Abstract

Het idee dat geluk schuilt in het verlichten van ongeluk, is in onze cultuur diep ingeprent. Geluk is echter een begrip met een lange voorgeschiedenis, die onder meer laat zien dat geluk door Aristoteles werd begrepen als een collectief ideaal van voorspoed. Dat ideaal lijkt inmiddels achterhaald. Maar wat Aristoteles’ eudemonia en de begripsgeschiedenis van ‘geluk’ ons wél kunnen leren, is dat we ons niet moeten neerleggen bij ons geluk of ongeluk als een lotbeschikking van hogerhand, maar dat we het moeten zien als een taak die voor ons ligt, in het besef dat ons geluk onvermijdelijk verbonden is met dat van anderen.