Abstract

Geschiedwetenschap was lange tijd vooral geschiedschrijving. Historische verhalen werden gebruikt om heersende gebruiken en opvattingen in het heden te ondersteunen. In de 19de eeuw werd de geschiedbeoefening een echt academische wetenschap. Deze professionalisering heeft voor veel goeds gezorgd, maar kan soms ook een last blijken. Met name het ontstaan van elkaar al dan niet verketterende 'scholen' en 'richtingen' heeft ertoe geleid dat historici soms meer bezig waren met het bestrijden van elkaars opvattingen dan met het onderbouwen van hun eigen standpunten.0Een keur aan auteurs brengt in dit boek deze 'last der geschiedenis' en hoe daarmee om te gaan in kaart. Op welke manieren gingen historici sinds de professionalisering van hun vak in de 19de eeuw gebukt onder dominante representaties en benaderingswijzen van het verleden? Hoe hebben zij soms getracht, tegen de stroom in, daarmee te breken, en wat heeft dat aan nieuwe inzichten opgeleverd?