Autor twierdzi, że nieśmiertelność niekoniecznie musi być aż tak zła, jak to opisuje Bernard Williams. Twierdzi on, że jeśli nieśmiertelne życie charakteryzowałoby się wystarczająco zróżnicowanym pakietem doświadczeń, odpowiednio podzielonych, nie ma powodu, by sądzić, że ktoś będzie się nudził. Przyznaje, że niektóre z przyjemnych doświadczeń „same ulegają wyczerpaniu”, ale mówi, że nie ma wystarczającej liczby powtarzalnych „przyjemności”, aby ulec nudzie, o której mówi Bernard Williams.

The article reviews the book Śmierć, nieśmiertelność, sens życia. Egzystencjalny wymiar filozofii Ludwiga Wittgensteina [Death, Immortality, the Meaning of Life: The Existential Dimension of Ludwig Wittgenstein's Philosophy], by Ireneusz Ziemiński.

The article reviews the book Śmierć, nieśmiertelność, sens życia. Egzystencjalny wymiar filozofii Ludwiga Wittgensteina [Death, Immortality, the Meaning of Life: The Existential Dimension of Ludwig Wittgenstein's Philosophy], by Ireneusz Ziemiński.

The article reviews the book Śmierć, nieśmiertelność, sens życia. Egzystencjalny wymiar filozofii Ludwiga Wittgensteina [Death, Immortality, the Meaning of Life: The Existential Dimension of Ludwig Wittgenstein's Philosophy], by Ireneusz Ziemiński.

The article reviews the book Śmierć, nieśmiertelność, sens życia. Egzystencjalny wymiar filozofii Ludwiga Wittgensteina [Death, Immortality, the Meaning of Life: The Existential Dimension of Ludwig Wittgenstein's Philosophy], by Ireneusz Ziemiński.

The article reviews the book Śmierć, nieśmiertelność, sens życia. Egzystencjalny wymiar filozofii Ludwiga Wittgensteina [Death, Immortality, the Meaning of Life: The Existential Dimension of Ludwig Wittgenstein's Philosophy], by Ireneusz Ziemiński.

B. Spinoza w Etyce w porządku geometrycznym dowiedzionej argumentuje za nieśmiertelnością ludzkiej duszy. Bliższa analiza pokazuje jednak, że owa „nieśmiertelność” niewiele ma wspólnego z tą, za którą opowiadała się tradycyjna metafizyka. W artykule badam argumentację Spinozy i wykazuję, że dowody tez, na które się powołuje, są problematyczne.

Descartes argumentował, wychodząc od swej słynnej tezy „Myślę, więc jestem”, o której sądził, że jest jedynym twierdzeniem niepowątpiewalnym, że udowodnił istnienie jedynie dwóch substancji: materialnej i duchowej, które są całkowicie różne, odrębne i autonomiczne w swych działaniach. Od czasu, gdy pisał swoje Medytacje o pierwszej filozofii, żywił głębokie przekonanie, że może także udowodnić nieśmiertelność duszy ludzkiej na mocy tezy o jej substancjalnej odrębności. Jednakże w trakcie pisania Medytacji, a szczególnie w rezultacie dyskusji ze swymi oponentami, przekonał się, że na (...) gruncie jego filozofii taki dowód jest po prostu niemożliwy. W artykule ukazuje się tok myślenia Descartes’a oraz proces zastępowania metafizycznego punktu widzenia etycznym punktem widzenia. (shrink)