Filosofische beschouwingen over de ontwikkeling van het volkenrechtelijke begrip mensenrechten.

The aim of this article is to focus on a central element in Gauchet s diagnosis of our age, namely the tension between human rights and democracy. Since the second half of the nineteen seventies, the era of departing from religion' (la sortie de la religion) has been completed, and we now find ourselves in a ‘society of individuals’ (la société des individus). This goes along with an eclipse of the state and of public reason: the waning concern for the (...) common good. The reason for the existence of politics and the state now seem to lie exclusively in their utility for individuals or interest groups within society. The symptom par excellence of this development is the human rights discourse. Gauchet s claim in this respect is that the unilateral emphasis on human rights threatens democracy as it inevitably obfuscates the necessary counterpart of the individual and its private sphere, i. e. the state. As a result, the individual loses track of its own ground of existence. From this viewpoint, democracy in the name of one of its major pillars (the rights of the individual) seems to destroy another major pillar (the state as the guardian of those rights). (shrink)

Amsterdam University Press is a leading publisher of academic books, journals and textbooks in the Humanities and Social Sciences. Our aim is to make current research available to scholars, students, innovators, and the general public. AUP stands for scholarly excellence, global presence, and engagement with the international academic community.

Het idee dat burgerschapsonderwijs noodzakelijkerwijs democratisch is omdat ze door een democratische staat wordt georganiseerd, is een bedenkelijke assumptie. Veronderstellen dat goed burgerschap overigens beperkt kan blijven tot een reeks van ‘meetbare’ kenniscomponenten (bv. kennis van presidenten, koningen), overtuigingen (bv., ‘er zijn mensenrechten’) en ‘competenties’ (bv. ‘kunnen omgaan met meningsverschillen’) is niet enkel een karikatuur maken van de democratie zelf, maar getuigt evenzeer van een democratisch paternalisme.

Ignatieff reageert op het essay 'Een tijd van wangeloof' van Nicola Chiaromonte en ziet de hedendaagse cultuur in het licht van een optimistisch gestemd liberalisme. Volgens hem is er geen maat meer voor wat goed is, bestaat er alleen nog maar een maat voor het kwaad. Wreedheid ziet hij als het grootste kwaad en de mensenrechten zijn nodig om ons tegen deze wreedheid te beschermen.

Diese Arbeit untersucht den Begriff der Autonomie und des Menschenrechts bei Kant. Sie geht davon aus, dass die kantische Rechtsphilosophie nicht nur der grundlegenden rechtlichen Frage, ob und inwieweit eine Gesetzgebung überhaupt allgemeingültig sein kann und muss, sondern auch aktuellen Grundsatzfragen des Rechts eine plausible Antwort geben kann. Der Gesichtspunkt des Übergangs vom unbedingt guten Willen zur allgemeinen weltbürgerlichen Verfassung begleitet dabei den ganzen Verständnisprozess der kantischen Rechtsphilosophie. Erst durch die grundsätzliche Klärung des kantischen Autonomieprinzips in seiner Moralphilosophie und Rechtslehre (...) wird der umstrittenen aktuellen Menschenrechtsfrage, insbesondere der Frage nach dem Menschenrecht auf sittliche Autonomie, eine neue Interpretationsmöglichkeit eröffnet. (shrink)