The earlier volume in this series dealt with two religions of Indian origin, namely, Buddhism and Jainism. The Indian religious scene, however, is characterized by not only religions which originated in India but also by religions which entered India from outside India and made their home here. Thus religious life in India has been enlivened throughout its history by the presence of religions of foreign origin on its soil almost from the very time they came into existence. This volume covers (...) three such religions—Zoraoastrianism, Judaism, and Islam. In the case of Zoraostianism, even its very beginnings are intertwined with India, as Zoroastrianism reformed a preexisting religion which had strong links to the Vedic heritage of India. This relationship took on a new dimension when a Zoroastrian community, fearing persecution in Persia after its Arab conquest, sought shelter in western India and ultimately went on to produce India’s pioneering nationalist in the figure of Dadabhai Naoroji ( 1825-1917), also known as the Grand Old Man of India. Jews found refuge in south India after the destruction of the Temple by the Romans in 70 C.E. and have remained a part of the Indian religious scene since then, some even returning to Israel after it was founded in 1948. Islam arrived in Kerala as soon as it was founded and one of the earliest mosques in the history of Islam is found in India. Islam differs from the previously mentioned religions inasmuch as it went on to gain political hegemony over parts of the country for considerable periods of time, which meant that its impact on the religious life of the subcontinent has been greater compared to the other religions. It has also meant that Islam has existed in a religiously plural environment in India for a longer period than elsewhere in the world so that not only has Islam left a mark on India, India has also left its mark on it. Indeed all the three religions covered in this volume share this dual feature, that they have profoundly influenced Indian religious life and have also in turn been profoundly influenced by their presence in India. (shrink)

The earlier volume in this series dealt with two religions of Indian origin, namely, Buddhism and Jainism. The Indian religious scene, however, is characterized by not only religions which originated in India but also by religions which entered India from outside India and made their home here. Thus religious life in India has been enlivened throughout its history by the presence of religions of foreign origin on its soil almost from the very time they came into existence. This volume covers (...) three such religions—Zoraoastrianism, Judaism, and Islam. In the case of Zoraostianism, even its very beginnings are intertwined with India, as Zoroastrianism reformed a preexisting religion which had strong links to the Vedic heritage of India. This relationship took on a new dimension when a Zoroastrian community, fearing persecution in Persia after its Arab conquest, sought shelter in western India and ultimately went on to produce India’s pioneering nationalist in the figure of Dadabhai Naoroji ( 1825-1917), also known as the Grand Old Man of India. Jews found refuge in south India after the destruction of the Temple by the Romans in 70 C.E. and have remained a part of the Indian religious scene since then, some even returning to Israel after it was founded in 1948. Islam arrived in Kerala as soon as it was founded and one of the earliest mosques in the history of Islam is found in India. Islam differs from the previously mentioned religions inasmuch as it went on to gain political hegemony over parts of the country for considerable periods of time, which meant that its impact on the religious life of the subcontinent has been greater compared to the other religions. It has also meant that Islam has existed in a religiously plural environment in India for a longer period than elsewhere in the world so that not only has Islam left a mark on India, India has also left its mark on it. Indeed all the three religions covered in this volume share this dual feature, that they have profoundly influenced Indian religious life and have also in turn been profoundly influenced by their presence in India. (shrink)

« Un désert qui monologue », ainsi se définissait Violette Leduc, cette femme que trop ont refusé d'écouter, cet auteur que trop peu de ses contemporains ont comprise. Vingt-sept ans après son décès, Carlo Jansiti lui rend, avec la biographie qu'il vient de publier, un hommage posthume, sobre mais poignant. Il redonne du relief à une forte personnalité et à une figure attachante, qui scandalisa ses contemporains par sa marginalité et son originalité, et fut souvent mal jugée par eux. L...

The ultraproduct construction is generalized to p‐ultramean constructions () by replacing ultrafilters with finitely additive measures. These constructions correspond to the linear fragments of continuous logic and are very close to the constructions in real analysis. A powermean variant of the Keisler‐Shelah isomorphism theorem is proved for. It is then proved that ‐sentences (and their approximations) are exactly those sentences of continuous logic which are preserved by such constructions. Some other applications are also given.

In a past issue of Philosophy East and West (Aminrazavi 2003), Mehdi Aminrazavi, developing his ideas expressed earlier in Suhrawardi and the School of Illumination (Aminrazavi 1997), attempted to argue “that Ibn Sīnā’s peripatetic orientation and Suhrawardī’s ishrāqī perspective have both maintained and adhered to the same epistemological framework while the philosophical language in which their respective epistemologies are discussed is different” (Aminrazavi 2003, p. 203). I disagree; however, this is not the point I am going to address in this (...) short note. As part of his argument, Aminrazavi tries to show that “both philosophers seem to realize the need for a pre-cognitive ability that is based on a priori .. (shrink)

I will focus on the following question: “Is Avicenna[aut]Avicenna an empiricist?”. I will introduce Avicenna’sAvicenna language of “signification”, “understood content”, “mentalMental impression” and “conception”. Then, following Kenneth P. Winkler[aut]Winkler, K. ~ P., I will distinguish between origin-empiricism and content-empiricism Empiricism and reinterpret the distinction in Avicenna’sAvicenna language as OEA and CEA. I will show that Avicenna’sAvicenna analysis of the relationship between knowledge, on the one hand, and sensation and imagination, on the other hand, includes three empiricist themes. I use these (...) themes to argue that that Avicenna is committed to OEA. Then, I will consider three “possible” limitations to Avicenna’sAvicenna origin-empiricism. I will show that a common empiricist solution, that relies on the compositionality of the “understood contentContent”, quia demonstration and relative conceptions, has significant limitations. I will argue that a careful examination of these limitations, and the epistemology of the primary conceptions, show that Avicenna is not committed to CEA. I will conclude that “Is Avicenna[aut]Avicenna an empiricist?” has no simple yes-or-no answer. This raises a parallel open question: “Is Avicenna a rationalist?”, in some sense. After briefly commenting on this question, I will consider a related, but generally dissociated, question on the reality of abstraction, namely “Is Avicenna an abstractionist?” I will explain how the common replies to both questions rely on different incompatibility principles, according to which emanation from the active intellect is incompatible with apprehension by or abstraction from sense-perception. I will end by outlining the elements of a reading of Avicenna that assumes neither of these incompatibility principles. (shrink)

Background Providing quality care is of the fundamental elements of holistic nursing practice, and burnout and moral intelligence of nurses be mentioned as the important factors influencing the quality of nursing care. The present study was conducted to investigate the relationship between moral intelligence, burnout, and the quality of nursing care. Methods This descriptive-correlative study was conducted on 125 nurses working in Sari-based Educational hospitals affiliated to Mazandaran University of Medical Sciences, Iran, between June and August 2020. The sample was (...) selected via random sampling. The data were collected by the Maslach Burnout Inventory, Lennick and Kiel Moral Intelligence Scale, and Quality of Patient Care Scale. The data were analyzed by SPSS-21 and Amos-24. Results A direct and significant relationship was found between the quality of nursing care and moral intelligence ( r = 0.285, p = 0.001). Quality of care had an inverse relationship with subscales of frequency of burnout including emotional exhaustion ( r = −0.369, p < 0.001) and depersonalization ( r = −0.471, p < 0.001) and also, a direct relationship with personal accomplishment ( r = 0.226, p = 0.011). The findings also showed an inverse relationship between quality of care and subscales of the intensity of burnout. Amos software yielded results that demonstrated moral intelligence as a robust mediator between burnout and the quality of care. Conclusion The findings implied the necessity for more attention to moral intelligence as a mediator in order to come up with properly managing the personality traits influencing the nurses’ burnout reduction, which can ultimately lead to improved quality of nursing care. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Bu araştırma Hz. Peygamber’e izafe edilen “Dünya müminin zindanı, kâfirin cennetidir” rivayetini konu edinmektedir. Zikri geçen hadisle ilgili literatür taraması yapıldığında müstakil bir araştırmaya rastlanmamaktadır. Esasında ilim geleneğimizde tek bir hadisi bütün yönleriyle inceleyen pek çok araştırma vardır. Ancak söz konusu haberin müsellem ve mesajı açık kabul edilmesi hem Arap hem de Batı araştırmalarına konu edilmemesinin gerekçesi olabilir. İlgili rivayetin temel hadis kaynaklarında muhtelif metinlerle, beş ayrı sahâbîden aktarıldığı tespit edilmiştir. Araştırmamızda sözü edilen metin ve senedler ayrı ayrı incelenerek rivayetin (...) hadis ilmi açısından değeri tartışılmıştır. Rivayetin pek çok tariki olduğu için araştırma merfu‘ haberlerle sınırlandırılmıştır. Sözü edilen rivayete temel hadis metinlerinde hangi bâb başlığı altında yer verildiği ve klasik hadis şerhlerinde metne nasıl yaklaşıldığı tetkik edilmiştir. Rivayetin “zühd” konusunun ayrılmaz bir parçası haline geldiği ve buna bağlı olarak vaaz ve irşad literatüründe önemli bir yer tuttuğu tespit edilmiştir. Hadiste müminin dünya hayatıyla ilişkisine dair serdedilen ifadeler, kabaca “fâni olan her şeye yüz çevirmek” şeklinde tanımlayabileceğimiz zühdle ilişkilendirilmesine yol açmıştır. Hadis şârihleri ise mezkûr haberi dünya arzularının cezb ediciliğiyle, süreklilik arz eden meşakkatli ibadetlerle mükellef olmanın verdiği zorlukla ve dünyada bireylerin başına gelen musibetlere karşı sabretmesi gerektiğiyle ilişkilendirmişlerdir. Bu bakımdan musannifler ile şârihlerin hadisi benzer perspektifle değerlendirdikleri görülmüştür. Çalışmamızda, Kur’an ve hadis metinlerinde yer alan metaforik anlatı biçimi göz önünde tutulduğunda hadisi farklı bir bakış açısıyla değerlendirmenin mümkün olup olmadığı tespit edilmiştir. Zira metafor, retorik sanatların önemli bir unsuru olup, benzetme edatlarını kullanmadan farklı konular arasında anlam bağlantısı kurma sanatıdır. İstiare, teşbih, alegori ve kinaye gibi türlerle benzerlikler taşısa da anlatılan konudan ziyade anlatım tarzını vurgulayarak sözleri güçlendirmesiyle diğerlerinden ayrılmaktadır. Metaforlar düşünce dünyasına derinlik katmakla kalmaz, aynı zamanda karmaşık veya soyut kavramların daha anlaşılır ifade edilmesine imkân tanır. Dilin gücünü ortaya çıkarırken, yaratıcı düşünce ve duygusal bağlantılar kurma becerisini pekiştirerek anlatının içerdiği mesajın vurgusunu artırır ve muhatapta daha derin etki bırakmayı sağlar. Tüm bunlardan hareketle ilgili metinde yer alan “zindan” kavramının metaforik bir anlam içerdiği kabul edildiğinde yeni bir yorum denemesine açık olduğu söylenebilir. Özellikle modern dönemde belirgin, açık ve fark edilir düzeyde ortaya çıkan düşünce ve ahlak krizine karşı bir anlamlandırma yolu seçerek ilgili rivayeti “medeniyet ve sünnet” ilişkisini göz önünde tutarak metaforik bir yorum denemesiyle ele aldık. Zira bu sözleriyle Resûl-i Ekrem’in çökmüş ve çürümekte olan medeniyetlerin haksızlık ve sefaletin kaynağı haline getirdiği tek dünyacı anlayışı reddettiği, nimetlere ve mahrumiyetlere karşı gereğinden fazla ya da az değer atfetmeyi kabul etmediği ve ölümle her şeyini kaybedeceğini düşünenlere karşı bilinç uyandırmaya çalıştığı iddia edilmektedir. Bunun yanında modern insanın İslâm medeniyetini yeniden canlandırabilmesini engelleyen bir dizi kriz vardır. Bunlar ruhsal, bireysel, düşünsel, metafizik ve toplumsal krizlerdir. İnsan, ruhsal krizi manevi ilerleme ve aydınlanmayla; bireysel krizi değerleri arzulara bırakmamakla; düşünsel krizi farklı düşüncelere açık bir şekilde eleştirel düşünceyi geliştirmekle; metafizik krizi dünyevi cazibelerden arınarak varoluşsal kısıtlamalara sırt çevirip bilgi ve anlam arayışına yönelmekle; toplumsal krizi toplumdaki değişimlere katkıda bulunarak insan hakları mücadelesi vermekle alt edebilir. Araştırmamızda insanın bu krizlerle başa çıkıp zindandan kurtularak özgürlüğe kavuşacağı ve kendi medeniyetini kurabileceği fikri metaforik bir yorum denemesiyle ileri sürülmüştür. Modern dönemde karşımıza çıkan sorunların tespitinin ve bu sorunlara dair çözüm önerilerinin rivayet kültüründen beslenmek suretiyle yapılmasının mümkün olup olmadığı da bu sayede tetkik edilmiştir. Bu kapsamda “Dünya müminin zindanı, kâfirin cennetidir” rivayetinin ne şekilde anlaşıldığı veya anlaşılması gerektiği etrafındaki tartışmalara temas edilerek yeni bir yorum arayışına gidilmiştir. Söz konusu arayış “deneme” olarak isimlendirilmiş ve sonraki araştırmacıların çok daha kapsamlı denemelerde bulunması hedeflenmiştir. (shrink)

Makalede İlâhî vahyin insanın ontolojik gerçekliğini göz ardı etmediğini, ontolojik gerçekliği üzerinden insanlara mesaj verdiği konusu ele alınmıştır. Bu durum, rüya ve şeriatlerin farklılığıyla ispat edilmeye, bu fikre temayül gösteren ancak Kur’ân hakkında olumsuz bir argüman olarak kullanan Montgomery Watt gibi müsteşriklere de cevap verilmeye çalışılmıştır. Bu yapılırken ilk önce bilinçaltının anlaşılması hususunda bazı örnekler verilmiş sonra rüya sembollerinde baskın olan kültürel unsurlara temas edilmiştir. Rüyalardaki sembollerin şekillenmesinde mantıksal bağı irdeleyen İslam ulemasının açıklamalarına ve rüya tevillerine de yer verilmiştir. Bu (...) yorum ve tevillerden anlaşıldığı kadarıyla insanlarda ortak görülen sembollerin Jung’un arketip, İslam ulemasının ise zihinsel kalıp ve manaların elbisesi dediği bir nevi kültürün kodlarından oluşan bilinçaltı alfabesi tarafından formlaştığı anlaşılmaktadır. Dini değer ve ifadeler Müslüman kültürde en dominant öğeler olduğundan Müslüman yorumcular genelde rüya sembollerini Kur’an ve hadisteki sözler veya bu sembolleri çağrıştıran ifadelerle yorumlamaya çalışmışlardır. Bu mantıktan hareketle tefsirde büyük problem olarak görülen Hz. İbrahim’in, oğlu İsmail’i kurban etme olayı ele alınmış ve nasıl anlaşılmasının gerektiği üzerinde durulmuştur. Bunun, baskın kültür altında sembolleşen bir rüya olduğu ve İsrail Oğullarına ‘Bakar’ kesme emriyle toplumun yanlış algısının değiştirilmesinin amaçlanması gibi çocukların tanrılara kurban edildiği ortamdaki yanlışlığın giderilmesi, kurban ritüelini tebdil edilmesinin amaçlandığı ifade edilmiştir. Daha sonra şeriat-ontolojik gerçeklik ilişkisi irdelenmiş, dinde bütün insanların ortak fıtratının esas alındığı ve bundan dolayı dinin bütün insanlar için değişmeyen bir olgu, şeriatlerin ise kültürün baskın olduğu ve dolayısıyla bir yönüyle ilişki içinde olduğu toplumsal bilinçaltı olduğu vurgulanmıştır. Kur’ân’da, dinin temel prensipleri ve resullerin üzerine birleştikleri kapsamlı şeriat kanunları dile getirilmiştir. Genel hatlarıyla din, Allah’ın varlıkları üzerine yarattığı (insanın tabiatının kolektif değişmezliğine dayalı) ve bütün mahlûkata sevimli geleni, marufu emretmeyi, münkerden nehyi, temiz şeyleri helal eden, zararlı olan şeyleri haramı eden emirleri içermektedir. İslam ulemasına göre bütün semavi dinlerde esas olan Allah’a, meleklerine, resullerine, kitaplarına ve ahiret gününe iman etmek, insanın yaptığı takdirde Müslüman olacağı fiilleri işlemektir. Bu iman da doğal olarak dünyadan yüz çevirmeyi, ahirete yönelmeyi, güzel ahlakı edinmeyi ve kötü ahlaktan da kaçınmayı gerektirir. Ancak şeriatlar ise birbirinden farklılık gösterebilir. Çünkü şeriatlar dinin indiği toplumun hallerini ve maslahatlarını esas aldığından değişiklik arz eder. Şeriatların farklılaşmasında toplumsal bilinçaltının göz ardı edilmediğini göstermek bağlamında Kur’ân’dan örnekler verilmek suretiyle savunulan tez ispat edilmeye çalışılmıştır. Bunlardan birisi, Kur’ân’da Arapların ortak duygularının esas alınması, kültürel bazı unsurların kullanılması, bir diğeri de yabancı isimlerin Arapların ifade ettiği şekliyle, ümmi anlayışa uygun kullanılmasıdır. Ayrıca bu konuda bazı helal yiyeceklerin Yahudilere haram kılınması ve diğer şeriatlerde yer alan bazı farklılıklar üzerinde durulmuştur. Helal yiyeceklerin haram kılınması konusunda Hz. Yakub’un yakalandığı ağır hastalıktan iyileştiği takdirde sevdiği yiyecekleri yememeyi nezretmesi, buna bağlı olarak iyileşince deve eti ve sütünü yiyip içmemesi, daha sonra çocukları ve ümmetinin de bu yiyeceklerden uzak durması sonucunda Tevrat’ta bunların haram kılınması örneği üzerinde durulmuştur. Bu örnek, şeriatlerin farklılaşmasının nedeninin bir şeye karşı tavrın toplumsal bir alışkanlık halini almasının sonucu olduğu ifade edilmiştir. Nitekim teravih namazının Müslümanlarca toplu kılınması ve buna devam edilmesi durumunda farz kılınır endişesiyle evlerinde kılmalarını tavsiye eden Allah Resulünün endişesinin de bunu pekiştirdiği dile getirilmiştir. Diğer şeriatlerde bazı farklılıklar konusunda ise orucun öncekilere farz kılınmasına rağmen keyfiyetinin farklı olması üzerinde durulmuştur. Aynı şekilde namaz, zekât ve haccın semavî dinlerinin hepsinde olmasına rağmen keyfiyetinin değiştiği örneklerle izah edilmiştir. Bu doğrultuda milletlerin yaşam tarzlarının ve kültürünün dolayısıyla toplumsal bilinçaltı şeriatlerin farklılığında gözönüne alındığı ifade edilmiştir. Nitekim İsâ peygambere tabi olanların kendilerine emredilmemekle birlikte Allah’ın rızasını elde etmek için ruhbanlığı kendilerine farz kılmaları ve buna devam etmeleri karşısında Allah’ın buna itibar ederek, ruhbanlıkta bulunanlara ücretlerini verdiğini ifade etmesi de bu durumu pekiştirmektedir. Sonuç olarak din ve dine taalluk eden her şeyin insanlığın ortak fıtratını esas aldığını, şeriatten şeriate değişiklik gösteren unsurların da kültürel ve bir yönüyle toplumsal bilinçaltıyla ilgili olan hususlar olduğu ortaya konulmaya çalışılmıştır. (shrink)

Kur’an ilimleri kaynaklarında yer alan, Kur’an’da neshin kısımları başlığı altında genellikle hükmü mensûh tilâveti bâki, tilâveti mensûh hükmü bâki ve hem tilâveti hem de hükmü mensûh âyetler şeklinde bir taksime gidilmiştir. Her iki kısmıyla tilâveti mensûh olan âyetler elimizdeki Mushaf’ta yer almamaktadır. Bu tür âyetlerin mevcut olduğuna delalet eden şey, bu konuda vârit olan âhâd hadislerdir. Âhâd hadislere dayanarak kavramsal anlamdaki bir Kur’ân ayetinin tilâveten neshedildiği sonucuna varılamayacağı gibi, tilâveti mensûh olduğu ifade edilen bir ayetin tevâtür şartını taşımıyor olması da (...) ona kavramsal anlamda Kur’an ayeti denmesini engellemektedir. Bu durum bazı araştırmacıları tilâveti mensûh âyet bulunmadığını ispatlama çabasına itmiştir. Diğer bir grup da sahih hadislerle sabit olduğundan hareketle tilâveti mensûh âyetlerin bulunduğunu savunmuştur. Her iki durumda da karşımıza çözülmesi gereken bir problem çıkmaktadır. Tilâveti mensûh ayetin bulunmadığını söylemek bu konuda vârit olan sahih hadislerin âhâd olduğu gerekçesiyle reddedilmesini gerektirirken tilâveti mensûh ayetlerin var olduğunu söylemek de mütevâtir olmayan ayetlere Kur’an ayeti denmesi gerektirir. Araştırma neticesinde bu probleme çözüm olabilecek bir çalışmanın yapılmadığı anlaşılmıştır. İşte bu çalışmayla söz konusu problemin çözümü amaçlanmıştır. Bu çalışmanın sonunda tilâveti mensûh âyetlerin bulunmadığını söyleyenlerin, tilaveti mensuh ayetlerin varlığının kabul edilmesi durumunda kavramsal anlamdaki Kur’an’a zarar verilebileceği endişesini taşıdıkları ve bundan hareketle diğerlerinin delillerini reddetme çabasına girdikleri anlaşılmıştır. Ancak tilâveti mensûh âyetlerin var olduğunu söyleyenlerden hiç kimsenin, söz konusu âyetlerin kavramsal anlamdaki Kur’an âyeti olduğu iddiasında bulunmadıkları görülmüştür. Onların tilaveti mensûh ayetten kastettiklerinin, nüzulünden Mushaf haline gelinceye kadarki kısmı da içine alan Kitab’ın ayetleri olduğu anlaşılmıştır. Bu Kitap’tan sadece kavramsal anlamdaki Kur’an ayeti olmayan bazı ayetlerin tilâvetinin neshedildiği, hadislerde ifade edilenlerin de bu ayetler olduğu görülmüştür. Dolayısıyla tilavetinin neshedildiği ifade edilen ayetlerin tevatürle sabit olan Kur’an ayeti olmayıp sadece sahih sünnetle sabit olan ve yine sahih sünnetle neshedildiği bildirilen ayetler olduğu anlaşılmıştır. Taraflar arasındaki tartışmada da ‘ayet’ kelimesinin genel kullanımı ile kavramsal kullanımı arasındaki farka dikkat edilmemesinin önemli bir etkisinin olduğu söylenebilir. (shrink)

Kadınların mukaddes görevlerini, insan neslinin devamlılığını sağlamayı yerine getirebilmelerine imkân veren aylık kanama dönemlerinin ironik bir şekilde kirlilik sebebi sayılması kadim bir kabuldür. Belki de ilkel inançlarda kana yüklenen tabu anlamı bu kabulün benimsenmesinde rol oynamıştır. Her ne kadar feminist akımlarla beşeriyet tarihinin başlangıcındaki anaerkil dönemde kadınlara kutsallık katan doğurganlıklarının bir uzantısı olan adet görmelerinin, ataerkil düzene geçişle bir aşağılanma ve murdarlık sebebi sayılmaya başlandığı iddia edilmiştir. Fakat bu görüşün dayanakları doğruluğunu ispatlayacak sağlamlıkta olmadığı gibi alanın uzmanlarınca da ortaya atılmıştır. (...) Bir hukukçunun mitolojik anlatıları da referans alarak yaptığı taraflı bir antropolojik okumadır. Ayrıca tarihi süreçte kadınların regl dönemlerindeyken bereket ve şifa kaynağı görüldüklerinin de etrafına pislik bulaştıran bir murdarlık halinde kabul edildiklerinin de örnekleri bulunmak mümkündür. Bununla birlikte hayızlı kadını kirli kabul eden anlayışın daha yaygın olduğu söylenebilir. Özellikle bu güne ulaşan şekliyle Yahudilikte, Cennette işlediği ilk günah sebebiyle cezalandırılmasının sonucu olarak adet gördüğü kabul edilen kadın, manen kirlidir ve bu kiri dokunduğu her şeye bulaştırdığından tecrit edilmelidir. Kanaması bittiğinde temizlenmesiyse özel ritüellerle mümkündür. Zaten Yahudilikte kirlilik sebepleri ve kirliliğin toplumda yaygınlaşmaması için alınması gereken tedbirler ile ilgili ahkâm, geniş ve karmaşıktır. Onlara göre cüzzam hastalığına yakalanmak da kirlilik sebeplerindendir ve cüzzamlı olan kişi de, özellikle din adamlarından, tecrit edilmelidir. Güncel Hristiyanlık, Yahudiliğin hayızlı kadınla ilgili düzenlemelerinin neredeyse uygulanamaz yükünden hepsini yok sayarak kurtulmuştur. Fakat ontolojik açıdan kadını ilk günahtan sorumlu tutma anlayışını genel olarak devam ettirmektedir. Cüzzamlıysa Hz. İsa (as) aracılığıyla tedavi edilerek Tanrı'nın rahmetinin ulaştığı bir konuma gelmiştir. İslam dini ise ilk günahı işlemede kadına ayrı bir sorumluluk yüklemediği gibi adet dönemini de bir kirlilik sebebi saymaz. Ama Medine'de Yahudilerle bir arada yaşayan Müslümanların, İslam öncesi Arap kültüründe de bulunan adetli kadını kirli sayma inancından etkilendiği anlaşılmaktadır. Öyle ki Yahudiler gibi hayızlı eşlerini evden çıkarmaları gerekip gerekmediğini, yaptıkları yemeği yiyip yiyemeyeceklerini sorgulamışlardır. Hz. Muhammed (as), hayızlı kadın hakkında indirilen ayetteki ifadeleri açıklarken, kadınları kirli kabul edip tecrit etmenin yanlış bir yorum olduğunu vurgulamıştır. Aksine bu dönemdeki kadınların temiz oldukları hakikatini hem sözleriyle hem de uygulamalarıyla göstermiştir. Sünnete uygun davranışın adetli eşle, tam bir cinsel birliktelik hariç, ilişkinin devam ettirilmesi olduğunu açığa çıkaran rivayetlerin sayısı çoktur. Öncellikle uygulamaya bizzat şahit olan müminlerin annelerinden ve diğer sahâbeden; Hz. Peygamber'in hayızlı eşiyle aynı yatak ve yorganı kullandığını, aynı sofrada yemek yediği hatta onun ısırdığı yerden ısırıp bardakta dudağının değdiği yerden içtiğini, hayızlı kadının elinin, kan bulaşmadıkça giydiklerinin, tükürüğünün temiz olduğunu açıklayan bilgiler aktarılmaktadır. Yine de konu etrafındaki tartışma ve yanlış uygulamalar tabiîn döneminde devam etmiştir. Zira adetli eşle yatılır mı, aynı yorgan kullanılır mı, yaptığı yemek yenilir mi, döktüğü suyla abdest alınır mı gibi sorgulamalar sürdürülmüştür. Hz. Peygamber'in aile efradından İbn Abbas'ın hayızlı hizmetlisine saçını taratmaktan çekindiği, tabiîn fakihlerinden loğusalık kanaması bittiği halde eşini kırk gün geçmeden yanına kabul etmeyenin veya aynı yorganla yatmamayı tavsiye edenin olduğu nakledilmektedir. Kadim inançların değişiminin zorluğu bu örnekte de açığa çıkmaktadır. Ayrıca kadınların aybaşı hali İslamî literatürde çoğunlukla fıkhî açıdan ele alınmıştır. Çünkü kadınların bu dönemde bulunması ibadetler ve muamelat açısından farklı sonuçlar doğurmaktadır. Bu arada kadınla ilgili kökleri Eski Ahid'deki yaratılış kıssasına giden ontolojik suçluluğu ve cezayı hak ettiği inanışlarının Hz. Peygamber'in sünnetiyle ret edilmesinin önemi dikkatten kaçmaktadır. Kur'an'ın deyimiyle eza/sıkıntı çeken kadına muhabbet ve ilgi gösterip desteklemenin sünnette vurgulanması da meselenin ihmal edilen bir yönüdür. Oysaki nasıl cüzzamlı Hz. İsa aracılığıyla uzak durulması gereken murdarlıktan Allah'ın bir peygamberi aracılığıyla şifa ulaştırılmasına layık kulu konumuna geldiyse, hayızlı kadın da Hz. Muhammed'in sünnetindeki uygulamayla bir arada yaşanacak, manen temiz kişi konumuna getirilmiştir. (shrink)

This seventh volume of Collected Papers includes 70 papers comprising 974 pages on (theoretic and applied) neutrosophics, written between 2013-2021 by the author alone or in collaboration with the following 122 co-authors from 22 countries: Mohamed Abdel-Basset, Abdel-Nasser Hussian, C. Alexander, Mumtaz Ali, Yaman Akbulut, Amir Abdullah, Amira S. Ashour, Assia Bakali, Kousik Bhattacharya, Kainat Bibi, R. N. Boyd, Ümit Budak, Lulu Cai, Cenap Özel, Chang Su Kim, Victor Christianto, Chunlai Du, Chunxin Bo, Rituparna Chutia, Cu Nguyen Giap, Dao The (...) Son, Vinayak Devvrat, Arindam Dey, Partha Pratim Dey, Fahad Alsharari, Feng Yongfei, S. Ganesan, Shivam Ghildiyal, Bibhas C. Giri, Masooma Raza Hashmi, Ahmed Refaat Hawas, Hoang Viet Long, Le Hoang Son, Hongbo Wang, Hongnian Yu, Mihaiela Iliescu, Saeid Jafari, Temitope Gbolahan Jaiyeola, Naeem Jan, R. Jeevitha, Jun Ye, Anup Khan, Madad Khan, Salma Khan, Ilanthenral Kandasamy, W.B. Vasantha Kandasamy, Darjan Karabašević, Kifayat Ullah, Kishore Kumar P.K., Sujit Kumar De, Prasun Kumar Nayak, Malayalan Lathamaheswari, Luong Thi Hong Lan, Anam Luqman, Luu Quoc Dat, Tahir Mahmood, Hafsa M. Malik, Nivetha Martin, Mai Mohamed, Parimala Mani, Mingcong Deng, Mohammed A. Al Shumrani, Mohammad Hamidi, Mohamed Talea, Kalyan Mondal, Muhammad Akram, Muhammad Gulistan, Farshid Mofidnakhaei, Muhammad Shoaib, Muhammad Riaz, Karthika Muthusamy, Nabeela Ishfaq, Deivanayagampillai Nagarajan, Sumera Naz, Nguyen Dinh Hoa, Nguyen Tho Thong, Nguyen Xuan Thao, Noor ul Amin, Dragan Pamučar, Gabrijela Popović, S. Krishna Prabha, Surapati Pramanik, Priya R, Qiaoyan Li, Yaser Saber, Said Broumi, Saima Anis, Saleem Abdullah, Ganeshsree Selvachandran, Abdulkadir Sengür, Seyed Ahmad Edalatpanah, Shahbaz Ali, Shahzaib Ashraf, Shouzhen Zeng, Shio Gai Quek, Shuangwu Zhu, Shumaiza, Sidra Sayed, Sohail Iqbal, Songtao Shao, Sundas Shahzadi, Dragiša Stanujkić, Željko Stević, Udhayakumar Ramalingam, Zunaira Rashid, Hossein Rashmanlou, Rajkumar Verma, Luige Vlădăreanu, Victor Vlădăreanu, Desmond Jun Yi Tey, Selçuk Topal, Naveed Yaqoob, Yanhui Guo, Yee Fei Gan, Yingcang Ma, Young Bae Jun, Yuping Lai, Hafiz Abdul Wahab, Wei Yang, Xiaohong Zhang, Edmundas Kazimieras Zavadskas, Lemnaouar Zedam. (shrink)

This twelfth volume of Collected Papers includes 86 papers comprising 976 pages on Neutrosophics Theory and Applications, published between 2013-2021 in the international journal and book series “Neutrosophic Sets and Systems” by the author alone or in collaboration with the following 112 co-authors (alphabetically ordered) from 21 countries: Abdel Nasser H. Zaied, Muhammad Akram, Bobin Albert, S. A. Alblowi, S. Anitha, Guennoun Asmae, Assia Bakali, Ayman M. Manie, Abdul Sami Awan, Azeddine Elhassouny, Erick González-Caballero, D. Dafik, Mithun Datta, Arindam Dey, (...) Mamouni Dhar, Christopher Dyer, Nur Ain Ebas, Mohamed Eisa, Ahmed K. Essa, Faruk Karaaslan, João Alcione Sganderla Figueiredo, Jorge Fernando Goyes García, N. Ramila Gandhi, Sudipta Gayen, Gustavo Alvarez Gómez, Sharon Dinarza Álvarez Gómez, Haitham A. El-Ghareeb, Hamiden Abd El-Wahed Khalifa, Masooma Raza Hashmi, Ibrahim M. Hezam, German Acurio Hidalgo, Le Hoang Son, R. Jahir Hussain, S. Satham Hussain, Ali Hussein Mahmood Al-Obaidi, Hays Hatem Imran, Nabeela Ishfaq, Saeid Jafari, R. Jansi, V. Jeyanthi, M. Jeyaraman, Sripati Jha, Jun Ye, W.B. Vasantha Kandasamy, Abdullah Kargın, J. Kavikumar, Kawther Fawzi Hamza Alhasan, Huda E. Khalid, Neha Andalleb Khalid, Mohsin Khalid, Madad Khan, D. Koley, Valeri Kroumov, Manoranjan Kumar Singh, Pavan Kumar, Prem Kumar Singh, Ranjan Kumar, Malayalan Lathamaheswari, A.N. Mangayarkkarasi, Carlos Rosero Martínez, Marvelio Alfaro Matos, Mai Mohamed, Nivetha Martin, Mohamed Abdel-Basset, Mohamed Talea, K. Mohana, Muhammad Irfan Ahamad, Rana Muhammad Zulqarnain, Muhammad Riaz, Muhammad Saeed, Muhammad Saqlain, Muhammad Shabir, Muhammad Zeeshan, Anjan Mukherjee, Mumtaz Ali, Deivanayagampillai Nagarajan, Iqra Nawaz, Munazza Naz, Roan Thi Ngan, Necati Olgun, Rodolfo González Ortega, P. Pandiammal, I. Pradeepa, R. Princy, Marcos David Oviedo Rodríguez, Jesús Estupiñán Ricardo, A. Rohini, Sabu Sebastian, Abhijit Saha, Mehmet Șahin, Said Broumi, Saima Anis, A.A. Salama, Ganeshsree Selvachandran, Seyed Ahmad Edalatpanah, Sajana Shaik, Soufiane Idbrahim, S. Sowndrarajan, Mohamed Talea, Ruipu Tan, Chalapathi Tekuri, Selçuk Topal, S. P. Tiwari, Vakkas Uluçay, Maikel Leyva Vázquez, Chinnadurai Veerappan, M. Venkatachalam, Luige Vlădăreanu, Ştefan Vlăduţescu, Young Bae Jun, Wadei F. Al-Omeri, Xiao Long Xin.‬‬‬‬‬‬. (shrink)

Photo ID 279661800 © Sidewaypics|Dreamstime.com ABSTRACT Decolonization is complex, vast, and the subject of an ongoing academic debate. While the many efforts to decolonize or dismantle the vestiges of colonialism that remain are laudable, they can also reinforce what they seek to end. For decolonization to be impactful, it must be done with epistemic and cultural humility, requiring decolonial scholars, project leaders, and well-meaning people to be more sensitive to those impacted by colonization and not regularly included in the discourse. (...) INTRODUCTION Decolonization is complex. To successfully achieve decolonization, projects should incorporate the voices of those subjugated or silenced. Including such voices requires sincerely exploring who has been affected by colonialism or neocolonialism and how, as well as cultural sensitivity. In its basic use, decolonization refers to countries under colonial rule gaining independence or freedom from forms of subjugation. Additionally, scholars use the term to refer to efforts to dismantle neocolonialism and vestiges of colonialism. The process includes de-silencing subjugated voices.[1] I use decolonization in the latter way to refer to countries with technical independence. While arguably colonization ended formally with independence from colonizing powers, neocolonialism is the indirect, informal, and sometimes subtle control of the people, their economy, and political life despite formal independence from colonizing authorities. I conceptualize neocolonialism as a system that involves direct and involuntary control of another’s political, economic, or social life, impacting their worldview and ways of encountering the world. Decolonization may target actions, places, or systems like health care or AI to overcome the ills of colonialism and neocolonialism. It also may target knowledge and require rethinking how people develop their knowledge base. For example, if people grew up seeing an outside colonizer as superior, they would need to change their knowledge of superiority. Decolonization may target power, for example, changing who owns and distributes COVID-19 vaccines and who distributors exclude in the distribution of vaccines. Decolonization could require looking at those disempowered in the distribution process. Additionally, decolonization may target autonomy of persons by freeing people, ensuring human and individual rights, and respecting cultural traditions. Decolonization projects that try to de-silence by including the voices of those affected by colonialism and neocolonialism must examine inclusiveness in the context of the culture of the subrogated individuals. Examples of decolonization projects include making datasets inclusive of diverse peoples and places, returning to traditional food and eating practices, making sure hospitals in developing countries are led by locals and respectful of cultural traditions, returning unethically obtained artefacts or objects. Another project would be laying the groundwork for equality in formerly colonized countries to ensure that business ownership, education, and financial success will flow fairly to those previously victimized by colonization. Summarily, there are many strategies for decolonizing. However, it is worth asking whether the strategies have risks that undermine the goal of decolonization. I. Understanding Decolonization Discourses Many fields, from AI to politics, economics, health care, aviation, and academia, discuss decolonization. The content of the discourse on decolonization depends on the region and field discussing it. Rather than just reporting on decolonization, the discussions may be calls to action. For example, decolonization discourses reflect activism for cognitive justice, such as equal consideration of Indian or African knowledge systems in global health discourses.[2] In politics and political science, some scholars frame decolonization as an anti-western, anti-colonial movement by Africans to emancipate Africa/ns from subjugation or shift the continent to postcolonialism and post-neo-colonialism. This framing walls off non-African participants and may undermine their capacity to benefit the conversation.[3] There are other political scientists who actively support decolonization and see it as a field of activism in support of anyone and countries where colonization harmed people and development.[4] The point is that two ways of conceptualizing decolonization in politics and political science are discernible. One conceptualization is less inclusive since it alienates scholars and professionals from Western, high-income, or developed countries. The other is more inclusive. In humanitarian studies, including philosophy, some decolonization articles and conversations are efforts to end the destructive force of colonization. They focus on either the form, such as ecocide, genocide, and many others, or the geographic location, such as Africa, Asia, Latin America, and Oceania.[5] Finally, the feelings one brings into this conversation can adversely impact how one engages in them and who they listen to or are willing to hear from. For example, anger, rage, bitterness, and hatred are emotions that are not uncommon in spaces of decolonization conversations. Decolonization conversations that originate from a place of negativity risk deepening the psychological state of victimhood and prevent people from disrupting constructively or critically engaging in the conversation.[6] II. Understanding Decolonization Strategies Decolonization strategies mainly aim to de-silence victims of domination or subjugation. People have proposed many strategies for decolonizing. These strategies may be informed by what the target is for decolonization. Decolonization can target power relations in global health. For example, during the COVID-19 pandemic, public health organizations noted the power imbalance in vaccine distribution. Decolonization could involve de-silencing those affected by neocolonialism to bring about a more balanced distribution of power and a more fair distribution of the vaccine. By analyzing who was adversely impacted by the distribution and who ought to wield power, those engaged in decolonizing advocated for positive change and equitable power relations. Equally, when being is the target of decolonization, the language of unlearning or relearning and mental decolonization take centre stage in the decolonization discourse. For example, the quest to decolonize colonized minds aims to demythologize African inferiority and Western superiority. Demythologizing African inferiority enables those engaged in the decolonization discourse to cultivate and foster African agency.[7] Finally, when knowledge production is the target of decolonization, scholars use inclusion and cognitive justice. For example, they try to alter the knowledge that underlies global health ethics.[8] “[D]decolonizing researchers aim to respectfully understand and integrate theory from Other(ed) perspectives, while also critically examining the underlying assumptions that inform their Western research framework.”[9] One common strategy that scholars use in decolonization is inclusion. It is worth asking, does including people who have been subrogated foster decolonization? Whether that is effective depends on whether included people are more heard or whether the strategies to include them create new forms of silencing. III. Inclusion and the Quest to Decolonize Evaluating how effective inclusion is in the quest to de-silence subjugated voices is important. First, inclusive strategies are not neutral. They are epistemically situated. This situatedness constrains meaning-making in different ways: how and what questions are asked, how social roles are constructed, organized or assigned, and who is admitted to the room where these conversations occur.[10] Inclusion strategies may reinforce (unchallenged) assumptions. For example, to address prejudices and stereotypes in global health images, Arsenii Alenichev and his colleagues[11] successfully inverted “one stereotypical global health image” by prompting a generative AI to produce “an image of a traditional Indian or African healer healing a White Child.” Although there were some problems with the image of the White child, this innovation is a significant, useful effort to de-embed or strip global health images of problematic pictures that mythologize White superiority and Black inferiority. Yet it is possible that using categories like traditional Indian or African reinforces unchallenged assumptions, raising key questions regarding how language and words create new stereotypes. It is common to define traditional as non-conventional, unorthodox, and informal. Yet studies continue to reveal that non-scientifically appraised healing approaches in India or Africa are not only effective but also real, meaningful, fundamental, and primary care-seeking behaviours in many communities in these regions.[12] Suppose inclusive strategies are not un-situated. These conversations may be had within the structures, language, and spaces built by or connected to colonialism. The spaces, language, places, and structures in which these conversations occur can limit who can participate and how they participate. Importantly, some conditions are not conducive to participation as equals. The allocated time for the discussion could also constrain how individuals express themselves. It is unclear who is ultimately heard. Furthermore, epistemic situatedness of inclusion can impact decolonization conversations when participants are beneficiaries of, products of, and trained by structures and systems they seek to dismantle. To enhance the decolonization project and its goals, a pressing task is to unveil and question how the circumstances may inhibit activism. If the vestiges of colonialism continue to structure the decolonization discourse invisibly, the vestiges may undermine decolonization. For example, a public health discussion that includes white Western doctors and Western pharmaceutical executives in Africa may have many local Africans at the table but could still effectively devalue their input based on built-in assumptions and biases that are vestiges of colonialism. Second, exclusion and inclusion are also not binary. Individuals may experience exclusion, even while included (the phenomenon called internal exclusion). In other words, inclusion can fail to be substantial or become a means of enhancing optics, “a way of (un)consciously weakening the radical claims being pursued.”[13] For example, in South Africa, many institutions have made significant efforts to diversify their faculties due to the promulgation of the Employment Equity Act 55.[14] The act requires South African institutions to implement employment equity that redresses the history of harmful discrimination in the country. The act further requires transforming departments and institutional administrations. Although many recognize and support the need to transform departments in South Africa, the rhetoric of transformation departs sharply from the lived experiences.[15] This misalignment between the plan and practice is evident in the underrepresentation of black people and females in senior management teams, professorships in many universities and health departments, and positions of power in some South African institutions. Those selected in the transformation of the departments have also complained of being overworked. The burden of extra work undermines their ability to develop agency and voice in the space they now occupy or fulfil key requirements that have implications for their career trajectory.[16] This is called the minority tax. Notably, "the minority tax… is the burden of extra responsibilities [placed] on faculty of colour to achieve diversity and inclusion and contributes to attrition and impedes academic promotion."[17] One challenge for decolonializing projects will be for decolonial scholars and those selected for decolonization objectives to have the humility to decline invitations, requests, roles, and platforms for which they are either unqualified or lack the capacity to fulfil. At its heart, decolonization strategies must empower those included rather than weaken them. Finally, inclusion can lead to a phenomenon known as elite capture.[18] Elite capture occurs when socially advantaged individuals in a group monopolize or exploit activism to their own benefit at the expense of the larger, struggling group. Elite capture weakens decolonization efforts from within, revealing that those likely to benefit from global inclusive efforts are those who fulfil globally constructed standards, those “already present in the room.” There is no better strategy to weaken decolonial movements than weakening the project from within by strategically positioning individuals who share physical properties with the victims of exclusion and silencing but intellectually, behaviourally, psychologically, and emotionally share more common ground with the colonizer. Such insiders may be unaware they are furthering neocolonial conditions rather than decolonizing. In relation to decolonization, particularly in global health, elite capture reveals that those whose voices are loudest in the room are not necessarily those more impacted by colonialism. They may benefit more from reinforcing colonialism. Opportunism weakens meaningful activism from within, preventing good initiatives and strategies from having their intended impact or taking substantive root.[19] This paper cannot do justice to elite capture, but it is worth noting its negative impacts. IV. Improving the Impact of Decolonization To end neo-colonialism, it is important to understand how it manifests and what to do at each level. Beyond the academic discourse, many tangible efforts exist to decolonize through de-silencing. Examples of these efforts include the ME2 movement that seeks to centre the concerns and experiences of sexually abused or harassed victims in the public discourse. At the funding level, many grant-awarding agencies like Wellcome Trust have dedicated huge budgets to studies that help them understand how they may have perpetrated colonialism or neocolonialism and what they can do differently going forward.[20] In South Africa, promulgating the Employment Equity Act 55 was a tangible attempt to entrench decolonization concerns in a country's regulatory framework. Yet, these decolonization efforts could fail to be substantive if they do not reflect cultural sensitivity. Two key components of cultural sensitivity are worth highlighting here: epistemic and cultural humility. Epistemic humility is an intellectual virtue described as knowing one’s limitations and the limitations of the learning methods employed. At its simplest, it is the ability to admit when one is wrong. Cultural humility includes genuine attempts to learn about and embrace other cultures. Epistemic and cultural humility are signs of academic excellence and strength. Epistemic and cultural humility seriously acknowledge how the state of our knowledge, cognitive limitations, experiences, and backgrounds, while constraining us, also invite us to listen, learn, grow, and change. The limitations-owing account of epistemic and cultural humility suggests that “a person who is aware of her cognitive limitations and owns them is much better positioned to achieve such epistemic goods as true beliefs and understanding than someone who… simply has insight into the epistemic status of her beliefs.”[21] Epistemic and cultural humility may help prevent decolonization projects that unintentionally reinforce what they seek to dismantle. Epistemic humility calls on decolonizers to defer tasks for which they are not qualified to suitably qualified persons. Beyond this, humility supports brave scholarship that imagines and reimagines how featuring the same voices, faces, and perspectives possibly introduces new forms of domination or silencing. Cultural knowledge can lead to a more intentional way of seeking out the right people or a more diverse group than those frequently featured in decolonization conversations. This would give others more opportunities to navigate these spaces and should do so in ways that are familiar to them. One ought to be more sensitive to those who would ordinarily not be included in these conversations. Unless we radically and boldly reimagine these discussions, we risk alienating those most negatively impacted by neocolonialism. CONCLUSION Decolonization conversations are complex and the subject of academic debate. The strategies employed to decolonize can harm or help the victims of neo-colonialism. Inclusion of previously silenced individuals may not be enough to overcome the vestiges of colonialism, leading to a false inclusion, where those included feel excluded or contribute in ways reflecting their own biases and circumstances. Inclusion of an elite or people who do not truly represent the subjugated can lead to elite capture. For decolonization strategies to be impactful, for example, in the context of global health, project leaders and participants must engage in conversations employing epistemic and cultural humility. In many ways, epistemic and cultural humility can help us demythologize our assumptions of any cultural superiority or cognitive authority, allowing for diverse voices, cultures, and perspectives to emerge without domination. - [1] Caesar Atuire & Olivia Rutazibwa. 2021. An African Reading of the Covid-19 Pandemic and the Stakes of Decolonization. An African Reading of the Covid-19 Pandemic and the Stakes of Decolonization [Online]. Available from: https://law.yale.edu/yls-today/news/african-reading-covid-19-pandemic-and-stakes-decolonization [Accessed July 29, 2021 2021]. [2] Bridget Pratt & Jantina De Vries 2023. Where is knowledge from the Global South? An account of epistemic justice for a global bioethics. Journal of Medical Ethics, medethics-2022-108291. [3] Anye-Nkwenti Nyamnjoh 2023. Is decolonisation Africanisation? The politics of belonging in the truly African university. Social Dynamics, 1-20. [4] Rianna Oelofsen 2015. Decolonisation of the African mind and intellectual landscape. Phronimon, 16, 130-146. [5] Caesar Atuire & Olivia Rutazibwa. 2021. An African Reading of the Covid-19 Pandemic and the Stakes of Decolonization. An African Reading of the Covid-19 Pandemic and the Stakes of Decolonization [Online]. Available from: https://law.yale.edu/yls-today/news/african-reading-covid-19-pandemic-and-stakes-decolonization [Accessed July 29, 2021 2021]. [6] Pedro Alexis Tabensky 2008. The Postcolonial Heart of African Philosophy. South African Journal of Philosophy, 27, 285-295. [7] Nicholas M. Creary 2012. African Intellectuals and Decolonization, Ohio, Ohio University Press. [8] Bridget Pratt & Jantina De Vries 2023. Where is knowledge from the Global South? An account of epistemic justice for a global bioethics. Journal of Medical Ethics, medethics-2022-108291. [9] Vivetha Thambinathan & Elizabeth Anne Kinsella 2021. Decolonizing Methodologies in Qualitative Research: Creating Spaces for Transformative Praxis. International Journal of Qualitative Methods, 20, 16094069211014766. [10] Abimbola Seye 2023. Knowledge from the global South is in the global South. Journal of Medical Ethics, 49, 337. [11] A. Alenichev, P. Kingori & K. P. Grietens 2023. Reflections before the storm: the AI reproduction of biased imagery in global health visuals. Lancet Glob Health. [12] Jonathan K. Burns & Andrew Tomita 2015. Traditional and religious healers in the pathway to care for people with mental disorders in Africa: a systematic review and meta-analysis. Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology, 50, 867-877. [13] Anye-Nkwenti Nyamnjoh & Cornelius Ewuoso 2023. What type of inclusion does epistemic injustice require? Journal of Medical Ethics, jme-2023-109091. [14] 1998. Employment Equity Act. In: GOVERNMENT, S. A. (ed.) 19370. [15] Dina Zoe Belluigi & Gladman Thondhlana 2019. ‘Why mouth all the pieties?’ Black and women academics’ revelations about discourses of ‘transformation’ at an historically white South African university. Higher Education, 78, 947-963. [16] Juliet Ramohai & Khomotso Marumo 2016. Women in Senior Positions in South African Higher Education: A Reflection on Voice and Agency. 231, 135-157. [17] J. Trejo 2020. The burden of service for faculty of color to achieve diversity and inclusion: the minority tax. Mol Biol Cell, 31, 2752-2754. [18] Olufemi Taiwo 2020. Being-in-the-Room Privilege: Elite Capture and Epistemic Deference. The Philosopher, 108, 7. [19] Margarita Kurbatova & Elena Kagan 2016. Opportunism of University Lecturers As a Way to Adaptate the External Control Activities Strengthening. Journal of Institutional Studies, 8, 116-136. [20] Jeremy Farrar. 2022. An update on Wellcome's anti-racist programme. An update on Wellcome's anti-racist programme [Online]. Available from: https://wellcome.org/news/update-wellcomes-anti-racism-programme [Accessed August 10, 2022 2022]. [21] Katherine Dormandy 2018. Does Epistemic Humility Threaten Religious Beliefs? Journal of Psychology and Theology, 46, 292-304. (shrink)

Heidegger, şeylere bağlanmamaya izin veren meditatif düşünme ile onlarla araçsal ve çıkarcı bir ilişki kuran hesaplayıcı düşünme arasında bir ayrım yapar. Ona göre yeter neden ilkesi, mevcut şeylere hükmetmenin temel yoludur. O, metafiziğin varlık-mahiyet ayrımını da hazır varlık fikrine hizmet eden bu nedensellik paradigmasına indirger; zira Hristiyanlık’ın yaratma kuramı bu ayrımı Yunan felsefesinden uzaklaştıramamıştır. İbn Sînâ ise, İslâm’ın yoktan yaratma kuramını sahiplenerek, yaratılmış dünyanın özüne ontolojik bir fakirlik yerleştirir, zira her şey varlığını kendinde zorunlu varlığa borçludur. Kendinden başkasıyla zorunlu varlık, (...) var edildikten sonra bile kendinde mümkün olma halini korur. Böylece, nedenin bilgisi, bir şey üzerinde hakimiyet kurmak yerine, onun varlığının bizatihi zorunlu varlığa bağımlı olduğunu anlayıp, ona kayıtsız ve ilgisiz kalmayı sağlar. Heidegger’in tersine, nedensel bilgi bir ontolojik yoksulluğun bilgisine dönüşür. Üstelik Heidegger’in meditatif düşünme için referans olarak sunduğu Meister Eckhart, varlık-mahiyet ayrımının sağladığı ontolojik yoksulluk fikrini İbn Sînâ sayesinde geliştirmiştir. İbn Sînâ’nın Heidegger’e yapabileceği bu itirazı ele almakla birlikte, amacımız, nedensellik ilkesinin ve genel olarak aklın etik ve çıkarsız bir şekilde kullanımının imkânını incelemektir. (shrink)

Turkish Epistemoloji rasyonel inançların felsefi analizini konu edinmesi nedeniyle gerekçelendirme edimine merkezi bir önem atfeder. Gerekçelendirme kişinin bir önermeye inanmak için gerekçeye sahip olunmasını sağlayan koşul veya koşullar dizisinin tespit edilmesini içerir. İnançlarımızın birçoğunun çıkarımsal olmayan gerekçelerinin bulunduğu şeklindeki ılımlı/yanılırcı temelci perspektifle uyum sağlayan bir gerekçelendirme teorisi olarak Michael Huemer tarafından ortaya konan görüngüsel muhafazakarlık ilkesi, bu türden bir koşulu tanımlar. GM formülasyonuna göre eğer S’ye p olarak görünüyorsa, çürütücü etmenlerin yokluğunda S’nin p’ye inanmak için en azından bir dereceye kadar (...) gerekçesi vardır. Görüngüler ise rasyonel inanç oluşturmanın olanağına referans veren, inanç ve inanma eğilimlerinden farklı, sui generis deneyimlerdir. Bu makalede görüngülerin doğasından hareketle GM’yi tanıttım ve GM’ye yöneltilen eleştirilerin bir bölümünü tartıştım. Yer verdiğim eleştiriler, GM’nin irrasyonel/tehlikeli görüngüler ve bilişsel nüfuzdan kaynaklanan inançları dahi gerekçelendirilmiş kabul ettiği, GM teorisyenlerinin görüngülere gerekçelendirme edimi özelinde biçtiği başat rolün ve inanç ve görüngüler arasında öngörülen farklılıkların abartılı olduğu itirazlarını içerir. Bana göre sözü edilen eleştirilerin hiçbiri, GM’nin reddedilmesini gerektiren argümanlar içermez. Görüngülerin epistemik gerekçelendirmedeki rolünü tesis eden GM veya benzeri bir ilkeyi kabul etmek için temel neden ise bunun şüphecilik haricindeki olası alternatiflerinin belirsizliğidir. Çünkü eğer görüngüler, inanç oluşturmada epistemik faile rehberlik edecek göstergeler ise bu, failin ilgili göstergelerden yoksun olduğunda herhangi bir şeye rasyonel olarak inanmasının olanaksızlaşacağı anlamına gelir. English Because epistemology deals with the philosophical analysis of rational beliefs, it assigns central importance to justification. Justification involves identifying the condition or set of conditions that enables one to have grounds for believing a proposition. The principle of phenomenal conservatism, put forward by Michael Huemer as a justification theory that accords with the moderate/fallibilist foundationalist perspective that many of our beliefs have non- inferential justifications, is a principle that defines such a condition. According to the PC formulation, if it seems to S that p, then, in the absence of defeaters, S thereby has at least some degree of justification for believing that p. Seemings/appearances are sui generis experiences that refer to the possibility of rational belief formation and are different from beliefs and dispositions to believe. In this article, I introduce PC based on the nature of seemings and evaluate some of the criticisms directed at PC. The criticisms I discuss include objections that PC even justifies beliefs stemming from irrational/dangerous seemings and cognitive penetration, and that the dominant role that PC theorists assign to seemings in the act of justification and the differences envisaged between beliefs and seemings are exaggerated. In my opinion, none of these criticisms contain arguments that would lead to the rejection of PC. The main reason to accept PC or a similar principle that establishes the role of seemings in epistemic justification is the vagueness of its possible alternatives other than skepticism. For, if seemings are indicators that guide the epistemic agent in forming beliefs, this means that it is impossible for the agent to believe anything rationally when she lacks the relevant indicators. (shrink)

Günümüzde eğitim, rotasını kimi zaman çeşitli türden izm’lerin, ideolojilerin, kültürel veya ahlaki normların, kimi zaman ise ulusal ya da bireysel çıkarların belirlediği, “her şey gider” anlayışından hareket eden, içi tıklım tıklım yolcularla dolu bir trene benzemektedir. Ancak dur durak bilmeksizin yol alan, hangi istasyonda duracağı da belli olmayan bu tren, yolcularına, kendilerini, diğer insanları, dünyayı ve hayatı, insan olmanın değerinin bilgisine açılan bir pencereden değil, rotasını belirleyenin istediği ve seçtiği pencereden göstermekte, onları her geçen gün insanın olmanın ne demek olduğundan (...) hızla uzaklaştırmaktadır. Başka bir deyişle, yolcularının çoğunluğunu, kendisi dışında geride kalanı umursamayan, insanın değerini hiçe sayan, sınır tanımazlığı, yararcılığı baş değer yapan, basmakalıp düşüncelere saplanıp kalmış, insanlaşamamış bireyler olarak uğurlayan ve geride nakarat olarak sadece koca bir “boşuna” çınlatan bu tren, insanlığı hızla sıradanlığın, sorumsuzluğun, başıboşluğun ve anlamsızlığın yamacından aşağıya, dekadansa doğru sürüklemektedir. Nitekim dünya genelinde artan şiddet, terör olayları, açlık, yoksulluk, çevre kirliliği, salgın bulaşıcı hastalıklar gibi yaşamı yaşanmaya değer olmaktan çıkaran, gözlerimizin hemen her gün şahitlik ettiği insanlık dışı manzaralar, günümüz eğitim anlayışına ve bu anlayışın yetiştirdiği insan tipine yönelik böyle bir tespitin en açık kanıtıdır. Bu nedenle, aslında çoktan ıskartaya çıkmış olan bu kara treni zaman kaybetmeden durdurmamız ve “insan nedir?” sorusuyla bağlantılı olarak eğitimin neliğini ve amacını yeniden düşünmemiz gerekmektedir. Bu noktada, eğitimi, insan onuruna yakışır bir yaşamı inşâ edebilmenin olanağının koşullarından biri olarak gören ve eğitime ilişkin felsefi bilginin realiteye bakarak nasıl ve ne şekilde ortaya konulabileceğini gösteren Kuçuradi’nin, ontolojik temelli felsefi antropolojiye dayanan insan, değer ve eğitim görüşüne kulak vermek bizler için yol gösterici olacaktır. Dolayısıyla bu çalışma, eğitimin kişilere öncelikle “insan kimliği bilinci” kazandırması gerektiğini düşünen Kuçuradi’nin insan ve değer görüşünü, buradan hareketle dile getirdiği eğitimin neliğine ilişkin düşüncelerini irdelemeyi konu edinmekte, eğitimin her şeyden önce olanaklar varlığı olan insan için bir insanlaşma sorunu olduğuna dikkat çekmeyi amaçlamaktadır. (shrink)

Sadece dış dünya değil, düşünülebilir şeyler de ‘var’dır. Bu durumda Varlık ile belirlenmemiş olan, yolu Varlık’tan geçmemiş olan bir şey düşünülemez. Düşünülebilir şeyler arasında yalnızca Hiç’e varlık atfedilemez, zira ona varlık atfedildiği anda o, artık Hiç olmayacaktır. Bu nedenle Heidegger Hiç için ‘Hiçer’ ifadesini kullanır. Yine de bu, Hiçin Varlık soruşturmasında dışarıda bırakılması gerektiği anlamına gelmez. Hiç tam da ‘varlık-sız’ olduğundan Varlığın anlamını soruşturmak için önemli bir perspektif imkânı sunar. Heidegger, ‘varolanlar vardır’ denildiğinde, asıl üzerinde durulması gerekenin ‘vardır’ ifadesi olduğunu (...) düşündüğünden Varlığın anlamını, ‘varolanlardan soyarak’ daha önce yapılmamış bir tarzda soruşturur. Biz de burada onun bu soruşturmada başvurduğu en önemli kavramlardan biri olan Hiç üzerinde duracağız. Heidegger, Varlığın anlamını soruşturmak için Hiçi öyle bir tarzda ele alır ki bu Hiçin sonunda Hiç olarak kalıp kalmayacağından şüphe edebilir ve şunu sorabiliriz: Bir fenomen olarak ele alınan Hiç, tamamen boş ve hatta üzerinde düşünülemeyecek bir Hiçliği mi işaret eder, yoksa o, bir şekilde ele geçirilebilir bir ‘şey’ midir? Bir şekilde tecrübe edilebiliyorsa o, artık Hiç olarak kalabilir mi? Heidegger’e göre Hiç, bir şekilde dünyaya gelerek insan varlığında ele geçirilebilir, öyleyse biz de burada onun Hiçi, Hiç olarak bırakmadığını ve Varlığa taşıdığını savunacağız. (shrink)

"(...) Felsefeye ilişkin Arapça ve Fransızca bazı eserleri mütalaa ettiğim sırada felsefi terimlerin bu iki dilde tesadüf ettiğim karşılıklarını bir mecmuaya kaydetmiştim. Bunların perişan bir halde kalmasına ve sarfettiğim emeğin bu şekilde heder olmasına gönlüm razı olmadı. Gerçekten de bu konuda sarfedilen mesai öyle pek kolay feda edilecek bir şey değildi. Çünkü bu işe en evvel, felsefeyi İbn Bâcce'nin en seçkin öğrencilerinden tahsil etmiş olan meşhur Musevi hakîm Ebû İmrân Musa bin Meymun'un Delâletü'l-Hâirîn başlıklı eserinden başlamış idim. Bu kitap İbrani (...) harfleriyle, Arap dili üzere yazılmış olduğundan felsefeye ait fasıllarının Fransızca tercümesiyle tatbikinde pek ziyade güçlük çekmiş idim. Bu eser Avrupaca Guide des Égarés başlığıyla tanınıp, mütekellimlerin mezhebi hakkında en önemli bilgi kaynağı sayılmıştır. Bunu müteakiben, bir taraftan Aristoteles'in bazı eserlerini ve diğer taraftan İbn Rüşd'ün bunlardan iktibâsen yazdığı Telhîsât'ı, Kütübhâne-i Hidivî'den istinsâh ettirerek mütalaa ettim. Sonra da Şehristânî'nin Kitâbü'l-Milel ve'n-Nihal'i, Zevzenî'nin Muhtasar Târîh-i Hukemâ'sı, Fârâbî ile İbn Sînâ'nın bazı eserleri, Ebû Abdullâh el-Kâtib'in Mefâtîhu'l-Ulûm'u, İbnu'n-Nedîm Bağdâdî'nin Kitâbü'l-Fihrist'i gibi Avrupa'da basılmış birtakım nadir kitapları ve diğer birçok mantık kitaplarını gözden geçirerek, bunlardan her ne buldumsa aldım. Bu şekilde cem ettiğim kelimeler ve tabirler büyücek bir mecmua teşkil etmiş ise de bunlar mantık ve eski felsefeye ait olduğundan yeni terimlerin de karşılıklarını bulmak lazım geldi. Bu noksanı da âcizâne kütüphanemde mevcut lûgat kitaplarından Fransız ve İngiliz ve Arap ve Fars dillerine ait olan kamuslara müracaat ederek ve bunlarla maksadın temini mümkün olamadığı halde kelimelerin etimolojik anlamlarına nazaran birer tabir bulmak suretiyle mümkün mertebe ikmal etmek üzere bu Lûgatçe'nin tertip ve tanzimine başladım. Ve Bulletin de la Société Française de Philosophie başlığıyla yayınlanmakta olan süreli yayının bazı numaralarında, 1904 senesinden beri yer almış ve bu kere son bulmuş ise de henüz ayrıca kitap şeklinde toplanmamış olan Yeni Felsefe Lûgatçesi'ni başlıca kaynak kabul ederek, buna dâhil edilmiş olan yeni terimlerin hemen hepsini aldım. E. Goblot'nun Felsefe Lûgatçesi'yle diğer lûgatçelerde mananın açıklık kazanmasına hizmet ediyor gördüğüm özet bilgileri de ait oldukları kelimelere ilave ettim. Kısacası bu naçiz eser, diğer lûgatlerin hiçbirine henüz geçmemiş olan yeni felsefe terimlerinden başka felsefeyle ilgili olan tıp bilimine ve sosyal ve ekonomik bilimlere ait bir hayli kelimeleri de içermektedir. Bununla beraber âcizâne eserimin pek noksan olduğunu ve ancak ilim ve irfan erbabının tashih kalemleri için hazırlanmış bir müsveddecik teşkil edebileceğini itiraf ederim. Yegâne emelim mütalaa erbabına naçizâne bir hizmette bulunarak hayır ile yâd olunmaya hak kazanmaktan ibaret olduğundan görülecek hataların iyi niyetime bağışlanacağı ümidindeyim". İsmail Fenni Ertuğrul. (shrink)

İslami ilimlerin hemen hemen hepsinde eserler veren Taberî çok yönlü bir alim özelliğini haizdir. Kelâm konularında özellikle tefsiri ve akaid risalelerinde konu hakkındaki bütün bilgi ve rivayetleri verdikten sonra varsa kendi görüşünü de aktarmak suretiyle kelam alanında söz sahibi olduğunu hissettirmektedir. Bunu yaparken Kur’an ve Sünnetten gelen haberlerin olduğu gibi kabul edilmesini savunurken, buna uygun olarak selefe ittiba vurgusunu oldukça sık yapmaktadır. Kelam ilminin özellikle uluhiyyet konuları Allah hakkında konuşma temasını içermesinden dolayı dikkat edilmesi gereken bir alandır. Allah’ın zatı ve (...) sıfatlarına dair konular tabir caizse Taberî’nin özel ve dokunulmaz alanıdır ve kendisi bu alana rivayet dışında bir şeyin sokulmasına kesinlikle karşıdır. El, ayak, göz, yüz, parmak, gülmek, oturmak, gelmek, gitmek gibi Kur’an ve hadislerde Allah’a izafe edilen bu tür sıfatların insanlarda da olması; öte yandan bu konuda Allah hakkında bir antropomorfizme düşme tehlikesinden dolayı selef özellikle bu konularda susmayı tercih etmiş, te’vile şiddetle karşı çıkmıştır. Taberî de haberî sıfatları anlamada selefe tabi olmakla ve te’vile karşı çıkmakla beraber tefsirci ve dilci olmasını verdiği yetkinlikle de bu sıfatları nahiv-dil kuralları çerçevesinde açıklamaya da çalışmıştır. Bazı haberî sıfatlar hakkında sadece o sıfatla alakalı görüşleri aktarıp, bunlar hakkında bir yorum yapmayıp bir şey söylemezken bazı sıfatlar hakkındaki görüşleri aktardıktan sonra eleştireceği bir yer varsa eleştirmiş, savunacağı bir yer varsa da bunu açıkça belirtmiştir. Bu da haberi sıfatları ele alış tarzını göstermesi ve onun metodunu anlamamız açısından önemlidir. Bu çalışmamızda Taberî’nin haberî sıfatları ele alış ve anlama tarzı hakkında bir malumat sahibi olup onun bu konuda nasıl bir tutum içerisinde olduğu irdelenecek ve bir sonuca varmaya çalışılacaktır. (shrink)

Değer felsefesindeki önemli ayrımlardan birisi özsel değer ve araçsal değer ayrımıdır. Bu ayrıma göre bazı şeyler dışsal ilişkilerinden bağımsız şekilde, kendi doğası itibariyle, özsel şekilde değerli iken bazı şeyler, böyle olmayıp ancak özsel şekilde değerli olan başka bir şeye araç olması itibariyle değerlidir. Bu ayrım üzerinden ilerlediğimiz zaman önümüze çıkan temel sorulardan birisi hangi şeylerin özsel şekilde değerli olduğu sorusudur. Hedonizm bu soruya sadece hazzın özsel şekilde değerli olduğu ve haz dışındaki her şeyin sadece hazza götürmesi veya haz vermesi sayesinde, (...) araçsal olarak değerli olduğu cevabını verir. Fakat hedonizmin bu temel iddiası yeteri kadar temellendirilmiş midir? Bu temel tez lehinde yeteri kadar sağlam veya güçlü argümanlar var mıdır? Yine bu temel tez aleyhinde sağlam veya güçlü argümanlar var mıdır? Bu çalışmada bu sorulara cevap bulmaya çalıştık. Daha spesifik olarak da çalışmamızda, hedonizmin lehinde sunulan yaygın argümanların yeteri kadar güçlü olmadığını, genelde, yaygın olarak başvurulan argümanların öncüllerinin doğruluğunun yeteri kadar açık veya temellendirilmiş olmamasından hareketle göstermeye çalıştık. Diğer yandan hedonizmin aleyhindeki, onun tutarsızlığına veya temel tezinin makul olmadığına işaret eden karşı argümanları sunduk. Böylece hedonizmin lehindeki argümanların yetersiz olduğu ve onun aleyhinde çok sayıda ikna edici argümanın bulunduğu gerekçelerinden hareketle hedonizmin felsefi açıdan temellendirilmiş, sağlam bir yaklaşım olmadığını savunmaya çalıştık. (shrink)

Ekonomik ilişkiler ve fetihler sonucu çok geniş bir coğrafyaya yayılan ve bunun bir sonucu olarak da birçok farklı kültürle karşılaşan Müslümanlar, özellikle Bizans (Helen/Yunan), İran ve kısmen Hint kültürleriyle temasları sonucunda bu kültürlere karşı büyük bir ilgi ve merak duymuşlardır. Özellikle İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerinde önemli etkileri olmuştur. Nitekim bu fetihler akabinde Müslümanlar, sadece dinî ilimlerle yetinmemiş, bunun yanında antik düşünce geleneğini ve kadim kültürleri tanımak amacıyla o kültürlere ait eserleri (...) Arapçaya çevirmek üzere harekete geçmişler, yani ilk tercüme faaliyetlerine başlamışlardır. İslam medeniyeti ve bilim tarihi açısından son derece önemli olan bu ilk tercüme faaliyetleri, bugüne kadar pek çok çalışmaya konu olmuştur. Ancak yapılan çalışmalar sırasında genellikle tercüme yapılan eserlerin isminin, yapıldığı alanların ve bu tercümeleri yapan mütercimlerin zikredilmekle yetinildiği görülmektedir. Bu çalışmada ise İslam Bilim Tarihi’ndeki ilk tercüme faaliyetleri ve yapıldığı alanlar yanında, tercüme faaliyetlerinden önce Müslümanların bu alanlardaki bilgi ve birikimlerinin ne olduğu ve tercüme faaliyetlerinin bu alanlardaki gelişim veya değişime olan katkısı, yazmış olduğu eserler Batı’da da tanınan farklı yüzyıllardaki Müslüman bilim adamlarından örnekler verilmek suretiyle ortaya konulmaya çalışılacaktır. Bu bağlamda Müslümanlar açısından bilim ve teknolojide II. (VIII.) ile V. (XI.) yüzyıllar arasında yaşanan parlak zaman ve bu zaman dilimi içerisinde yapılan bazı önemli bilimsel faaliyetler; bilgiyi elde etme, bilgiyi sistemleştirme ve özgün bilgi üretme dönemi olmak üzere üç ana bölümde incelenecektir.Özet: Bilim, medeniyetin ve insanlık tarihinin en önemli ortak miraslarından biridir. Bu mirasta en çok katkısı olanlar ise yaşadıkları toplumda bilime, bilimsel çalışmalara ve bilim insanlarına gereken önemi gösterenlerdir. İlk emri “Oku” olan bir dinin müntesipleri olan Müslümanlar da, bilime değer veren ve bunun için önemli çalışmalar altına imza atan toplumlar arasında saygın bir yere sahiptir.Ekonomik ilişkiler ve fetihler sonucu çok geniş bir coğrafyaya yayılan ve bunun bir sonucu olarak da birçok farklı kültürle karşılaşan Müslümanlar, özellikle Bizans (Helen/Yunan), İran ve kısmen de Hint kültürleriyle temasları sonucunda bunlara karşı büyük bir ilgi ve merak duymuşlardır. Özellikle İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerinde önemli etkileri olmuştur. Nitekim bu fetihler akabinde Müslümanlar, sadece dinî ilimlerle yetinmemiş, bunun yanında antik düşünce geleneğini ve kadim kültürleri tanımak amacıyla o kültürlere ait eserleri Arapçaya çevirmek üzere harekete geçmişler, yani tercüme faaliyetlerine başlamışlardır.İslam medeniyeti ve bilim tarihi açısından son derece önemli gördüğümüz bu çalışmada, tercüme faaliyetlerinin bilgi üretimine katkısı ele alınacaktır. Bu bağlamda Müslümanlar açısından bilim ve teknolojide VIII. ile XI. yüzyıllar arasında yaşanan parlak zaman ve bu zaman dilimi içerisinde yapılan bazı önemli bilimsel faaliyetler; bilgiyi elde etme, bilgiyi sistemleştirme ve özgün bilgi üretme dönemi olmak üzere üç ana bölümde incelenecektir.İslâm dininin iki ana kaynağı olarak kabul ettiğimiz Kur’ân-ı Kerîm ve Hz. Peygamber’in hadisleri ilmi öven ve teşvik eden pek çok emir ve tavsiye içermektedir. Hatta bu ayet ve hadislere göre ilmin ya da bilimin rolü dinin ve böylece de bütün bir insan hayatının asıl itici gücü olarak öne sürülmüştür de diyebiliriz. Bundan dolayı Hz. Muhammed’in peygamber olarak görevlendirilmesiyle Mekke’de başlayan ve Medine’de devam eden ilmî faaliyetler, Hulefâ-i Raşidîn döneminde de artarak devam etmiştir. Özellikle ilk İslâm fetihleri Müslümanların, Bizans ve İran başta olmak üzere pek çok farklı medeniyetle tanışmalarına, bu medeniyetlerin meydana getirmiş olduğu eserlerden faydalanmalarına, Emevîler ve Abbasîler dönemlerinde de yoğun bir tercüme faaliyetine girişmelerine vesile olmuştur. Bu sayede Müslümanlar, dinî ilimler yanında sosyal bilimler, fen ve sağlık bilimleri alanlarında da ilerlemeye başlamışlardır. Bu anlamda Müslümanların ilk yapmaya çalıştığı şey var olan bilgi birikimini tanımaya ve anlamaya çalışmak, sonrasında ise geliştirmek ve dünyanın istifadesine sunmak olmuştur.Araştırmamızda bilgiyi elde etme dönemi olarak adlandırdığımız dönem; İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve ardından bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerindeki önemli etkilerinin bir tezahürü olarak ilk tercüme faaliyetlerinin başladığı dönemdir. Bu dönemde bilim nerede olursa olsun gidip alma çabası hakim olup; amaç, bilgiyi üreten, ister Yunan, ister Hint, ister Farisî olsun onu elde etmek ve Arapçaya çevirmektir. Bilgiyi sistemleştirme dönemi ise hem tercüme faaliyetlerinin artarak devam ettiği hem de tercüme faaliyetleri neticesinde elde edilen bilginin sistematik hale getirilmeye başlandığı bir süreçtir. Bu süreçte amaç, bilgiyi üreterek, kullanılabilir hale dönüştürmek ve toplumun hizmetine sunmak olmuştur. Yine bu süreçte, bilim hem takdir ve teşvik edilme ayrıcalığını kazanmış, hem de dönemin yöneticileri ve ilim meraklıları, bilginin ışığıyla tüm sorunların çözülebileceği yaklaşımı içinde olmuşlar ve bu yönde adımlar atmışlardır. Beytülhikmeler ve rasathaneler, bu sürecin birer meyvesi olarak ortaya çıkmış kurumlardır. Bu dönemde yapılan tercümeler Müslümanlar arasında derin bir ilgi ve etki meydana getirerek onların bilgi ve kültürünü zenginleştirmiştir; ancak hiçbir zaman özgün kimliklerini kaybetmelerine sebep olmamıştır. Bilakis Müslüman âlimler, kendilerinden önce yaşamış bilginlerin çalıştıkları farklı alanlarla ilgili eserleri inceleyerek istifade etmişler; fakat hiçbir zaman onları mutlak bir otorite olarak görmeyip, yeri geldiğinde eksik ve yanlışlarını ortaya koymuşlar, sonunda da kendi gözlem, deney ve düşüncelerini ortaya koymak suretiyle özgün eserler üretmişlerdir.Özgün bilgi üretme süreci olarak adlandırdığımız bu dönemde ise, yaşadığı yüzyılda ön plana çıkmış ve sonrasında Avrupa bilim dünyası tarafından da tanınmış bazı ilim adamlarından ve çalışma yaptıkları alanlardan hareket etmek suretiyle dönemin ilmî anlamda nasıl bir gelişmişlik seviyesine ulaştığı ortaya konmaya çalışılacaktır. Söz konusu bu dönem Fezârî (ö. 190/806), Câbir b. Hayyân (ö. 200/815), Hârizmî (ö. 232/847), Fergânî (ö. 247/861), Ali b. Rabben et-Taberî (ö. 247/861), Ebû Bekir Râzî (ö. 313/925), Bettânî (ö. 317/929), Ebü’l-Vefâ Bûzcânî (ö. 388/998), İbn Sînâ (ö. 428/1037), Ali b. Îsâ el-Kehhâl (ö. 430/1039), İbnü’l-Heysem (ö. 432/1040) ve Bîrûnî (ö. 453/1061) gibi bilim adamı ve düşünürlerin zirvede olduğu bir zaman dilimidir. Bu dönemde bir taraftan tercüme faaliyetleri tüm hızıyla devam ederken (VIII.-X. yüzyıllarda) diğer taraftan araştırmalar, kuralları, yöntemleri ve kavramları olan bir niteliğe kavuşmuş ve İslam bilim tarihinin altın çağı yaşanmıştır. Bu dönem içindeki en parlak çalışmalar, matematik, tıp, fizik, kimya ve astronomi alanlarında gerçekleştirilmiş olup üretilen bilgiler, V. ila XI. yüzyıllar arasında skolastiğin koyu karanlığını yaşayan batı dünyası tarafından, ancak yüzyıllar sonra yani XI. yüzyıldan itibaren Arapçadan çeviriler yapılarak tanınabilmiştir. (shrink)

Kapitalizm, bireysel özgürlüğün son durağı mı? Liberal kuramcılar diyor ki: "Serbest piyasa ekonomisi, belki eşitlik, kardeşlik ve adalet sağlayamıyor ama hiç olmazsa özgürlüğü garanti altına alıyor." Özgürlüğün, tüketicilerin marka seçme özgürlüğüne ya da soyut vatandaşların eşit yasal haklarına indirgenemeyeceğini düşünüyorsak, liberalizmin ilk eleştirmenlerinden Rousseau ve Marx'ın alternatif özgürlük anlayışlarından hâlâ öğreneceğimiz çok şey var. Çoğumuz, ya özgürlüğü kuralsızlık olarak tanımlayıp, mutlak özgürlüğün hiçbir toplumda var olamayacağını düşünüyoruz, ya da özgürlüğü "özel alan" içindeki serbestliğe indirgeyip, kendimizi özgür hissetmenin özgür olmak için (...) yeterli olduğuna inanıyoruz. Peki, ya Rousseau'nun iddia ettiği gibi ayağımızdaki zincirleri halhal zannedip çiçeklerle süslüyorsak? Özgürleşmenin ilk adımı, şu anda neden özgür olmadığımızı kavramaktan geçiyor. Modern toplumda içine düştüğümüz "özgürlük yanılsaması"nı açıklayan Rousseau ve Marx, özgürlüğün ihtiyaçlarla ilişkisine dair iki farklı tez öne sürüyor. Rousseau'ya göre, uygarlık, arzuları ve bağımlılıkları artırdıkça toplumlar yozlaşır ve insanlar farkına varmadan özgürlüklerini kaybeder. Özgürlüğün koşulu "yapay arzular"dan kurtularak yetenekler ve ihtiyaçlar arasında denge kurulmasıdır. Oysa Marx'a göre özgürleşme ancak ihtiyaçların artması ve insancıllaşmasıyla mümkündür. Bütün ihtiyaçlarımızı para ihtiyacına indirgeyen "meta fetişizmi"nden kurtulma mücadelesi, yabancılaşmanın aşılmasının da önünü açar. Bu kitap, "Biz kimiz? Nereden geldik? Nereye gidiyoruz? Nasıl özgürleşebiliriz?" sorularının peşine düşen herkesi düşünsel bir yolculuğa davet ediyor. (shrink)

Advocates have sought to prove that underdetermination obtains because all theories have empirical equivalents. But algorithms for generating empirical equivalents simply exchange underdetermination for familiar philosophical chestnuts, while the few convincing examples of empirical equivalents will not support the desired sweeping conclusions. Nonetheless, underdetermination does not depend on empirical equivalents: our warrant for current theories is equally undermined by presently unconceived alternatives as well-confirmed merely by the existing evidence, so long as this transient predicament recurs for each theory and body (...) of evidence we consider. The historical record supports the claim that this recurrent, transient underdetermination predicament is our own. (shrink)

The purpose of this study is to examine the relationship between the corporate social performance of an organization and three variables: the size of the organization, the financial performance of the organization, and the environmental performance of the organization. By empirically testing data from 1987 to 1992, the results of the study show that a firm's corporate social performance is indeed impacted by the size of the firm, the level of profitability of the firm, and the amount of pollution emissions (...) released by the firm. (shrink)

It is fortunate for my purposes that English has the two words ‘almighty’ and ‘omnipotent’, and that apart from any stipulation by me the words have rather different associations and suggestions. ‘Almighty’ is the familiar word that comes in the creeds of the Church; ‘omnipotent’ is at home rather in formal theological discussions and controversies, e.g. about miracles and about the problem of evil. ‘Almighty’ derives by way of Latin ‘omnipotens’ from the Greek word ‘pantokratōr’; and both this Greek word, (...) like the more classical ‘pankratēs’, and ‘almighty’ itself suggest God's having power over all things. On the other hand the English word ‘omnipotent’ would ordinarily be taken to imply ability to do everything; the Latin word ‘omnipotens’ also predominantly has this meaning in Scholastic writers, even though in origin it is a Latinization of ‘pantocratōr’. So there already is a tendency to distinguish the two words; and in this paper I shall make the distinction a strict one. I shall use the word ‘almighty’ to express God's power over all things, and I shall take ‘omnipotence’ to mean ability to do everything. (shrink)

By the time of his death in 2006, Sir Peter Strawson was regarded as one of the world's most distinguished philosophers. Unavailable for many years,_ Scepticism and Naturalism_ is a profound reflection on two classic philosophical problems by a philosopher at the pinnacle of his career. Based on his acclaimed Woodbridge lectures delivered at Columbia University in 1983, Strawson begins with a discussion of scepticism, which he defines as questioning the adequacy of our grounds for holding various beliefs. He then (...) draws deftly on Hume and Wittgenstein to argue that we must distinguish between 'hard', scientific naturalism; or 'soft', humanistic naturalism. In the remaining chapters the author takes up several issues in which sceptical doubts play an important role, in particular the nature of transcendental arguments and including the objectivity of moral philosophy, the mental and the physical, and the existence of abstract entities. _Scepticism and Naturalism_ is essential reading for those seeking an introduction to the work of one of the twentieth century’s most important and original philosophers. This reissue includes a substantial new foreword by Quassim Cassam and a fascinating intellectual autobiography by Strawson, which together form an excellent introduction to his life and work. (shrink)

This fourth and final volume of the monumental commentary on Wittgenstein's _Philosophical Investigations_ covers pp 428-693 of the book. Like the previous volumes, it consists of philosophical essays and exegesis.

First published in 1987. Routledge is an imprint of Taylor & Francis, an informa company.

A continuoxis t- norm is a continuous map * from [0, 1]² into [0,1] such that is a commutative totally ordered monoid. Since the natural ordering on [0,1] is a complete lattice ordering, each continuous t-norm induces naturally a residuation → and becomes a commutative naturally ordered residuated monoid, also called a hoop. The variety of basic hoops is precisely the variety generated by all algebras, where * is a continuous t-norm. In this paper we investigate the structure of the (...) variety of basic hoops and some of its subvarieties. In particular we provide a complete description of the finite subdirectly irreducible basic hoops, and we show that the variety of basic hoops is generated as a quasivariety by its finite algebras. We extend these results to Hájek's BL-algebras, and we give an alternative proof of the fact that the variety of BL-algebras is generated by all algebras arising from continuous t-norms on [ 0,1] and their residua. The last part of the paper is devoted to the investigation of the subreducts of BL- algebras, of Gödel algebras and of product algebras. (shrink)

Knowing Persons is an original study of Plato's account of personhood. For Plato, embodied persons are images of a disembodied ideal. The ideal person is a knower. Hence, the lives of embodied persons need to be understood according to Plato's metaphysics of imagery.For Gerson, Plato's account of embodied personhood is not accurately conflated with Cartesian dualism. Plato's dualism is more appropriately seen in the contrast between the ideal disembodied person and the embodied one than in the contrast between mind or (...) soul and body.This study argues that Plato's analysis of personhood is intended to cohere with his two-world metaphysics as well as a radical separation of knowledge and belief. Gerson demonstrates that Plato's account of persons plays a key role not just in his theory of mind, but in his theory of knowledge, his metaphysics, and his ethics. A proper understanding of Plato's account of persons must therefore place it in the context of his doctrines in these areas. Knowing Persons fills a significant gap by showing the way to such an understanding. (shrink)

By the time of his death in 2006, Sir Peter Strawson was regarded as one of the world's most distinguished philosophers. Unavailable for many years,_ Scepticism and Naturalism_ is a profound reflection on two classic philosophical problems by a philosopher at the pinnacle of his career. Based on his acclaimed Woodbridge lectures delivered at Columbia University in 1983, Strawson begins with a discussion of scepticism, which he defines as questioning the adequacy of our grounds for holding various beliefs. He then (...) draws deftly on Hume and Wittgenstein to argue that we must distinguish between 'hard', scientific naturalism; or 'soft', humanistic naturalism. In the remaining chapters the author takes up several issues in which sceptical doubts play an important role, in particular the nature of transcendental arguments and including the objectivity of moral philosophy, the mental and the physical, and the existence of abstract entities. _Scepticism and Naturalism_ is essential reading for those seeking an introduction to the work of one of the twentieth century’s most important and original philosophers. This reissue includes a substantial new foreword by Quassim Cassam and a fascinating intellectual autobiography by Strawson, which together form an excellent introduction to his life and work. (shrink)