Selfhood versus Sameness: between Christian Hope and Evolutionary Naturalism The present study examines the dialectical relationship between the two emblematic factors of human identity distinguished by Paul Ricoeur – character and keeping one’s word. The first part of the text will articulate objections to the philosophical significance of this distinction in the order of justification, as well as suspicions about its non-philosophical genesis and, consequently, regarding its philosophicality in the order of discovery. The second part of the article presents an (...) interpretive proposal for another justification of the dialectic under consideration – a justification inspired by the post-secular thought of Jürgen Habermas, which, moreover, grows out of a different context of discovery, as it engages in the debate on freedom from the standpoint of naturalistic determinism and evolutionary theory. It seems, therefore, that invoking the position of a prominent Frankfurter can provide an interesting counterpoint to the indicated suspicions. (shrink)

La primera propuesta ética de corte aristotélico unía la racionalidad práctica con la búsqueda de un bien supremo que constituye la felicidad del hombre, realidades éticas fundamentales que iluminan la experiencia moral más básica. La racionalidad ética moderna, por un influjo neoestoico, ha volcado una sospecha respecto de esta propuesta por considerarla inadecuada para responder a una ética universal con la dificultad añadida de determinar la felicidad del hombre, por lo que ha centrado toda la visión ética en la relación (...) ley-conciencia. La revisión de la perspectiva cristiana testimoniada por San Agustín, San Máximo el Confesor y Santo Tomás de Aquino responde a estas preguntas por la emergencia de la referencia cristológica como universal concreto de la experiencia cristiana manifestado en el Amor de Cristo. (shrink)

La piedra clave que sostiene el sistema simbólico de las religiones, es sin duda, la experiencia de salvación. F. Heiler afirmaba que el aroma de las religiones es la soteriología y R. Panikkar proponía definir el hecho religioso con tres simples palabras: "camino de salvación". Por ello, la realidad existencial del dolor y el sufrimiento son el gran reto lanzado a la experiencia religiosa: proponéis salvación, se puede decir a los creyentes, pero el dolor y el sufrimiento siguen existiendo. ¿Cómo (...) es posible? Por ello, todas las religiones de formas muy diferentes, responden a la pregunta por sufrimiento y proponen formas para integrarlo existencialmente. (shrink)

Solo el atrevimiento característico de la sabiduría nos impulsa a tomar el camino más complejo de pensar en el amor, pues nos hace conscientes del error de querer construir lo principal de la existencia en un sentimiento blando como la arena, incapaz de resistir cualquier contradicción de importancia. Encontrar el auténtico fundamento de esa pregunta, que en la actualidad no se puede dar por descontado, es la única manera de edificar la casa del hombre sobre roca, y apartarnos de la (...) necedad de levantar un edificio sin cimientos. Es una elección trascendental que, como el Papa Benedicto XVI ha señalado con fuerza, tiene una repercusión social de máximo relieve. (shrink)

W artykule przedstawiono możliwość zastosowania Ricoeurowskich wzorców tożsamości osobowej: charakteru i dochowanego słowa do rozjaśnienia dialektyki bycia sobą samym oraz bycia kimś/czymś innym. W tym celu przedstawiono powiązania nowych wzorców z tradycyjnymi modelami tożsamości ujmowanymi jako bycie tym samym i bycie sobą. Ukazano zdolności bycia sobą do wykraczania poza wzorzec bycia tym samym, ujawniające się w analizach charakteru i dochowanego słowa oraz umożliwiające ukonstytuowanie „tego, który jest sobą samym”. Opisano również rolę inności, która wykraczając (...) poza aspekty tożsamości „tego, który jest sobą samym” umożliwia konstytucję „tego, który jest sobą samym, jak i kimś/czymś innym”. (shrink)

Po II wojnie światowej Paul Ricoeur podjął sie nauczania filozofii w Collège Cévenol w wiosce Chambon-sur-Lignon, gdzie napisał swój doktorat poświęcony fenomenologicznej analizie woli. Przejęte od Milana Kundery paradoksalne pojęcie „mądrości niepewności”, zastosowane do dzieła Ricoeura jako całości naświetla specyfikę jego wkładu w rozwój hermeneutyki filozoficznej XX wieku.

Being as Event: Hegel’s Philosophy in the Interpretation of Jean-Luc Nancy This paper examines Jean-Luc Nancy’s interpretation of Hegel, focusing in particular on the category of an event. For Nancy, the closure of metaphysics means among other things the dislocation of the foundationalist of the being and to start thinking about the event as the surprise. The event is characterized by a structural unexpectedness because of its disturbing and surprising nature. That’s why being is in conflict with the present, with (...) being’s substantial, founding essentiality. (shrink)

Presentación del manuscrito Ceremonial Salmantino, escrito entre 1757 y 1761 por Fray Manuel de Soba y Ocariz, cantor del convento de San Esteban. Se ofrecen datos sobre el autor y un resumen del contenido del libro y de sus fuentes. La obra informa sobre la liturgia y el culto en la iglesia, y sobre la vida del convento y su proyección social en la ciudad de Salamanca. Tal información se complementa con otros documentos de la época, y se estudian en (...) especial las repercusiones en San Esteban de las ordenaciones del Maestro de la Orden, Juan Tomás de Boxadors, en la segunda mitad dle siglo XVIII. (shrink)

The analysis focuses on the passage of Gorgias (506c–507c) in which Plato’s Socrates is having a dialog with himself. Socrates is talking to someone who, better than any other partner of discussion, is capable to discern the truth; this is an extraordinary way of expressing philosophical views by Plato. It suggests that in this passage Plato is considering questions which are of a primary importance. There are also other signs, both in the structure of the text and in the comments (...) made by Socrates regarding the form of discussion, which confirm that in this passage we deal with the most important matters. The analyzed passage refers to justice. First, Plato is summarizing views on justice of soul which were developed in the earlier parts of Gorgias. Then he is talking about justice of deeds as consisting in doing what is fitting as regards men. It is an addition to the earlier discussion and therefore the expression of this view can be recognized as the important reason why Socrates’ dialog with himself was constructed. Attention is paid to a certain gap in the argumentation. At the first glance it is not clear why the thesis that justice of soul is based on order and harmony of its elements justifies the thesis that justice of deeds consists in doing what is fitting as regards men. This gap can be filled in by the so-called Plato’s unwritten teaching on the good in itself. According to this teaching the good in itself is the one (the unity) which from its very nature gives existence and life by doing what is fitting as being advantageous to something. Order and harmony in the soul is the basis of its unity and therefore of its similarity to the good in itself and of the similarity of soul’s activity to the way the good is acting. Acting justly, doing what is fitting, in the sense of being advantageous to others, is the best thing a man or a woman can do, it is something which fulfills and makes him or her happy. Wisdom and — generally speaking — knowledge is clearly regarded as a means and not the aim in itself. An individual, and not an abstract idea, is the primary object of the activity which fulfills a rational being. (shrink)

Współczesny coaching dość dobrze sprawdza się w praktyce wychowawczej i terapeutycznej, ale brakuje mu solidnego fundamentu antropologicznego, to znaczy takiej koncepcji człowieka, która mogłaby stać się podstawą konstruktywnego rozwoju w duchu autentycznej wolności. Wydaje się, że w teorii coachingowej warto posłużyć się stworzoną przez Fryderyka Nietzschego koncepcją nadczłowieka. Oczekiwany przez Zaratustrę-Nietzschego nadczłowiek jest człowiekiem, który przezwyciężył własne słabości i potrafi twórczo działać w świecie, kierując się poczuciem odpowiedzialności za Ziemię. Korzystając z tej koncepcji człowieka, coach mógłby skutecznie pomagać swym podopiecznym (...) i wychowywać ich „ku wolności”, zarazem nie uzależniając ich od żadnej doktryny psychologicznej, społecznej czy etycznej. (shrink)

Niniejszy artykuł składa się z dwóch części. Pierwsza ma charakter wprowadzający i prowadzi do spostrzeżenia, że powstająca etyka hermeneutyczna winna uczynić zadość wezwaniu Nietzschego do „pozostawania wiernym ziemi”. Chodzi o ugruntowanie etyki w działaniu fizycznym. Pewne elementy takiej etyki znajdują się nie tylko w myśli Nietzschego, ale również Diltheya i Heideggera. Zwłaszcza myśl tego ostatniego, mimo jej zgoła „duchowego” charakteru, może stanowić dobry punkt wyjścia dla budowy etyki hermeneutycznej zanurzonej w ludzkiej fizyczności. Wskazując na ograniczenia „etyki hermeneutycznej” Heideggera i przekraczając (...) je, część druga artykułu próbuje ukazać związek hermeneutyki i etyki na poziomie działania fizycznego, odwołując się w tej kwestii do „antropologii teatru” J. Grotowskiego. Wypracowane w jej obrębie zasady dają możliwość działania autentycznego, rozpoczynającego się na poziomie „fizjologii” i kończącego się „duchowym” oświeceniem. (shrink)

The main aim of the paper is paraphrasing Heidegger's category of being in the theoretic framework of Fregean phenomenological semantics. The choice of Fregean phenomenological semantics as the tool of the paraphrase is justified by the fact that philosophy articulated in Sein und Zeit may be interpreted as the modification of Husserl's project of phenomenology which is treated, in turn, as generalisation of Frege's theory of sense and nominatum. So in the paper it is defended that Heidegger's category of being (...) stems from Frege's considerations devoted to basic semantic questions. In the first chapter there are specified in existentialistic language ten principles clarifying the notion of being. In the second part the principles are paraphrased in the phenomenological theory of noema (this category is understood in spirit of the so called Californian interpretation). This move allows us to show how the conception of being is the modification of Frege's and Husserl's semantics. In the last chapters there is reconstructed Heidegger's model of acts of reference. The formal tool of the reconstruction is Leśniewski's formal language (enriched by Ajdukiewicz) with indexes designating ways of existence and referential backgrounds. (shrink)

Celem pracy jest zarysowanie najważniejszych wątków filozofii wolności Jeana-Paula Sartre’a. Autor w pracy stara się zawrzeć najważniejsze elementy sartrowskiej ontologii, będącej podstawą filozofii wolności – pojęcia wolności, odpowiedzialności oraz złej wiary. Następnie pokazuje, jakie znaczenie dla wolności człowieka ma obecność Innego będącego jej ontologiczną i etyczną granicą. W tym celu autor przedstawia rozważania Sartre’a na temat jednostki i jej relacji z innymi ludźmi. Tekst jest także próbą zestawienia egzystencjalistycznej myśli Sartre’a z komunitarystyczą koncepcją podmiotowości Charles’a Taylora.

Co jest większe, bycie czy nic? Anzelm dowodzi istnienia Boga przy pomocy nihil. Bóg jako to, od czego nic większego nie może zostać pomyślane przez skończony umysł. Właściwe dla Anzelma logiczne – i być może mistyczne – użycie słowa „nic” domaga się porównania z negatywną ontologią Heideggera i jej recepcją w ramach tzw. Szkoły z Kioto założonej przez Nishidę. Czyż jednak pustka buddyzmu zen nie odsyła nas do – niewypowiedzianej – boskiej obecności?