Abstract

W artykule rozważane są rozmaite semantyczne i symboliczne relacje, w jakich ujmuje się przyrodę na gruncie filozofii, kosmologii i estetyki indyjskiej. Punktem wyjścia jest charakterystyka wewnętrznej dynamiki przyrody, w którą wpisane jest nieustanne zderzanie się biegunowych jakości. Przedstawione są m.in. wedyjskie kosmogoniczne rozważania, konstatujące samorodność i substancjalną jednorodność cyklicznej natury, oraz pięć reprezentatywnych filozoficznych koncepcji przyrody. Autorka podkreśla także swoistą współzależność pomiędzy afirmowaną wizją przyrody a kulturowymi reprezentacjami natury ludzkiej.