In this paper I defend biblical miracles against the popular objection that they are impossible. Doing this requires three stages of development. First, we need to know what miracles are: if we do not know this, how can we then argue that miracles are not impossible? I start out by distinguishing between two categories of miracles: subjective miracles and objective miracles. Then I go on to point out that there are two types of subjective miracles as well as two types (...) of objective miracles. Second, we need to know what the concept ‘impossible’ means: if we do not know this, how can we then argue that miracles are not impossible? I say that there are at least three senses in which we can use the word ‘impossible’. Third, we need to show that miracles are not impossible . After having show that miracles are not impossible , I draw three theological and hermeneutical consequences from the preceding discussion. (shrink)

De beroemde Australische kunstcriticus Robert Hughes verdedigt het onschatbare in de kunst tegen commercie, hype en marketing. In deze Nexus-lezing van 2009 ontmaskert hij nietsontziend hedendaagse iconen als Damien Hirst, Jackson Pollack en Andy Warhol, en verguist hij een markt die de prijzen van kunstwerken tot absurde hoogten doen stijgen. Daartegenover stelt hij datgene wat kunst echt waardevol maakt: de vakmanschap, intensiteit en subtiliteit van waarlijk grote kunstenaars als Vermeer, Rembrandt en Goya.

This article refers to Kierkegaard’s complex Christian apologetics. Several of his works, mainly those stemming from the ‘second authorship’, are interpreted under the aspect of Kierkegaard’s paradoxical defense of Christianity, aimed in particular, not against the so-called ‘heathens’, but against those who self-confidently advance its credibility on dubious grounds. To substantiate the importance of this defense it is shown that it has recently received a noteworthy actuality in the light of a ‘newly arisen superior tone in philosophy’; a tone voiced (...) by ‘enthusiasts’ of a religiously inspired social ethics of recognition, friendship, community, Bildung and tradition. Their concern is about the ‘malaise of modernity’, the excessive liberalism and individualism of contemporary culture, for which religion supposedly is the sollution. Their critique is confronted with Kierkegaard’s ethos of suspense and his concept of ‘armed neutrality’. Judged from this existential religious perspective, the enthusiasts are defending a revaluation and resurrection of what is merely a pseudo-Christian spirit. They represent a ‘spiritual materialism’ unconsciously inspired by the hidden and repressed offense they take to the a-social ‘verticality’ of Christianity, in particularly to the Christian dogmas with respect to the subject of sin and love. (shrink)

Although relatively much has been said and written already on civilian based defence, one hardly can deny that there has been not much of an increase in our understanding of this particular alternative security concept. Hence, in the present article an attempt is made to trace the factors, which are to be held responsible for this rather striking case of theoretical stagnation. The main argument boils down to the assertion that, up till now, to much energy has been invested in (...) normative analysis and polemics. Together with the reality of a very restricted research capacity, this has led to an almost complete neglect of scientific research proper.Indeed, in the existing litterature it is hard to find any serious effort at theoretical articulation. One will search in vain for explicit stated modeis, testable hypotheses as welt as elaborated research strategies. Little wonder then, that hitherto scientific progress has been wanting. Accordingly, it is argued that to bring about any positive change in this respect in the future, a mere upgrading of the actual research capicity - as is so often advocated - wilt not suffice. Real progress is only to be expected, if more work is made of basic research. (shrink)

Ik ben dankbaar dat 12 collega’s met elk een specifieke expertise in de problematiek de moeite namen om mijn beschouwing over empathie en euthanasie in de psychiatrie met een kritisch oog te lezen en van commentaar te voorzien. Graag grijp ik de geboden kans om enkele kanttekeningen te plaatsen of verduidelijkingen te bieden bij deze commentaren. Mijn bedoeling is, vooreerst, om op die manier de insteek van mijn artikel en de centrale stellingen die ik verdedig verder toe te lichten: soms (...) lijk ik immers verkeerd te zijn begrepen of was ik wellicht niet helder genoeg. Daarnaast wil ik mijn gekende kritiek op de huidige legale en juridische regulering van euthanasie in de psychiatrie duidelijker motiveren. Op alle commentaren afzonderlijk antwoorden, leek me ondoenbaar en zou te ver voeren. Ik heb daarom een selectie gemaakt van een aantal cruciale bedenkingen die in meerdere bijdragen opdoken: ik hoop op die manier samen met mijn respondenten een bijdrage te leveren aan een maatschappelijk uiterst belangrijke discussie die, zoals één van de respondenten opmerkt, dringend nood heeft aan meer diepgang. (shrink)

Dit essay van Alexander Nehamas is een waarschuwing aan hen, die de teloorgang van onze cultuur aantonen door de culturele uitingen die ons vandaag omringen te vergelijken met de meesterwerken uit het verleden. Dat is een scheve en oneerlijke vergelijking. Zo ontmoedigend is onze wereld niet, aldus de auteur. Jammerklachten over de teloorgang van de beschaving zijn al zo oud als de Griekse dichter Hesiodus en er is geen reden om aan te nemen dat de dingen in het algemeen nog (...) slechter worden dan ze al waren en nog altijd zijn. Op onderdelen gaat het met de hedendaagse cultuur zelfs helemaal niet zo slecht, aldus Nehamas. Hij vervolgt met een verdediging van de populaire cultuur en in het bijzonder de televisie, die door veel intellectuelen wordt veroordeeld zonder dat ze haar werkelijk kennen. Een scherp en gefundeerd oordeel blijft echter nodig bij onze inspanning om ‘de kunst te verfijnen en uit te dragen’; alleen kunst kan ons enige hoop en troost bieden tegenover de verschrikkingen van het verleden. (shrink)

Het is niet eenvoudig om door te dringen in het veelzijdige cultuurkritische denken van Strauss. Conservatisme speelt een sleutelrol in zijn verdediging van geestelijke waarden.

Religie wordt vaak opgevat als een illusionaire macht waarmee onderscheid wordt gemaakt tussen het seculiere en het sacrale en daarmee tussen mensen die wel en mensen die niet uitverkoren zijn. Macht en geweld vallen in een dergelijke opvatting vrijwel samen. Aan de hand van het werk van Pierre Bourdieu laat ik zien dat dit leidt, hetzij tot een positie waarin ieder onderscheidend vermogen tussen wat waar of niet waar is verdwijnt, hetzij tot een positie waarin de criteria zo hoog worden (...) opgeschroefd dat waarheidsvinding nauwelijks mogelijk meer is. Tot slot verdedig ik een positie waarin religie begrepen wordt als een normatieve praktijk, waarin ook aan de uitoefening van macht een eigen plaats toekomt. (shrink)

De Franse schrijver en denker Albert Camus (1913-1960) was een van de voornaamste intellectuele stemmen van de twintigste eeuw. Zijn vertolking van de ervaringen van absurditeit en revolte in essays, romans en toneelstukken vonden brede weerklank in het naoorlogse Europa en daarbuiten. Camus’ scepsis ten aanzien van de grote ideologieën, zijn gevecht met het nihilisme en zijn onvermoeibare verdediging van het leven en de menselijkheid zijn nog altijd voor velen een bron van inspiratie. Dit boek geeft een beknopt overzicht (...) van het leven en de belangrijkste werken van Camus. Maar vooral wordt de ontwikkeling van zijn denken van absurditeit naar revolte geschetst in een historische en literair-wijsgerige context. Daarbij komt ook de vraag naar de overkoepelende eenheid van zijn werk aan bod. (shrink)

Iemand die uiteindelijk voor de PhD-positie wordt gekozen, moet in staat zijn om alle vakjes aan te kruisen. Maar één ding is vrijwel zeker: van een promovendus die de functie aanvaardt, wordt zelden verwacht dat zij het basisidee voor het onderzoek, de opzet, de methodologie of iets anders heeft bedacht. Men hoeft alleen maar trainable te zijn. Tijdens de jaren "onder contract" zal de kandidaat immers waarschijnlijk niet worden aangemoedigd om een eigen intellectueel pad te ontwikkelen, of om een nieuwe (...) en interessante richting in het onderzoeksveld uit te stippelen. In plaats daarvan zal van de kandidaat naar alle waarschijnlijkheid worden verwacht dat zij de ideeën van de promotor napraat en vaak zelfs volledig overneemt. (shrink)