Healthcare professionals such as nurses faced a tough time during the pandemic. Despite the personal and professional challenges, they contributed immensely during the pandemic. However, there were variations in nurses’ work engagement during the pandemic. One reason could be their personality, especially neuroticism. Neuroticism represents individuals’ proneness to distress in stressful situations, such as COVID-19. Hence, understanding how and in which conditions neuroticism influences work engagement is crucial. We used the Job Demand-Resource model to test the association between neuroticism and (...) work engagement. As neuroticism represents the stress-proneness of an individual, we further investigated if stress mediates the neuroticism-work engagement link. For the nurses, patient interaction is an integral part of their job. Based on the data collected from the nurses, we tested if contact with patients alleviates the adverse effect of neuroticism on work engagement. During COVID-19, there was an intense need for nursing support. Hence, avoiding duty when society is looking for support might induce a fear of stigmatization among the nurses. We examined if the perceived stigma of duty avoidance would affect the neuroticism-engagement relationship. Our results indicated that higher patient contact alleviated the adverse effect of neuroticism on work engagement. On the other hand, higher fear of stigma exacerbated the adverse effect of neuroticism on work engagement. We further checked the combined effect of beneficiary contact and fear of stigma on neuroticism-work engagement relationships. The findings highlighted the importance of societal factors and policymakers in enhancing nurses’ work engagement. (shrink)

Kluczowy kontekst artykułu stanowi najnowsza wiedza dotycząca powagi planetarnego kryzysu środowiskowego i jego reperkusji społeczno-gospodarczych (kompromitacja kapitalizmu paliw kopalnych i nierówności). Na tym tle teoretycznym zostaną ze sobą krytycznie porównane trzy ujęcia. Chodzi o filozofię Herberta Marcusego, krytykę tzw. „tanich natur” i kapitałocenu Jasona W. Moore’a oraz o ekonomię ekologiczną wystudzania wzrostu. Wszystkie z nich to postkapitalistyczne eko-utopie budowane w obliczu troski o samo przetrwanie cywilizacji. Tekst poszukuje antycypacji myśli Moore’a i idei ekonomistów ekologicznych w refleksji Marcusego na temat ekologii. (...) Wskazane zostaną ważne podobieństwa, jak i wybrane różnice między wymienionymi wyżej koncepcjami. Artykuł rozpatruje przy tym dwa poziomy: diagnozy dotyczącej problemów rozwiniętego społeczeństwa przemysłowego oraz możliwej, systemowej oraz konstruktywnej korekty. Tekst przekonuje, że istnienie konkretnych ujęć ekonomii ekologicznej dewzrostu, dobrobytu i redystrybucji przeczy tezie Marcusego o tym, że kapitalizm całkowicie kolonizuje ludzką wyobraźnię. (shrink)