Abstract

Seks is overal. In kranten en tijdschriften, in advertenties op bushokjes, op televisie en het internet, op Instagram en Snapchat. Seks beheerst en betovert onze beeldcultuur. Af en toe roept die onafgebroken stroom van seksuele beelden kritiek op. We lezen over de ‘pornoficatie’ van onze cultuur en hoe de modeindustrie zelfs kinderen verleidt om sexy strings te kopen. We horen dat we aan porno verslaafd zijn, dat alles van waarde vervliegt en dat we steeds intensere prikkels nodig hebben. Een zeldzame keer merkt iemand op dat de constante seksuele objectivering van vrouwenlichamen de genderongelijkheid in stand houdt. Als seks overal is, is het niet verwonderlijk dat seks ook in kunst te vinden is. Kunst en pornografie lijken elkaar uit te sluiten: het ene maakt het mooiste en het beste in ons wakker, het andere onderwerpt ons aan hitsigheid en dierlijkheid. Het ene viert de schoonheid van de vrouw, het andere is een kwestie van geweld en onderwerping. Toch is de relatie tussen kunst en pornografie genuanceerder dan ze op het eerste gezicht lijkt. In deze filosofische verkenning nemen filosofen Petra Van Brabandt en Hans Maes zowel kunst als pornografie onder de loep en ontdekken ze dat de dingen soms helemaal niet zijn wat ze lijken.