This longread addresses the (political and critical theoretical) aftermath of 9/11.

Religie wordt vaak opgevat als een illusionaire macht waarmee onderscheid wordt gemaakt tussen het seculiere en het sacrale en daarmee tussen mensen die wel en mensen die niet uitverkoren zijn. Macht en geweld vallen in een dergelijke opvatting vrijwel samen. Aan de hand van het werk van Pierre Bourdieu laat ik zien dat dit leidt, hetzij tot een positie waarin ieder onderscheidend vermogen tussen wat waar of niet waar is verdwijnt, hetzij tot een positie waarin de criteria zo hoog (...) worden opgeschroefd dat waarheidsvinding nauwelijks mogelijk meer is. Tot slot verdedig ik een positie waarin religie begrepen wordt als een normatieve praktijk, waarin ook aan de uitoefening van macht een eigen plaats toekomt. (shrink)

This contribution to the MLG-debate wants to focus on the question of legitimate authority for the use of military force in the framework of international interventions. More in particular, it is the main objective of this article to verify whether the international intervention in Former Yugoslavia was characterised by a sufficient legitimate authority quality. The analysis itself will be developed in two steps. In a first step, we will describe the three main approaches to the concept of the legitimate authority (...) in the post Cold War literature. Secondly, it is our intention to apply these three legitimate authority approaches in the context of the international intervention in Former Yugoslavia. The final results of this study allow us to formulate a rather remarkable conclusion from an ethical point ofview. Due to the reluctance of the international community to use military force, the central issue concerning the legitimate authority debate no longer seems to be "who among the many candidates has the right to intervene?", but rather 'who has the duty to do so?". (shrink)

Book synopsis: Philosopher, cultural critic, and agent provocateur Slavoj Žižek constructs a fascinating new framework to look at the forces of violence in our world. Using history, philosophy, books, movies, Lacanian psychiatry, and jokes, Slavoj Žižek examines the ways we perceive and misperceive violence. Drawing from his unique cultural vision, Žižek brings new light to the Paris riots of 2005; he questions the permissiveness of violence in philanthropy; in daring terms, he reflects on the powerful image and determination of contemporary (...) terrorists. Violence, Žižek states, takes three forms--subjective, objective, and systemic --and often one form of violence blunts our ability to see the others, raising complicated questions. Does the advent of capitalism and, indeed, civilization cause more violence than it prevents? Is there violence in the simple idea of "the neighbour"? And could the appropriate form of action against violence today simply be to contemplate, to think? Beginning with these and other equally contemplative questions, Žižek discusses the inherent violence of globalization, capitalism, fundamentalism, and language, in a work that will confirm his standing as one of our most erudite and incendiary modern thinkers. (shrink)

In dit essay keert Forster zich tegen geloof met een grote G: het fundamentalistisch geloof in een religie als de enige bron van waarheid, maar ook het geloof in de macht en het geweld van grote mannen en ideologieën. Hij stelt er zijn eigen geloof met een ‘heel kleine g’ tegenover, een geloof in vrijheid, democratie en individualisme, in de adel van de geest.

Hoe politieke macht veroveren en behouden? Het antwoord op deze vraag staat te lezen in een van de beruchtste boeken uit de geschiedenis van het politieke denken: Il Principe van Niccolo Machiavelli . Zijn antwoord is zonneklaar: voor élke heerser – of hij nu de troon heeft geërfd als telg van een oude dynastie of hem met geweld heeft veroverd – 'is het noodzakelijk het volk te vriend te houden'.

Het lijdt geen twijfel dat er nog veel werk moet worden verzet om methoden en middelen te vinden om deze stoutmoedige dimensie van Mahlers late verbeelding tot vrucht te brengen waarvan ik meen dat deze nog steeds niet naar behoren in onze concertzalen en opnamestudio’s te horen is geweest. Wellicht zullen Mahler-vertolkers van toekomstige generaties, met name slagwerkers, deze arbeid voortzetten. Een mooiere nalatenschap kan ik me niet wensen. Bovendien, als we in de toekomst Mahlers koebellen kunnen horen als symbool (...) van een vrede die nog steeds moet worden gesticht, wie weet -- misschien, misschien, misschien -- zal de wereld waarin we allemaal leven en die door geweld wordt geteisterd, ten slotte luisteren en proberen dit verre visioen te verwezenlijken.’. (shrink)

De invloed van het denken van Paul Moyaert is zeer groot. Daarom wil 'Orde scheppen' hulde brengen aan deze filosoof en zijn intellectuele bezetenheid. De thematische diversiteit van het boek weerspiegelt de biodiversiteit van Moyaerts eigen werk, die met enig geweld tot drie grote thema's of domeinen kan worden herleid: wijsgerige antropologie, psychopathologie en religie. Onderwerpen zijn: het symbolische, de liefde, uchronie, de echtheid van beelden, en poëzie; de afstemming bij jongvolwassenen met een meervoudige handicap, homoseksualiteit bij vrouwelijke adolescenten, (...) en Kant en Foucault; en ten slotte de hardnekkigheid van religie, christelijke ascese, de vele gezichten van Kierkegaard, Franciscus van Assisi, en de oorlogsdagboeken van Hans Keilson. (shrink)

Bibliografie met commentaar per rubriek: feminisme/vrouwenbeweging, werkomstandigheden, gezondheidszorg, geweld/criminaliteit, recht/politiek, literatuur/kunst, sociaal-psychologische perspectieven etc.

'Volgens de Duitse denker Carl Schmitt is zonder vijandbeeld geen politiek mogelijk,' schreven Coen Simon en Frank Meester aan Arnon Grunberg. Zij vroegen hem Het begrip politiek van Carl Schmitt (1888-1985) te lezen om na te gaan wat hij ons nu nog te zeggen heeft. Hoeveel natiestaat hebben wij nodig? Hoeveel vijanden? Waartoe dient politiek? En is een samenleving zonder oorlog en geweld mogelijk? Aan de hand van Schmitt en denkers als Walter Benjamin en Jacques Derrida probeert Grunberg antwoord (...) te geven op die vragen. 'Onze cultuur heeft de vegetarische slager voortgebracht en zal uiteindelijk ook de geweldloze oorlog produceren. Hoe die er precies uit zal zien is onduidelijk, maar Schmitts vermoeden dat die oorlog om de oorlog eens en voor altijd uit te roeien gruwelijk zal zijn lijkt me gerechtvaardigd,' aldus Grunberg. Maar ook stelt hij dat er geen rechtvaardigheid kan bestaan als het geweld wordt afgezworen. In Vriend & vijand legt Grunberg de vinger op zowel de zere plekken van de parlementaire democratie als de kritiek erop. Vrienden en vijanden van deze democratie mogen dit essay niet aan zich voorbij laten gaan"--Back cover. (shrink)

Seks is overal. In kranten en tijdschriften, in advertenties op bushokjes, op televisie en het internet, op Instagram en Snapchat. Seks beheerst en betovert onze beeldcultuur. Af en toe roept die onafgebroken stroom van seksuele beelden kritiek op. We lezen over de ‘pornoficatie’ van onze cultuur en hoe de modeindustrie zelfs kinderen verleidt om sexy strings te kopen. We horen dat we aan porno verslaafd zijn, dat alles van waarde vervliegt en dat we steeds intensere prikkels nodig hebben. Een zeldzame (...) keer merkt iemand op dat de constante seksuele objectivering van vrouwenlichamen de genderongelijkheid in stand houdt. Als seks overal is, is het niet verwonderlijk dat seks ook in kunst te vinden is. Kunst en pornografie lijken elkaar uit te sluiten: het ene maakt het mooiste en het beste in ons wakker, het andere onderwerpt ons aan hitsigheid en dierlijkheid. Het ene viert de schoonheid van de vrouw, het andere is een kwestie van geweld en onderwerping. Toch is de relatie tussen kunst en pornografie genuanceerder dan ze op het eerste gezicht lijkt. In deze filosofische verkenning nemen filosofen Petra Van Brabandt en Hans Maes zowel kunst als pornografie onder de loep en ontdekken ze dat de dingen soms helemaal niet zijn wat ze lijken. (shrink)

De oorzaak van de slechte kwaliteit van de televisie-programma's is het bestaan van veel te veel zenders, die steeds slechtere waar leveren. Geweld, seks en sensatie zijn het goedkoopst te leveren en hebben de meest verslavende werking. Pas wanneer de televisie-programma's door speciaal opgeleide deskundigen worden gemaakt en onder controle van een verantwoordelijke overheid worden gebracht, kan het medium uit de handen van commercie en kwaadwillende krachten gehouden worden.

Deze onorthodoxe franse filosofe geeft haar interpretatie van de kracht van het Griekse heldendicht De Ilias, waarin zij oorlog en geweld poogt te ontrafelen en verbanden zoekt tussen de Griekse en de Christelijke traditie.

Het thema van de verlossing en het onverbrekelijke verband tussen verlossing, liefde en dood loopt als een rode draad door Wagners late opera's. Scruton onderzoekt hoe dit thema vorm krijgt in de christelijke traditie, de Griekse tragedies en in de opera's van Wagner en dan met name in Tristan en Isolde. Hij analyseert nauwkeurig de verschillende 'settings' waarin verlossing gedaante krijgt. Zo beschouwt hij verschillende offerrituelen, de rol van de jacht daarbij, de gemeenschap tegenover het individu, de rol van (...) class='Hi'>geweld. Ook gaat hij in op hoe de slachtoffers zelf tegen hun opoffering aankijken. Alleen zo valt te begrijpen hoe zij verlossing kunnen vinden. En dat de liefde deze verlossing biedt. (shrink)

‘We kunnen misschien aannemen dat religie bij maatschappelijk geweld betrokken is. Maar voor iedereen die de twintigste eeuw overziet, moet toch wel duidelijk zijn dat, als je de religie wegneeemt, het geweld doorgaans niet zal verdwijnen. En de twintigste eeuw is de eeuw van de wrok. Hoe anders kunnen de massamoorden van de communisten en de nazi’s, de gloeiende haat van Lenin en Hitler, de volkerenmoorden van Mao en Pol Pot worden verklaard?’.