Abstract

Autor ukazuje pojawiającą się w myśll kantowskiej perspektywę historyczną wyrażającą się w izomorfizmie przebiegu historii politycznej i historii rozumu. Zarówno proces historyczny, jak rozwój myśli, prowadzą do tego samego stanu finalnego; autonomii rozumu wyrażającego się w polityce w systemie władzy konstytucyjnej, zaś w sferze myśli pod postacią filozofii krytycznej. Natury tego paralelizmu Kant nie wyjaśnia, ale zarysowuje punkt wyjścia dla następujących po nim koncepcji ujętego całościowo procesu historycznego jako sfery realizacji rozumu.