Abstract

Artykuł naświetla rzadko komentowane tematy w odniesieniu do prac Stanisława Judyckiego, zwracając szczególnie uwagę na problem znaków wieczności w doświadczeniu doczesnym. Dla pełniejszego ich wydobycia przywołuje nieoczywiste konteksty spoza kultury zachodniej, które jednak istotnie wpisują się w cały dorobek intelektualny Stanisława Judyckiego. Oprócz sformułowania problemu, szczególnej oryginalności upatrujemy w przezwyciężeniu przez niego rzekomo konstytutywnej więzi filozofii podmiotu z ideą postępu. Efektem są unikatowe wglądy w sytuację egzystencjalną człowieka w jego relacji do Boga.