Philosophers of science have developed an account of causal-mechanical explanation that captures regularity, but this account neglects variation. In this article I amend the philosophy of mechanisms to capture variation. The task is to explicate the relationship between regular causal mechanisms responsible for individual development and causes of variation responsible for variation in populations. As it turns out, disputes over this relationship have rested at the heart of the nature–nurture debate. Thus, an explication of the relationship between regular causal mechanisms (...) and causes of variation and between individual development and variation offers both the necessary amendment to the philosophy of mechanisms and the resources to mediate the dispute. (shrink)

Stuart Glennan, and the team of Peter Machamer, Lindley Darden, and Carl Craver have recently provided two accounts of the concept of a mechanism. The main difference between these two versions rests on how the behavior of the parts of the mechanism is conceptualized. Glennan considers mechanisms to be an interaction of parts, where the interaction between parts can be characterized by direct, invariant, change-relating generalizations. Machamer, Darden, and Craver criticize traditional conceptualizations of mechanisms which are based solely on parts (...) interacting and introduce a new conceptactivity. This essay is an attempt at carving out a relationship between these two philosophical interpretations of a mechanism. I will claim that, rather than being in conflict, Glennan's concept of interaction and Machamer, Darden, and Craver's notion of activity actually complement one another, each emphasizing a missing element of the other. (shrink)

In a widely acclaimed study from 2002, researchers found a case of gene-environment interaction for a gene controlling neuroenzymatic activity (low vs. high), exposure to childhood maltreatment, and antisocial personality disorder (ASPD). Cases of gene-environment interaction are generally characterized as evincing a genetic predisposition; for example, individuals with low neuroenzymatic activity are generally characterized as having a genetic predisposition to ASPD. I first argue that the concept of a genetic predisposition fundamentally misconstrues these cases of gene-environment interaction. This misconstrual will (...) be diagnosed, and then a new concept—interactive predisposition—will be introduced. I then show how this conceptual shift reconfigures old questions and raises new questions for genetic screening. Attempts to screen embryos or fetuses for the gene associated with low neuroenzymatic activity with an eye towards selecting against the low-activity variant fall prey to the myth of pre-environmental prediction; attempts to screen newborns for the gene associated with low neuroenzymatic activity with an eye towards early intervention will have to face the interventionist’s dilemma. (shrink)

Many cases of gene‐environment interaction, or , are misconstrued as evincing a genetic predisposition. I diagnose this misconstrual and then introduce a new concept— interactive predisposition —to correct for the mistake. I conclude by examining how recent debates over screening for individual predispositions are related to older debates about group differences between populations , drawing on the lessons of the latter to inform the former. †To contact the author, please write to: Department of Philosophy, University of Utah, Salt Lake City, (...) UT 84112; e‐mail: tabery@philosophy.utah.edu. (shrink)

This essay examines the origin of genotype-environment interaction, or G×E. "Origin" and not "the origin" because the thesis is that there were actually two distinct concepts of G×E at this beginning: a biometric concept, or \[G \times E_B\], and a developmental concept, or \[G \times E_D \]. R. A. Fisher, one of the founders of population genetics and the creator of the statistical analysis of variance, introduced the biometric concept as he attempted to resolve one of the main problems in (...) the biometric tradition of biology - partitioning the relative contributions of nature and nurture responsible for variation in a population. Lancelot Hogben, an experimental embryologist and also a statistician, introduced the developmental concept as he attempted to resolve one of the main problems in the developmental tradition of biology - determining the role that developmental relationships between genotype and environment played in the generation of variation. To argue for this thesis, I outline Fisher and Hogben's separate routes to their respective concepts of G × E; then these separate interpretations of G × E are drawn on to explicate a debate between Fisher and Hogben over the importance of G × E, the first installment of a persistent controversy. Finally, Fisher's \[G \times E_B\] and Hogben's \[G \times E_D \] are traced beyond their own work into mid-2Oth century population and developmental genetics, and then into the infamous IQ Controversy of the 1970s. (shrink)

Variability of aggression: human aggressive behavior varies on a number of dimensions. We argue that this variability is best understood through an interdisciplinary evolutionary approach.

James Tabery Helen Longino’s Studying Human Behavior is an overdue effort at a nonpartisan evaluation of the many scientific disciplines that study the nature and nurture of human behavior, arguing for the acceptance of the strengths and weaknesses of all approaches. After years of conflict, Longino makes the pluralist case for peaceful coexistence. Her analysis of the approaches raises the following question: how are we to understand the pluralistic relationship among the peacefully coexisting approaches? Longino is ironically rather unpluralistic (...) about her pluralism, forcing a choice between integrative pluralism and her preferred ineliminative pluralism. I hope to show that the analysis of approaches she offers actually accommodates a pluralism that is both integrative and ineliminative.Approaches to studying human behaviorPhilosophy of biology took shape as a discipline in the 1970s. This disciplinary formation over. (shrink)

From the very beginning, studies of the nature and nurture of intelligence have been closely associated with an interest in intervening, and those interventions have been surrounded by controversy. The nature of those controversies has not always been the same, however. Since the mid‐nineteenth century, when Francis Galton imagined a science that would assess the extent to which a trait like “genius” was due to nature or due to nurture, science and technology have changed dramatically, and so have the interventions (...) that have been envisioned in light of those developments. A scientist today can search for particular stretches of DNA and assess whether differences in those stretches are associated with differences in a human trait of interest; a genetic counselor today can genetically test an individual (be it an embryo, fetus, newborn, child, or adult) and provide information about what that genetic result means, allowing for interventions that can range from terminating a pregnancy to prescribing chemotherapy. So when one asks a question like, “Why is studying the genetics of intelligence controversial?,” it is important to realize up front that the answer will be, “It can be controversial for a variety of different reasons, and those reasons have evolved over time.” The purpose of this essay is to provide a survey of the controversies that surround genetic studies of intelligence. With the survey in place, I will then draw out several lessons both for scientists who study the genetics of intelligence as well as for science studies scholars (bioethicists, philosophers, historians, sociologists) who reflect and comment on the controversies surrounding that research. (shrink)

I provide a history of research on G×E in this article, showing that there have actually been two distinct concepts of G×E since the very origins of this research. R. A. Fisher introduced what I call the biometric concept of G×E, or G×EB, while Lancelot Hogben introduced what I call the developmental concept of G×E, or G×ED. Much of the subsequent history of research on G×E has largely consisted in the separate legacies of these separate concepts, along with the (sometimes (...) acrimonious) disputes that have arisen time and again when employers of each have argued over the appropriate way to conceptualize the phenomenon. With this history in place, I then consider more recent attempts to distinguish between different concepts of G×E, paying particular attention to the commonly made distinction between “statistical interaction” and “interactionism,” and also Michael Rutter’s distinction between “statistical interaction” and “the biological concept of interaction.” I argue that the history of the separate legacies of G×EB and G×ED better supports Rutter’s analysis of the situation, and that this analysis best paves the way for an integrative relationship between the various scientists investigating the place of G×E in the etiology of complex traits. (shrink)

This article discusses the work of George Udny Yule in relation to the evolutionary synthesis and the biometric-Mendelian debate. It has generally been claimed that (i.) in 1902, Yule put forth the first account showing that the competing biometric and Mendelian programs could be synthesized. Furthermore, (ii.) the scientific figures who should have been most interested in this thesis (the biometricians W. F. Raphael Weldon and Karl Pearson, and the Mendelian William Bateson) were too blinded by personal animosity towards each (...) other to appreciate Yule's proposal. This essay provides a detailed account of (i.), maintaining that Yule's 1902 proposal is better understood as a reduction, not a synthesis of the two programs. The results of this analysis are then used to evaluate (ii.), where I will instead argue that Bateson and the biometricians had good reasons to avoid endorsing Yule's account. (shrink)

Traditional, quantitative behavioral geneticists and developmental psychobiologists such as Gilbert Gottlieb have long debated what it would take to create a truly developmental behavioral genetics. These disputes have proven so intractable that disputants have repeatedly suggested that the problem rests on their opponents' conceptual confusion; whilst others have argued that the intractability results from the non-scientific, political motivations of their opponents. The authors provide a different explanation of the intractability of these debates. They show that the disputants have competing interpretations (...) of the concepts of reaction norm, genotype-environment interaction, and gene. The common thread that underlies each of these disagreements, the authors argue, is the relevance of potential variation that is not manifest in any actual population to the understanding of development. (shrink)

Galasso (2024) helpfully puts her finger on what is perhaps the most troubling feature of precision medicine research today: Champions of the science are targeting communities of color and other ma...

The prospect of a severe influenza pandemic poses a daunting public health threat to hospitals and the public they serve. The event of a severe influenza pandemic will put hospitals under extreme stress; only so many beds, ventilators, nurses, and physicians will be available, and so it is likely that more patients will require medical attention than can be completely treated. Triage is the process of sorting patients in a time of crisis to determine who receives what level of medical (...) attention. How will hospitals sort patients to determine priority for treatment? What criteria will be used? Who will develop these criteria? This article formulates an answer to these questions by constructing a conceptual framework for anticipating and responding to the ethical issues raised by triage in the event of a severe influenza pandemic. (shrink)

Proceedings of the Pittsburgh Workshop in History and Philosophy of Biology, Center for Philosophy of Science, University of Pittsburgh, March 23-24 2001 Session 1: Eugenics Narrative and Reproductive Engineering.

In recent years, philosophers of science have found a renewed interest in mechanisms. The motivation is the thought that the elucidation of a mechanism generates a causal explanation for the phenomenon under investigation. For example, a question such as, How do rats form spatial memories of their environments?, is answered by elucidating the regular causal mechanisms responsible for the individual development of spatial memory in rats. But consider a slightly different question: How do some rats come to have better spatial (...) memory than other rats? This is a question about the causes of variation responsible for variation in spatial memory. The first question demands an answer about regularity; the second question demands an answer about variation. The account of causal-mechanical explanation on offer by philosophers of science captures regularity, but it neglects variation. In this essay, I attempt to modify the mechanical program so as to incorporate both regularity and variation. The task is to explicate the relationship between the regular causal mechanisms responsible for individual development and the causes of variation responsible for variation in populations. As it turns out, this is precisely the relationship that has divided the biometric research tradition and the developmental research tradition in the long-standing debates over genotype-environment interaction, or G×E. Ultimately, the product will be an account of causal-mechanical explanation that captures both regularity and variation, and which may be utilized to resolve an aspect of the debates over G×E. (shrink)

An overview of the Lancelot Thomas Hogben Papers at the University of Birmingham.

In China fand seit dem 17. Jahrhundert abseits des konfuzianischen Mainstreams eine verstarkte Hinwendung zur konkreten Wirklichkeit und eine Dekonstruktion der dominierenden konfuzianischen Denksysteme auf verschiedene Weise Ausdruck. Das Denken des Qing-zeitlichen Konfuzianers Yan Yuan ist exemplarisch fur diesen geistigen Neuorientierungsprozess.Im Mittelpunkt seiner Philosophie steht ein Modell individueller und gesamtgesellschaftlicher Kultivierung, das sich durch Korperzentriertheit und Praxisorientiertheit auszeichnet und gegen die Leibfeindlichkeit und metaphysische Abgehobenheit Song- und Ming-zeitlichen Philosophierens gerichtet ist. Der Autor bezieht in dieser Studie Yan Yuans anthropologische, kosmologische, (...) handlungstheoretische und kulturphilosophische Positionen systematisch aufeinander, ordnet sie geistesgeschichtlich ein und berucksichtigt dabei die Geschichte ihrer Rezeption. Die sehr unterschiedlichen Reaktionen auf Yan Yuans Werk - schwankend zwischen vehementer Ablehnung und uberschwenglicher Begeisterung - spiegeln verschiedene Perspektiven der Auseinandersetzung Chinas mit der eigenen geistigen Tradition in den letzten drei Jahrhunderten wider. Lieferbar unter www.e-cademic.de. (shrink)

This is a response to the letter to the editor “Prioritizing the Prevention of Early Deaths during Covid‐19,” by Govind Persad.

In this consensus report by a diverse group of academics who conduct and/or are concerned about social and behavioral genomics (SBG) research, the authors recount the often‐ugly history of scientific attempts to understand the genetic contributions to human behaviors and social outcomes. They then describe what the current science—including genomewide association studies and polygenic indexes—can and cannot tell us, as well as its risks and potential benefits. They conclude with a discussion of responsible behavior in the context of SBG research. (...) SBG research that compares individuals within a group according to a “sensitive” phenotype requires extra attention to responsible conduct and to responsible communication about the research and its findings. SBG research (1) on sensitive phenotypes that (2) compares two or more groups defined by (a) race, (b) ethnicity, or (c) genetic ancestry (where genetic ancestry could easily be misunderstood as race or ethnicity) requires a compelling justification to be conducted, funded, or published. All authors agree that this justification at least requires a convincing argument that a study's design could yield scientifically valid results; some authors would additionally require the study to have a socially favorable risk‐benefit profile. (shrink)

When the Covid‐19 pandemic reached the United States in spring 2020, many states and hospitals announced crisis standards of care plans that used age as a categorical exclusion criterion. Such age choosing was quickly flagged as discriminatory, and so some states and hospitals shifted to embedding age as a tiebreaker deeper in their plans. Different rationales were given for using age as a tiebreaker: that younger patients were more likely to survive than older patients, that saving younger patients would save (...) more life years, and that younger patients deserved a chance to live through life's stages. We provide a critical analysis of these three rationales, noting the differences between them, and then questioning the ethical and legal justifications for such age choosing. (shrink)

Volume 20, Issue 7, July 2020, Page 109-111.

Erken dönemlerden itibaren fıkhî meseleler üzerindeki tartışmalar, bir yönteme bağlı kalınarak icra edilmiştir. Tartışmalarda belirli soru ve cevap türlerine başvurulmuş, soruların tertibine özen gösterilmiştir. Bu sayede taraflar kendi görüşlerinin doğruluğunu, karşıt görüşün yanlışlığını çelişkiye düşmeden ortaya koymaya çalışmıştır. Bu çalışmada ilk olarak cedelden ve cedelin fıkha tatbikinden bahsedilmiş, sonrasında münâzaracı kimlikleriyle meşhur olan Hanefî fakihi Kudûrî ile Şâfiî fakihi Ebu’t-Tayyib et-Taberî arasında geçtiği rivayet edilen talâka dair bir münâzara inceleme konusu edilmiştir. Bu münâzarada, muhâlea ile boşanılan kadına, kadının iddeti esnasında (...) tekrardan ricî talâk yapılabileceğini savunan Kudûrî ile bu durumda talâkın geçersiz olacağını söyleyen Taberî’nin karşılıklı istidlal ve itirazları yer almaktadır. Bu tartışmanın temelini Kudûrî’nin muhâlea yapılan kadını ricî talâkla boşanan kadına kıyas etmesi oluşturmaktadır. Taberî bu kıyasın illetine yönelik mutâlebe, itirâz ve muâraza türü sorulara başvurmuş, Kudûrî ise kendi illetinin sıhhatini savunmaya çalışmıştır. Yer yer tartışma kurallarına atıfların yapılması yönüyle de önemli olan bu münâzara incelenirken, cedelin fıkha tatbikine dair kısımda zikredilen bilgilerin pratikte nasıl uygulandığına işaret edilmiştir. (shrink)

İslami ilimlerin hemen hemen hepsinde eserler veren Taberî çok yönlü bir alim özelliğini haizdir. Kelâm konularında özellikle tefsiri ve akaid risalelerinde konu hakkındaki bütün bilgi ve rivayetleri verdikten sonra varsa kendi görüşünü de aktarmak suretiyle kelam alanında söz sahibi olduğunu hissettirmektedir. Bunu yaparken Kur’an ve Sünnetten gelen haberlerin olduğu gibi kabul edilmesini savunurken, buna uygun olarak selefe ittiba vurgusunu oldukça sık yapmaktadır. Kelam ilminin özellikle uluhiyyet konuları Allah hakkında konuşma temasını içermesinden dolayı dikkat edilmesi gereken bir alandır. Allah’ın zatı ve (...) sıfatlarına dair konular tabir caizse Taberî’nin özel ve dokunulmaz alanıdır ve kendisi bu alana rivayet dışında bir şeyin sokulmasına kesinlikle karşıdır. El, ayak, göz, yüz, parmak, gülmek, oturmak, gelmek, gitmek gibi Kur’an ve hadislerde Allah’a izafe edilen bu tür sıfatların insanlarda da olması; öte yandan bu konuda Allah hakkında bir antropomorfizme düşme tehlikesinden dolayı selef özellikle bu konularda susmayı tercih etmiş, te’vile şiddetle karşı çıkmıştır. Taberî de haberî sıfatları anlamada selefe tabi olmakla ve te’vile karşı çıkmakla beraber tefsirci ve dilci olmasını verdiği yetkinlikle de bu sıfatları nahiv-dil kuralları çerçevesinde açıklamaya da çalışmıştır. Bazı haberî sıfatlar hakkında sadece o sıfatla alakalı görüşleri aktarıp, bunlar hakkında bir yorum yapmayıp bir şey söylemezken bazı sıfatlar hakkındaki görüşleri aktardıktan sonra eleştireceği bir yer varsa eleştirmiş, savunacağı bir yer varsa da bunu açıkça belirtmiştir. Bu da haberi sıfatları ele alış tarzını göstermesi ve onun metodunu anlamamız açısından önemlidir. Bu çalışmamızda Taberî’nin haberî sıfatları ele alış ve anlama tarzı hakkında bir malumat sahibi olup onun bu konuda nasıl bir tutum içerisinde olduğu irdelenecek ve bir sonuca varmaya çalışılacaktır. (shrink)

Leuridan (2011) questions whether mechanisms can really replace laws at the heart of our thinking about science. In doing so, he enters a long-standing discussion about the relationship between the mech-anistic structures evident in the theories of contemporary biology and the laws of nature privileged especially in traditional empiricist traditions of the philosophy of science (see e.g. Wimsatt 1974; Bechtel and Abrahamsen 2005; Bogen 2005; Darden 2006; Glennan 1996; MDC 2000; Schaffner 1993; Tabery 2003; Weber 2005). In our view, (...) Leuridan misconstrues this discussion. His weak positive claim that mechanistic sciences appeal to generalizations is true but uninteresting. His stronger claim, that all causal claims require laws, is unsupported by his arguments. Though we proceed by criticizing Leuridan’s arguments, our greater purpose is to embellish his arguments in order to show how thinking about mechanisms enriches and transforms old philosophical debates about laws in biology and provides new insights into how generalizations afford prediction, explanation and control. (shrink)

Chemists take mechanisms to be an important way of explaining chemical change. I examine the usefulness of the mechanism approach in the recent philosophical literature in explicating the explanatory use of mechanisms by organic chemists. I argue that chemists consider a mechanism to be explanatory because it accounts for the “dynamic process of bringing about” (Tabery 2004 , 10) chemical change. For chemists, mechanisms are causal explanations based on interventions that show “how some possibilities depend on others” (Woodward 2003 (...) , 375). Only possibilities are achievable because chemists face a number of challenges when they explain by means of a mechanism. †To contact the author, please write to: Department of Philosophy, Smith College, Northampton, MA 01063; e‐mail: [email protected]. (shrink)

Until recently the British zoologist Lancelot Hogben has usually appeared as a campaigning socialist, an anti-eugenicist or a popularizer of science in the literature. The focus has mainly been on Hogben after he became a professor of social biology at the London School of Economics in 1930. This paper focuses on Hogben’s life in the 1920s. Early in the decade, while based in London, he focused on cytology, but in 1922, after moving to Edinburgh, he turned his focus on experimental (...) zoology, first concentrating on vertebrate endocrinology and later moving over to the comparative physiology of invertebrate muscle. In the early 1920s Hogben played an active role in the development of experimental zoology in Britain. As such he was a fearless critic of evolutionary and metaphysical speculations. But in this period Hogben’s career prospects were seriously hampered by his confrontational nature and serious depression. As a result he was forced to leave Britain in 1925. He first accepted a position in Canada and in the period 1927–1930 he was a professor of zoology in South Africa. This paper will also add crucial new material to James Tabery’s recent discussion of the history behind Hogben’s ideas about the interaction of heredity and environment in individual development. In addition a previously unknown Lamarckian controversy will be discussed. (shrink)

Bu makalede, müşriklerle sosyal ilişkinin mahiyetine dair Müslüman düşünce geleneğinde ortaya konulan literatür genel hatlarıyla ele alınmaktadır. Söz konusu literatür, “müşrikler bu yıldan sonra Mescid-i Harâm’a yaklaşmasınlar” (Tevbe 9/28) ayeti temelinde şekillenmiştir. Bu bağlamda âlimler şirkin mahiyeti, Mescid-i Harâm bölgesinin sınırları ile bu bölgeye yaklaşmamayı ifade eden fiilin içeriği ve özellikle de ayetteki uyarının Hac ibadeti ile sınırlı/kayıtlı olup olmadığı gibi hususları tartışma konusu yapmışlardır. Bu ayet çerçevesinde ortaya konulan literatürde iki görüşün ön plana çıktığı görülmektedir. Bunlardan ilki, Mescid-i Harâm (...) ifadesiyle kastedilen mananın tüm mescitleri kapsayacağı düşüncesinden hareketle “yaklaşmama” yasağın sınırlarını genişletirken diğer görüş, maslahatçı bir yaklaşımla söz konusu bölgenin Kâbe ve çevresiyle sınırlı olduğu iddiasına dayanmaktadır. Bu bağlamda ilk görüşte, harem bölgesine müşriklerin hiçbir surette giremeyeceği savunulurken ikinci görüşte, müşriklerin cahiliye döneminde yaptıkları tarzda hac ve umre ibadeti yapmak amacıyla söz konusu bölgeye giremeyecekleri ancak ticaret, seyahat vb. farklı maksatlarla gelebilecekleri vurgulamaktadır. Makalede konu H. VII. yüzyıla kadar kaleme alınan rivayet, dirayet, ahkâm ve Şiî tefsirler temelinde irdelenmiştir. Bu bağlamda Mukātil b. Süleymân, İmâm Şâfiî, Cassâs, Ebû Bekir İbnü’l-Arabî ve Kurtubî’nin kaleme aldığı ahkâm tefsirleri; Taberî, İbn Ebî Hâtim, Ebû İshak es-Sa‘lebî ve İbn Kesîr’in yazdığı rivayet tefsirleri; Mâtürîdî, Zemahşerî, Fahreddin er-Râzî, Beyzâvî ve Ebu’l- Berakât en-Nesefî’nin dirayet tefsirleri ile Şiî müfessirler Kummî, Ayyâşî, Ebû Ca‘fer et-Tûsîve Tabersî’nin tefsirleri incelenmiştir. Konunun bahsi geçen tefsirler temelinde ele alınmasındaki amaç ayetin anlaşılmasına bağlı olarak ortaya konulan fıkhî hükümleri ve gerekçelerini tespit ederek mukayese yapmaktır. Zira Tevbe suresi 28. ayetin anlaşılmasında, dini anlama tarzları bakımından Ashâbu’l-Hadis ve Ashâbu’r-Rey olarak nitelenen âlimlerin görüşlerinin belirleyici olduğu görülmektedir. Konu bağlamında Şiî tefsirlerin incelenmesindeki amaç ise söz konusu literatürde Tevbe suresi 28. ayetin ele alınmasına ilişkin bakış açısının Ashabu’l Hâdis’e mi Ashabu’r-Rey’e mi yakın olduğunu tespite yöneliktir. İncelenen tefsirlerde ilk görüşün İmâm Mâlik ve İmam Şâfiî’ye ait olduğu belirtilirken ikinci görüş Ebû Hanîfe’ye nispet edilmiştir. İmâm Mâlik ve İmam Şâfiî’ye ait olan görüş genel kabul görürken Ebû Hanîfe ve Mâtürîdî’nin benimsediği, Hanefî-Mâtürîdî âlimler tarafından kabul gören ikinci görüş, tarihsel süreçte şaz olarak nitelendirilmiş ve dikkate alınmamıştır. Makalede, H.7. yüzyıl’a kadar yazılan rivayet, dirayet, ahkâm ve Şiî tefsirleri özelinde bu görüşlerin temel mantığı, ortaya çıkış süreçleri ve bu çerçevede üretilen fıkhî hükümler analitik bir bakış açısıyla irdelenmeye çalışılmıştır. Makalede sonuç olarak Ashabu’l-Hadis’e mensup âlimlerden İmâm Mâlik ve İmâm Şâfiî’nin konuyu sadece müşrikleri değil tüm gayr-i müslimleri içerecek şekilde ele aldıkları ve bu gruplarla kurulacak sosyal, ekonomik ve siyasi ilişkinin mahiyeti hakkında fıhkî hükümler koydukları görülmektedir. Bu hükümlerle, Müslüman düşünce geleneğinde gayr-i Müslimlerin özellikle sosyo-kültürel açıdan ötekileştirilmeleri meşrulaştırılmıştır. Bu bakış açısı Müslümanların birlikte yaşama kültürüne katkı sağlamalarını engellediği gibi insana saygıyı temel alan Kur’an’ın bakış açısı ile de çelişmektedir. Bu bağlamda Ashabu’r-Rey’in önemli temsilcilerinden biri olan Ebu Hanîfe’nin yasaklama emrini cahiliye döneminde yapılan hac fiili ile sınırlaması konuya ilişkin bakış açısında ciddi farklılıklara imkân tanımaktadır. Ebû Hanîfe’nin bu anlama biçimi, gayr-ı Müslimlere ilişkin olumsuz bir uygulamaya imkân vermediği gibi takipçisi Mâtürîdî tarafından geliştirilerek ahlakî bir boyutta ela alınmıştır. Süreç içerisinde söz konusu anlama biçimi, aynı düşünce geleneğine mensup olan Cassâs ve Ebû’l-Berekât en-Nesefî tarafından devam ettirilerek geliştirilmiştir. (shrink)

Ekonomik ilişkiler ve fetihler sonucu çok geniş bir coğrafyaya yayılan ve bunun bir sonucu olarak da birçok farklı kültürle karşılaşan Müslümanlar, özellikle Bizans (Helen/Yunan), İran ve kısmen Hint kültürleriyle temasları sonucunda bu kültürlere karşı büyük bir ilgi ve merak duymuşlardır. Özellikle İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerinde önemli etkileri olmuştur. Nitekim bu fetihler akabinde Müslümanlar, sadece dinî ilimlerle yetinmemiş, bunun yanında antik düşünce geleneğini ve kadim kültürleri tanımak amacıyla o kültürlere ait eserleri (...) Arapçaya çevirmek üzere harekete geçmişler, yani ilk tercüme faaliyetlerine başlamışlardır. İslam medeniyeti ve bilim tarihi açısından son derece önemli olan bu ilk tercüme faaliyetleri, bugüne kadar pek çok çalışmaya konu olmuştur. Ancak yapılan çalışmalar sırasında genellikle tercüme yapılan eserlerin isminin, yapıldığı alanların ve bu tercümeleri yapan mütercimlerin zikredilmekle yetinildiği görülmektedir. Bu çalışmada ise İslam Bilim Tarihi’ndeki ilk tercüme faaliyetleri ve yapıldığı alanlar yanında, tercüme faaliyetlerinden önce Müslümanların bu alanlardaki bilgi ve birikimlerinin ne olduğu ve tercüme faaliyetlerinin bu alanlardaki gelişim veya değişime olan katkısı, yazmış olduğu eserler Batı’da da tanınan farklı yüzyıllardaki Müslüman bilim adamlarından örnekler verilmek suretiyle ortaya konulmaya çalışılacaktır. Bu bağlamda Müslümanlar açısından bilim ve teknolojide II. (VIII.) ile V. (XI.) yüzyıllar arasında yaşanan parlak zaman ve bu zaman dilimi içerisinde yapılan bazı önemli bilimsel faaliyetler; bilgiyi elde etme, bilgiyi sistemleştirme ve özgün bilgi üretme dönemi olmak üzere üç ana bölümde incelenecektir.Özet: Bilim, medeniyetin ve insanlık tarihinin en önemli ortak miraslarından biridir. Bu mirasta en çok katkısı olanlar ise yaşadıkları toplumda bilime, bilimsel çalışmalara ve bilim insanlarına gereken önemi gösterenlerdir. İlk emri “Oku” olan bir dinin müntesipleri olan Müslümanlar da, bilime değer veren ve bunun için önemli çalışmalar altına imza atan toplumlar arasında saygın bir yere sahiptir.Ekonomik ilişkiler ve fetihler sonucu çok geniş bir coğrafyaya yayılan ve bunun bir sonucu olarak da birçok farklı kültürle karşılaşan Müslümanlar, özellikle Bizans (Helen/Yunan), İran ve kısmen de Hint kültürleriyle temasları sonucunda bunlara karşı büyük bir ilgi ve merak duymuşlardır. Özellikle İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerinde önemli etkileri olmuştur. Nitekim bu fetihler akabinde Müslümanlar, sadece dinî ilimlerle yetinmemiş, bunun yanında antik düşünce geleneğini ve kadim kültürleri tanımak amacıyla o kültürlere ait eserleri Arapçaya çevirmek üzere harekete geçmişler, yani tercüme faaliyetlerine başlamışlardır.İslam medeniyeti ve bilim tarihi açısından son derece önemli gördüğümüz bu çalışmada, tercüme faaliyetlerinin bilgi üretimine katkısı ele alınacaktır. Bu bağlamda Müslümanlar açısından bilim ve teknolojide VIII. ile XI. yüzyıllar arasında yaşanan parlak zaman ve bu zaman dilimi içerisinde yapılan bazı önemli bilimsel faaliyetler; bilgiyi elde etme, bilgiyi sistemleştirme ve özgün bilgi üretme dönemi olmak üzere üç ana bölümde incelenecektir.İslâm dininin iki ana kaynağı olarak kabul ettiğimiz Kur’ân-ı Kerîm ve Hz. Peygamber’in hadisleri ilmi öven ve teşvik eden pek çok emir ve tavsiye içermektedir. Hatta bu ayet ve hadislere göre ilmin ya da bilimin rolü dinin ve böylece de bütün bir insan hayatının asıl itici gücü olarak öne sürülmüştür de diyebiliriz. Bundan dolayı Hz. Muhammed’in peygamber olarak görevlendirilmesiyle Mekke’de başlayan ve Medine’de devam eden ilmî faaliyetler, Hulefâ-i Raşidîn döneminde de artarak devam etmiştir. Özellikle ilk İslâm fetihleri Müslümanların, Bizans ve İran başta olmak üzere pek çok farklı medeniyetle tanışmalarına, bu medeniyetlerin meydana getirmiş olduğu eserlerden faydalanmalarına, Emevîler ve Abbasîler dönemlerinde de yoğun bir tercüme faaliyetine girişmelerine vesile olmuştur. Bu sayede Müslümanlar, dinî ilimler yanında sosyal bilimler, fen ve sağlık bilimleri alanlarında da ilerlemeye başlamışlardır. Bu anlamda Müslümanların ilk yapmaya çalıştığı şey var olan bilgi birikimini tanımaya ve anlamaya çalışmak, sonrasında ise geliştirmek ve dünyanın istifadesine sunmak olmuştur.Araştırmamızda bilgiyi elde etme dönemi olarak adlandırdığımız dönem; İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve ardından bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerindeki önemli etkilerinin bir tezahürü olarak ilk tercüme faaliyetlerinin başladığı dönemdir. Bu dönemde bilim nerede olursa olsun gidip alma çabası hakim olup; amaç, bilgiyi üreten, ister Yunan, ister Hint, ister Farisî olsun onu elde etmek ve Arapçaya çevirmektir. Bilgiyi sistemleştirme dönemi ise hem tercüme faaliyetlerinin artarak devam ettiği hem de tercüme faaliyetleri neticesinde elde edilen bilginin sistematik hale getirilmeye başlandığı bir süreçtir. Bu süreçte amaç, bilgiyi üreterek, kullanılabilir hale dönüştürmek ve toplumun hizmetine sunmak olmuştur. Yine bu süreçte, bilim hem takdir ve teşvik edilme ayrıcalığını kazanmış, hem de dönemin yöneticileri ve ilim meraklıları, bilginin ışığıyla tüm sorunların çözülebileceği yaklaşımı içinde olmuşlar ve bu yönde adımlar atmışlardır. Beytülhikmeler ve rasathaneler, bu sürecin birer meyvesi olarak ortaya çıkmış kurumlardır. Bu dönemde yapılan tercümeler Müslümanlar arasında derin bir ilgi ve etki meydana getirerek onların bilgi ve kültürünü zenginleştirmiştir; ancak hiçbir zaman özgün kimliklerini kaybetmelerine sebep olmamıştır. Bilakis Müslüman âlimler, kendilerinden önce yaşamış bilginlerin çalıştıkları farklı alanlarla ilgili eserleri inceleyerek istifade etmişler; fakat hiçbir zaman onları mutlak bir otorite olarak görmeyip, yeri geldiğinde eksik ve yanlışlarını ortaya koymuşlar, sonunda da kendi gözlem, deney ve düşüncelerini ortaya koymak suretiyle özgün eserler üretmişlerdir.Özgün bilgi üretme süreci olarak adlandırdığımız bu dönemde ise, yaşadığı yüzyılda ön plana çıkmış ve sonrasında Avrupa bilim dünyası tarafından da tanınmış bazı ilim adamlarından ve çalışma yaptıkları alanlardan hareket etmek suretiyle dönemin ilmî anlamda nasıl bir gelişmişlik seviyesine ulaştığı ortaya konmaya çalışılacaktır. Söz konusu bu dönem Fezârî (ö. 190/806), Câbir b. Hayyân (ö. 200/815), Hârizmî (ö. 232/847), Fergânî (ö. 247/861), Ali b. Rabben et-Taberî (ö. 247/861), Ebû Bekir Râzî (ö. 313/925), Bettânî (ö. 317/929), Ebü’l-Vefâ Bûzcânî (ö. 388/998), İbn Sînâ (ö. 428/1037), Ali b. Îsâ el-Kehhâl (ö. 430/1039), İbnü’l-Heysem (ö. 432/1040) ve Bîrûnî (ö. 453/1061) gibi bilim adamı ve düşünürlerin zirvede olduğu bir zaman dilimidir. Bu dönemde bir taraftan tercüme faaliyetleri tüm hızıyla devam ederken (VIII.-X. yüzyıllarda) diğer taraftan araştırmalar, kuralları, yöntemleri ve kavramları olan bir niteliğe kavuşmuş ve İslam bilim tarihinin altın çağı yaşanmıştır. Bu dönem içindeki en parlak çalışmalar, matematik, tıp, fizik, kimya ve astronomi alanlarında gerçekleştirilmiş olup üretilen bilgiler, V. ila XI. yüzyıllar arasında skolastiğin koyu karanlığını yaşayan batı dünyası tarafından, ancak yüzyıllar sonra yani XI. yüzyıldan itibaren Arapçadan çeviriler yapılarak tanınabilmiştir. (shrink)

In Tyranny of the Gene: Personalized Medicine and Its Threat to Public Health (Knopf, 2023), James Tabery traces the ascendance of personalized or precision medicine in America, arguing that America's emphasis on genetics offers more hype than transformational power. In his examination of the power struggles, social relationships, and technological advances that centered the gene in American health policy, Tabery demonstrates how an intensive focus on genetics draws attention away from both the fundamental causes of health disparities and (...) more‐effective changes that could be made to developmental, physical, and social environments. American policy‐makers, health care institutions, funders, and bioethicists should not let the technological shine and attractive politics of personalized medicine continue to replace the hard but necessary work of addressing sociopolitical causes of disease and illness. (shrink)

Despite the hadiths and narratives that warn about the interpretation of the Qur’ān by opinion, the question of how Qur’ānic verses can be understood is about the nature of Qur’ānic exegesis. These narratives, which limit the interpretation to the exact field and indicate the invalidity of the specification of the intention with the imprecise information, bring with it the question of how to understand the Qur’ān in each period and society. The issue that has been questioned in the frame of (...) the commentary from the earliest periods is based on the possibility of commenting besides the narration and defining the area that the thought belongs to the commentator. In this context, it is seen that the distinction between the conceptualization of tafsīr-taʾwīl words in classical commentary literature deals with the subject of the tafsīr, their belongings, epistemological values and contexts. Mainly, this study will question whether authors who do not distinguish between tafsīr-taʾwīl categorize the information about commentary in a different context, then it will analyze two basic approaches on tafsīr and taʾwīl. In the paper, it will be suggested that these classifications in the classical literature should be evaluated together within the framework of the search for methodology in exegesis. Summary: The Prophet, who was the first glossator of the Qur’ān, forbade people to talk about the Qur’ān with their own judgments. The prominent people of the companions refused to comment on some words that were closed in meaning (garīb). The words quoted from Abū Bakr and ʿUmar on this subject are quite famous. However, the Qur’ān is a universal book revealed to be understood in all ages and geographies till the doomsday. The fact that all the verses were not interpreted by the Prophet, and the expansions of meaning observed in the Qur’ān wording necessitate the interpretation of the Qur’ān. The fact that the Prophet forbade people to talk with their own judgments about the Qur’ān and the necessity of understanding the Qur’ān in every era constitutes a dilemma that must be explained. The resolution of this issue will both determine the legitimacy of tafsīr (interpretation) and reveal the difference between the Prophet's tafsīr and the tafsīrs by other people. In this context, a distinction was made between the interpretations of the Prophet and of the companions who witnessed the revelation period from the Tabarī (d. 310/923) in the classical tafsīr literature and the interpretations by glossators in terms of their bindingness and information values. Thus, before even starting the interpretation, glossators questioned the possibility of interpretation of the Qur’ān without the tafsīr of the Prophet and the narratives from the companions that have the force of hadith marfūʿ.It is seen in classical tafsīr literature that distinctions between the tafsīr of the Prophet and the interpretations of the glossator are usually constructed on the terms of tafsīr and ta'wil, to which terminological meanings are attributed. In this regard, the methodology of Māturīdī (d. 333/944) is quite specific and clear. According to Māturīdī, tafsīr is an exact field. Only the tafsīr of the Prophet and the narratives of the companions that have the force of marfūʿ can be included in this field. Taʾwīl, on the other hand, is an area based on supposing. Preferences to be made from possible meanings are supposition and related to taʾwīl. The fact that Māturīdī included the explanations of the Prophet and his companions in the tafsīr field and stated that they expressed exact information shows that he regarded this information in the value of the statement of mutakallim. The data included in the field of taʾwīl are not as the data included in the field of tafsīr in terms of their bindingness and information value. The interpretations made in the field of taʾwīl include supposition; so they cannot be attributed to the desire of God. The field that the Prophet forbade people from declaring their own views is the field of tafsīr in the methodology of Māturīdī. The exactness of this field is an indication that the tafsīr is related to God's desire. It is not right to declare an opinion with supposition in the field that is exact and definite. Even though the interpretation in the field of tafsīr is in accordance with the truth, this cannot eliminate the responsibility of the interpreter that make determinations based on supposition in the exact and definite field. Some scholars, such as Qushayrī (d. 465/1072), also classify the narrative-sagacity areas by means of tafsīr-taʾwīl concepts. This classification deals with the data that is the subject of tafsīr in terms of their belongingness. Indeed, tafsīr science includes both the data that are linked with transmission and non-transmittable elements that can be achieved by following a methodology. Non-transmittable elements included in the taʾwīl field by those who make a distinction between tafsīr and taʾwīl based on narrative-sagacity are the meanings reached through linguistic efforts. Language is an element that holds possibilities in itself. Considering closeness of meaning, multi-meanings, metaphors and allusions in the wording, it can be thought that the meanings reached by linguistic methods include supposition. In the methodology of Māturīdī, the field of tafsīr is composed of the explanations of the Prophet and the narratives of the companions who witnessed the revelations while in the classifications of those who make a distinction between tafsīr and taʾwīl based on narrative-sagacity, tafsīr generally includes narratives. When the issue is handled within the framework of the desire of God and the statements of the mutakallim, it seems that the classification of Māturīdī is more punctual. However, it is understood that this approach does not give a satisfactory answer to the subsequent situations and bindingness of the mentioned data. In the classifications based on narrative-sagacity, the narratives in the field of tafsīr are taken as a whole without analyzing their health grades and their signification. However, some of these narrations are not authentic; so, in this respect it is a problematic issue that they are the subjects of the field of tafsīr. Besides, sometimes there can be different narrations about the tafsīr of verses from the companions. The evaluation these narratives in a field attributed to the desire of God may also pose a problem. The linguistic data that both Māturīdī and those who make a distinction between tafsīr and taʾwīl based on narrative-sagacity include in the field of taʾwīl does not appear to have a homogeneous structure -as is the case with the narratives-. Indeed, among this data, there are elements whose meanings are quite hard to determine as well as firm ones that possibly have only one meaning. It is controversial that these expressions, which have only one meaning and to the validity of whose meaning other evidence point out are included in the field of taʾwīl.The distinction between meaning and interpretation fields in tafsīr is very important in terms of tafsīr methodology. This field designation is in a way a description of nature of the science of tafsīr. Thus, in matters where the human intelligence remains insufficient with the tafsīr narratives from the Prophet, the bindingness of the narratives from the companions are clarified; furthermore, beyond the narrative, the validity and the information values of interpretations of the glossator are determined. In this regard, the tafsīr-taʾwīl distinctions made in the classical tafsīr literature provide us with a rich content and a multifaceted point of view. However, when addressed separately, these distinctions present a number of problems in terms of scope and applicability. Our study proposes the evaluation of tafsīr-taʾwīl distinctions in classical literature together while the meaning-interpretation fields are specified in the framework of the search for methodology in tafsīr. Thus, the incomplete aspects of the classification will be eliminated and a much more comprehensive and functional classification will be achieved. At this point, the methodologies of some figures as Tabarī, who is known to have used the terms of tafsīr and taʾwīl in the same meaning, must also be evaluated separately. Indeed, when the works of these names are analyzed, it is seen that these names also distinguish the meaning-interpretation fields in tafsīr, but they do not do this through the tafsīr-taʾwīl concepts. (shrink)