Die Studien und Texte zur Sozialgeschichte der Literatur (STSL) veröffentlichen seit 1975 herausragende literatur-, geschichts- und kulturwissenschaftliche Arbeiten zu vornehmlich deutscher Literatur vom Mittelalter bis zur Gegenwart. Schwerpunkt der literaturgeschichtlichen und theoretischen Abhandlungen sowie der Quellen- und Materialienbände ist das Verhältnis von literarischem Text und gesellschaftlich-historischem Kontext. Als maßgebliche Publikationsreihe einer seit den 1960er Jahren einflussreichen Sozialgeschichte der Literatur prägt STSL zugleich die literaturwissenschaftliche Diskussion über mögliche Austauschbeziehungen zwischen Literatur-, Geschichts- und Sozialwissenschaften.

De 'Essais' van de Franse filosoof Michel de Montaigne (1533-1592) hebben in vier en een halve eeuw niets aan zeggingskracht en relevantie verloren. Dat concludeert historicus en schrijver Jeroen Lutters, die boek schreef over Montaigne als pedagoog. Hoe word je een goede leraar? In ieder geval niet door een leerling gedachteloos informatie te laten stampen.00Aan het prille begin van de moderne tijd waarschuwt Montaigne al voor een onderwijssysteem waarin leerlingen allemaal dezelfde geestdodende lesjes moeten volgen. Juist de verwondering en de (...) creativiteit van zowel de leraar als de leerling zouden in het onderwijs centraal moeten staan. Of zoals Montaigne het formuleerde: "Misschien kun je best geleerd zijn door de geleerdheid die je bij een ander vindt, maar wijs kun je alleen maar zijn door de wijsheid die je uit jezelf haalt."00Naast de reis die Jeroen Lutters in zijn boek onderneemt langs de ideeën van Montaigne probeert hij, ondanks de coronabeperkingen, ook de torenkamer van het Château de Montaigne in het plaatsje Saint-Michel-de Montaigne te bezoeken, waar de 'Essais' vierhonderdvijftig jaar geleden tot stand kwamen. Uiteindelijk lukt dat en staat Lutters op de plek waar Montaigne zich terugtrok uit het publieke leven om te werken aan zichzelf als een kunstenaar aan een sculptuur. In dit boek lezen we hoe wij dat allemaal kunnen doen.0. (shrink)

Empirismus und Ästhetik werden in den Schriften von Francis Hutcheson, David Hume, Edmund Burke und Henry Home zu einer empiristischen Ästhetik verbunden. Sie argumentiert induktiv, psycho- oder physiologisch, evolutionär und demokratisch und lässt sich als frühe Form der empirischen Ästhetik verstehen. Ihr Transfer nach Deutschland in Rezensionen, Übersetzungen und Anschlussforschungen geht mit unwillkürlichen Anpassungen einher. Für die empiristische Ästhetik in der deutschsprachigen Aufklärung stehen nicht nur Namen wie Lichtenberg, Mendelssohn und Kant, Hamann, Herder und Merck, sondern auch die Übersetzer Dusch, (...) Resewitz und Meinhard, die physiologisch Interessierten Haller, Platner, Lossius und Hißmann sowie die Leipziger Engel, Garve und Riedel, der Prager Meißner oder auch Enzyklopädisten wie Herz, Eschenburg und Schneider. (shrink)