Amsterdam University Press is a leading publisher of academic books, journals and textbooks in the Humanities and Social Sciences. Our aim is to make current research available to scholars, students, innovators, and the general public. AUP stands for scholarly excellence, global presence, and engagement with the international academic community.

De mens is in de afgelopen drie eeuwen vaak vergeleken met allerlei soorten machines. In de achttiende eeuw was de klokmetafoor tamelijk populair; psychologische termen als ‘drijfveer’, ‘van slag raken’ en ‘opgewonden zijn’ herinneren hier nog aan [Vroon and Draaisma, 1985]. In de negentiende eeuw overheerste de stoommachine-metafoor. De psychologie van Freud wordt wel als een uitgewerkte versie van deze metafoor beschouwd [Russelmann, 1983]. Ook uitdrukkingen als ‘uitlaatkleppen’, ‘stoom afblazen’ en ‘iemand opstoken’ zijn eraan te danken. De stoommachine-metafoor wordt (...) nog steeds serieus genomen. Zo pleegt men de menselijke geest in de nieuwe ‘dynamische’ school in de cognitieve wetenschappen bij voorkeur te vergelijken met James Watts centrifugale regulateur (1788), het apparaat dat ervoor zorgt dat een stoommachine op een constant snelheid werkt [van Gelder, 1995, 1998]. De laatste vijftig jaar komt men de metafoor van de seri¨ele digitale computer vaak tegen. Een PC is een voorbeeld van zo’n computer. Hij is serieel omdat de centrale processor slechts ´e´en berekening tegelijk kan uitvoeren; hij is digitaal omdat hij alleen met gehele getallen kan omgaan. Het voorbeeld bij uitstek van een seri¨ele digitale computer is de Turing-machine, waarover aanstonds meer. De seri¨ele digitale computer metafoor is op verschillende manieren op mensen toegepast. Zo beschouwen sommigen de gehele mens als een computer van dit type, terwijl anderen menen dat de afzonderlijke zenuwcellen op deze manier beschreven kunnen worden. In het onderstaande zal ik de vraag bespreken in hoeverre men de mens, of onderdelen van de mens, inderdaad als seri¨ele digitale computer mag opvatten. Ik zal laten zien dat deze vergelijking maar een beperkte waarde heeft. Het valt niet uit te sluiten dat de mens in computationeel opzicht een veel sterker of zwakker soort machine is dan de Turing-machine. (shrink)

The goal of our paper is to provide a description of an apparent V3 pattern which is salient with some speakers of the Ghent dialect and is illustrated in (1), from Vanacker (1980). In such examples, what would be an initial adverbial constituent in the root clause vroeger (‘formerly’) is separated from the finite verb by what Vanacker (1980) labels a ‘pleonastic’ element, die, in effect leading to a superficial V3 order. At first sight, this element die is optional and (...) it has no impact on the truth conditions of the proposition that it introduces. (2) is also acceptable in the dialect. (1) Vroeger, die bakten wij vier soorten brood formerly die baked we four sorts bread ‘We used to bake four kinds of bread.’ (Gijzenzele 0.28) (Vanacker 1980: 76) (2) Vroeger bakten wij vier soorten brood. formerly baked we four sorts bread ‘We used to bake four kinds of bread.’ In the first part of the paper, we will provide a description of the distribution of die. We will also compare its distribution with that of the more widely distribution resumptive adverbs dan (‘then’) and daar (‘there), which are typical of the Germanic V2 languages (Salvesen 2016). Our account will be based both on authentic data drawn from corpora and from anecdotal observations as well as on the results of elicitations with 10 native speakers of the dialect. In the second part of the paper we provide an analysis in terms of Wolfe’s (2016) typology of the syntax of V2. Adopting the articulated structure of CP as elaborated in the cartographic framework, we will propose that die is an overt spell out of the head Force and as such a root complementiser. (shrink)

Taal staat in de politiek centraal: in de Tweede Kamer, op social media en in het publieke debat wordt met woorden gestreden. Ook in de filosofie wordt taal steeds met politiek verbonden. Maar wie in staat is tot spreken staat nooit vast: in Black Lives Matter, #MeToo en klimaatmarsen eisen mensen die van oudsher tot zwijgen werden gebracht hun stem op. Stilte kan onderdrukken - soms wordt mensen (en andere dieren) letterlijk hun taal afgenomen, soms figuurlijk. Spreek, zegt de dichter (...) Audre Lorde terecht, je stilte zal je niet beschermen. Maar stilte heeft ook een andere kant: het kan een manier van verzet zijn, een schuilplaats, of deel van een gesprek in de vorm van luisteren en zwijgen. In een wereld waarin steeds harder geschreeuwd wordt moeten we leren af en toe ook stil te zijn. Om de rol van stilte te verkennen en de contouren te schetsen voor nieuwe politieke omgangsvormen, brengt Eva Meijer in 'Verwar het niet met afwezigheid. Over politieke stiltes' de verschillende soorten politieke stiltes in kaart. Ze markeert op originele wijze en met kennis van zaken de morele dilemma's die in het verhitte (social) mediadebat nauwelijks meer ter sprake komen."--Publisher information. (shrink)

‘Als de geesteswetenschappen zichzelf als de dienstmaagd van archivarissen en museumdirecteuren beschouwen, kunnen ze er bezwaarlijk van opkijken dat de belangstelling voor hen afneemt. Een dode geest is een oxymoron, en de archivering van meningen uit het verleden is op zichzelf niet interessanter dan een opsomming van uitgestorven soorten.’.

Janik beschouwt het falen als problematiek in een op succes gerichte wereld, waarin mislukking iets is geworden waarvoor men zich moet verontschuldigen. Hij gaat in op de soorten van falen die er zijn en de verschillende betekenissen die de term kan hebben, om inzicht te scheppen in de complexiteit van het begrip.