Preimplantation genetic diagnosis is a technique which was originally developed as an alternative to prenatal diagnosis for couples at high risk of transmitting a genetic defect. It allows scientists to check specific genetic defects of the embryo obtained through in vitro fertilization so that only embryos not affected by the tested disease or balanced for the tested chromosomes can be replaced. Recently, case reports reveal that clinicians applying PGD are increasingly confronted with requests by parents with an affected child whishing (...) for PGD not only to test IVF-created embryos for genetic disease but also to test for a nondisease trial related to immune compatibility with a child in the family in need of a hematopoietic stem cell transplant. Only embryos HLA matched with an existing sibling in need of a compatible donor of haematopoietic stem cells would be transferred. In this article, our main objective is not to answer the question of the ethical permissibility of this technique. We rather want to clarify some anthropological options underpinning this technique, which have to be taken into account for an ethical evaluation. By virtue of its very being, the human person is multidimensional: open to itself, to another and to society. This multidimensional character of the human person is a real challenge in the field of human genetics and medically assisted reproduction: a couple never decides solely for itself, but its decision has an enormous impact on their offspring; the physician is a necessary third person in the decision making process; a parental decision is influenced by and ma y change the public support of PGD. First we have to evaluate the request of the couple to use PGD in order to create a donor sibling. The main ethical argument against this kind of request is the instrumentalization of the future child. The child becomes an instrument to cure another child. One of the fundamental rules underlying Western moral thinking is the Kantian imperative. The second formulation of the categorical imperative goes as follows: ‘Act in such a way that you always treat humanity, whether in your own person or the person of any other, never simply as a means, but always at the same time as an end’. From this perspective we advance the ethical requirement to surpass the apparent discrepancy between the need of the parents to produce a healthy child and the desire of parents to have a child. Second, the physician should take into account the fact that a technological innovation may have such a compelling character that human reproductive freedom will be restricted rather than enlarged. Thus the physician should be guarded from engaging in so-called medical futile acts. Third, the experience of the donor child will be discussed. It could be argued that a heavy burden is placed on the donor child. The transplantation may fail and this may give the child a fundamental sense of unworthiness and deficiency and a feeling of not being able to live up to the expectations. The psychological impact of stem cell donation among siblings should indeed not be underestimated. Finally, on societal level, the need for instant success has contributed to ever more invasive reproductive technologies. We question however that reproductive success does not necessarily depends on the invasiveness of the techniques. Parents should be given time to put meaning on their lack of reproductive omnipotence. (shrink)

Procreation in the face of an apocalypse: Some ethical considerations In the field of procreation ethics both Kantian and consequentialist arguments have been developed purporting to show the moral impermissibility of having (more than two) children. A survey of the most important arguments leaves us wondering whether one could derive general obligations or prohibitions from abstract principles and apply them to deeply personal decisions about whether or not to have children (and how many). At the same time it is undeniably (...) true that having children, however private the decision to procreate may feel, has an impact far beyond the private sphere. While we argue that the answer to the question whether or not to have a child cannot be derived from moral principles, we recognize that moral considerations about global and intergenerational justice do pertain to the question. We therefore develop an alternative framework for traditional Kantian and consequentialist approaches in procreation ethics, which we call holistic virtue ethics. (shrink)

In korte hoofdstukken vertelt de auteur hoe zij tegen heel veel zaken aankijkt die te maken hebben met ons leven op aarde.

Kritische beschouwingen over wijsgerig-ethische kwesties.

'En nu zeggen de mensen, om me te troosten, dat ik nog meer kinderen zal krijgen. Maar waar is Sonja? Waar is dat kleine mensje voor wie ik me zou laten kruisigen als zij daarmee het leven zou herkrijgen? Maar ik zal hiermee ophouden; mijn vrouw huilt.'.

Een veelgehoorde kritiek op islamitische scholen is dat kinderen er worden geïndoctrineerd en dat dit in strijd is met het doel van onderwijs in een democratische samenleving. Dit artikel onderzoekt de principiële vraag of ouders ervoor zouden kunnen kiezen om hun kind naar een school te sturen waar hij of zij geïndoctrineerd wordt, bijvoorbeeld omdat zij denken dat het kind op een religieuze school minder kans loopt te worden gestigmatiseerd. Daarnaast wordt bekeken of het waarschijnlijk is dat kinderen (...) op islamitische scholen in Nederland daadwerkelijk geïndoctrineerd worden. (shrink)

Parrhesia first appeared in Greek literature in the fifth century BC. Essentially, parrhesia refers to being granted the liberty to speak freely and openly without being deemed insubordinate to someone of greater authority and could otherwise lead to punishment or death. Parrhesia allows one to speak truth to power, essentially benefiting the one in power who lacks insight into the truth of a situation. In his book, Filosoferen met kinderen op de basisschool: een complexe activiteit, Berrie Heesen describes how (...) doing philosophy with children is a form of parrhesia in that it encourages children to speak freely and openly. Parrhesia changes the adult/child relationship. Taken seriously by adults as full-fledged human beings creates a space for children to take themselves seriously while also being held responsible for what they think and feel. By giving reasons for their thoughts and feelings, and listening to those of their peers, children not only become critical listeners of others but also of themselves. They learn that what they think and feel matters — that they matter in the eyes of others and themselves, raising their self-esteem as well. In the process, children also develop their own touchstones of reality. Moreover, (self-) scrutiny is essential to feeling whole and grounded in who we are, giving us a sense of purpose and direction. (shrink)

Seks is overal. In kranten en tijdschriften, in advertenties op bushokjes, op televisie en het internet, op Instagram en Snapchat. Seks beheerst en betovert onze beeldcultuur. Af en toe roept die onafgebroken stroom van seksuele beelden kritiek op. We lezen over de ‘pornoficatie’ van onze cultuur en hoe de modeindustrie zelfs kinderen verleidt om sexy strings te kopen. We horen dat we aan porno verslaafd zijn, dat alles van waarde vervliegt en dat we steeds intensere prikkels nodig hebben. Een (...) zeldzame keer merkt iemand op dat de constante seksuele objectivering van vrouwenlichamen de genderongelijkheid in stand houdt. Als seks overal is, is het niet verwonderlijk dat seks ook in kunst te vinden is. Kunst en pornografie lijken elkaar uit te sluiten: het ene maakt het mooiste en het beste in ons wakker, het andere onderwerpt ons aan hitsigheid en dierlijkheid. Het ene viert de schoonheid van de vrouw, het andere is een kwestie van geweld en onderwerping. Toch is de relatie tussen kunst en pornografie genuanceerder dan ze op het eerste gezicht lijkt. In deze filosofische verkenning nemen filosofen Petra Van Brabandt en Hans Maes zowel kunst als pornografie onder de loep en ontdekken ze dat de dingen soms helemaal niet zijn wat ze lijken. (shrink)

Van de Italiaanse astroloog Cecco d’Ascoli zijn maar weinig levensfeiten bekend. We kennen nog zijn hoofdwerk Acerba, we weten dat hij eertijds aan hof en universiteit aanzien genoot en dat hij uiteindelijk wegens ketterij op de brandstapel belandde. Maar ook is overgeleverd dat Cecco d’Ascoli verteerd werd door jaloezie op zijn tijdgenoot Dante. En dit voorbeeld vormt voor George Steiner het vertrekpunt voor een superieure beschouwing over jaloezie: die tussen mens en goden, schepper en schepsel, meester en leerling, ouders en (...) kinderen, collega’s en rivalen onderling. Hij laat zien hoe afgunst in ieder van ons aanwezig is, hoe afgunst corrumpeert en hoe afgunst feitelijk niet bestreden kan worden. (shrink)

Het idee dat burgerschapsonderwijs noodzakelijkerwijs democratisch is omdat ze door een democratische staat wordt georganiseerd, is een bedenkelijke assumptie. Veronderstellen dat goed burgerschap overigens beperkt kan blijven tot een reeks van ‘meetbare’ kenniscomponenten (bv. kennis van presidenten, koningen), overtuigingen (bv., ‘er zijn mensenrechten’) en ‘competenties’ (bv. ‘kunnen omgaan met meningsverschillen’) is niet enkel een karikatuur maken van de democratie zelf, maar getuigt evenzeer van een democratisch paternalisme.