Cet ouvrage propose une relecture de la phénoménologie husserlienne dans l'histoire de la philosophie. À travers une double confrontation de la phénoménologie à l'histoire, il aboutit à l'idée que la phénoménologie constitue la réalisation de l'ambition originaire de la philosophie, celle-là même qui a fait son apparition chez les anciens grecs, et que derrière cette histoire se profile celle de l'humanité. Aussi se propose-t-il de recomprendre le projet phénoménologique général comme une quête unitaire du sens de l'histoire de l'humanité. L'histoire (...) de la philosophie que la phénoménologie accomplit est histoire de la raison, pour autant que la raison est l'attribut définitoire de l'humanité. Cette remarque explicite la mise en relation de "Raison et Humanité". Mais pour parvenir à la conclusion que l'aspiration à la rationalité est l'orientation générale de l'histoire de la philosophie et de l'humanité, il importe de faire une histoire de la raison, une histoire de la philosophie, recomprise comme archéologie de la rationalité. La rationalité est le télos de l'existence humaine! Le travail s'achève ainsi sur une interprétation philosophique de l'histoire humaine et l'érection d'une communauté éthique comme figure authentique et destinale de l'humanité. (shrink)

Development of the philosophy of inner self in India.

Supercommentary on Tattvacintāmaṇi, classical work on Navya Nyaya philosophy by Gaṅgeśa, active 13th century and its commentaries Didhiti by Raghunātha Śiromaṇi and Tattvacintāmaṇidīdhitiprakāśa by Bhavānanda Siddhāntavāgīśa with complete text.

Portion of Tattvacintāmaṇi dealing with syllogism (avayava); with commentary and supercommentary of the Navya Nyaya school in Indic philosophy.

Mu‘allâkâtların, tefsir, nahiv, sarf ve dil ilimlerindeki önemli rolünün yanı sıra Arap dili ve edebiyatı âleminde de yüksek ve önemli bir konumu bulunmaktadır. Cahiliye devri müfredatlarının pek çoğunu kapsamasından ötürü dil ve edebiyat erbabı ona önem atfetmiştir. Onlardan biri de, ‘Şerhü’l-Kasâ’idi’l-السبع’ adıyla el-Muâ‘llekât’a yaptığı şerhiyle Ebu Bekir Muhammed bin el-Kasım bin Beşar bin el-Anbari. Bu eserinde pek çok nahiv, zamirin aidiyeti, harflerin manası, zarf ile car ve mecrûrun bağlı olduğu yerin belirlenmesi, müfredatlarıni‘râbı, illetler arasındaki üstünlükler, kıyasa ve luğatta asıl olana, (...) kelimenin irabını belirlemede bazı seslerin etki nedenlerine, sarf, lügat, belağat, eleştiri vb. konulara değinmektedir. Bu itibarla bu araştırma, betimsel analitik yöntemini kullanarak et-Anbari’ninMu‘allâkât şerhindeki nahiv yöntemini, Arap nahiv ilminde iki önemli konu olan kıyas ve ta‘lîl ile ilgili duruşunu açıklayarak değerlendirmeyi hedeflemektedir. (shrink)

This article examines the output of Uganda's official Photographic Section from the years of the Idi Amin regime (1971-9), an archive of 60,000 black and white images from which have recently come to light in the stores of the Uganda Broadcasting Corporation in Kampala. Drawing on recent developments in African visual studies, the article focuses in particular upon what this archive reveals about photographic circulations in and from Amin's Uganda. It finds that this new trove of negatives -when compared with (...) press archives from around the world - is especially revealing of a growing nexus between official photography and all kinds of commercial photographies in the 1970s. This nexus played a key role in shaping both how the Amin regime was pictured at the time, and how its afterlife has continued to reflect down to the present time. (shrink)

Supercommentary, with commentaries on Siddhāntalakṣaṇa of Gaṅgeśa, 13th cent., work on Nyaya philosophy.

Morocco; Andalusia (Spain); intellectual life; philosophy; history.

Supercommentary on Tattvacintāmaṇidīdhiti, 16th century commentary, by Raghunātha Śiromaṇi on Tattvacintāmaṇi, 13th century basic work of the neo-Nyāya school in Hindu philosophy, by Gaṅgeśa; portion dealing with definition of invariable concomitance (vyāpti).

BackgroundCommunity Advisory Boards (CAB) have become essential organs of involving communities in HIV clinical trials especially in developing countries. However, limited empirical evidence exists on the role of CABs in low and middle-income countries including Tanzania. This study aims at exploring the role of CABs in community-based HIV clinical trials conducted in Tanzania.MethodologyWe adopted a phenomenological approach to purposefully select HIV clinical trial stakeholders. These included CAB members, researchers and Institutional Review Board (IRB) members in Tanzania. We conducted In-depth Interviews (...) (IDIs) with ten participants and three Focus Group Discussions (FGDs) with eighteen participants. The data were thematically analyzed with the aid of MAXQDA software version 20.2.1.ResultsThe findings indicate that at every stage of implementation of a community-based HIV clinical trial, a functioning CAB is important for its success. This importance is based on contextualization of the informed consent process and protocol, managing rumours in the community, weighing trial risks and benefits, sensitizing the community, assisting participant recruitment, tracing and retention. However, being perceived as financial beneficiaries than community representatives emerged as a challenge to CAB members. ConclusionThe study empirically indicates the need for functioning CABs in every stage of implementation of community-based HIV clinical trials. The roles of which are interwoven in serving research goals and protecting the interests of the community and that of trial participants. (shrink)

I. Dünya Savaşı’nın başlaması üzerine İngiltere, ülkesinde bulunan Müttefik Devletler’in vatandaşlarını tutuklamaya başlamış, ardından da bunları sivil esir olarak çeşitli yerlere sevk etmişti. Tutukluların sayısı artınca modern dünyanın ilk ve en büyük sivil esir kampı olan Knockaloe oluşturulmuştu. Söz konusu kampta tutuklu bulunan kişilerden biri de Londra Sefareti Eski Kâtibi Reşid Sadi Bey idi. Londra’daki İsveç Elçisi Herman Wrangel, aldıkları dilekçelerde esirlerin kötü muameleye maruz kaldığını ve ekonomik da olarak her geçen gün biraz daha zorlandıklarını Osmanlı hükümetine bildirmişti. Bunun üzerine (...) Osmanlı Hariciye Nezareti, İsveç Sefareti vasıtasıyla vatandaşlarının sorunlarıyla ilgilenirken mütekabiliyet ilkesini uygulamaktan geri durmamıştır. Bu çalışmadaki amaç: uluslararası literatürdeki “sivil esir” kavramının İngiltere tarafından başlatıldığını vurgulayıp bu bağlamda Reşid Sadi Bey’in esaret öyküsünü değerlendirmektir. Ayrıca siyasi tarih perspektifinden Knockaloe’daki sivil Osmanlı esirlerini ve Londra Sefareti Eski Kâtibi Reşid Sadi Bey’in serbest bırakılması için yürütülen diplomasi faaliyetlerine yer vermektir. (shrink)

Without some form of objectivity, Harbour argues, there is no firm grounding other than taste for criticizing whatever constitutes another culture's values, or even for reforming one's own—and there is no firm grounding for moral objections to someone such as Hitler or Idi Amin.

Bu kitapta, Ebû İshâk es-Saffâr’ın (öl. 534/1139) kelâmî görüşleri, Telḫîṣü’l-edille li-ḳavâʿidi’t-tevḥîd adlı eserinde Allah’ın isimlerinin anlamlarını açıklarken yaptığı yorumlar çerçevesinde ele alınmaktadır. Ebû İshâk es-Saffâr, 6./12. yüzyıl Hanefî-Mâtürîdî âlimlerinden biridir. Kelâma dair Telḫîṣü’l-edille eserinde esmâ-i hüsnâ konusuna ayrıntılı olarak yer vermektedir. İki cilt hâlinde yayımlanan bu eserin yaklaşık üçte birlik bir kısmını esmâ-i hüsnâ konusu oluşturmaktadır. Bu kısım incelendiğinde, Saffâr’ın Allah’ın varlığı, birliği ve sıfatları ile ilgili konular başta olmak üzere pek çok konuyu 175 esmâ-i hüsnâya dayanarak izah ettiği görülmektedir. (...) O, esmâ-i hüsnâ bölümünde yer vermediği bazı isimlere ise müstakil başlıklar altında değinmektedir. Örneğin el-Mütekkelim ismi kelâm sıfatını bağlamında ve halku’l-Kur’ân ile icâz’ul-Kur’ân gibi konularla ilişkili bir şekilde ele almaktadır. Bu isimler de listeye dahil edildiğinde sayı 178’e ulaşmaktadır. Bu durumda eserin yarısını esmâ-i hüsnâ konusu teşkil etmektedir. -/- Saffâr, esmâ-i hüsnâ bölümünde alfabetik bir sıra içerisinde ele aldığı ilâhî isimleri öncelikle lugavî (semantik) yönden izah etmektedir. Sonrasında ise değerlendirdiği ilahî ismi, bir kelâm konusu ile bağlantı kurarak kelâmî perspektifle açıklamaktadır Esmâ-i hüsnâ temelinde ele alınan konuların hilâfet meselesi hariç diğer kelâm bahislerini kapsadığı görülmektedir. Saffâr öncesi Hanefî-Mâtürîdî kelâm literatürü içinde esmâ-i hüsnânın bu kadar kapsamlı ele alındığı başka bir eser bilinmemektedir. -/- Bu kitap; üç ana bölümden oluşmaktadır. “Metodolojik Çerçeve” başlıklı giriş bölümünde çalışmanın konusu, önemi, amacı, yöntemi ve kaynakları hakkında bilgi verilmiştir. Birinci bölümde Saffâr’ın yaşadığı sosyokültürel çevre olan Mâverâünnehir bölgesi ile Buhara ve Merv şehirlerinin siyasî, sosyal ve dinî durumu ortaya konulmaya çalışılmıştır. İkinci bölümde esmâ-i hüsna konusunun anlaşılmasına temel oluşturan isim, tesmiye, müsemmâ, sıfat ve vasf gibi kavramlar ile esmâ-i hüsnânın sayısı ve ihsâsı gibi kelâmî tartışmalara değinilmiştir. Sonrasında Saffâr öncesi dönemde kaleme alınan esmâ-i hüsnâ litaratürü hakkında bilgi verilmiştir. Bölüm sonuna Saffâr’ın rivayet ettiği 178 ilahî isme dair ayrıntılı bir tablo eklenmiştir. Üçüncü bölümde öncelikle, Saffâr’ın esmâ-i hüsnâyı izah ederken dikkate aldığı kelâmî ilkeler tespit edilmeye çalışılmıştır. Sonrasında ise Saffâr’ın Telḫîṣü’l-edille’de ilâhî isimleri açıklarken ortaya koyduğu kelâmî görüş ve değerlendirmeler belirlenerek sistematik bir şekilde kategorize edilmiştir. Bu kapsamda ele alınan her konunun sonuna ilgili ilâhî isimleri ve bağlantılı olduğu tartışmaları içeren tablolar eklenmiştir. Sonuç bölümünde ise Saffâr’ın esmâ-i hüsnâ anlayışına dayanan kelâm yöntemine dair ulaştığımız sonuçlara yer verilmiştir. Bu kitapta onun, esmâ-i hüsnânın %75’inde kelâmî yorumlarda bulunduğu ve bilgi-varlık bahsinden âhiret hayatına kadar bütün kelâm konularını esmâ-i hüsnâ ile bağlantılı yorumladığı tespit edilmiştir. Ulaşılan bu sonuçlar, Saffâr’ın kelâm anlayışının ilâhî isimlerin yorumuna dayandığını ortaya koymaktadır. [his book discusses the theological views of Abū Isḥāq al-Ṣaffār d. 534/1139), within the framework of his comments on the meanings of Allah’s names, provided in his work titled Talkhīṣ al-adilla. Abū Isḥāq al-Ṣaffār is one of the Ḥanafite-Māturīdite scholars in the 6th/12th century. In his work titled Talkhīṣ al-adilla li-qawāʿid al-tawḥīd on kalām, he spared extensive space for al-asmāʾ al-husnā. Approximately one third of this work, published in two volumes, is devoted to al-asmāʾ al-husnā. An examination of the related section reveals that al-Ṣaffār explains many issues, particularly those related to the existence, unity and attributes of Allah, based on 175 al-asmāʾ al-husnā. He mentions some of the names that he does not include in the al-asmāʾ al-husnā section under separate headings. For example, the name al-Mutakallim is addressed within the context of the attribute of kalām and in relation to subjects, such as the khalq al-Qurʾān and i‘jaz al-Qurʾān. Upon the addition of these names to the list, the number names reaches 178. This means that half of the work deals with the subject of al-asmāʾ al-husnā. -/- al-Ṣaffār lists the divine names in alphabetical order and explains them semantically in the chapter of al-asmāʾ al-husnā. Then he goes on to clarify each divine name through a theological lens with a specific reference to the subject of kalām. In the pre-Saffar Ḥanafite-Māturīdite theological literature, there is no other work that addresses al-asmāʾ al-husnā in such an extensive way. -/- This book consists of three main sections. The first section titled “Methodological Framework”, elaborates on the focus, significance, purpose and method of the study, along with the sources used. The first part describes the political, social and religious status of Transoxiana (Mā-warāʾ al-Nahr) region and the cities of Bukhara and Marw, the sociocultural environment in which Saffar lived. The second chapter addresses various concepts, which promote the understanding of al-asmāʾ al-husnā, such as name, tasmiya, musammā, attribute and qualification in addition to the theological debates such as the number and iḥṣāʾ of al-asmāʾ al-husnā. Then, it provides information about the al-asmāʾ al-husnā literature produced in the pre- Ṣaffār period. The end of each chapter comes with a detailed table with the 178 divine names mentioned by al-Ṣaffār. In the third chapter, the author initially discusses the theological principles that al-Ṣaffār considered while explaining the essence of al-asmāʾ al-husnā. This section also determines and systematically categorizes the theological views and evaluations put forward by al-Ṣaffār while explaining the divine names in Talkhīṣ al-adilla. The tables with the divine names and the related discussions can be seen at the end of the discussion for each subject. The last section presents the conclusions reached, regarding the kalām method based on al-Ṣaffār’s understanding of the essence of al-asmāʾ al-husnā. The present study revealed that he made theological interpretations in 75% of the al-asmāʾ al-husnā and interpreted all theological issues ranging from the subjects of knowledge and existence to the Afterlife in connection with the al-asmāʾ al-husnā. These results indicate that al-Ṣaffār's understanding of kalām is based on the interpretation of the divine names.]. (shrink)

Muhyiddîn el-Kâfiyecî (öl. 879/1474), on beşinci yüzyıl Saruhanoğulları, Osmanlı ve Memlüklü alimlerindendir. Yüzden çok eser yazmıştır. Makale Kâfiyeci’nin hayatı ve eserlerini araştırır. Yazdığı eserler, onun, Arap dili, Arap grameri, belagat, tarih metodolojisi, hadis ve usulü, tefsir ve usulü, fıkıh ve usulü, kelâm, tasavvuf, dil felsefesi, semantik, metafizik meseleler, geometri, optik ve astronomi gibi konularda uzmanlaştığını göstermektedir. Kâfiyeci en önemli eserlerini Arap dili ve mantık sahalarında yazmıştır. Eserleri içerisinde yaptığı linguistik çözümlemeler, onun yetkin bir dil alimi olduğunu göstermektedir. Kâfiyeci eserlerini yazarken (...) linguistik, mantıki, ilmi ve felsefi bir yöntem kullanmıştır. Araştırmada, Kâfiyeci’nin, hayatı boyunca en az yüz on iki eser yazdığı tespit edilmiştir. Bu eserlerden, doksan altısının adı belirlenmiştir. Kâfiyeci’nin eserleri konularına göre şöylece tasnif edilebilir: Arap Dili ve Dil Felsefesi: Şerḥu’1-i‘râb ‘an Ḳavâ‘idi’l-i‘râb, el-Unmûzec fî baḥsi’l-isti‘âre, Şerḥu’l-isti‘âre, Risâle fî Kâne Zeydun Ḳâimen, Risâle fî Zeydun Ḳâimun, Risâle fi’l-mebâḥisi’l-mute‘alliḳa bi Emmâ, Nuzhetu’l-mu‘rib fi’l-Meşrıḳ ve’l-Maġrib, Nuzhetu’l-aṣhâb fî mes’eleti’l-kuhl, Remzu’l-esrâr, en-Niseb li ehli’l-edeb, el-İşrâḳ fî meratibi’ṭ-ṭıbâk, Ḥâşiye ‘ale’l-Muṭavvel, Risâle fî “men” eş-şartiyye. Mantık: et-Terġîb fî keşfi rumûzi’t-Tehẕîb. Tarih Metodolojisi: el-Muḫtaṣaru’l-mufîd fî ‘ilmi’t-târîḫ, en-Naṣru’l-ḳâhir ve’l-fetḥu’ẓ-ẓâhir. Akâid ve Kelâm: Envâru’ṣ-Ṣa ‘âde, Şerḥu’l-‘Aḳâidi’l-‘Aḍuḍiyye, Hâşiye ‘alâ Şerḥi’l-‘Aḳâidi’l-‘Aḍuḍiyye, Şerḥu’l-Mevâḳıf, Telḫîsu Şerḥi’l-Mevâḳıf, el-Hidâye li beyâni’l-ḫalḳ ve’t-tekvîn, Risâle fî beyâni’l-mu‘cizât, Nehru’l-hayât fî ma‘rifeti’ṣ-ṣıfât, ‘İlmu’l-kumûn ve’l-burûz, Risâle fî Kavlihi Teâlâ “Lâ ye’menu mekr Allâhi ille’l-kavmu’l-hâsirûn” [A‘râf, 7/99]. Kur’ân, Kırâat ve Tefsir Bilimleri: Şerḥu’l-İsti‘âẕe ve’l-Besmele, Ḥâşiye ‘ale’l-Keşşâf, Şerḥ fî muḥâkemât beyne’l-mutekellimîn ‘ale’l-Keşşâf, Ḥâşiye ‘alâ Tefsîri’l-Beyḍâvî, eẓ-Ẓafer ve’l-ḫalâṣ, et-Teysîr fî ḳavâ‘idi ‘ilmi’t-tefsîr, Risâle fî ‘ilmi’t-tefsîr ve vucûhi’l-ḳırâat, Keşfu’n-niḳâb li’l-aṣḥâb ve’l-aḥıbbe fî ‘icâzi’l-Ḳur’ân, et-Temhîd fî şerḥi’t-taḥmîd, Ḳarâru’l-vecd fi şerḥi’l-ḥamd, el-İlmâ‘ bi ifâdeti Lev li’l-imtinâ‘ fî ḳavlihi Te‘âlâ “Lev kâne fîhimâ âlihetun illallâh le fesedetâ” [Enbiyâ, 21/22], Cevâb ‘an suâl fî ḳavlihi Te‘âlâ “Ve’n-Necmi iẕâ hevâ” [Necm, 62/1], Nuzhetu’l-iḫvân fî tefsi¬ri ḳavlihi Te‘âlâ “Yâ Lûṭu İnnâ Rusülü Rabbike” [Hûd, 11/81], Neylu’l-merâm fi tefsîri ḳavlihi Te‘âlâ “Ve Mâ Rabbuke bi Ẓallâm” [Fussilet, 41/46], el-Bişâra fî ḳavlihi Te‘âlâ “Fe’tû bi sûratin min mislih” [Bakara, 2/23], Nuzhetu’l-aṣḥâb, el-Ġurratu’l-vâḍıḥa fî tefsîri’l-Fâtiḥa, Zeḫîratu’l-ḳaṣr fî tefsiri Sûrati’l-‘Aṣr. Hadis Bilimleri: Muḫtaṣar fî ‘ulûmi’l-ḥadîs, Menbe‘u’d-durer fî ‘ilmi’l-eser, Ḫulâṣatu’l-‘aḳvâl fî ḥadîsi “İnneme’l-a‘mâlu bi’n-niyyât”. Fıkıh, Usûl ve Fetva: Risale fî mesʹeleti’l-istisnâʹ, Ḥâşiye ‘ala şerḥi’l-Hidâye, Vecîzu’n-niẓâm fî ıẓhâri mevâridi’l-aḥkâm, el-Feraḥ ve’s-surûr fî beyâni’l-meẕâhîbi’l-erba‘ati fi’l-‘uṣûr, Neşâtu’ṣ-ṣudûr fî şerḥi Kitâbi’l-Feraḥ ve’s-surûr, et-Taḥrîr lima zukira fi’d-Dureri’l-manẓûm, Muhâveratu’l-fıḳhiyye, Risâle fi’stiḳbâli’l-Ḳıble, Telḫîṣu’l-Câmi‘i’l-kebîr ve’l-Mecma‘, Kitâbu’t-Teẕkira/Risâle fi’l-vaḳf, Ravḍatu’ẓ-ẓahira en-nâfi‘a fî’d-Dünya ve’l-Âḫira, Kitâbu’l-muḫtasar fî ‘ilmi’l-istibdâl, er-Remz fî ‘ilmi'l-istibdâl, el-Kâfî fî beyâni’ṣ-ṣaffi’ṭ-ṭavîli’l-mustaḳîm, Risâle fî ṭabaḳâti’l-butûn li beyâni’l-vaḳf ‘alâ evlâdi’l-evlâd, el-İḥkâm fî ma‘rifeti’l-Eymân ve’l-aḥkâm, Ferâid baḥri’l-fevâiḍ. Siyasetname, Adap ve Ahlak: Niẓâmu ḳalâidi’l-‘ıḳyân, Seyfu’l-kuḍât ‘ale’l-buġât, Seyfu’l-mulûk ve’l-ḥukkâm el-murşid lehum ilâ sebîli’1-Haḳḳ ve’1-aḥkâm, Seyfu’l-ḥaḳḳ ve’n-nuṣra ‘alâ riḳâbı ehli’l-baġy ve’l-fitne, ed-Durratu’l-‘âliyetu’l-ġâliye. Metafizik, Tasavvuf ve Felsefe: el-Kâfî eş-şâfî, Kitâbu’r-ravḥ fî ‘ilmi’r-rûḥ, Kitabu’r-raḥme fî beyânı aḥvâli ‘alemi’l-berzâḫ, en-Nuzhe fî ravḍati’r-rûḥ ve’n-nefs, Neşâtu’l-bişâra bi’l-işâra fî kıbleti’l-ervâh, Ḳıbletu’l-ervâḥ fi’t-taṣavvuf, Nuzhetu’l-ervâḥ ve ġıbṭatu’l-eşbâḥ fi’t-taṣavvuf, Menâzilu’l-ervâḥ fi’t-taṣavvuf, ‘Ikdu’l-ferâid min baḥri’l-fevâiḍ fî şerḥi Esmâillâhi’l-husnâ, el-Unsu’1-enîs fî ma‘rifeti şeʹni’n-nefsi’n-nefîs. Siyer, İrşat ve Fazâil: Zeynu’l-feraḥ bi mîlâdi’n-Nebî (s.a.v.), Muḫtasar fî ‘ilmi’l-irşâd, Risâle fi’l-maḥabbe, Ḳalâidu’l-‘ıḳyân fî baḥri faḍâili Raceb ve Şa‘bân: Fen Bilimleri: Ḥallu’l-işkâl fî mebâhisi’l-eşkâl fi’l-hendese, Şerḥu’l-caġmînî fi’l-heyʹe, er-Remz fî ‘ilmi’l-uṣturlâb. Diğer Eserleri: Remzu’l-ḫıṭâb bi raşḥi’l-‘ıyâb, Benâtu’l-efkâr fî şeʹni’l-‘i‘tibâr, Keşfu’l-vucûhi’l-ḥasene’l-mestûra bi’n-niḳâb li faḍlillâhi’l-Cevâdi’l-Vehhâb, el-Keşf ‘an şerafi Ehli’l-Beyti’l-kirâm li efḍali’r-rusuli ve’l-enâm, ‘Iḳdu’l-ferâid min taḥrîri’l-fevâid, Risâle mustaḳılle bi ‘ilmi’n-nefs ve vucûhi’l-ḳırâa, Cevâbu’l-enẓâr, Ḥusnu’l-ḫıtâm li’l-merâmi min haẕa’l-kelâm, Ḫıtâmu’l-misk. (shrink)

Consent processes for clinical trials involving HIV prevention research have generated considerable debate globally over the past three decades. HIV cure/eradication research is scientifically more complex and consequently, consent processes for clinical trials in this field are likely to pose a significant challenge. Given that research efforts are now moving toward HIV eradication, stakeholder engagement to inform appropriate ethics oversight of such research is timely. This study sought to establish the perspectives of a wide range of stakeholders in HIV treatment (...) and research to inform consent processes for cure research. In total, 68 South African stakeholders participated in two qualitative research modalities. In-depth interviews were conducted with a purposive sample of 42 individuals - audiotaped with consent. Twenty-six stakeholders participated in three focus group discussions. Thematic analysis of transcribed IDIs and FGDs was conducted. The majority of respondents indicated that there could be unique challenges in HIV cure research requiring special attention. In particular, given the complexity of cure science, translation of concepts into lay language would be critical for potential participants to adequately appreciate risks and benefits in early phase research with experimental interventions. Furthermore, to aid understanding of risks and benefits against a background of desperation for a cure, specially trained facilitators would be required to assist with a psychological assessment prior to consent to avoid curative misconceptions. Long-term participant engagement to assess durability of a cure would mean that the consent process would be prolonged, necessitating annual re-consent. Building trust to maintain such long-term relationships would be critical to retain study participants. Unique consent requirements for cure research in South Africa would include significant efforts to maximise understanding of trial procedures, risks and the need for long-term follow-up. However, the psychological dimension of cure must not be underestimated. Beyond an understanding of cure science, the emotional impact of HIV cure advances the discourse from cure to healing. Consequently, the consent process for cure research would need to be enhanced to include psychological support and counselling. This has several important implications for research ethics review requirements for consent in HIV cure research. (shrink)

Background A morally sound framework for benefit-sharing is crucial to minimize research exploitation for research conducted in developing countries. However, in practice, it remains uncertain which stakeholders should be involved in the decision-making process regarding benefit-sharing and what the implications might be. Therefore the study aimed to empirically propose a framework for benefit-sharing negotiations in research by taking HIV vaccine trials as a case. Methods The study was conducted in Tanzania using a case study design and qualitative approaches. Data were (...) collected using in-depth interviews (IDI) and focus group discussions (FGD). A total of 37 study participants were selected purposively comprising institutional review board (IRB) members, researchers, community advisory board (CAB) members, a policymaker, and HIV/AIDS advocates. Deductive and inductive thematic analysis approaches were deployed to analyze collected data with the aid of MAXQDA version 20.4.0 software. Results The findings indicate a triangular relationship between the research community, researched community and intermediaries. However, the relationship ought to take into consideration the timing of negotiations, the level of understanding between parties and the phase of the clinical trial. The proposed framework operationalize partnership interactions in community-based participatory research. Conclusion In the context of this study, the suggested framework incorporates the research community, the community being researched, and intermediary parties. The framework would guarantee well-informed and inclusive decision-making regarding benefit-sharing in HIV vaccine trials and other health-related research conducted in resource-limited settings. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:THE DISTINCTION BETWEEN RES SIGNIFICATA AND MODUS SIGNIFICANDI IN AQIDNAS'S THEOLOGICAL EPISTEMOLOGY GREGORY RoccA, O.P. Dominican School of Philosophy and Theology Berkeley, California ST. THOMAS AQUINAS often refers to the distinction between res significata and modus significandi. He asserls that, whie the :absolute and analogical predicates of positive theology may be pveditcated of God with regard to their RS,1 they mrust,be denied of God with regard to their MS.2 (...) The distinotion, then, is an imporlant element in his 1 For brevity's sake I will refer to res significata, by RS and to modus significand.i by MS; I will also speak of the res/modus distinction. The following abbreviations for Aquinas's works will be used: BDH=Flropositio in librum Boethii De hebdomadibus (Marietti ed., 1954); DA=the disputed question De anima (ed. J. H. Robb [Toronto: PIMS, 1968]) ; DDN=Flropositi super librum Dionysii De divinis nominibus (Marietti ed., 1950); DP=De potentia (Marietti ed., 1949); DSS=De substantiis separatis (Leonine Commission, vol. 40, 1969); DV=De veritate (Leonine Co=ission, vol. 22, 197276 ); Herm.=Sententia libri Peri hermeneias (Marietti ed., 1955); John= Leotura super Johannem (Marietti ed., 1952); Meta.=Sententia libri Metaphysioorum (Marietti ed., 1950); Phys.=Sententia libri Physioorum (Marietti ed., 1965) ; Quod. = Quaestiones quodlibetales (Marietti ed., 1956) ; BOG= Summa contra gentiles (Marietti ed., vols. 2-3, 1961) ; SDO=Eropositio super librum De causis (Marietti ed., 1955) ; SS=Scriptum super libros Sententiarum (Paris: Lethielleuro, 1929, 1933, 1947); ST=Summa theologiae (Alba/ Rome: Editiones Paulinae, 1962). The English translations are my own. For Thomas's positive theology of the divine names, see Gregory Rocca, "Analogy as Judgment and Faith in God's Incomprehensibility: A Study in the Theological Epistemology of Thomas Aquinas" (Ann Arbor: University Microfilms International, 1989) 540-615. 2 A characteristic text: "In every name predicated by us [of God], imperfection is found with respect to the name's mode of signifying [MS], 173 174 GREGORY ROCCA, O.P. theological epistemology and onomatofogy.3 For some, however, the distinction wou1d ultimately lead us back to the univocist camp of Duns Scotus,4 for they see it as hiding within itself 1 a latent core of univocity. One writes that the predication involved in 1anafogy of attribution is both univocal and equivocail: " It is univocal, insofar as it ai1ways denotes the siame proprietas rei; it is equivoca,J since, through a differrent modus significandi, it •connotes ' a different existentiail mode of the denoted proprieta.'J." 5 Another writes, in simil.ar fashion, that "the :same property is signifi·ed, hut the way in which the property inheres in the subject is different." a Another contends tha;t the idis:tinJCtion between RS and MS is a" bogus distinction between what words realily mean and what they mean to us." 7 If the res/niodus distinction is an imwhich does not belong to God, though the thing signified [RS'] is suitable to God in some eminent manner " (SOG l.30.277) ; the same sentiment is found in many other texts such as SS L35.LL ad2 and ST l.13.3. Thomas often explains the saying of Pseudo-Dionysius, that negations about God are true while affirmations are vague, by claiming that affirmations are true as regards their RS but not as regards their MS (SS l.22.l.2. adl; l.4.2.l. ad2; SOG l.30.277; DP 7.5 ad2; ST l.13.12. adl; SDO 6.161). a Hampus Lyttkens, however, thinks the distinction plays no essential role in Thomas's theory of the divine names (" Die Bedeutung der Gottesprltdikate bei Thomas von Aquin," N eue Zeitschrift fur systematisahe Theologie und Religionsphilosophie 6 [1964] 277-80). Klaus Muller claims the application of the res/modus distinction to the divine names " says really nothing at all" (Thomas van Aquins Theorie und Praxis der Analogie. Der Streit um das rechte Vorurteil und die Ana,lyse einer aufsohlussreichen Diskrepanz in der "Summa theologiae ", Regensburger Studien zur Theologie 29 [Frankfurt am Main/Bern/NY: Peter Lang, 1983] 100). 4 See Richard Swinburne, The Coherence of Theism (Oxford: Clarendon, HJ77) 78-80. s Jan Pinborg, Logik und Semantik im Mittelalter: liJin uberblick, Afterword by... (shrink)

Ümummilli lider Heydər Əliyevin milli və mədəni irsimizin qorunması uğrundakı unudulmaz xidmətləri maddi və mənəvi mədəniyyətimizin yaşadılmasına xidmət etmişdir. Tarixi şəxsiyyətlərin şərəfinə ucaldılmış abidələr, tarixi və mədəni abidələrin qorunması, beynəlxalq səviyyədə tanınan şəxsiyyətlərin yubileylərinə həsr edilən tədbirlərin qeyd edilməsi, deportasiya və soyqırımlar haqqında sərəncamların verilməsi və bir sıra digər vacib hadisələr bu dahi şəxsin adı ilə əlaqədardır. Heydər Əliyevin elmi əsaslara istinadən söylədiyi qənaətlər sayəsində həm Sovetlər dövründə, həm də müstəqillik illərində dünya ictimaiyyətinə Azərbaycan xalqının qədim mədəniyyəti haqqında məlumatlar təqdim (...) edilmişdir. Bununla yanaşı orta əsrlərə dair tarixi, dini abidələrin, eləcə də yazılı mənbələr və tarixi şəxsiyyətlərə aid məlumatların üzə çıxarılması və qorunması da unudulmaz liderin başlıca vəzifələri sırasında idi. (shrink)