Abstract

De hoog-culturele Beethoven, representant van beschaving en bezonnenheid, en de laag-culturele Superman, representant van macht en actief ingrijpen, zijn beiden nodig in een goede samenleving. Het debatteren over hoe die verhoudingen liggen en over wat hoge en wat lage cultuur is, is ook op zichzelf waardevol; het is immers dat proces van wikken en wegen dat het mens-zijn en mens-worden karakteriseert.