Le travail est consacré á la caractérisation de la théorie ď'argumentation créée par Perelman. Ce philosophe belge veut traitor la philosophie d’une façon ample, trouvant qu'elle doit aussi construire les principes de ľ'activité humaine, íl fáut que ces principes soient raisonnables et mútivés. Selon Perelman la logique contemporaine ne favorise pas сеs aspirations. Souvent elle est reduite à la logique formelle (A, Church, J. Bocheński), laissant en dehorn de ses intéréts ces moyens de raisonnemont qu’on applique a'laboration de la décision. (...) Perelman n'accepte pas ces conceptions, se reférant à Aristote. La théorie d ’argumentation proposée par lui, qu'on appelle rhétorique nouvelle, comprend ces techniques de raisonnement à l'aide desquelles on tend a faire accepter par l'auditoire donné la these présentée. Ces méthodes se trouvent à l'extérieur de la logique formelle et ne concement pas les situations dans les quelles on peut recourir a la vérification empirique. Elles sont langement appliquées dans les discussions philosophiques, morales, politiques et aussi juridiques. (shrink)

Przedmiotem pracy jest krytyka operacjonalistycznego sposobu definiowania pojęć w naukach empirycznych i zarazem próba wykazania, że pewne trudności, na które natrafia metodologia przyrodoznawstwa dają się zadowalająco wyjaśnić bez uciekania się do rozwiązań proponowanych przez operacjonizm. Autorzy posługując się przykładem trzech pomiarów tego samego obiektu pokazują, że dwa spośród nich są w pewien sposób równoważne i na końcu artykułu formułują ogólniejsze kryterium równoważności metod pomiarowych - ze względu na teorię błędów, logikę klasyczną i odpowiednie dla danej sytuacji działy matematyki. Metody w (...) taki sposób równoważne, chociażby z innego powodu zupełnie różne, nawet w przypadku akceptacji postulatów operocjonizmu uważać można za określające tę samą wielkość. (shrink)

Целью работы является дискуссия одного иа основных моральных аспектов проблематики этичных ценностей: вопросы самооценки человека. Статья начинается о короткого обсуждения различных способов иоаиманкя ценности, после чего автор говорит об основных проблемах поддавая их дальнейшему обсуждению. Прйдстпелена экспликация понятия самооценки человека и связанных с ним дел с особым учётом творческой активности, благодаря которой человек самореализуется, морально утверждается и совсра<истeyeтая.

One of the most controversial principles of contemporary functionalism is the so-called principle of organizational invariance. Roughly speaking it states that all systems with the same fine grained functional organization have the same conscious experience. The author of this article tries to show that the principle leads to absurdity.

Nowadays a completely paralysed human being can do many different things using his or hers neurones. This is a new situation. The author of the article tries to find a proper language to describe the situation. He also tries to show the consequences of the phenomenon for some philosophical theories of mind.

Professor Prognosis is a fictional character. His name - Prognosis - is meaningful and refers to a wonderful theory. Using his theory Professor is able to predict the behaviour of a human being with stunning accuracy; its predictive power is much greater than any other scientific theory. As for its predictive power the theory in question is so great that it seems impossible. We are inclined to think that it cannot be a theory. It must be something else. But what (...) else could it be? The mystery has a simple solution. It turns out that the 'theory' applies only to one man and the man is Professor Prognosis himself. Now everything seems crystal clear. Professor Prognosis has deceived us. There is neither theory, nor predictions. As a matter of fact he does not predict but uses his power to control his behaviour. Every human being can do it. It is obvious. So what is the problem? The problem is that this solution is very traditional. It involves agency and free will. The main point of the paper was to make it look obvious. (shrink)

The text is a rejoinder to critical remarks which Zdzislawa Piatek aimed at the paper of the author of „Cats, demon, spells and ... naturalisation”. It appears that the differences between the standpoints of both polemicists are not as great as it might seem. In the author's opinion, one of the sources of the impression that those differences are substantial has been an overfree style of the essay, and in particular a little irresponsible use of the term „magic strategy”. The (...) author tries presently to expose his views in a more accurate way. In particular, he stresses that he did not mean to reduce the phenomenon of ethnic language to magic behaviour, but rather to look for the origins of this language in such a behaviour. (shrink)

What would it be like to have a materialistic theory of language? Are humans able (not in principle but in practise) to develop such a theory? The author tries to show that the answer to the second question is „No”. The main argument is that the qualities of the theory in question would go far beyond what seems available for creatures of limited cognitive power.