Abstract

In dit opstel neemt Scruton stelling tegen het diep ingesleten nihilisme dat ook ons denken over kunst vergiftigt. De ontwikkeling die in gang werd gezet door Marcel Duchamps urinoir en leidde tot een aanhoudende stroom geschriften over de vraag wat kunst is, heeft ertoe geleid dat zo’n beetje alles voor kunst mag doorgaan, waarmee de kunst feitelijk haar zin verliest. Alles lijkt even belangrijk, Shakespeare of technorock. Scruton betoogt daarentegen dat we kunst moeten blijven onderwerpen aan een kritisch oordeel en als uitdrukking van zedelijk leven moeten blijven beschouwen. We moeten onderscheid durven maken tussen verwerpelijke en verheffende kunst, juist omdat die kritische blik inherent is aan het mens-zijn en we alleen hierdoor contact houden met het transcendente – ‘het punt op de rand van ruimte en tijd dat de subjectiviteit van deze wereld uitmaakt’