Abstract

De eenvoud van Arcadië is niet licht te vinden, constateert Fania Oz-Salzberger. Die gaat verloren in de complexiteit van ons informatietijdperk en wordt bovendien gehinderd door boekenkennis, die van elke vrije associatie een verwijzing, een metafoor maakt. Maar wanneer ze een poging waagt, ontdekt ze toch vluchtige Arcadische momenten: daar waar de jeugd van haar kinderen zich even vermengt met de hare.