszcz. Dokument ten stanowi zarazem ciekawy przykład współpracy biskupa ze szlachtą w sprawach kościelnych, co było niezwykle istotne w ówczesnym systemie zależności pomiędzy kolatorami miejscowego kościoła a biskupem ordynariuszem, odpowiedzialnym za całość życia kościelnego na terytorium zarządzanej przez siebie diecezji. (shrink)

Badacze od dawna zwracali uwagę na głębokie przekonanie szlachty Rzeczypospolitej Obojga Narodów o wyjątkowości jej kraju i jej swobód. Wbrew temu, co się czasem sądzi, nie był to wyraz sarmackiej megalomanii, która dała o sobie znać w wieku XVII i na początku XVIII, opinię tę głoszono co najmniej od połowy wieku XVI. Nie była to też jakaś polska osobliwość, podobnie mówili i zapewne myśleli o swoich swobodach obywatele innych wolnych rzeczypospolitych. Już w XV wieku mieszkańcy Florencji uważali swoją republikę za (...) jedyną i nadzwyczajną, właśnie z racji panującej w niej wolności. Podobnie swój kraj i panującą w nim wolność oceniali Wenecjanie, a później Holendrzy, a także Anglicy. Zdanie: „jest tylko jedno królestwo na ziemi, gdzie wolność znalazła mieszkanie” wbrew pozorom nie odnosi się do sarmackiej Rzeczypospolitej, ale do hanoweriańskiej Anglii, a jego autor sądził, iż to jego ojczyzna jest jedynym krajem, a Brytyjczycy są jedynym ludem, który prawdziwie może o sobie powiedzieć: „jesteśmy wolni”. Szlacheccy obywatele Rzeczypospolitej wcześnie wpisali się w ten dyskurs, jeszcze przed pierwszą wolną elekcją. Autorka omawia dzieje owego dyskursu w czasach Rzeczypospolitej Obojga Narodów, stwierdzając, że w przeciwieństwie do odwołań w wieku XVI, a nawet w początkach wieku XVII pojawiające się później wzmianki o innych niż własna rzeczpospolita bądź niż republiki antyczne (szczególnie Rzym) były niezbyt liczne i dość powierzchowne, ich autorzy na ogół nie wiedzieli zbyt wiele o przywoływanych krajach, nie mieli jednak wątpliwości, że łączy je z Rzecząpospolitą pewne podobieństwo, które można by określić jako wspólnotę wolności. Bo też ten właśnie motyw, ważny także wcześniej, w wieku XVII i pierwszej połowie wieku XVIII stał się dominujący. Kryzys i skostnienie refleksji politycznej w połączeniu ze spadkiem zainteresowania światem zewnętrznym spowodował, że w szlacheckich dyskusjach politycznych nie pojawiały się już bardziej rozbudowane odwołania do innych krajów i ich rozwiązań ustrojowych. Ich uczestnicy jednak w dalszym ciągu włączali swój kraj w dość elitarną wspólnotę republik europejskich i w dalszym ciągu, nie bacząc na wszelkie różnice społeczne, wyznaniowe, polityczne, z których zresztą często nie zdawali sobie sprawy, uważali je za swoje „towarzyszki”. (shrink)

Autor prezentuje mało znane fakty z historii polskiej nauki świadczące o tym, że przedstawiciele polskiej emigracji powojennej mieli bardzo dobre rozeznanie o sytuacji w nauce krajowej. W filozofii przykładem tego były kontakty Zbigniewa Jordana (1911–1977) z przedstawicielami filozofii pracującymi w kraju. Jordan przez wiele lat utrzymywał systematyczne kontakty z około czterdziestoma osobami, stanowiącymi elitę polskiej powojennej filozofii i socjologii. Do grona jego znajomych i korespondentów należeli m.in. Jan Łukasiewicz, ks. Józef Pastuszka, Tadeusz Czeżowski, Maria i Stanisław Ossowscy, Tadeusz i Janina (...) Kotarbińscy, Adam Schaff, Leszek Kołakowski, Jan Szczepański, Andrzej Grzegorczyk, a także przedstawiciele polskiej emigracji pracujący na uczelniach zachodnich. Dzięki tym kontaktom potrafił zrealizować naraz dwa cele. Po pierwsze, popularyzował godne upamiętnienia osiągnięcia nauki polskiej, dzięki czemu jego starania zapewniały ścisły związek między nauką krajową a światową. Po drugie, zapewniał historyczna ciągłość nauki polskiej, której nie przerwało nawet wprowadzenie komunistycznych porządków w kraju, które sprowadzały się do próby odrzucenia całej dotychczasowej tradycji. Autor stoi na stanowisku, że nauka stanowi najważniejszą część kultury i z tej racji dokonania Jordana powinny zostać spopularyzowane w całym środowisku nauki w Polsce jako przykład, którym winni kierować się jej młodzi adepci, koncentrujący się wyłącznie na karierze w zagranicznych instytucjach naukowych. (shrink)

the historians of science have only recently learned of the existence of a sixth volume of the grandly conceived work of the abbé raffaello caverni entitled storia del metodo sperimentale in italia. five volumes had already been published between 1891 and 1898. the sixth volume was published, one might say, in an almost furtive way. in fact, the first notice of it was given in a journal by aldo mieli just a few months ago. among materials he is collecting under (...) the heading, “for a biography of the italian historians of science,” in addition to other things already said about caverni in a previous issue, mieli has published the following “information received from g. vacca”: “the printing of the sixth volume of the history of the experimental method in italy dealing with the history of hydraulics had been started but was interrupted by the author's death. about 450 pages have been printed, the greater part of the copies of the loose sheets have been lost.”. (shrink)

Ten tekst przedstawia trzy różne sposoby, w jakie ludzie, którzy mieli kontakt z nauką, odpowiadają na następujące pytania: „Czy nauka jest zgodna z wiarą religijną?” oraz „Czy nauka nie wyklucza istnienia osobowego Boga?”. Pierwsza odpowiedź zakłada, że nauki przyrodnicze i wiara religijna wykluczają się wzajemnie. To jest sytuacja konfliktu. Jej przedstawiciele należą do dwóch głównych podgrup: sceptyków, którzy wierzą, że nauki przyrodnicze uczyniły wszystkie twierdzenia religijne niewiarygodnymi, oraz ludzi wiary, którzy odmawiają przyjęcia pewnych naukowych idei, takich jak kosmologia Wielkiego Wybuchu (...) i ewolucja biologiczna. W obecnym tekście konflikt dotyczy tylko naukowych sceptyków, którzy twierdzą, że metody i odkrycia naukowe zdezaktualizowały wiarę religijną i teologię. Drugi typ odpowiedzi na wymienione pytania utrzymuje, że nauka i wiara dotyczą różnych poziomów lub wymiarów rzeczywistości. Zgodnie z tym podejściem, nauka i teologia stawiają zupełnie inne rodzaje pytań, dlatego nie można ich traktować jako konkurencyjnych obszarów. W stanowisku kontrastu podkreśla się, że nie może być prawdziwego konfliktu między twierdzeniami nauk przyrodniczych a twierdzeniami wiary i teologii. Wiara i nauka nie rywalizują o jakiś wspólny cel, więc nie mogą wchodzić ze sobą w konflikt. Trzecim stanowiskiem jest konwergencja. Można je również nazwać „współbrzmieniem”, „współpracą”, „kontaktem” lub „konwersacją”. To stanowisko zgadza się z tezą „kontrastu”, według którego wiara religijna i nauki przyrodnicze są różnymi sposobami rozumienia świata, ale argumentuje zarazem, że te dwa obszary nieuchronnie oddziałują na siebie. Konwergencja promuje tę interakcję. Celem zwolenników konwergencji jest osiągnięcie syntezy, w której zarówno nauka, jak i wiara zachowują swoją tożsamość, a jednocześnie pozostają w ścisłym związku ze sobą we wspólnym dążeniu do inteligibilności i prawdy. Konwergencja zakłada, że odkrycia naukowe mają znaczenie dla wiary, innymi słowy, odkrycia naukowe mogą znacząco wpłynąć na to, jak myślimy o Bogu i sensie naszego życia. Konwergencja zakłada, że nauka i wiara, o ile nie są ze sobą mylone, mogą razem prowadzić do bogatszego spojrzenia na rzeczywistość. (shrink)

Celem artykułu jest ukazanie roli, jaką w elekcji w 1697 r. odegrał nuncjusz Giovanni Antonio Davia. Artykuł napisano na podstawie wydanej i niewy- danej korespondencji nuncjusza Davii z sekretariatem stanu, znajdującej się w Archiwum Watykańskim i Bibliotece Watykańskiej. Po śmierci króla Jana III Sobieskiego elekcja, jaka odbyła się w 1697 r., należała do naj- bardziej skorumpowanych. Wśród szeregu kandydatów najpoważniejsze szanse zdobycia korony mieli syn króla Jana III, Jakub i Ludwik de Bourbon, książę de Conti. Ku zaskoczeniu zgromadzonej na polu (...) elekcyjnym szlachty w ostatnim momencie zgłoszono kandydaturę elektora protestanckiej Saksonii, Fryderyka Augusta Wettyna, który wcześniej dokonał potajemnej konwersji na katolicyzm. Aby dopełnić formalności konwersję Fryderyka Augusta na katolicyzm, zachowywaną od 2 czerwca 1697 r. w sekrecie, musiał uwierzytelnić nuncjusz Davia. Nuncjusz nie uległ naciskom zwolen- ników francuskiej kandydatury dążących do zablokowania elekcji Wettyna i wydał opinię o jej ważności. Z tego powodu został oskarżony przez przeciwników Wettyna o działania niezgodne z prawem, jak również kie- rowanie się prywatnym interesem, gdyż nuncjusz Davia wstawiennictwu Fryderyka Augusta zawdzięczał uwolnienie bratanka z niewoli tureckiej. Należy stwierdzić, iż na skutek splotu różnych okoliczności arcybiskup Davia musiał wystapić w Warszawie w roli, jakiej nie przewidywano dla papieskiego nuncjusza, to znaczy przedstawiciela papieża zachowujące- go wobec wewnętrznych konfliktów neutralne stanowisko. Kandydatura, a następnie konwersja na katolicyzm władcy Saksonii zmusiła nuncjusza do podjęcia działań z jednej strony chwalonych przez stronników saskich, a z drugiej kontestowanych przez zwolenników obozu francuskiego. Wbrew jednak oskarżeniom wysuwanym przez tych ostatnich można się skłonić do sądu, że to nie prywatne motywy, lecz interes Kościoła katolickiego skłoniły nuncjusza do uwierzytelnienia konwersji Fryderyka Augusta Wet- tyna na katolicyzm. (shrink)

A revision of George Kennedy's translation of, introdution to, and commentary on Aristotle's On Rhetoric. His translation is most accurate, his general introduction is the most thorough and insightful, and his brief introductions to sections of the work, along with his explanatory footnotes, are the most useful available.

This book is an attempt to save "the sexual" from the oblivion to which certain strands in queer theory tend to condemn it, and at the same time to limit the risks of anti-politics and solipsism contained in what has been termed antisocial queer theory. It takes a journey from Sigmund Freud to Mario Mieli and Guy Hocquenghem, from Michel Foucault and Judith Butler to Teresa de Lauretis, Leo Bersani, Lee Edelman, and Tim Dean, and from all of these thinkers (...) back to Immanuel Kant and Thomas Hobbes. At the end, through readings of Bruce LaBruce's movies on gay zombies, the elitism of antisocial queer theory is brought into contact with popular culture. The living dead come to represent a dispossessed form of subjectivity, whose monstrous drives are counterposed to predatory desires of liberal individuals. The reader is thus lead into the interstitial spaces of the Queer Apocalypses, where the past and the future collapse onto the present, and sexual minorities resurrect to the chance of a non-heroic political agency. (shrink)

W epoce nowożytnej wielu jezuitów zwracało się do generała zakonu z prośbą o pozwolenie na udział w misji zagranicznej. Ich petycje, tzw. _litterae indipetae_, świadczą o licznych powołaniach członków zakonu do służby w dalekich krajach. Artykuł zawiera analizę próśb napisanych przez jezuitów z prowincji polskiej i litewskiej w okresie od drugiej dekady XVII do trzeciej dekady następnego stulecia. Podejmuje próbę ustalenia, jaki obraz wymarzonych terytoriów działalności misyjnej wyłania się z petycji kandydatów, a także do jakiej wiedzy o Oriencie przyznawali się (...) oni przed przełożonym. Artykuł opisuje również, jak suplikanci motywowali konieczność inwestycji środków Towarzystwa Jezusowego właśnie w działalność misyjną na wybranych przez nich terytoriach, tj. muzułmańskim Wschodzie i krajach czerkieskich, których przynależność religijna nie była prosta do ustalenia w owej epoce. Warto podkreślić, że wielu jezuitów z Rzeczypospolitej stosowało się do standardowej procedury dla kandydatów na misjonarzy, która zakładała uzyskanie zgody generała. Wydaje się, że udzielał on jej tak rzadko ze względu na ogromne potrzeby kadrowe zakonu w samym państwie polsko-litewskim. Z tego powodu zdawał się obojętny na poruszające wizje cierpiących jeńców i ich nieochrzczonych dzieci, rzadko też ulegał kuszącym obrazom Czerkiesów, którzy mieli znać pewne podstawowe zwyczaje chrześcijańskie i w związku z tym wydawali się aplikującym grupą stosunkowo łatwą do pozyskania dla Kościoła katolickiego. Wielu spośród polskich i litewskich jezuitów, którzy są wspomniani w źródłach jako misjonarze w Oriencie, nie wysłało prośby do generała przed podróżą na Wschód. Wydaje się, że posługa członkom poselstw do władców muzułmańskich, jak i osobiste poparcie udzielone przez polskich władców i magnatów umożliwiło im zrealizowanie chociaż na krótko marzenia o misjonarskim życiu. Zwraca uwagę fakt, że ci z nich, którzy decydowali się na pozostanie dłużej na misji, próbowali uzyskać _post factum _błogosławieństwo generała. Należy wspomnieć o jeszcze jednej grupie polskich i litewskich jezuitów, których spotykamy w Persji i na Kaukazie, tzn. o kandydatach na misje w Chinach, którym nie udało się dotrzeć na Daleki Wschód i w związku z tym musieli się zadowolić posługą w mniej prestiżowym miejscu. (shrink)

Recent research on algebraic models of _quasi-Nelson logic_ has brought new attention to a number of classes of algebras which result from enriching (subreducts of) Heyting algebras with a special modal operator, known in the literature as a _nucleus_. Among these various algebraic structures, for which we employ the umbrella term _intuitionistic modal algebras_, some have been studied since at least the 1970s, usually within the framework of topology and sheaf theory. Others may seem more exotic, for their primitive operations (...) arise from algebraic terms of the intuitionistic modal language which have not been previously considered. We shall for instance investigate the variety of _weak implicative semilattices_, whose members are (non-necessarily distributive) meet semilattices endowed with a nucleus and an implication operation which is not a relative pseudo-complement but satisfies the postulates of Celani and Jansana’s strict implication. For each of these new classes of algebras we establish a representation and a topological duality which generalize the known ones for Heyting algebras enriched with a nucleus. (shrink)

Transcript of speeches by a Hindu philosopher, chiefly on Hindu philosophy and Hinduism.

Classical text on Nyaya and Vaiśeṣika philosophy; with Āloka Sanskrit commentary.

Classical work on Vedanta; includes Bhāṣyaratnaprabhā of Govindānanda and Śārīrakamīmāṃsābhāṣya of Śaṅkarācārya.

Classical work on Vedanta by Bādarāyaṇa; includes Śārīraka vijñānam bhāṣya of Śrī Madhusūdana Ojhā.

Purpose. The article is aimed to substantiate the view on the phenomenon of laughter as a subject of semiotic analysis, which leads to the following tasks: to reveal the possibilities of semiotics application in the study of laughter nature; to analyze the phenomenon of laughter as a cultural and natural phenomenon, as a sign and as an attribute; to consider the place of laughter in culture, which is understood as a sign system. Theoretical basis. The semiotic approach proceeds from the (...) fact that human lives in the world of signs, all the surrounding reality can be interpreted as a sign system. The basic concept of semiotics is the concept of a sign. The theoretical basis of the article is understanding the culture as a sign-symbolic system. Laughter is considered as a phenomenon ontologically rooted in human culture. At the same time, laughter is on the edge of culture. The research is based on the work of semiotic authors, cultural researchers, and the researchers of laughter. Originality. The originality lies in the application of the semiotic method to the research of laughter phenomenon, consideration of the dialectics of natural and cultural, signedness and non-signedness, manifested in the phenomenon of laughter. Conclusions. Laughter is considered as a psychophysiological phenomenon and as a cultural phenomenon. Laughter acts as an emotional manifestation, a physiological reaction, but socially and culturally mediated. In any case, laughter indicates an emotional or cognitive state of a human. Laughter acts as a process and result of the interpretation of a sign, a reaction to a sign. Laughter is a form and a means of communication. Being a natural phenomenon, in the process of social evolution, laughter acquires signedness, is integrated by culture as a sign system, and, at the same time, maintains a connection with nature. Thus, laughter occupies an ambivalent position between nature and culture. In the phenomenon of laughter, the dual state of human is revealed. In laughter, boundaries are blurred, the unity and opposition of natural and cultural, biological and social, soul and body, thought and feeling, sign and attribute are manifested. (shrink)

Eco-labels emphasize information disclosure as a tool to induce environmentally friendly behaviors by both firms and consumers. The goal of eco-labels is to reduce information asymmetry between producers and consumers over the environmental attributes of a product or service. However, by focusing on this information asymmetry, rather than on how the label meets consumer needs, eco-labels may send irrelevant, confusing, or even detrimental messages to consumers. In this article, the authors investigate how the environmental signal of eco-labels interacts with product (...) characteristics such as brand, quality, and price. In a discrete choice experiment, the authors examine consumer response to two similar eco-labels for wine, one associated with a quality reduction and the other not. The results show that respondents preferred both eco-labeled wines over otherwise identical conventional counterparts when the price was lower and the wine was from a lower quality region. However, they preferred conventional, more expensive wine from a high-quality region. This preference indicates that respondents not only obtain some warm glow value from eco-labeled wine but also possibly interpret eco-labeling as a signal of lower quality. This relationship held across both types of eco-labels, meaning that consumers did not understand the difference between them. This research contributes to the literature on information disclosure policies by highlighting important elements for effective eco-labels. These elements include consumer awareness and understanding of the eco-label, and consumer willingness to pay for an eco-labeled product. The results emphasize the need to create eco-labels that communicate clearly both the environmental attributes and the private benefits associated with them. (shrink)

We are immersed within an odorous sea of chemical currents that we parse into individual odors with complex structures. Odors have been posited as determined by the structural relation between the molecules that compose the chemical compounds and their interactions with the receptor site. But, naturally occurring smells are parsed from gaseous odor plumes. To give a comprehensive account of the nature of odors the chemosciences must account for these large distributed entities as well. We offer a focused review of (...) what is known about the perception of odor plumes for olfactory navigation and tracking, which we then connect to what is known about the role odorants play as properties of the plume in determining odor identity with respect to odor quality. We end by motivating our central claim that more research needs to be conducted on the role that odorants play within the odor plume in determining odor identity. (shrink)

This book completes medical care by adding the comprehensive humanistic perspectives and philosophy of medicine.

Purpose. To consider the uniqueness of Descartes’ way of interpreting poetry as a type of philosophizing that makes it possible to comprehend the metaphysical nature of man. Its implementation involves the consistent solution of the following tasks: a) understanding methodological changes in the philosophy of the 20th century in the process of actualization of anthropological interest; b) argumentation of the importance of poetic thinking for early Descartes in the process of addressing modern historians of philosophy and the thinker’s texts. Theoretical (...) basis. I rely on the conceptual positions of phenomenology, existentialism and hermeneutics. Originality. Finding of the study is that poetic thinking is the most authentic way of meaningful comprehension of the metaphysicity of man. The paper outlines the nature of the expression of this correlation in the philosophizing of the 20th-21th centuries and substantiates the thesis about the importance of the poetic principle for understanding the phenomenon of man in early works by Descartes. Conclusions. The paper examined the methodological shifts in anthropologically oriented philosophizing of the 20th-21th centuries and focused on the manifestations of related moments in the philosophical legacy of Descartes. The latter demonstrates the existence of a still underestimated version of interpreting the metaphysical foundations of human existence, the form of understanding of which is poetic thinking. It is a form of caring for the humane in man. (shrink)