MacIntyre jest przekonany, że nie istnieje racjonalność jako taka, a jedynie „racjonalność-tej-lub-owej-tradycji”. Wyróżnia on trzy tradycje intelektualne i moralne, które we współczesnym świece zmagają się o zwycięstwo. Pierwszą z nich nazywa „encyklopedyczną”, ponieważ jej kanoniczym tekstem jest IX wydanie encyklopedii Britannica. Druga z nich, zwana jest „genealogią”, wywodzi się od F. Nietzschego i w niej podobną rolę pełni jego dzieło "Z genealogii moralności". Trzecią zaś jest „tradycja”, której kluczowym przedstawicielem jest św. Tomasz z Akwinu. Zdaniem MacIntyre’a z konfrontacji pomiędzy nimi (...) wychodzi zwycięsko tomizm, czego współczesnym wyrazem jest nauka moralna zawarta w encyklice "Veritatis Splendor". Z tego powodu najpierw ukazaliśmy sposób ujęcia i rozstrzygnięcia przez MacIntyre’a sporu pomiędzy trzema tradycjami. To doprowadziło go do przyjęcia absolutyzmu moralnego Jana Pawła II. Tekst zwieńczyliśmy uwagami krytycznymi odnoszącymi się do jego próby przezwyciężenia relatywizmu moralnego. (shrink)

Psychologists use identity’s and Ego’s conceptions. The first conception is not clear, the second one from logical point of view is not correct. The aim of this article is to provide the definition of these two conceptions.

The cento of Proba has recently enjoyed a remarkable upsurge of scholarly interest. A welcome translation was provided in 1981, and an article of five years later, scrutinizing the evidence for its date and authorship, has aroused much controversy. In two recent contributions vindicating the traditional date new or more precise suggestions have been made about the poem's historical context. In between these, yet another article has argued, without confirming or refuting the revised dating and attribution, that in various (...) ways the work reflects the interest of the aristocratic ladies of the Anician family. And now there is a second article by Danuta Shanzer, repeating many of her early points and adding some interesting new ones. All this sudden attention is not unmerited, for as Herzog observed long ago the work is not of the comic or trivializing kind that Ausonius envisaged in his comments on the genre and does not degrade Vergil but rather, at least in the often quoted words of its prefatory poem, ‘improves’ him. (shrink)

The cento of Proba has recently enjoyed a remarkable upsurge of scholarly interest. A welcome translation was provided in 1981, and an article of five years later, scrutinizing the evidence for its date and authorship, has aroused much controversy. In two recent contributions vindicating the traditional date new or more precise suggestions have been made about the poem's historical context. In between these, yet another article has argued, without confirming or refuting the revised dating and attribution, that in various (...) ways the work reflects the interest of the aristocratic ladies of the Anician family. And now there is a second article by Danuta Shanzer, repeating many of her early points and adding some interesting new ones. All this sudden attention is not unmerited, for as Herzog observed long ago the work is not of the comic or trivializing kind that Ausonius envisaged in his comments on the genre and does not degrade Vergil but rather, at least in the often quoted words of its prefatory poem, ‘improves’ him. (shrink)

It may seem faintly absurd to claim or imply that a Vergilian cento has suffered unjustified neglect from scholars. These works—of which there are sixteen, covering a period of over three centuries within Late Antiquity—are usually treated at best with amused tolerance, and at worst with angry disdain. Though always ingenious, sometimes funny, and occasionally informative about the reception of Vergil, they are seldom admired. Even among Italian scholars, some of whom have paid much attention to centos, a recession has (...) set in since the annus mirabilis of 1981, which saw two editions of the Medea of Hosidius Geta. Proba has, deservedly, attracted more attention than most; her aims and methods as a Christian poetess were carefully and illuminatingly studied twenty years ago by Reinhard Herzog, and her interest as a female Roman aristocrat has brought her further attention, especially in recent years. The main aim of the present article is to suggest a particular context and a serious purpose for her cento. A postscript will show that it went on to enjoy considerable popularity until the end of the century, and an introductory section will discuss its date, but very briefly, since Matthews has convincingly said most of what needs to be said about a recent attempt to redate it. Proba's preface, much of it not in cento form, calls for detailed treatment from various angles—textual, literary, historical—and will be explored in a separate article. (shrink)

It may seem faintly absurd to claim or imply that a Vergilian cento has suffered unjustified neglect from scholars. These works—of which there are sixteen, covering a period of over three centuries within Late Antiquity—are usually treated at best with amused tolerance, and at worst with angry disdain. Though always ingenious, sometimes funny, and occasionally informative about the reception of Vergil, they are seldom admired. Even among Italian scholars, some of whom have paid much attention to centos, a recession has (...) set in since the annus mirabilis of 1981, which saw two editions of the Medea of Hosidius Geta. Proba has, deservedly, attracted more attention than most; her aims and methods as a Christian poetess were carefully and illuminatingly studied twenty years ago by Reinhard Herzog, and her interest as a female Roman aristocrat has brought her further attention, especially in recent years. The main aim of the present article is to suggest a particular context and a serious purpose for her cento. A postscript will show that it went on to enjoy considerable popularity until the end of the century, and an introductory section will discuss its date, but very briefly, since Matthews has convincingly said most of what needs to be said about a recent attempt to redate it. Proba's preface, much of it not in cento form, calls for detailed treatment from various angles—textual, literary, historical—and will be explored in a separate article. (shrink)

Este trabajo se propone examinar algunas características de la máscara del coquus en el corpus plautino. En primer término, se estudia el modo en que este personaje, a partir de las referencias al castigo físico y a la pasividad sexual, es construido como un cuerpo subordinado al servicio de otros. Luego, se consideran sus apariciones como ladrón y como proveedor de placeres corporales. Proponemos que la forma en que los cocineros son representados en la palliata de Plauto pone en evidencia (...) el vínculo que la axiología republicana establece entre actores sociales subalternos, corporalidad y amenaza a los mores maiorum. This paper examines some characteristics of the coquus mask in the plautine corpus. First, we study how this character, from references to physical punishment and sexual passivity, is built as a subordinate body to the service of others. Then, we consider his appearances as a thief and a provider of bodily pleasures. We propose that the way cooks are represented in Plautus' palliata shows us the link established by Republican axiology between subaltern social actors, body and threat to mores maiorum. (shrink)

Tekst stanowi próbę rozwiązania dwóch problemów. Po pierwsze, jak istota przejawia się w indywiduum, w rzeczy konkretnej, nie dającej się zdefiniować? I po drugie, jak zweryfikować definicję? Jest to problem prawdy, wobec którego można zastosować metodę przyswajania abstrakcji - wznoszenia się od abstrakcji do konkretu. Metodę tę wykorzystywał K. Marks. W artykule dowodzi się, że metoda ta nie traci na swojej heurystycznej sile nawet wówczas, gdy zastosuje się ją do analizy współczesnego kapitalizmu symbolicznego. Nie stosując tej wyjaśniającej mocy abstrakcji, intelektualiści (...) stają się ideologami rozrywającymi jedność tego, co realne i tego, co idealne, waloryzującymi drugi element wspomnianej jedności. Swiat ich idei nijak się ma do aktualnej praktyki społecznej, dlatego dominuje w niej niezrozumiany symbol - fetysz. W społeczeństwie jest on tajemniczą podstawą problemów człowieka z samym sobą. Stąd jego zrozumienie i realne przywrócenie należnego mu w społeczeństwie miejsca umożliwi człowiekowi drogę powrotną do samego siebie. (shrink)

The idea of state education developed by activists associated with the governments that ruled in Poland after the May Coup which they put into practice was to educate citizens to be strongly attached to the Polish state, regardless of nationality and religion. All educational factors, including religious education, were to serve this purpose. Based on this assumption, the educational authorities aspired to have a decisive influence on the appointment of religious teachers, determining their qualifications, establishing the curricula and the choice (...) of textbooks. This led to conflicts with Catholic bishops, generally concerned with autonomy and exclusivity in setting rules on these issues. Ecclesiastical autonomy in matters of communicating the faith, formally accepted by law and church authorities, presupposed that the Church determines the content of religious instruction, the scope and shape of religious education, and selects teachers to communicate the principles of the faith to Catholics on its behalf. The bishops could not give the state a casting vote, for to do so would be to misappropriate their own duties, which stem from the nature of the episcopal mission. This was not understood by the state authorities who were unwilling to compromise in any way between the May Coup and the beginning of 1937 and wanted to have a decisive voice in the appointment and qualifications of religious teachers, in the scope and shape of religious curricula and textbooks, as well as complete control over church organizations allowed to function in schools. While church authorities, Catholic columnists and educators, as well as the activists of church organizations spoke out and discussed and even protested publicly about coeducation, the presence of non-Catholic teachers in mainstream schools, and the anti-religious attitude of teachers affiliated with left-wing trade unions, the issues of the appointment and qualifications of religious teachers, curricula and textbooks, on top of the control of church organizations in schools were raised only during discussions and correspondence between the church and school authorities. Except for one statement by the School Committee published in the diocesan journals intended for the clergy, these disputes were not publicized on a national scale by either the Church or the state side. (shrink)

Dźwięk możemy postrzegać i odczuwać poprzez percepcję wzrokową i emocjonalną. Dźwięki kształtują materię. Mają zdolność do tworzenia geometrycznych wzorów. Za pomocą cymatyki można zwizualizować kształty tworzone przez określone częstotliwości dźwiękowe. Efekty działania dźwięków można więc oglądać. Są nimi wzory, które powstają z zagęszczającej się materii pod wpływem wibracji dźwiękowych. Dźwięk jest odwzorowany poprzez określony kształt, poprzez formę szeroko pojętego obiektu. W całym świecie ożywionym i nieożywionym istnieją wzorce powtarzających się rytmów, w których wszystko istnieje w stanie ciągłej wibracji, oscylacji i (...) pulsacji. Nikola Tesla mawiał: „Jeżeli chcesz zrozumieć Wszechświat, zacznij myśleć w kategoriach energii, częstotliwości i wibracji”. Świat, w którym żyjemy, można zdefiniować jako interakcję częstotliwości wibracyjnych. Dźwięki kreują kształty (formy). Kształty struktur fizycznych również wytwarzają dźwięki (wibracje) zazwyczaj w postaci infradźwięków niesłyszalnych dla ludzkiego ucha. Takie dźwięki mają dużą przenikliwość i silne oddziaływanie na materię nieożywioną i ożywioną. Wpływ tej energii determinuje zachowanie człowieka i warunkuje stan jego zdrowia. Harmonijny przepływ energii życiowej wspomagają kształty o łagodnych, obłych liniach, tworzone zgodnie z zasadami Świętej Geometrii. Podobne działanie mają kształty w postaci znaków graficznych oraz motywów zdobniczych utrwalanych w tradycjach wielu kultur. W architekturze można odkryć zależności z figurami powstałymi podczas oddziaływania dźwięku na materię. Niektóre z tych kształtów są odwzorowaniem rozety występującej m.in. w świątyniach chrześcijańskich. Praca ta stanowi próbę interpretacji znaczeń tego powszechnie występującego kształtu. Każdy obiekt może być generatorem bądź wzmacniaczem energii fal dźwiękowych. Środowisko akustyczne stanowi o specyfice danej przestrzeni. Rozeta jest specyficznym elementem architektury z wielu powodów. Jest zarówno oknem, przez które wpada do wnętrza filtrowane barwami światło, stanowi swego rodzaju moderator przestrzeni środowiska akustycznego wnętrza, posiada znaczenie symboliczne, kodowanej dotychczas nie w pełni poznanej rzeczywistości szeroko pojmowanego środowiska człowieka. (shrink)

Artykuł rozważa spór naturalizmu z antynaturalizmem w metaetyce oraz argumentuje za naturalizmem, aczkolwiek nie skrajnym. Procesy normowania i oceniania są uznane za pierwotne wobec ich werbalnej artykulacji w postaci norm i ocen, rozumianych jako wypowiedzi. Prowadzi to do nielingwistycznej koncepcji norm i ocen jako faktów istniejących gdzieś i kiedyś. Performatywy, ocenianie, wypowiedzi normatywne, ocenianie i zdania bonitywne dostarczają narzędzi do ugruntowania naturalizmu w metaetyce. Przeprowadzona analiza logiczna pokazuje, że logika deontyczna i logika bonitywna są analogiczne. Rozważane są też uogólnione argumenty (...) Hume’a i Moore’a, które, jak się okazuje, nie zagrażają naturalizmowi. (shrink)