Although nature of science and nature of scientific inquiry are related to each other, they are differentiated as NOS is being more related to the product of scientific inquiry which is scientific knowledge whereas NOSI is more related to the process of SI. Lederman et al. determined eight NOSI aspects for K-16 context. In this study, a science camp was conducted to teach scientific inquiry and NOSI to 24 6th and 7th graders. The core of the program was guided inquiry (...) in nature. The children working in small groups under guidance of science advisors conducted four guided-inquiries in the nature in morning sessions on nearby plants, animals, water, and soil. NOSI aspects were made explicit during and at the end of each inquiry session. Views about scientific inquiry questionnaire was applied as pre- and post-test. The results of the study showed that children developed in all eight NOSI aspects, but higher developments were observed in “scientific investigations all begin with a question” and “there is no single scientific method,” and “explanations are developed from data and what is already known” aspects. It was concluded that the science camp program was effective in teaching NOSI. (shrink)

Sadece tarihi ilgilendiriyor gibi görünen felsefenin başlangıcı problemi, şüphesiz tarihsel bir meseledir, ama aynı zamanda felsefenin kendisine de ait bir konudur, çünkü bu probleme ilişkin değerlendirmeler zorunlu olarak felsefenin doğasını açığa vurmaktadır. Felsefeyi Miletli Thales’in başlattığına ve ilk filozof olduğuna dair yerleşik bir gelenek söz konusudur; bununla birlikte, felsefe kendine özgü belirlenimler kazanıp kendini belirlemesini sağlayan belli bir gelişme sürecinin ürünüdür ve bu bakımdan birçok filozofun emeğine gerek duymuştur. Felsefe tarihinin ilk döneminde Grek filozoflar yeni başlangıçlar yapmışlar ve böylelikle felsefenin (...) yeni yönlerinin açığa çıkmasına hizmet etmişlerdir. Bu çalışmada, felsefenin sadece bir kurucusu değil kurucuları olduğunu vurgulamak üzere Thales’ten Aristoteles’e dek Grek filozofların felsefenin oluşumuna sağladıkları katkı irdelenecektir. (shrink)

Gözlemlenenlerden gözlemlen(e)meyenlere diğer bir deyişle genel yasalara ulaşma imkânı veren çıkarım yöntemi olarak tümevarımsal ya da endüktif akıl yürütmenin rasyonel olarak temellendirilmesinin imkanına yönelik soruşturma tarih içerisinde tümevarım sorunu ya da endüksiyon problemi olarak tezahür etmiştir. Bu sorunun temel argümanı tarihsel okumalara baktığımızda İskoç ampirist filozof David Hume tarafından öne sürülmüştür. Hume, tümevarımsal çıkarımlar temelinde, gözlenmeyen meseleler hakkındaki inançlarımıza hangi gerekçelerle ulaştığımızı soruşturmaktadır. Hume soruşturmasının sonucunda gözlemlenenden gözlemlen(e)meyen durumlara ilişkin yapılan olgu meseleleri ile ilgili bütün tümevarımsal akıl yürütmelerin dolaylı ya (...) da dolaysız olarak nedensellik ilişkisine ve bu ilişkinin temelinde yer alan doğanın düzenliliği ilkesi ya da “gelecek her zaman geçmişe benzer” önermesine dayandığını ifade ederek bütün tümevarımsal akıl yürütmelerde ortak olan geleceğin her zaman geçmişe benzeyeceği ifadesinin rasyonel olarak temellendirilmesinin mümkün olmadığını belirtmektedir. Bu bağlamda, çalışmada tümevarımsal akıl yürütme sonucunda ulaşılan sonuca inanmanın hiçbir rasyonel temelinin olamayacağı yönündeki Hume’un görüşü argüman formunda yeniden yapılandırılarak ortaya konulacaktır. (shrink)

Bu çalışma, Aristoteles ve Platon özelinde, “poiēsis” fiilinin iki farklı tarzda kavramsallaştırmasından doğan yapıca uzlaşmaz iki “tragedya” anlayışını irdeleme amacı taşımaktadır. Bunun için, Peri Poiētikēs Tekhnēs ile Politeia metinleri yol gösterici olarak seçilmiştir. Tartışmamızı “mimēsis” bağlamına yerleştirerek, bir yandan “poiēsis” etkinliğine diğer yandan ise “poiēsis” etkinliğinin gerçekleştiricisi olan “poiētēs”e yönelip, bu kavramların bahsedilen iki filozofun “sanat” ve “felsefe” kavrayışlarındaki yerini açmayı deniyoruz. Bu denemeyi ise tragedya bağlamında karşımıza çıkan fâil, fiil, münfâil hâl ve seyirci mefhumları üzerinden derinleştirmeye çalışıyoruz. Böylece, sunduğumuz (...) eleştirel değerlendirmelerden hareketle, aslında Aristoteles’in değil, fakat Platon’un “sanat”ın bir “tekhnē ” ve “poiētikē ” olarak asıl anlamını yakalamış olabileceğine dair bir ipucu bırakıyoruz. (shrink)

Öz: Frege özel adların (ve diğer dilsel simgelerin) anlamları ve gönderimleri arasında ünlü ayrımını yaptığı “Anlam ve Gönderim Üzerine” (1948) adlı makalesinde, bu ayrımın önemi, gerekliliği ve sonuçları üzerine uzun değerlendirmeler yapar ancak özel adın anlamından tam olarak ne anlaşılması gerektiğinden yalnızca bir dipnotta kısaca söz eder. Örneğin “Aristoteles” özel adının anlamının Platon’un öğrencisi ve Büyük İskender’in öğretmeni ya da Stagira’da doğan Büyük İskender’in öğretmeni olarak alınabileceğini söyler. Burada dikkat çeken nokta örnekteki özel adın olası anlamları olarak gösterilen belirli betimlemelerin (...) de özel ad içeriyor olması. Anlamın Frege için bileşimsel olduğu, bir başka deyişle bir dilsel simgenin anlamının (varsa) parçalarının anlamlarınca belirlendiği düşünülürse, örnekteki belirli betimlemelerin anlamlarının saptanabilmesi için içerdikleri özel adların da anlamları saptanıp betimleme içinde geçtikleri yere konmalıdır. Bu işlem hiçbir özel ad kalmayana kadar sürdürülmelidir. Ancak biraz düşünülünce bir özel adın nesnesini tekil olarak betimleyecek ve içinde özel ad geçmeyecek bir betimleme bulmanın kolay olmadığı görülür. Örneğin yukarıdaki betimlemelerde geçen “Platon”, “Büyük İskender” ve “Stagira” gibi özel adların anlamları olabilecek ancak özel ad içermeyen betimlemeler bulmak pek kolay görünmüyor. Ortaya bir sonsuz gerileme sorunu çıkmış gibi duruyor. Frege’nin anlam-gönderim ayrımını için ciddi sonuçları olabilecek bu sorunu Frege çözebilir mi? Bu yazıda bu sorunun yanıtını arayacağım. Sorunu betimledikten sonra Frege’nin önündeki seçenekleri (örneğin bağlama duyarlı terimlerden (gösterme adılları veya belirteçler) yararlanma veya bağlamı sınırlama gibi) değerlendireceğim. -/- Abstract: In his “Sense and Reference” (1948), Frege makes his famous distinction between the sense and the reference of a proper name (and other signs) and discusses at length the significance, necessity and consequences of the distinction, but he explains how the sense of a proper name should be understood very briefly in a footnote. According to him, for example, the sense of the proper name “Aristotle” can be taken as the pupil of Plato and teacher of Alexander the Great or the teacher of Alexander the Great who was born in Stagira. What is interesting here is that the definite descriptions given as the possible senses of this proper name do themselves contain proper names too. Since the sense is something compositional for Frege, which means the sense of a linguistic sign is determined by its constituents (if there are any), in order to determine the sense of definite descriptions in question, we should first determine the senses of proper names they contain and substitute these senses with the proper names themselves. This process should continue until no proper name remains. However, it does not seem easy to find a definite description which describes the object of a proper name uniquely but contains no proper name itself. For instance, could we find appropriate senses that contain no proper name for “Plato”, “Alexander the Great” and “Stagira”? It does not seem likely. A problem of infinite regress appears to arise. Can Frege solve this problem, which poses a serious threat for his sensereference distinction? I will explore this problem in this paper. After explaining the problem, I will discuss the options (e.g. turning to indexicals or context restriction) Frege can take to deal with it. (shrink)

Phaidon diyaloğunda Sokrates, dostlarıyla birlikte ruhun ölümsüzlüğü üzerine konuştuktan sonra, Kebes’in itirazı üzerine ona doğru dönerek hakikati arayış yolculuğunda kendi hayat hikayesi ve tecrübesini paylaşır. Kebes’e göre ruhun bu dünyadan önce var olması, sonrasında da varlığını sürdüreceği anlamına gelmez. Ayrıca ona göre bedenden bedene dolaşan ruh, bu dolaşımla yok olup gider ve bu nedenle ölümsüzlük diye bir şeyden bahsedilemez. Bu bağlamda Sokrates, ruhun ölümsüzlüğüne ilişkin Kebes’in itirazını ele almanın zorluğuna işaret eder ve bu meselede oluş ve bozuluşun nedeninin araştırılması gerektiğini (...) ifade eder. Bu noktada Sokrates gençlik yıllarında kendisinin de “neden” arayışı içerisinde olduğundan ve Anaksagoras başta olmak üzere doğa araştırmacılarından etkilendiğinden bahseder. Öte yandan Sokrates doğal neden arayışındaki umutlarının da boşa çıktığını belirtir. Bu umut yitiminden sonra Sokrates ‘logoi’a sığınma’ olarak belirttiği “ikinci yolculuğa” (deuteros plous) çıkar. Oluş dünyasına tabi her şeyin kendisine göre gerçekleştiği ilkesel nedeni doğanın içinde arayan düşünürlerin çelişkilerini fark eden genç Sokrates’in, fiziki dünyadan metafiziğe doğru seyreden yolculuğu bu yazının konusunu oluşturmaktadır. Ayrıca bu yazının amacı, ruhun ölümsüzlüğü gibi bir meselede, Sokrates’in kendi hayat hikayesini paylaşmasının gerekçesini araştırmak ve buradan hareketle Kebes’in itirazına yönelik Sokratik arayışın izlerini sürmektir. (shrink)

The current times call for reforms in educational processes. The Covid-19 pandemic had an unforeseen impact on the educational system in all countries. This need for change requires new pedagogies and new methods for teaching and learning. Understanding the need for change is essential for the formulation of adaptive proposals, as well as for the generation of training activities to complement the teaching curriculum. New educational practices lead to a vision of educational quality, with new approaches that allow the continuous (...) integration of knowledge and permanent interaction with the student. This paper presents an analysis of the new teaching methodologies in times of confinement due to the pandemic caused by Covid-19. Keywords: Teaching methodologies, educational system, learning process. References [1]É. Tremblay-Wragg, C. Raby, L. Ménard y I. Plante, «El uso de estrategias didácticas diversificadas por cuatro profesores universitarios: ¿qué contribución a la motivación de aprendizaje de sus alumnos?,» Docencia en educación superior, vol. 26, nº 21, 2021. [2]L. Czerniewicz, R. Mogliacci, S. Walji, A. Cliff, B. Swinnerton y N. Morris, «Enseñanza y aprendizaje académico en el nexo: desagregación, mercantilización y digitalización en la educación superior,» Teaching in Higher Education, vol. 26, nº 2021, p. 16, 2021. [3]S. Dogan y A. Adam, «Aumentar el efecto del desarrollo profesional en la instrucción efectiva a través de comunidades profesionales,» Docentes y docencia: teoría y práctica, vol. 26, nº 3-4, pp. 326-349, 2020. [4]I. M. Torres Salas, «La enseñanza tradicional de las ciencias versus las nuevas tendencias educativas,» Educare, vol. 14, nº 1, pp. 131-142, 2010. [5]B. Fabio, J. Antonio Palomino y J. González Henríquez, «Evaluación y contraste de los métodos de enseñanza tradicional y lúdico,» Revista de Educación física y deportes, vol. 13, nº 94, pp. 29-36, 2008. [6]Y. Benítez y C. Mora, «Enseñanza tradicional vs aprendizaje activo,» Revista Cubana de Física, vol. 27, nº 2A, pp. 175-179, 2010. [7]P. Morales Bueno y V. Landa Fitzgerald, «Aprendizaje basado en problemas,» Theoria, vol. 13, nº 1, pp. 145-157, 2004. [8]R. Gil-Galván, I. Martín-Espinosa y F. Gil-Galván, «University student perceptions of competences acquired through problem-based learning,» Educación XXI, vol. 24, nº 1, pp. 271-295, 2020. [9]E. Ortiz Cermeño, «El aprendizaje basado en problemas,» Perfiles Educativos, vol. 41, nº 164, pp. 208-213, 2019. [10]E. Araos-Baeriswyl, C. Moll-Manzur, Á. Paredes y J. Landeros, «Aprendizaje invertido: un enfoque pedagógico en tiempos de pandemia,» Rev. Atención Primaria, vol. 53, nº 1, p. 117, 2021. [11]V. León-Carrascosa, M. Belando-Montoro y S. Sánchez-Serrano, «Design and validation of a questionnaire to evaluate the service-learning methodology,» Rev.Estudios sobre educación, vol. 39, nº 1, pp. 247-266, 2020. [12]J. Collado-Ruano, M. Ojeda, M. Malo y D. Amino, «Educación, arte e interculturalidad: El cine documental como lenguaje comunicativo y tecnología innovadora para el aprendizaje de la metodología I + D + I,» Rev. Texto livre, vol. 13, nº 3, pp. 376-393, 2020. [13]P. M. Bueno y V. Landa Fitzgerald, «Aprendizaje basado en problemas,» Theoria, vol. 13, nº 1, pp. 145-157, 2004. [14]J. A. Martí, M. Heydrich, M. Rojas y A. Hernández, «Aprendizaje basado en proyectos: Una experiencia de innovación docente,» Universidad EAFIT, vol. 46, nº 158, pp. 11-21, 2010. [15]L. Rojas y N. M. Jaimes, «Canvas LMS y el trabajo colaborativo como metodología de aprendizaje en entornos virtuales,» de Congreso Ibérico de Sistemas y Tecnologías de la Información, CISTI, Bogotá, Colombia, 2020. [16]B. Bordel y P. Mareca, «Results and Trends in educational MOOCs in the engineering area with MIRIADAX platform. A case study,» de 15th Iberian Conference on Information Systems and Technologies, CISTI 2020; Seville; Sevilla, España, 2020. [17]K. Vermeir y G. Kelchtermans, «Innovative practice as interpretative negotiation.A case-study on the kamishibai in Kindergarten.,» Teachers and Teaching: Theory and Practice, vol. 26, nº 3-4, pp. 248-263, 2020. [18]B. Tucker, «The Flipped Classroom: Online instruction at home frees class time for learning,» Education Next, vol. 1, nº 1, pp. 82-84, 2012. [19]M. V. Ledo, N. R. Michelena, N. N. Cao, I. d. R. M. Suárez y M. N. Vialart Vidal, « Aula invertida, nueva estrategia didáctica,» Educación Médica Superior, vol. 30, nº 3, pp. 678-688, 2016. [20]Metodologías activas por medio de las TIC, [Online]. Available: https://www.campuseducacion.com/blog/recursos/articulos-campuseducacion metodologias-activas-por-medio-de-las-tic/?cn-reloaded=1. [Last access: February 14, 2021]. (shrink)

Çalışma Hıristiyanlığın Protestanlık mezhebinden doğan, özellikle Amerika Birleşik Devletleri’nde kümelendiği gözlemlenen, İsrail’i ve Yahudileri orantısızca desteklemesiyle bilinen ve aynı zamanda İslam’a ve Müslümanlara karşı düşmanca yaklaşımları haiz “Hıristiyan siyonistlerini” ele almaktadır. Hareketin mahiyeti, doğuşu, teolojisi, faaliyetleri ve kendisinde mündemiç olan antisemitizm ile anti-İslamizm olguları incelenmektedir. Bulgulara göre, Hıristiyan siyonizmi çeşitli açılardan bakıldığında bir anomali teşkil etmektedir. Bunlardan en önemlisi, Yahudilerin ve Hıristiyanların yüzyıllarca birbirlerine en üst seviyede düşmanlık etmiş olan iki topluluk oluşudur. Hıristiyan siyonistler dünya tarihini Mesih’in zuhuruyla birlikte kurulacak (...) olan bin yıllık küresel krallık öncesindeki yedi bölüm olarak ele alan, sınırları büyük ölçüde İngiliz-İrlandalı teolog John Nelson Darby tarafından çizilen ve “premillennial dispensationalism (premilenyal dispensasyonalizm)” olarak bilinen teolojinin öngördüğü kıyamet senaryosuna inanmaktadır. Bu senaryo hareketin varlık sebebini, amaçlarını, dostlarını ve düşmanlarını belirlemektedir. Dost-düşmanlar olarak Yahudilerin buradaki rolü bazı çelişkiler ve ihtilaflar barındırırken, düşmanlar olarak Müslümanların rolü açıkça olumsuz bir görünüm arz etmektedir. Bunun sonucu olarak Hıristiyan siyonistler Müslümanları şeytanlaştırma eğilimine girmektedir. Her ne kadar dindaşları tarafından ahlak, siyaset ve özellikle teoloji eksenlerinde ağır eleştirilere tabi tutulsalar da Hıristiyan siyonistler emperyalist güçlerle olan uzun ittifaklarının da bir meyvesi olarak dünya politikasında kayda değer bir güce sahiptir. Hıristiyan siyonizminin mahiyeti ve dahi antisemitizm ve anti-İslamizm ile irtibatı konusunda Türkçe yazılmış eserlerin azlığına binaen çalışma literatürdeki bu boşluğu kapatma amacı taşımaktadır. Özet: İçinde bulunduğumuz dönemde anti-İslamizm kavramı ele alınırken kendisine özellikle Amerika Birleşik Devletleri’nin (ABD) teopolitik dekorunda yer bulan “Hıristiyan siyonizmi” adlı grubun etkisine işaret edilmektedir. Bu grup literatür tarafından İsrail’i Yahudilerin vatanı olarak destekleyen Hıristiyanlar olarak tanımlanmaktadır. İsrail için Birleşen Hıristiyanlar (CUFI) gibi organizasyonlar aracılığıyla İsrail’in desteklenmesi noktasında etkin faaliyetler yürütmektedirler. Orta Doğu’da barışın tesis edilmesini inandıkları kıyamet senaryosunun önünde bir engel olarak gördükleri için kategorik olarak reddetmektedirler. Özellikle 19. yüzyılda başlayıp, 11 Eylül olayları ile birlikte ciddi bir ivme yakalayan ABD’deki anti-İslami hareketlerin büyük bir kısmı Hıristiyan siyonizmi ile ilişkilendirilen şahıslar tarafından başlatılıp desteklenmektedir. ABD’de yaklaşık 20 ila 30 milyon arasında Hıristiyan’ın bu ideolojiyi benimsediği tahmin edilmektedir. ABD dışında İngiltere, İskandinavya, Avustralya, Güney Afrika ve hatta Güney Kore ve Honduras gibi coğrafyalarda da taraftar bulmuşlardır. Birçok açıdan bakıldığında Hıristiyan siyonizmi bir anomali teşkil etmektedir. Bunun özünde Yahudilerin ve Hıristiyanların birbirlerine olan düşmanlıkları yatmaktadır. Yahudiler dini kaynaklarında Hıristiyanlığın en kutsal şahsiyetlerine ağır hakaretler ederken, Hıristiyanlar Yahudileri Tanrı katilleri olarak görmektedir. Ancak Hıristiyan siyonistlerin çoğunluğu İsrail konusunda adeta kraldan daha kralcı davranmaktadır. Hıristiyan siyonizminin teolojik zeminini incelemek isteyen bir araştırmacı eskatoloji (kıyamet bilimi), Armageddon savaşı, istiğrak, püritenler, premilenyalistler, dispensasyonalistler, fundamentalistler, restorasyonistler, evanjelistler, John Nelson Darby ve Cyrus I. Scofield gibi bazı kavram ve aktörlerle karşılaşacaktır. İrlandalı-İngiliz bir teolog olan Darby birçokları tarafından Hıristiyan siyonizminin kurucusu olarak görülmektedir. Hareket için hayati önem teşkil eden ikinci isim ise Cyrus Ingerson Scofield’dir. Scofield Reference Bible ’ı yayınlayarak Hıristiyan siyonizminin milyonlar tarafından benimsenmesine yol açmıştır. Hıristiyan siyonistler “premilenyal dispensasyonel teolojinin” gerçek olduğuna ve gerçekleşeceğine inanmaktadır. Buna göre dünya tarihi yedi çağdan oluşan doğrusal bir olgudur. İnsanlığın halihazırda altıncı çağda olduğuna, yedinci çağın ise çok yakında olduğuna inanmaktadırlar. Bu teolojinin öngördüğü kıyamet senaryosu Antichrist ’ın gelişi, Sahte Peygamber ve Şeytan ile birlikte cehennem teslisini kurması, Müslümanların da onlarla müttefik olarak hareket edip İsrail’e saldırmaları (Armageddon savaşı), Hz. İsa’nın gökten tekrar inerek İsrail’i kurtarması ve barışı tesis edeceği Milenyum Krallığı’nı kurması gibi öğeleri içermektedir. Siyonist olmayan Hıristiyan teologlar Hıristiyan siyonizminin teolojisini defaatle eleştiriye tabi tutmuştur. Yahudilerin seçilmiş ırk olarak görülmesi, Yeni Ahit’in bu ideolojiye destek vermemesi, “Armageddon savaşının” büyük mezheplerde karşılığının olmayışı ve hareketin Yahudi karakteri taşıması gibi sebepler yüzünden bazı Hıristiyan teologlar Hıristiyan siyonizmini heretik ilan etmiştir. Hıristiyan siyonizminin teolojisinin eleştirildiği bir diğer husus ise onun emperyal teoloji olarak yerine getirdiği işlev ile ilgilidir. Birçok düşünür Hıristiyan siyonizmi, Yahudi-Hıristiyan Batı anlatısı ve emperyalizm arasında sağlam bağlar olduğunu iddia etmektedir. Hıristiyan siyonizmi anomalisine bir açıklama getirmek isteyen şahıslar Hıristiyan siyonizmi içerisinde yer alan antisemitizme işaret etmektedir. Buna göre Hıristiyan siyonistler, Yahudilerin ve Yahudi devletinin kurulmasının gerçekleşmesinde hayati bir rol oynadığı kıyamet senaryolarını yürürlüğe koymak adına İsrail’i her şartta desteklerken, bu senaryo Yahudilerin kendisini Mesih gibi gösteren Antichrist tarafından yönetilmesini ve Yahudilerin çoğunluğunun Mesih’in gelişinden sonra ölmesini içermektedir. Aynı zamanda neredeyse daima İsrail yanlısı açıklamalar yapan bazı Hıristiyan siyonistlerin zaman zaman doğrudan antisemitik söylemlere başvurduğu gözlemlenebilmektedir. Bu sebeple Hıristiyan siyonistler ve Yahudiler arasındaki teopolitik ittifakın bir noktada bozulacak pragmatik bir ittifak olduğu iddia edilmektedir. Anti-İslamizm noktasındaki bulgulara göre Hıristiyan siyonistlerin %70’i Araplara karşı ya kayıtsız ya da düşmanca hisler beslemektedir. 11 Eylül’den sonraki dönemde İslam’ın şeytanlaştırılması operasyonu büyük ölçüde Robertson, Graham, Lindsey, Vines ve Falwell gibi Hıristiyan siyonistler tarafından gerçekleştirilmiştir. Yine İsrail’in 1948 yılında kuruluşu, Filistinliler için doğurduğu sonuçlara rağmen Hıristiyan siyonistlerin çoğu için bir kıyamet alametinin gerçekleşmesi anlamına gelmektedir. Hıristiyan siyonistlerin inandıkları kıyamet senaryosunda Müslümanlar ancak düşman saflarında savaşan Gog ve Magog olarak anlam bulabilmektedir. Onlar Şeytan, Antichrist ve Sahte Peygamber ’den oluşan cehennem teslisinin müttefikleridir. Filistinliler, Araplar ve Müslümanlar senaryonun gerçekleşmesi önünde doğrudan engel teşkil etmektedir. Bu hususlar birlikte değerlendirildiğinde halihazırda Hıristiyan siyonistlerin İslam’a ve Müslümanlara neden bu kadar olumsuz yaklaştıkları hususu açıklık kazanmaktadır. Görüldüğü üzere karşı karşıya olunan, gerçek dünyadaki gerçek olaylar ve aktörler hakkında rasyonalizasyona ve değişime kapalı olan, son derece tehlike arz eden dini inançlardır. Hıristiyan siyonizmi üç dinin etkileşime girdiği, üç dinin de bağlılarını ilgilendiren bir fenomendir. Teolojik analiz hareketin Hıristiyanlık dininin kutsal metinlerini İsrail lehine yorumladığını, ancak siyonist olmayan Hıristiyan teologlarca desteklenmediğini göstermektedir. Emperyalist ajandalar dahilinde ABD ve İngiltere gibi devletlerce de destek bulan bu hareketin kıyamet senaryosuna göre Müslümanlar Şeytan’ın müttefikleri olarak kötülüğün tarafındadır. Hz. İsa’nın yeryüzüne dönüşüyle yenilecekler ve yok edileceklerdir. Milyarlarca dolarlık bütçeleriyle, sayıları on binlerle ifade edilen propagandist vaizleriyle, Kuran-ı Kerim yakmak ve Hz. Muhammed’e terörist demek gibi eylemleriyle, Yahudileri İsrail’i Filistinlilerden temizlemeye teşvik etmeleriyle, bu uğurda onlara ciddi bir finansal ve manevi destek sağlamalarıyla ve Batı devletlerini İsrail’in düşman olarak algıladığı Müslüman komşularıyla savaşmaya teşvik eden lobicilik faaliyetleriyle Hıristiyan siyonistler halihazırda İslam’ın yüzleştiği en ciddi meydan okumalardan birisini teşkil etmektedir. Bu hareketin zararlı sonuçlarıyla mücadele etmek için atılması gereken en önemli adım araştırmaları derinleştirerek kitleleri doğru şekilde bilgilendirmek olacaktır. (shrink)

John Locke was one of the towering philosophers of the Enlightenment and arguably the greatest English philosopher. Many assumptions we now take for granted, about liberty, knowledge and government, come from Locke and his most influential works, _An Essay Concerning Human Understanding_ and _Two Treatises of Government_. In this superb introduction to Locke's thought, E.J. Lowe covers all the major aspects of his philosophy. Whilst sensitive to the seventeenth-century background to Locke's thought, he concentrates on introducing and assessing Locke in (...) a contemporary philosophical setting, explaining why he is so important today. Beginning with a helpful overview of Locke's life and times, he explains how Locke challenged the idea that the human mind and knowledge of the external world rested on innate principles, laying the philosophical foundations of empiricism later taken up by Berkeley and Hume. Subsequent chapters introduce and critically assess topics fundamental to understanding Locke: his theories of substance and identity, language and meaning, philosophy of action and free will, and political freedom and toleration. In doing so, he explains some of the more complex yet pivotal aspects of Locke's thought, such as his theory that language rests on ideas and how Locke's theory of personal identity paved the way for modern empirical psychology. A final chapter assesses Locke's legacy, and the book includes a helpful chronology of Locke's life and glossary of unfamiliar terms. (shrink)

Part four of the Proceedings of the fifth International Congress of Logic, Methodology and Philosophy of Science, London, Ontario, Canada, August 27-September 2, 1975.

Dentro de la sociología francesa actual, Gilles Lipovetsky se ha convertido de forma paulatina en uno de los sociólogos con mayor proyección internacional, con sus finos análisis sobre las sociedades postmodernas. En este artículo se plantea una revisión crítica de las principales líneas argumentativas que expone el autor francés. El objetivo es el de reflexionar sobre las limitaciones de su aproximación a los conceptos de postmodernidad, hipermodernidad, y consumo.

L'éducation est dans ce livre envisagée comme un geste anthropologique intégral par lequel chaque personne s'achemine vers la plénitude de son être, dans le respect de sa destination naturelle et surnaturelle. À la lumière de cette mystique éducative qui nous fait entrer au coeur de la réalité humaine, l'existence se trouve intensifiée, parce que vécue avec un maximum de profondeur. Encore trop méconnu, l'apport d'Edith Stein en matière d'éducation méritait d'être enfin présenté sous une forme synthétique et accessible. La question (...) éducative occupe une place centrale dans la pensée d'Edith Stein, sans toutefois faire l'objet d'une mise en forme systématique. Cela justifie amplement le projet d'une reconstitution de son architecture d'ensemble. (shrink)

Part Three of the Proceedings of the Fifth International Congress of Logic, Methodology and Philosophy of Science, London, Ontario, Canada, August 27-September 2, 1975.

Selected articles of Ēṭukūru Balarāmamūrti on Marxist philosophy; includes contributed on his life and work.

À l'école d'Édith Stein -- À la recherche du geste intérieur -- Révéler la presence -- Anthropologie phénoménologique et théorie de l'éducation dans l'oeuvre d'Édith Stein (Résumé).

E. Rae Harcum argues that Christians do not have to give up their religious faith to keep the contributions of science. He confronts the relation between the human body and its non-material parts—the mind and spirit—and provides a way of looking at these metaphysical issues.

The Anthropocene is heralded as a new epoch distinguishing itself from all foregoing eons in the history of the Earth. It is characterized by the overarching importance of the human species in a number of respects, but also by the recognition of human dependence and precariousness. A critical human turn affecting the human condition is still in the process of arriving in the wake of an initial Copernican Revolution and Kant's ensuing second Copernican Counter-revolution. Within this landscape, issues concerning the (...) human - its finitude, responsiveness, responsibility, maturity, auto-affection and relationship to itself - appear rephrased and re-accentuated as decisive probing questions. In this book Sverre Raffnsøe explores how the change has ramifications for the kinds of knowledge that can be acquired concerning human beings and for the human sciences as a study of human existential beings in the world. (shrink)

A.E. Taylor's ARISTOTLE is a brilliantly written account of the great Greek philosopher and his thought. More than simply a listing and abstract discussion of ideas, the book presents a searching analysis of Aristotle's thought, both in terms of its historical background as well as its modern application.

Il «nuovo» pensiero non è più cronologicamente nuovo ad oltre ottant’anni dalla sua nascita e, tuttavia, forse oggi manifesta un carattere di novità e di urgenza maggiore di allora, come si suol dire una «rinascita» che giustifica l’interrogativo sul suo «futuro». La particolare situazione in cui ci troviamo a pensare e soprattutto a vivere, le nuove domande che le mutate condizioni storico-culturali pongono alla filosofia, possono trovare un modello di risposta se ci si volge indietro a quella particolare stagione della (...) filosofia tedesca che abbraccia i primi tre decenni del Novecento e che fu tragicamente strozzata e azzittita dal nazionalsocialismo. Non si tratta di affermare un ysteron-proteron, sarebbe troppo semplicistico, decisamente acritico e storicamente e filosoficamente inaccettabile. Accade però, nella storia, che dei fermenti non riescano a produrre frutti perché la temperie del tempo non lo permette oppure perché «inattuali», non pienamente adeguati al tempo, e rimangono quindi latenti finché non si verificano le condizioni ottimali per il loro sviluppo, divenendo in tal modo «adeguati » al tempo. È appunto quanto si è verificato con tutti gli autori che si ritrovano accomunati da un «dialogisches Prinzip», se vogliamo riprendere l’espressione di Martin Buber e che si è concretizzato nelle varie figure rappresentative e nei vari pensatori a cui lo stesso Rosenzweig farà riferimento nel suo breve excursus storico, come, neues Denken, Begegnungsphilosophie, Beziehungsphilosophie, Sprachdenken. (shrink)