In Averroes’s epistemology, knowledge is universal, but it is always singular in terms of the known. Averroes believes that there is no need for an activity, even in the sense that used by those who have the idea of "kumūn" rational forms being formed by other rational forms of the same kind, or for a power such as in the example of polishing a mirror to reflect an image. Similarly, he argues that there are no discrete abstract forms of existing (...) things because otherwise, everyone would have to know everything. Although there are different degrees and levels, the existence of absolute metaphysical forms is subject to change and increases with the multiplication of their subjects. There are three means of knowledge: sensation, imagination, and intellect. Unlike the sensation and perception modes in animals, humans perceive the outer appearance of objects as well as their unique meanings and distinctions. Like animals, the function of sensation in humans is to mediate the self. While perception is abstract and spiritual in one sense, it is material and concrete in another. Averroes does not find it correct to link the knowledge of the contingents of the world to the eternal knowledge of God. Beacuse this implies that there is a difference in God's knowledge between the state of the world's existence and non-existence. In addition, human knowledge about contingents is deficient and changeable, whereas God's knowledge is the cause of the existence of contingents and is unchanging. Ultimately, it does not seem possible for humans to comprehend the nature of God's knowledge. It is agreed with Alexander of Aphrodisias that there should be a distinction between the active and imaginative intellects, but he differs from him in the point that the imaginative intellect disappears. According to Averroes, the active intellect in action is eternal, unlike Themistius’ view. According to Averroes, the intellect is neither a pure potentiality nor a distinct substance. That is to say, if the imaginative intellect were an actual thing, it could not perceive other things. If the intellect were absolute, everyone would know the same things. Similarly, if the intellect were absolute plurality, there would be no unity and connection between intellects. If the intellect were merely an accepting capacity, it could not perceive absence. According to Averroes, the active intellect is not a distinct intellect that gives form or governs the spheres, but rather the form and purpose of the imaginative intellect. There are two powers of this intellect: to abstract the concepts in their potential state from their matter and to make them actual and accepting them. In conclusion, it can be said that Averroes made a substance-centered philosophy regarding the possibility and reality of knowledge, and while he did not deviate from the Aristotelian line, he had to make new openings. Paradoxically, he tries to explain both the actual/abstract and potential/material aspects of the intellect that are postulated by introducing an original soul theory with the imaginative intellect. Therefore, he places importance on both a priori knowledge and sensation and imagination. (shrink)

In this article, I will discuss Mulla Sadrā's proof of ideas together with his evaluations of Fārābī, Ibn Sīnā and Suhrawardī's views. The aim of the article is to try to provide a certain opinion about the proof that Sadrā developed. It is seen that Sadrā generally exhibits a dual attitude about ideas. Sadrā's first attitude is to match the theologians' teaching of names, Suhrawardi's view of the master of genres, the sufists' a'yan al-sābita theory and the Peripatetics’ concept of (...) universal with ideas. His second attitude is that he is alone at the point of understanding Plato and reaching the clearness of the issue. In other words, he states that there has been no one who have understood and explained the issue as it should be. Sadrā attributes his own success on the subject both to discovery and inspiration, and to his intellectual research on existence. The aim of Sadrā is to try to unite between Plato and Aristotle. Therefore, he also follows Plotinos and Fārābī, who had this purpose before him. Sadrā, who criticizes Avicenna on the subject, sees Suhrawardī as the philosopher who comes closest to the truth, but states that he is also inadequate in some points. (shrink)

Yüzyıllardan beri Türk ve İslâm dünyasının fikir ve edebiyat çevrelerinde işlene gelmiş önemli konulardan biri de tasavvuf konusudur. Bu konuda verilen eserlerden biri de Erzincan, Kemaliye (Eğin) doğumlu mutasavvıf, şair Mustafa Fevzi Efendi (1871-1924) tarafından manzum biçimde yazılan Risâle-i Miratüş-Şühûd fî-Meseleti Vahdetil-Vücûd adlı eserdir. Bu eserde, şeriat, tarikat, hakikat ve marifetin ne olduğu ele alınmıştır. Gerçek ve Hak dostları ile yalancı ve sahtekâr taklitçilerin özellikleri anlatılmaktadır.

Karl Marx’s “On the Jewish Question” has fueled discussions around his early intellectual development as a Young-Hegelian thinker as well as debates about an allegedly distinct form of anti-Semitism native to Left-Hegelian and later to left-thinkers in general, Jewish and non-Jewish alike. In this article, I argue that Marx’s assessment of contemporary Judaism is motivated by an underappreciated criticism of Hegelian historiography. Surveying the genesis of the Hegelian treatments of Judaism between Hegel and Marx, I distinguish Marx’s intervention as a (...) reaction to non-materialistic teleological historiography. This historiography assumes dialectical movement and demands practical change from those considered foreign to the movement. In contrast, this article suggests that Marx’s primary target is the belief that Judaism has been sublated into Christianity, that the abnormality lies not in Judaism’s historical persistence, but in the Christian pretense that the material contradictions Judaism was a response to have been overcome. Against the teleological nature of all renditions of Hegelian historiography, including Marx’s later historical-materialism, his “On the Jewish Question” weaponizes a hitherto unrecognized anti-teleological argument against the assimilationist views it responds to, of the kind that should evoke Nietzschean genealogy. (shrink)

Sociability is essential for modern robots to increase their acceptability in human environments. Traditional techniques use manually engineered utility functions inspired by observing pedestrian behaviors to achieve social navigation. However, social aspects of navigation are diverse, changing across different types of environments, societies, and population densities, making it unrealistic to use hand-crafted techniques in each domain. This paper presents a data-driven navigation architecture that uses state-of-the-art neural architectures, namely Conditional Neural Processes, to learn global and local controllers of the mobile (...) robot from observations. Additionally, we leverage a state-of-the-art, deep prediction mechanism to detect situations not similar to the trained ones, where reactive controllers step in to ensure safe navigation. Our results demonstrate that the proposed framework can successfully carry out navigation tasks regarding social norms in the data. Further, we showed that our system produces fewer personal-zone violations, causing less discomfort. (shrink)

The absence of Islam from recent scholarship on Hegel's account of world religions is puzzling. In the first part of the article, we argue that Hegel's neglect of Islam in his systematic account of religious phenomena is not accidental and that he did not think of Islam as a determinate religion. Its size and believers aside, we suggest that it is not possible to assign any determinacy to Islam as a world-historical phenomenon under Hegel's rubric, because such determinacy that applies (...) to other religions would be in conflict with what Hegel takes to be Islam's emphasis on the negative moment of truth, its revolutionary tendencies, and its lack of any novel conceptual content as a response to Christianity. In the second part of the article, we point out how one could respond to Hegel's characterization of Islam when it is mentioned in relation to other religious traditions. First, we argue that Hegel overemphasizes the significance of Islam qua religion in explaining the history of Muslim peoples. More than that, Hegel does not see that the history of Islamic philosophy and science can be characterized by sublation and that it can be integrated into conceptual developments in the West on these terms. However, our critique of Hegel's Eurocentrism does not remain at this level, for in the third part of the article we argue for the significance of considering the response of Muslim philosophers to Hegel. In particular, we look at the responses by Mohammed al-Khosht and Mahmoud Haider, respectively. We conclude that Hegel's exclusion of Islam from any involvement in the history of the Concept indicates an undialectical commitment on his part and that to this extent being Hegelian today requires that we rectify this oversight. (shrink)

The security bill that was proposed by the Justice and Development Party government in 2014 has sparked controversy both within and outside the Parliament of Turkey. Yet, with AKP’s majority, the bill – which includes an anti-masking regulation for protests – was passed in spring 2015. In this article, first I demonstrate a partial mapping of the rhetoric employed by mainstream politics in Turkey, to underline that any oppositional political activity on the streets has the potential to be labeled a (...) ‘terrorist’ one – and most have been. Then, by taking one of the most prominent examples of these events, the Gezi uprising, I discuss the affirmative biopolitical potentialities of the uses of masks that the law criminalizes. Lastly, I situate the law globally in relation to the protest movements, on the one hand, and anti-masking laws on the other. (shrink)

Ilhan Inan’s book The Philosophy of Curiosity is an exploration of understanding human curiosity and its relation to the use of language. He introduces the notion of inostensible reference (or reference to the unknown) that renders an interesting question possible. He claims that our aptitude for this kind of reference is what enables us to become aware of our ignorance and be curious. For him, there are two ways in which a proposition could be inostensible to a subject: one possibility (...) is when the whole sentence’s truth value is unknown to the subject, the other possibility is when the subject knows the proposition to be true but does not know the fact that makes the proposition true, which he later calls inostensible knowledge. The former case requires an awareness of ignorance to generate curiosity, and the latter case requires an awareness of inostensibility of one’s knowledge to be conducive to curiosity. In this paper, what I would like to do is mainly to draw attention to the often neglected awareness of inostensible knowledge and explore its relation to curiosity. I also claim that, contrary to Inan’s idea that the only way of having inostensible knowledge is when there is at least one inostensible concept in the proposition, there is another possibility of inostensible knowledge, which would correspond to a case in which all the terms are ostensible to the speaker and the proposition is known to be true, but the proposition as a whole is still inostensible. I would like to argue that such an awareness of inostensibility of knowledge is a key step in evaluating one’s epistemic contact with reality and accordingly determining the degree of one’s knowledge on the epistemic scale. I believe this awareness will implicitly raise the standard of knowledge and hopefully foster curiosity, in its broader meaning of caring to know. I will further suggest that the acquisition of ostensible knowledge, which is a form of objectual knowledge of a fact, could also enable the corresponding proposition to be known better by the subject. This claim of mine might be thought of as an attempt to argue for the gradability of propositional knowledge, which has been a controversial issue in epistemology. (shrink)

Thomas Hobbes (1588-1679) toplum sözleşmesi teorisinin kurucusu olarak kabul edilen önemli bir siyaset kuramcısıdır. Hobbes’un doğal durumu tanımlaması, toplumun oluşmasındaki nedenleri belirtmesi, yetkiye ve siyasi yükümlülüklere dair fikirleri siyasi düşünce tarihinde dikkat çeker. Düşünür, özellikle yaşadığı yüzyılda monarşiyi güçlendirmek adına siyasal itaati meşrulaştırmanın gerekliliği üzerinde durmuş, dönemin koşullarından dolayı Tanrı fikrini tamamıyle dışlayamamıştır. Bu yüzden toplum sözleşmesi fikrini temellendirdikten sonra ahlaki yasalar ve yükümlülükler aracılığı ile Tanrı kavramını teorisine dahil etmeyi seçmiştir. Bununla birlikte, kendisinden önceki düşünürlerin aksine Tanrı’ya siyasal ve (...) toplumsal düzeni sağlama hususunda ancak ikincil bir görev vermiştir. Tanrı kavramını ve yazılı olmayan kuralların yükümlülüğünü dışlaması, söz konusu dönemde Hobbes’un ateist olduğuna dair tartışmalara yol açsa da, kendisi bunu kabul etmemiştir. Bizim kanaatimiz, Hobbes’un aslında bir ateist olduğu ve Tanrı fikrini sadece toplumun düzenini sağlamak için siyasi bir araç olarak kullandığı yönündedir. Bir başka deyişle, argümanımız; Hobbes’un dini ve Tanrı korkusunu, bireyleri yazılı yasalara uymaları yönünde zorlamak için kullandığı şeklindedir. Bu argümanın haklılığını gösterebilmek için makalemizde Hobbes’un De Cive ve Leviathan kitaplarındaki argümanları analiz edilmiş ve geliştirmiş olduğu kuramda dinin ve Tanrı’nın yeri incelenmiştir.Özet: Thomas Hobbes, İngiltere’de sosyal ve siyasi düzenin tehlike altında olduğu ve egemen gücün meşrulaştırılması gerektiği bir dönem olan onyedinci yüzyılda yaşamıştır. Doğal bilimlerdeki ilerlemeler ve felsefik düşünce yapısındaki değişimler, rasyonaliteyi önemli kılarak, söz konusu dönemde egemenin gücünün ve bireylerin özgür istencinin sorgulanmasına olanak vermiştir. Bu yüzden, Tanrı, din ve siyasi yükümlülükler ile ilgili sorunlar da yeni bir boyut kazanmıştır. Hobbes’un esas felsefesi Aristoteles teleolojisini çürütmek ve sonrasında da onu mekanik yaklaşım ile değiştirmekti. Hobbes’un modern doğal bilimlere olan yaklaşımı, siyaset felsefesini de mekanik bir yaklaşımla temellendirmeye itmiştir. Bu sebeple, Tanrı’nın birincil rolünü siyaset felsefesinden çıkarmış, ama bunu yaparken de Tanrı’nın varlığını inkar etmemiştir. Hobbes’un bu makalede tartışılan kitapları; De Cive ve Leviathan’da, bireylerin toplumun önemli parçaları olduğundan ama doğal olarak siyasi birer varlık olmadıklarından bahsedilir. Hobbes’a göre bireyler hayatta kalmak için siyasi bir kurumun altına girmek durumundadırlar. Bir başka deyişle, insanın zayıflığı, siyasi toplumun kurulmasını gerekli kılmıştır. İnsan doğal olarak siyasi bir varlık olmasa dahi, siyasi bir kurum altında yaşamak insan doğasına aykırı bir durum değildir. Hobbes’un üzerinde durduğu temel nokta, sivil toplumun yapay bir ürün olsa dahi bireylerin refahı için gerekli olduğudur. Yazılı yasaların ve bir otoritenin, kısacası zorlayıcı bir gücün olmaması halinde, insanlar tehlike altında olacaktır. Bu koşullar altında, bir kişinin kendisini koruması için ne gerekiyorsa yapacağı şaşırtıcı bir durum değildir. Böylesi bir savaş durumunu engellemek için, kişiler doğal durumdaki sınırsız özgürlüklerini bırakarak, egemen bir gücün altında yaşamayı tercih edeceklerdir. Aslında Hobbes’a göre, insanın güvenliğini sağlayan siyasi toplumun varlığı değil, zorlayıcı bir gücün varlığıdır. Bu güç, insanların barış içerisinde yaşaması için gereken koşuldur. Bir başka deyişle, bireyler önce toplumu oluşturmak için sonra da o toplumun devamlılığını sağlamak için bir güçten korkmalıdırlar. Korku kavramı olmadan Hobbes’un bahsettiği siyasi güce bir temel bulmak zor olacaktır çünkü korku faktörü bireylerin kişisel çıkarları ile toplumsal iyinin karşı karşıya geldiği durumlarda, bireyi korkutarak siyasi güce uymayı zorlayacak ve böylece toplumsal refahı sağlayacaktır. Bu noktada, Hobbes’un kuramına Tanrı kavramı dahil olur. Bu makalede, Hobbes’un kuramında dinin rolü olmadan siyasi yükümlülük kavramının eksik kalacağı tartışılmıştır. Bireyler birbirlerinden korktukları için ve güvenliğe ihtiyaçları oldukları için bir toplumun altında yaşamayı tercih ederler. Hobbes’a göre bu ihtiyaç Tanrı korkusuyla desteklenmelidir. Fakat, Hobbes ne Tanrı korkusunu ne de ahlaki yasaların varlığını doğal durumda kullanmıştır. Bunun yerine, sonrasında siyasi düzen için gerekli olan yükümlülüklere bir temel bulmak için, Tanrı kavramını kullanmayı seçmiştir. Hobbes, burada analiz edilen kitaplarında doğal yasalar, ahlaki yasalar ve ilahi yasalar kavramlarını açıklar. Ona göre, doğal yasalar ahlaki yasalardır ve aynı zamanda ilahi yasalar olarak da adlandırılabilirler. Bu yüzden üçü de aynı görünür ve hepsi de Tanrı tarafından verilir. Tanrı her bireye akıl verdiğinden, herkes bu yasalara akılları aracılığı ile ulaşabilir. Hobbes’un kuramında bu noktaya kadar, sadece sivil toplumda değil, doğal durumda da ahlaki yükümlülüklerin olmasına imkan veriliyordu. Fakat, Hobbes insanların doğal durumda ahlaki bilinçlerinin olmadığını ve ahlaki yasalara uymak zorunda olmadıklarını söyler. Ona göre doğal yasalar, ahlaki yasalar ya da Tanrı’nın yasaları, adına her ne dersek diyelim, yükümlülük yaratan yasalar olmaları için bir sivil otoritenin yaptırımında olması gerekir. Her ne kadar da doğal durumda ahlaki yasaların varlığından söz etse de, söz konusu yasaların insanların toplum altında yaşamaya geçmeden önce yükümlülüğe yol açmadığını da ekler.Doğal yasalar sadece insanları toplum altında birleştirmeye zorlayacak bir güç olması halinde, Tanrı’nın buyrukları olarak zorunluluğa dönüşürler. Bu demektir ki; ahlaki ilkeler siyasi bir güç olmadığı sürece anlamsızdırlar. Hobbes’un felsefesinde aklın buyrukları ve Tanrı’nın yasaları iki farklı kavram olarak ortaya çıkar; bu durum da bizi Hobbes’un aslında Tanrı’ya inanmadığını savunmaya kadar götürebilir. Halbuki, Hobbes’un yükümlülükleri meşrulaştırmak için dinin gücüne ihtiyacı vardır. Bu sebeple, Tanrı’yı bir araç olarak kullanmayı seçmiştir. Böylece, egemenin mutlak gücünü de sınırlamış ve yükümlülükler için de bir temel bulabilmiştir. Bir başka deyişle, Tanrı’nın varlığının dini açıdan meşrulaştırmasını yapmak yerine, egemen gücün eline dini ve Tanrı’yı siyasi ve sosyal düzene ulaşmak için bir araç olarak vermiştir. Hobbes’un göstermeye çalıştığı, Leviathan diye adlandırdığı toplumun bireylerden oluştuğu ve bu bireylerin egemen güce biat etme sebeplerinin, kendilerinin vermiş olduğu rıza ve yetki olduğudur. Kısacası, Hobbes siyaset felsefesinin temeline Tanrı’yı değil, öznelerin özgür iradelerini koyar. Bireyler doğal durumdaki sınırsız özgürlüklerinden feragat ederek bir egemen altında yaşamaya rıza göstermişlerdir, çünkü karşılığında güvenliklerini sağlayacaklardır. Bu anlaşma gereği egemene itaat etmeyi kabul ederler. Böylece siyasal olarak bireyin bağlı bulunduğu yükümlülükler Tanrı kavramı ile sınırlandırılmış olan egemenin gücü ile meşrulaştırılmış olur. Bu makalede, Hobbes’un egemenin mutlak gücünü ilahi irade olan Tanrı ile sınırlandırmış olduğu gösterilir. Aslında Hobbes’un yapmaya çalıştığı, egemenin gücüne mutlakiyet sağlayarak, onu ne dünyevi ne de ilahi bir güce karşı sorumluluk altına sokmaktır. Bunu nasıl başardığı ise bu makalede, Hobbes’un De Cive ve Leviathan kitaplarının analiz edilmesi ile detaylı olarak gösterilmiştir. (shrink)

This article assesses the prospects for the adoption of Rawls’s political liberalism in non‐Western contexts. The argument centers on the religious resurgence in non‐Western societies and presents an evaluation of the viability and acceptability of political liberal principles in the face of the normative, theoretical and practical challenges posed by this development. Political liberalism emerges as a significant theoretical and normative resource; nevertheless, the socio‐political conditions in non‐Western societies may fall short of satisfying the sociological requirements of political liberalism. A (...) strong historical interpretation of Rawls’s sociological assumptions suggests that relatively younger and developing democracies where religious movements are in the ascendant, will have to wait centuries to live up to the social and moral standards of political liberalism. This article comes to a less negative conclusion. The normative arguments of political liberalism can rest on weaker sociological assumptions that do not require such a long period of time to emerge as Rawls appears to suppose. Indeed, the institution of a political liberal regime may be the condition of its own success, encouraging in its own right the necessary political reasonableness among religious views. (shrink)

Although a growing body of research has shown the positive impact of ethical leadership on workplace deviance, questions remain as to whether its benefits are consistent across all situations. In this investigation, we explore an important boundary condition of ethical leadership by exploring how employees’ moral awareness may lessen the need for ethical leadership. Drawing on substitutes for leadership theory, we suggest that when individuals already possess a heightened level of moral awareness, ethical leadership’s role in reducing deviant actions may (...) be reduced. However, when individuals lack this strong moral disposition, ethical leadership may be instrumental in inspiring them to reduce their deviant actions. To enhance the external validity and generalizability of our findings, the current research used two large field samples of working professionals in both Turkey and the USA. Results suggest that ethical leadership’s positive influence on workplace deviance is dependent upon the individual’s moral awareness—helpful for those employees whose moral awareness is low, but not high. Thus, our investigation helps to build theory around the contingencies of ethical leadership and the specific audience for whom it may be more influential. (shrink)

In this paper I respond to and elaborate on some of the ideas put forth on my book The Philosophy of Curiosity (2012) as well as its follow-up “Curiosity and Ignorance” (2016) by Nenad Miščević, Erhan Demircioğlu, Mirela Fuš, Safi ye Yiğit, Danilo Šuster, Irem Günhan Altıparmak, and Aran Arslan.

In this paper I respond to and elaborate on some of the ideas put forth on my book The Philosophy of Curiosity (2012) as well as its follow-up “Curiosity and Ignorance” (2016) by Nenad Miščević, Erhan Demircioğlu, Mirela Fuš, Safi ye Yiğit, Danilo Šuster, Irem Günhan Altıparmak, and Aran Arslan.