In de eerste hoofdstukken van vakwetenschappelijke handboeken wordt de lezer vaak met de grenzen van de betreffende vakwetenschap geconfronteerd. Het terrein en de aard van de vakwetenschap worden geschetst en daarmee de plaats van het terrein binnen de werkelijkheid en de betekenis van de verworven kennis. Het is de filosofie eigen dat zij zich in tegenstelling tot de vakwetenschap langdurig ophoudt bij dergelijke grenzen en er regelmatig naar terugkeert. Voor de vakwetenschap betekent nadenken over de grenzen gedwongen oponthoud dat niet (...) tot gewenste resultaten leidt. Men gaat liever zo snel mogelijk het terrein op om daar onderzoek te doen. De filosofie blijft niet alleen langer stilstaan bij de grenzen, ze beweegt zich vervolgens ook in een andere richting dan de vakwetenschap, de richting van het meer omvattende. (shrink)