Abstract

Bu çalışmada insanın eylemlerini sevgi erdemi üzerinden kurgulamasının imkânı tartışılacaktır. Çalışmada sevgi erdemi ve bireysel ve toplumsal hayattaki rolü Nasîruddîn Tusî'nin Ahlâk-ı Nâsırî adlı eseri merkeze alınarak değerlendirilecektir. İnsanların birbirleriyle olan ilişkilerinde sevginin merkeze alınmasıyla hem bireysel hem de toplumsal huzurun gerçekleşmesinin mümkün olduğu iddiası çalışmanın temel dayanağıdır. Bu çerçevede öncelikle sevgi erdemi kavramsal olarak incelenecek, daha sonra bireysel ve toplumsal hayattaki rolü değerlendirilecektir. Bireysel hayattaki tezahürü, insanın kendisiyle barışık olması, hikmete ve erdemlere yönelmesi üzerinden; toplumsal sahadaki tezahürü ise, sevginin siyasi ve sosyal hayattaki rolü üzerinden incelenecektir. Sevginin bireysel ve toplumsal sahadaki rolü, kişinin öncelikle kendini tanıması, daha sonra da toplumsal hayata katkı vermesi şeklinde ortaya çıkmaktadır. Sevgi erdemine dayalı kurgulanan bireysel ve toplumsal yapı benmerkezci değildir, tam tersine bireye ve çevresine katkı vermeye yönelik olarak kurgulanır. Çalışmada Tusî tarafından sevgi erdemine dayalı olarak geliştirilen kurgudan hareketle bireysel olarak hikmete, toplumsal olarak da saadete ulaşmanın imkânı ortaya konulmaya çalışılacaktır.