Abstract

In dit essay betoogt Földényi dat het begrip van de melancholie de laatste tweehonderd jaar zo ingeperkt is, dat ze niet langer slaat op een toestand die vergaande existentiële inzichten biedt, maar nog slechts een lege sentimentaliteit is. Op dezelfde manier is getracht geluk te reduceren tot een gevoel van tevredenheid. Daarmee dreigt de mens te worden beroofd van de beleving van het transcendente, en zo ook van het inzicht dat hij ondanks al zijn grootsheid en kennis geen almachtig wezen is. Daarom, aldus de auteur, moeten we geluk en melancholie in hun zuivere vorm bewaken, omdat ze ons openstellen voor een ander, kwalitatief rijker leven.