Mitchell signaleert aan de hand van de 'Zak-affaire' de afwezigheid van een gedeelde taal of grammatica in de muziek in het midden van de twintigste eeuw. Hij staat stil bij de speciale problemen die de bijzondere geschiedenis van de twintigste eeuw de muziek nagelaten heeft.

'Het is wreed, weet je, dat muziek zo mooi kan zijn. Ze heeft de schoonheid van de eenzaamheid & van pijn; van kracht & vrijheid. De schoonheid van de teleurstelling & de nimmer verzadigde liefde. De wrede schoonheid van de natuur, en de eeuwigdurende schoonheid van de monotonie.'.

Het lijdt geen twijfel dat er nog veel werk moet worden verzet om methoden en middelen te vinden om deze stoutmoedige dimensie van Mahlers late verbeelding tot vrucht te brengen waarvan ik meen dat deze nog steeds niet naar behoren in onze concertzalen en opnamestudio’s te horen is geweest. Wellicht zullen Mahler-vertolkers van toekomstige generaties, met name slagwerkers, deze arbeid voortzetten. Een mooiere nalatenschap kan ik me niet wensen. Bovendien, als we in de toekomst Mahlers koebellen kunnen horen als symbool (...) van een vrede die nog steeds moet worden gesticht, wie weet -- misschien, misschien, misschien -- zal de wereld waarin we allemaal leven en die door geweld wordt geteisterd, ten slotte luisteren en proberen dit verre visioen te verwezenlijken.’. (shrink)