Abstract

Het Arcadië van Ramin Jahanbegloo is een voorbeeldig leven in wijsheid, vrij van het barbaarse middelmatige. Wanneer middelmatigheid ons criterium is voor een ideaal leven, houdt dat ideale leven óf een willekeurig leven in een ideale wereld, óf een moreel en deugdzaam bestaan in een imperfecte wereld in. Jahanbegloos Arcadië daarentegen heeft een ethisch karakter, omdat het het moreel hoogst haalbare leven is, een voorbeeldig en voortreffelijk bestaan, niet alleen naar de normen van de tijd maar juist ook door twijfel ingegeven. Zo kan Arcadië de onvolmaakte mens in zijn onvolmaakte wereld als levensdoel dienen.