Von Hippel & Trivers (VH&T) argue that people become effective liars through self-deception. It can be said, however, that people who believe their own stories are not lying. VH&T also argue that people are quite good lie detectors, but they provide no evidence for this, and the available literature contradicts their claim. Their reasons to negate this evidence are unconvincing.

This article first examines a number of different definitions of lying, from Aldert Vrij, Warren Shibles, Sissela Bok, the Oxford English Dictionary, Linda Coleman and Paul Kay, and Joseph Kupfer. It considers objections to all of them, and then defends Kupfer’s definition, as well as a modified version of his definition, as the best of those so far considered. Next, it examines five other definitions of lying, from Harry G. Frankfurt, Roderick M. Chisholm and Thomas D. Feehan, David (...) Simpson, Thomas Carson, and Don Fallis. It finds reason to reject these definitions, in favor of the two definitions of lying previously defended, namely:(i) To lie (to another person) = df. to make a believed-false statement (to another person) with the intention that that statement be believed to be true (by the other person).(ii) To lie (to another person) = df. to make a believed-false statement (to another person), either with the intention that that statement be believed to be true (by the other person), or with the intention that it be believed (by the other person) that that statement is believed to be true (by the person making the statement), or with both intentions. (shrink)

_Internet_ is een van de eerste boeken waarin het filosofische inzicht -van Plato tot Kierkegaard - betrokken wordt op het debat over de mogelijkheden en onmogelijkheden van het internet. Dreyfus laat zien dat de onstoffelijke, 'vrij zwevende' websurfer zijn oorsprong vindt in Descartes' scheiding van geest en lichaam, en hoe Kierkegaards inzichten in de opkomst van het moderne leespubliek vooruitlopen op de nieuwsgierige, maar elk risico vermijdende internet-junkie. Uitgaande van recente onderzoeken naar het isolement dat veel internetgebruikers ervaren, toont (...) Dreyfus aan hoe het internet, door zijn nadruk op privé-ervaringen, gebruikers berooft van wezenlijke, belichaamde vermogens zoals vertrouwen, stemmingen en betrokkenheid bij met anderen gedeelde lokale aangelegenheden. _Internet_ is verplichte kost voor iedereen die on line is en is geïnteressseerd in onze plaats in de 'e-revolutie'. (shrink)

Résumé : Le PPBS a été conçu comme un instrument destiné à ceux qui décident de l'allocation des ressources publiques : il doit leur permettre de prendre de meilleures décisions. S'il est très difficile de repérer et de juger les choix que le développement du système a inspirés aux Etats-Unis, il n'en est pas mains certain que ses résultats tangibles sant maigres car la masse des anciens programmes, principale source potentielle de moyens nouveaux, n'a guère été remise en question.La valeur (...) intrinsèque du PPBS ne peut être mise en cause. Ce qui doit l'être, c'est la lenteur de son développement, qui demeure peu avancé. Cette lenteur s'explique, car le système ne peut produire des fruits dans une terre stérile qu'on n'a pas préparée.La brutalité et les maladresses de l'opération déclenchée en 1965 dans le gouvernement fédéral américain ne pouvaient que renforcer la résistance au changement et retarder, sinon compromettre, le succès final. Les perspectives demeurent heureusement favorables, puisque la nouvelle administration ne semble pas décidée à faire machine arrière et que les Etats et Villes ont démarré sous de bien meilleurs auspices.La principale conclusion qu'imposent les expériences américaines est que toute juridiction intéressée par le PPBS doit impérativement développer, de la façon la plus générale, la volonté d'instaurer le système et s'assurer les moyens de le faire. C'est dire qu'il est peu sage d'engager la bataille sur tous les fronts à la fois : il faut tenter des percées. Mais c'est dire aussi combi en l'information et la formation sant essentielles. A cet égard, l'installation généralisée de certains éléments du système, à savoir la structure de programmes et le budget-programme, loin de présenter des inconvénients, peut constituer un excellent exercice en dehors de son utilité directe pour le preneur de décision. La bataille en cause est surtout celle de la conviction: l'outil est prêt, il est bon, encore faut-il que l' ouvrier accepte de s'en servir.Samenvatting:Planning-programming-budgeting werd ontworpen als een instrument voor diegenen die beslissen over de toewijzing van de overheidsmiddelen.Dit instrument moet de beslissers in staat stellen betere beslissingen te treffen. Het is niet makkelijk deze beslissingen op te sporen en te beoordelen welke in de Verenigde Staten getroffen werden onder invloed van de ontwikkeling van deze systeembenadering. Toch is het met vrij grote zekerheid te stellen dat de tastbare resultaten gering zijn omdat de veelheid aan oude programma's die tenslotte toch de voornaamste potentiële bronnen zijn van nieuwe middelen, nooit werden aangevochten.De intrinsieke waarde van PPBS kan daarom evenwel niet worden genegeerd. Wat wel dient aangeklaagd is de traagheid van zijn aanslepende ontwikkeling. Deze traagheid is te verklaren door het feit dat het systeem slechts vruchten kan afwerpen zo het ingeplant wordt in degelijk voorbereid terrein.De brutaliteit en de onhandigheden bij de operatie die in 1965 werd ingezet in het amerikaans federaal overheidsbestel konden niets anders dan de weerstand tegen de verandering versterken en afbreuk doen aan het uiteindelijk slagen van het systeem. Gelukkiglijk blijven de vooruitzichten gunstig want de nieuwe beleidsvoerders sinds de presidentsverkiezingen, blijken ermee te willen doorgaan en de staten en lokale overheden zijn ermee van wal gestoken onder veel betere omstandigheden. Het doorslaggevend besluit uit de amerikaanse ervaringen terzake is wel dat elke instantie welke belangstelling heeft voor PPBS, nodig moet op zo breed mogelijk vlak de wil doen groeien om het systeem te ontwikkelen en er ook de nodige middelen toe ter beschikking stellen. Dit betekent tevens dat het weinig aan te bevelen is de strijd op alle fronten terzelvertijd aan te binden maar wel geleidelijk doorbraken te verwezenlijken. Dit brengt dan evenwel ook met zich dat informatie en vorming essentieel zijn bij deze strategie. In dit verband moet dan ook gezegd worden dat reeds het invoeren van sommige deelementen van het systeem, zoals de programmastructuur en het programmabudget, voor de beslisser nuttig kan zijn voor zijn persoonlijk inzicht en vorming.De te voeren actie dient nog slechts te worden toegespitst op het overtuigen van de verantwoordelijken. Het instrument is immers gebruiksklaar en degelijk, er is alleen nog het wachten op de wil van de gebruiker dit instrument ter hand te nemen. (shrink)

Christelijke ethiek, in de traditie ook wel moraaltheologie genoemd, is een van de meest omstreden onderwerpen binnen de theologie, maar ook daarbuiten. Toch is het doel van deze ethiek 'een leven in volheid en vrijheid'. Zonder ethische richtlijnen en persoonlijke verantwoordelijkheid kan een leven niet slagen. Normen en wetten hebben als doel ruimte te scheppen voor het leven en dat te beschermen. Deze vrijheid invullen, daar zijn mensen zelf verantwoordelijk voor. En verantwoordelijk zijn betekent: een antwoord verschuldigd zijn aan iemand. (...) Ethiek voltrekt zich daarom altijd in relatie: tot het eigen geweten, tot het goede dat te verwezenlijken valt, en in relatie tot andere levende wezens en de natuur. Christelijke ethiek plaatst deze verantwoordelijkheid bovendien in relatie tot God. Mensen zijn vrij maar ook beperkt; zij doen elkaar kwaad en hebben behoefte aan vergeving en verzoening. (shrink)

Onlangs verschenen de eerste vier delen van Martin Heideggers persoonlijke notities en dagboekaantekeningen, de Schwarze Hefte. Hierin stelt Heidegger dat er geen toekomst is voor de filosofie dan via de poëzie van Friedrich Hölderlin. In dit boek vergelijkt Eric Bolle Heideggers filosofie met Hölderlins werk. Hij concludeert dat hoe men ook over Heidegger moge denken, wij niet om zijn verhouding tot Hölderlin heen kunnen. Heidegger ontwerpt op basis van Hölderlins werk nieuwe wegen voor de filosofie. Dit is geen onkritisch boek. (...) Bolle vraagt zich af of er nog andere nieuwe wegen voor de filosofie zijn en bespreekt verschillende?andere aanvangen? met Hölderlin. Daarom besteedt hij niet alleen aandacht aan Heideggers interpretaties van Hölderlin, maar ook aan die van Henrich en Birkenhauer. Tenslotte laat het boek ook een tiental filosofen aan het woord over de aanpak van het boek zelf en maakt zo de weg vrij voor een kritische zelfanalyse."--Back cover. (shrink)

Een kleine politieke filosofie Moeten rokers vrij gelaten worden te roken in de horeca, of mag de staat hun dat verbieden? Is Laura Dekker vrij op zeilreis te gaan, of had de staat haar thuis moeten houden? Zijn allochtonen vrij hun eigen cultuur te behouden of moeten zij juist integreren? En zijn wij vrij om onze welvaart te vergroten ook als dat het klimaat grote schade toebrengt? Nadat onze vrijheid in de jaren zestig en zeventig enorm (...) is toegenomen, beleven we nu een periode waarin die vrijheid wordt herijkt. Het streven dat burgers vrij moeten zijn hun leven naar eigen goeddunken in te richten botst nu met de roep om 'grenzen aan de vrijheid'. Deze strijd om de vrijheid vormt het hart van vele controversiële politieke kwesties die het afgelopen decennium het publieke debat beheersten. In Het huis van de vrijheid bespreekt Rutger Claassen deze kwesties met een filosofische blik. Hij neemt stelling tegen eenzijdige opvattingen van vrijheid en verdedigt haar als het ideaal van de autonome burger. Dat ideaal vraagt er echter wel om vrijheid in samenhang te zien met andere politieke idealen, zoals welzijn, veiligheid, gelijkheid, democratie en gemeenschap. Claassen laat zien dat het vrijheidsideaal - ondanks alle kritiek - onmisbaar is, maar hij schetst ook hoe het komt dat het zo gemakkelijk voor totaal verschillende politieke programma's kan worden misbruikt. (shrink)

Er zijn twee domeinen in de traditie van het Europese humanisme, dat van de democratie en dat van kunst, literatuur, filosofie en dergelijke. Alexis de Tocqueville geeft in zijn boek over de democratie in Amerika middelen aan om degeneratie van de democratie tot een zacht democratisch despotisme te voorkomen. Tot die middelen behoren bestuurlijke decentralisatie en het invoeren van kleinschalige organisatievormen. Een ander middel zijn bijvoorbeeld nationale debatten en het activeren van een partijsysteem ten tijde van grote nationale bedreigingen. Het (...) is van belang naast werk en spel ruimte te scheppen voor vrije tijd, tijd die vrij is voor kunst, literatuur, filosofie en dergelijke. (shrink)

Vrijheid van kunst betekent dat de maker vrij is om de kunst te maken die hij wil. Hij is degene die bepaalt wat hij maakt en hoe hij het gemaakte naar buiten brengt. Het publiek kan verschillend op de naar buiten gebrachte kunst reageren en kan eventueel de kunstenaar vragen verantwoording af te leggen. Een kunstenaar kan op dit verzoek ingaan, al hoeft dat in verreweg de meeste gevallen niet. Het afleggen van verantwoording beperkt de vrijheid van kunst echter (...) niet. Zij staat voor de dialoog die door kunstenaars zelf in bepaalde gevallen wordt gezocht, met name als het gaat om geëngageerde kunst. (shrink)

Ondanks al zijn twijfels staat Nietzsche vrij positief tegenover de waarde van kennis en waarheid. Maar hij is tevens sceptisch over de mogelijkheid om de waarheid te kennen. Daarom ruimte hij een grote plaats voor de kunst in, die zijn creativiteit put uit het ongeloof in de waarheid.

Hoe kunnen we ons leven vormgeven? In zijn magnum opus Iemand zijn laat filosoof Joep Dohmen zien op welke manieren wij ons kunnen ontwikkelen tot zelfstandige en betrokken mensen. In de voorbije decennia hebben we onze joods-christelijke traditie achter ons gelaten en zijn we in een neoliberale samenleving terechtgekomen, die zich kenmerkt door een verregaande individualisering. Vrij zijn om je eigen leven te leiden is de hartenwens van de laatmoderne mens. Maar de vervulling daarvan blijkt verre van eenvoudig. Joep (...) Dohmen herneemt in 'Iemand zijn' de klassieke visie op filosofie als persoonlijke vorming. Centraal in zijn vormingsleer staan de individuele persoon en diens mogelijkheden om het eigen actorschap te ontwikkelen en te vormen. In het voetspoor van Socrates, Plato en Aristoteles, Erasmus en Montaigne, Rousseau en Kant, Nietzsche en Foucault, Neiman en Nussbaum laat Joep Dohmen zien hoe wij - dankzij een goed zelfbeeld en zelfdiscipline - beter gemotiveerd en geèengageerd in het leven kunnen staan. Omdat we als individu altijd te midden van anderen opgroeien, is vorming altijd ook sociale vorming. Dankzij deze filosofische bestaansethiek zijn we in staat een betekenis- en zinvol leven te leiden."--Publisher information. (shrink)