Abstract

Het literaire oeuvre van Proust kan het best gezien worden als een onafgebroken dialoog met de dood, met het probleem van sterfelijkheid en onsterfelijkheid van het kunstwerk. Hij hoopte dat zijn werk als een kathedraal zou zijn, die toegang geeft tot hemel en hel en als ontsnapping kan dienen uit de gevangenis van het alledaagse bestaan.