First published in 2008. Routledge is an imprint of Taylor & Francis, an informa company.

Muḥyī al-Dīn ibn ‘Arabī (d. 638/1240) is arguably the most influential philosophical mystic in Islam. He is also a presentist. This paper responds to the arguments of contemporary philosophers, Norman Kretzmann, William Lane Craig, Garrett DeWeese, and Alan Padgett, who argue that divine atemporality and temporal presentism are incompatible, through the temporal ontology of Ibn ‘Arabī. Ibn ‘Arabī asserts that all entities in the universe are loci of manifestation of God’s most beautiful Names. These divine Names constitute sensible reality. The (...) principal response of Ibn ‘Arabī to the arguments of contemporary scholars is that the divine Names as they are manifested in the cosmos cannot be conflated with the divine Names as they are in themselves, which, in turn, cannot be conflated with God in His numinous essence. This allows him to simultaneously maintain the atemporality of God and temporal presentism. (shrink)

This book is the first comprehensive attempt to explain Ibn ‘Arabî’s distinctive view of time and its role in the process of creating the cosmos and its relation with the Creator. By comparing this original view with modern theories of physics and cosmology, Mohamed Haj Yousef constructs a new cosmological model that may deepen and extend our understanding of the world, while potentially solving some of the drawbacks in the current models such as the historical Zeno's paradoxes of motion and (...) the recent Einstein-Podolsky-Rosen paradox (EPR) that underlines the discrepancies between Quantum Mechanics and Relativity. (shrink)

The thirteenth century mystic Ibn ʻArabi was the foremost Sufi theorist of the premodern era. For more than a century, Western scholars and esotericists have heralded his universalism, arguing that he saw all contemporaneous religions as equally valid. In Rethinking Ibn ʻArabi, Gregory Lipton calls this image into question and throws into relief how Ibn ʻArabi's discourse is inseparably intertwined with the absolutist vision of his own religious milieu-- that is, the triumphant claim that Islam fulfilled, superseded, and therefore abrogated (...) all previous revealed religions. Lipton juxtaposes Ibn ʻArabi's absolutist conception with the later reception of his ideas, exploring how they have been read, appropriated, and universalized within the reigning interpretive field of Perennial Philosophy in the study of Sufism. The contours that surface through this comparative analysis trace the discursive practices that inform Ibn ʻArabi's Western reception back to the eighteenth and nineteenth century study of 'authentic' religion, where European ethno-racial superiority was wielded against the Semitic Other - both Jewish and Muslim. Lipton argues that supersessionist models of exclusivism are buried under contemporary Western constructions of religious authenticity in ways that ironically mirror Ibn ʻArabi's medieval absolutism. (shrink)

Ibn Arabi y Swedenborg son dos pensadores ideales del movimiento que llamamos ''filosofía figurativa'', es decir. un pensamiento que se caracteriza por una sistematización de la realidad utilizando figuras, imágenes e ilustraciones, en lugar de utilizar conceptos. Eso significa implícitamente una experiencia del mundo y de Dios determinada por las observaciones personales y el pluralismo ontológico. Por lo tanto, Ibn Arabi y Swedenborg son vistos como representantes de una espiritualidad alejada del principio de incertidumbre y del absoluto único.

Kitāb al-Mabādiʼ wa-al-ghāyāt fi-̄mā tataḍammanah ḥurūf al-muʻjam min al-ʻajāʼib al-āyāt -- Kitāb Mīm wa-al-wāw wa-al-nūn -- Kitāb al-Alif, wa-huwa kitāb al-aḥadīyah -- Kitāb al-bāʼ, wa-huwa Kitāb al-ḥaqāʼiq al-ilahīyah -- Risālat al-ḥarf wa-al-maʻná, wa-huwa tafhīm maʻānī al-ḥurūf -- Kitāb al-yāʼ, wa-huwa Kitāb al-hūw -- Risālat al-kalām fi ̄ḥurūf al-muʻjam wa-maʻānīhā -- Risālat al-ʻiqd al-manẓūm fī khawāṣṣ al-ḥurūf.

The influence of Ibn 'Arabi, the 12th century Andalusian mystic philosopher extended beyond the Muslim world from Spain, to China, to Indonesia. Interest in Ibn 'Arabi in the west has grown over the last century. Ibn Arabi and the Contemporary West examines 'Arabi's teachings through the work of the Beshara Trust and the Muhyiddin Ibn 'Arabi Society. The study investigates how the Beshara School has used Ibn 'Arabi's teachings in assisting a range of students from around the world towards personal, (...) spiritual development and how the Muhyiddin Ibn 'Arabi Society has evolved into an international organisation with increasing influence in both the West and the Muslim world. (shrink)

El presente artículo es un estudio sobre las diferenciaciones (aqsām) del amor, uno de los puntos más importantes del principal escrito que Ibn ʿArabī dedicó a la cuestión amorosa, el capítulo 178 de Las Iluminaciones de La Meca (al-Futūḥāt al-Makkiyya). A través de un juego de oscilación y equilibrio entre perspectivas ontológicas y epistemológicas aparentemente enfrentadas –incomparabilidad/similaridad, oculto/manifiesto, unidad/multiplicidad, espíritu/cuerpo– y un recurrente manejo del lenguaje de las alusiones (išāra), el maestro andalusí distingue entre amor divino (ilāhī), espiritual (rūḥānī), (...) natural (ṭabī‘ī) y elemental (ʿunṣurī). Se ofrece un análisis y comentario del texto akbarí que pretende aclarar la especificidad de cada una de estas nociones, así como su íntima relación con el discurso amoroso del autor. (shrink)

This paper reveals the concept of ma'rifa developed by Ibn al-'Arabi (d.1260), , especially in his magnum opus, Fuṣūṣ al-Ḥikam, the late work considered to the synthesis of his doctrine of metaphysics represented through the wisdom of each prophet; their uniqueness of divinely inspired and their epitome of spiritual perception, concerning the knowledge of God. It shows the transformative role of the prophet’s messages involving in the deeper creative process of divine-human dialogue, calling and response, that is repeatedly mentioned in (...) the Qur’an. Ibn ‘Arabi emphasized the importance of perceiving the direct relationship between all of creation and the divine Names and Attributes (al-asmā’ wa-l-sifāt al-ilāhiyyah), between creation as outward manifestation and as inward spiritual awareness (rūh). Everything that exists and is experienced in reality is the manifestation (tajallī) of different divine Names. (shrink)

Este artículo explora la relación entre la filosofía del límite de Eugenio Trías y el sufismo de Ibn ʿArabī. En primer lugar, pretende explicar la función de la filosofía de la religión en el sistema triasiano y por qué el maestro andalusí ocupa un lugar privilegiado en ella. Segundo, se ocupa de algunos aspectos esenciales de la doctrina akbarí que la filosofía del límite obtura, como la declaración de la unidad del Ser (tawḥīd), la conjugación de lo exotérico y (...) lo esotérico, la superación de la propia creencia, el camino de la servidumbre (ʿubūdiyya), el tránsito de la pasión súbita de amor (hawā) al amor espiritual (ḥubb), la caballería espiritual (futuwwa) y la morada de la no-morada (maqām lā maqām), los cuales comparten un nexo común: el trascendimiento de lo egoico y el interés en el otro en tanto otro. Finalmente, se defenderá que la obturación triasiana se debe tanto al influjo de Henry Corbin, como sobre todo, a las propias limitaciones de su proyecto filosófico, para el que el Ibn ʿArabī ausente constituye una suerte de sombra. (shrink)

The night journey (isrā’) and ascension (mi‘rāj) represent arguably the most significant and unique events in the life of Prophet Muḥammad. However, the influential Sufi thinker Muḥyī al-Dīn ibn ‘Arabī (d. 638/1240) argues that the Prophet had thirty-four night journeys of which only one was physical. This physical night journey, and the ascension that took place with it, was the one in which he was given the five daily prayers. Ibn ‘Arabī thus employs the secondary night journeys and ascensions of (...) Prophet Muḥammad to delineate a point of emulation between the Prophet’s spiritual experience and those of his nation. Muslims can also have their own ascensions, but their journeys cannot be physical, and, analogously, cannot have autonomous legislative authority. They can, nevertheless, cause a change in their perception that allows them to see the world as it truly is: a manifestation of the divine Names. (shrink)

Followers of Ibn ʿArabī are considered to constitute an “Akbari” school of thought. The use of the term ‘school’ assumes some sort of cohesion, but the nature of this has been little studied. I argue that adherents found a substitute for the in-person study sessions (sing. majlis) that were common among Sufis, by identifying Fuṣūṣ al-ḥikam with Ibn ʿArabī. Thus they were able to establish a direct connection with their preferred master by reading and commenting on this book. (...) By placing their own commentary among other commentar­ies on the Fuṣūṣ, they created a bookish majlis; a dialogue with their master and other students similar to an in-person majlis. Whether conscious or subconscious, this idea became prevalent: no real organization such as a Sufi order came to be, but instead we have dozens and dozens of direct commen­taries. Making Fuṣūṣ al-ḥikam an icon for Ibn ʿArabī became, at times, so strong as to turn the book into an idol or effigy. (shrink)

This article explores the relationship between the philosophy of the limit of Eugenio Trías and the sufism of Ibn ʿArabī. Firstly, it explains the function of the philosophy of religion in the triasian system and why the andalusian master has a privileged position. Secondly, it presents some essential aspects of the akbarian doctrine obtured by the philosophy of limit, as the declaration of the unity of Being, the path of servanthood, the transit from the sudden passion of love to (...) the spiritual love, the spiritual knighthood and the station of no-station. All of them share a common element: the trascendence of the egoic and the interest on the other as other. Finally, the article defends that Trias obturates the andalusian master doctrine due to the influence of Henry Corbin and mainly to the own limitations of its own philosophical project. The absent Ibn ʿArabī will be its shadow. (shrink)

El murciano Ibn ‘Arabí es, sin duda, uno de los autores, pensadores, visionarios y contemplativos de mayor altura —y, probablemente, de más proyección universal— que ha alumbrado este país, por más que su ingente e importante obra haya sido prácticamente ignorada. Este trabajo es una invitación a navegar por el «océano sin orillas» que constituye la vida y obra del más grande de los maestros, procurando que sea su propia voz la que vaya relatando algunos de los hitos externos e (...) internos de su vida y describiendo los rasgos más importantes de su pensamiento. (shrink)

ABSTRACT The connection between the unity of God and the multiplicity seen in the universe represents the central concern for the Sufi thinker, Muḥyī al-Dīn ibn ‘Arabī (d. 638/1240). It deeply affected the thought of the Southeast Asian mystic, Ḥamza Fanṣūrī (d. 1590?), and his alleged disciple, Shams al-Dīn al-Sumatra’ī (d. 1630). Traces of this idea, through its popularisation in the poems of Fanṣūrī, exert a powerful influence on the Indonesian intellectual topography to this day. This article investigates the concept (...) of unity and multiplicity, of the One expressed as the many in the phenomenal world, in Ibn ‘Arabī’s Fuṣūṣ al-ḥikam (Ringstones of Wisdom). Through a close textual reading of the chapters of Ādam (Adam) and Ibrāhīm (Abraham) and their various commentaries by the most influential followers of Ibn ‘Arabī, it concludes that the representation of ‘oneness of being’ (waḥdat al-wujūd), which was extensively taught by Fanṣūrī in Aceh, as an erasure of the God-Man divide, is untenable. (shrink)

Este artículo presente y analiza el legado de Abū Madyan cuyas bases van a quedar ilustrado perfectamente en el posterior desarrollo del sufismo andalusi-magrebi de origen šāḏilī y la doctrina de ibn ‘Arabī: traduccion española y estudio critico de las evidencias y cotejos textuales, ensenanzas y practicas espirituales y funcionalidad social.

Lifebuilder of Religion, the greatest of masters, heir of Muhammad, many were the names with which Ibn Arabi, renowned Sufi mystic born in Murcia in the second half of the twelfth century, in the height of Arab culture, whose ideological thinking is expanded by the different ramifications of knowledge.

Muhyiddin ibn Arabî, İslam'daki tartışmasız en etkili sufi teorisyendir. Kalıcı şekilde en popüler çalışması olan Fusûsül-hikem'de, Kur'an'da bir peygamber hakkında algımız ne olursa olsun, onunla ilişkilendirilen ve ondan türetilen hikmetin çok farklı olduğunu açıkça ve ısrarla göstermektedir. Bu, İbn Arabî'nin Kur'an'ın literal metnini inkar ettiği anlamına gelmez. Tam tersine, O sadece Kur'an'ı farklı algılama ve alımlama düzeylerinin olduğunu iddia eder: Kur'an'ın dış gerçekliği (zâhir) kitlesel tüketim içindir ve İbn Arabî'ye göre kişinin Kur'an'ın yüzeysel bir anlayışından elde ettiği bilgidir. Bununla birlikte, (...) Kuran'ın, ariflerin (arifûn) korumasında olan daha derin bir anlayışı vardır. İbn Arabî, dış gerçeğin ötesine geçen, ancak ona (dış gerçekliğe) ayrılmaz bir şekilde bağlı olan Kur’an’ı bu şekilde okumasıyla, Kur'an'ın tasavvufi tefsir geleneğini kendi tarzında sürdürür ve birincil amacını Fusûs’un her bölümünde uygular: Her ikisinin de meşruiyetini korurken, Kur'an'ın zâhir ve bâṭını arasındaki antitezi vurgulamak ve hatta bâṭına ancak ẓâhir yoluyla erişilebileceğini iddia edecek kadar ileri gitmek. Bu makale, bu karşılıklı bağımlı bilgi ('ilm)/hikmet (hikma) antitezinin en açık örneklerini bulduğumuz ve belirli nedenlerle seçilmiş Fusûs'un dört bölümünü detaylı şekilde incelemektedir: Adem bölümü, Fusûs'un ilk bölümü olduğu için seçilmiştir ve bu bölümde İbn Arabî'nin eserin tamamına yönelik amacı ve yaklaşımı net şekilde belirginleşir. Lût ve Hârûn bölümleri, Endülüs'ün ikili hermenötik ilkesinin en bariz örneklerini oluşturdukları için seçilmiştir. Son olarak, İbn Arabî metnin tahiriyle çelişiyor gibi görünse bile, aslında birincil zahiri modele dayanan daha gelişmiş bir yorum modelini açıkladığı için Nûh bölümü seçilmiştir. Âdem bölümünde İbn Arabi, Adem ile ilişkilendirilen en tutarlı Kur'anî betimlemenin insanlığın babası olduğu için onun insanlığının olduğunu öne sürer. Oysa onun hikmeti ilahi vasfıdır. Bunun nedeni, İlahi en katıksız ve tam ifadesini ancak insanda bulabilmesidir. Diğer taraftan, Nuh'un Kuranî sembolü ise kavminin büyük çoğunluğunun boğulduğu tufandır. Sufî’ye göre (İbn Arabî) onun hikmeti, şeyleri yüzdürmesidir- subbūḥiyya/sebūḥiyya hikmeti. İbn Arabî için boğulma bir ölüm nedeni olmaktan çok bir yaşam kaynağı olmuştur. Lut'un Kur'an'daki en kalıcı imgesi, kavminin günahını dizginlemedeki yetersizliğinden dolayı güçsüzlüğüdür. İbn Arabî, ama yine de onun hikmetinin güç olduğunu söylüyor. Son olarak, Hârûn, Kuran'da Mûsâ'ya itaat eden biri olarak tasvir edilir. Kardeşine yardım etmesi, yükünü taşımasına yardım etmesi için kendisine peygamberlik verildi. Mûsâ, Sina'ya gidip onu sorumlu bıraktığında bile, o sadece Mûsâ'nın yardımcısı rolünü yerine getirir ve ona tabidir. Oysa onun hikmeti itaatin, liderliğin antitezidir. (shrink)

This work examines the influence of the school of Muhyiddin Ibn 'Arabi on the well-known Kubrawi masters. This path-breaking book is a study of major Kubrawi works and the manner in which the Kubrawis approached Ibn 'Arabi's ideas. By delving into the most important cornerstones of Ibn 'Arabi's worldview, such as wahdat al-wujud (unity of existence), al-insan al-kamil (Perfect Human Being) and asma wa sifat (God's Names and Attributes), this work provides a comparative study of their reception in the thought (...) of major Kubrawi mystics, especially that of Najm al-Din Kubra, Sa'd al-Din amuyah, Aziz al-Din Nasafi, Ala al-Dawlah Simnani, and Sayyid 'Ali Hamadani. (shrink)

In _Knowing God_, Ismail Lala investigates the nature of God and whether we can truly know Him according to the influential mystic, Muḥyī al-Dīn ibn ʿArabī, and his disciple, ʿAbd al-Razzāq al-Qāshānī.

These penetrating metaphysical and spiritual teachings cross the divides of culture and time, providing unexpectedly modern insight.

This paper discusses the definition and sources of knowledge according to Ibn 'Arabi, the leading Sufi master of Andalusia (Muslim Spain).

The fact that the names of two philosophers who lived and worked in such different periods, under conditions of quite dissimilar cultures and civilizations, share the title of this article is in itself enough to require clarification. Nikolai Berdiaev, who belonged to a current of Russian philosophy that called itself mystical, hardly needs to be presented to the reader. Muhyiuddin ibn-'Arabi , the greatest mystic of the Arab Middle Ages, is known as the founder of a philosophical conception that was (...) later referred to as the "unity of being" and enjoyed broad popularity among Islamic thinkers, philosophers, and poets of the late Middle Ages. Moreover, motifs of this conception are not difficult to find in the works of contemporary literati enthralled by the ideas of Islamic mysticism, i.e., of Sufism. Hence these two outstanding figures can be compared on the common ground that they belonged to the current of philosophical thought of mankind that is called mysticism or mystical philosophy. Despite all the differences that doubtlessly exist among Russian, Arabic, and, let us say, European mysticism, there are also certain fundamental common features of this way of looking at the world that enable us to bring all these currents together under a single generic concept. (shrink)

Osmanlılar, İbnü’l-Arabî’nin (ö. 638/1240) düşüncelerine ve kitaplarına büyük ilgi göstermiştir. Osmanlı padişahları da, devletlerinin kuruluşunu İbnü’l-Arabî'ye nispet eden rivayetlere değer vermiş ve onun fikirlerini desteklemiştir. Osmanlı’da kurulan medreselerin başında olan kişilerin, ilk dönem şeyhülislam ve kadıların İbnü’l-Arabî'nin fikirlerini yayma çabaları dikkat çekmektedir. Bu durum, İbnü’l-Arabî'nin Osmanlı toplumunda nazarî tasavvuf ekolünün sembolü haline gelmesine neden olmuştur. Şam toplumu ise genelde Osmanlı ile karşılaşmadan önce İbnü’l-Arabî’ye ve eserlerine az ilgi göstermekteydi. Şam’ın Osmanlı yönetimine girmesinden sonra ise bölgede İbnü’l-Arabî’ye ilgi artmıştır. Osmanlı valileri (...) ve kadıların İbnü’l-Arabî'nin kabrini ziyaret etmeyi gelenek haline getirmeleriyle daha da belirgin hale gelmiştir. Halk arasında da İbnü’l-Arabî’nin velayetine inanılarak büyük bir hürmet görmüştür. Bu gelişmeler Şam’da İbnü’l-Arabî’nin fikirlerinin yayılmaması açısından önem arz etmekdedir. Osmanlı döneminde, özellikle on altıncı yüzyılda İbn Kemal Paşa'nın desteğiyle İbnü’l-Arabî'ye olan ilgi artmıştır. On yedinci yüzyılda da bu ilgi devam etmiştir. Abdulganî en-Nablusî, on sekizinci yüzyılda İbnü’l-Arabî ekolünün önde gelen ismi olmuştur. On dokuzuncu yüzyılda, Emir Abdülkâdir el-Cezâirî'nin çabalarıyla İbnü’l-Arabî ekolüne mensup sufi ve âlimler çoğalmıştır. Bu dönemde İbnü’l-Arabî'nin evrâdı ve şerhleri de önem kazanmıştır. Şam ulemasından birçok kişi, özellikle Bahâüddin b. Abdülganî el-Baytar ve Muhammed Emin b. Muhammed Süveyd gibi şahsiyetler, İbnü’l-Arabî'nin eserlerini düzenli bir şekilde okumuş ve öğrencilere okutmuştur. Şam'da İbnü’l-Arabî'ye olan ilgi ve saygı, genel tasavvufî çizgi içinde amelî tasavvufa ağırlık verilmesine rağmen, nazarî tasavvufa yönelik bir eğilim göstermiştir. Şam toplumunda tarih boyunca İbnü’l-Arabî'nin şahsiyeti özel bir konum kazanmıştır. Onun için Şeyhu’l-Ekber gibi lakapların yaygınlaşması bunun göstergesi olmuştur. Âlimler ve mutasavvıflar İbnü’l-Arabî'nin öğretilerine büyük değer vermiş, özellikle baş eseri Fusûs’a önemli şerhler yazılmıştır. İbnü’l-Arabî'ye yönelik eleştiriler ve tartışmalar da yaşanmıştır. Özellikle Fusûsu'l-Hikem kitabındaki görüşleri bazı âlimler tarafından eleştirilmiş ve hatta tekfir edilmiştir. Ancak Osmanlı Devleti'nin resmi tutumu, İbnü’l-Arabî'ye destek vermek ve eleştirilere karşı çıkmak şeklinde olmuştur. Zamanla, İbnü’l-Arabî'nin eserleri savunulmuş ve eleştirilere cevaplar verilmiştir. Osmanlı valileri, Şam'da İbnü’l-Arabî'nin görüşlerine saldıran kişileri soruşturmuş ve cezalandırmıştır. Ancak bu tutum, Osmanlı fakihleri arasında da eleştiri ve karşıt görüşlerin ortaya çıkmasına neden olmuştur. İbnü’l-Arabî'nin kabri Osmanlı döneminde sürekli olarak ziyaret edilmiş, bu ziyaretler cuma geceleri özel olarak artmıştır. Osmanlı devlet adamları şeyhler ve âlimler, Şam'a girişlerinde önce İbnü’l-Arabî'nin kabrini ziyaret etmişlerdir. Kabir ziyaretine olan bu ilgi, zaman içinde önemli şahsiyetlerin defnedilme arzusuna dönüşmüş, Osmanlı büyüğü olan birçok kişi İbnü’l-Arabî'nin kabri yakınında gömülmeyi tercih etmiştir. Osmanlı devlet adamları ve şeyhlerinin İbnü’l-Arabî'nin etrafında defnedilme çabaları, bu bölgenin Osmanlılar dönemindeki etkisini göstermektedir. Osmanlı döneminde Şam'da İbnü’l-Arabî'nin öğretileri önemli ölçüde ilgi görmüş, devlet adamları, âlimler ve sûfîler tarafından benimsenmiştir. Osmanlılar, İbnü’l-Arabî'nin mirasını koruma ve destekleme amacıyla çeşitli önlemler almıştır. Ancak bu ilgi genellikle belirli gruplar arasında kalmış ve geniş kitlelere ulaşmamıştır. Tarikatlar genellikle İbnü’l-Arabî'nin vahdet-i vücûd anlayışına ilgi göstermiştir. Şam’da İbnü’l-Arabî'nin fikirleri zaman zaman eleştirilmiş ve savunulmuştur. (shrink)

Ibn ʻArabī, 1165-1240; philosophy; Islamic; Sufism.

Originally published 1959. Ibn ‘Arabi is one of the most significant thinkers of Islam. Yet he is far less widely known in the Western world than Ibn Sina, Al-Ghazali, Ibn Rushd or even Al Farabi. This volume provides original interpretations and illustrations to some of Ibn ‘Arabi’s ideas, as well as including a number of his texts in English.