Abstract

Lewica wydaje się mocno zagubiona we współczesnym świecie. Świadczyć o tym mogą bardzo rozbieżne strategie, jakie przyjmuje. Od "trzeciej drogi" będącej de facto pogodzeniem się z kapitalizmem aż po skrajny bunt i teorie głoszące potrzebę rozsadzenia kapitalistycznych instytucji od środka. Jedną ze strategii jest także quasi-anarchistyczna krytyka nawołująca do niezależnych działań poza istniejącymi strukturami władzy i państwa. Ma ona występować z "nieskończenie wymagającymi" etycznymi postulatami, które okażą się z góry niemożliwe do spełnienia - i obnażą tym samym ograniczenia liberalno-demokratycznych instytucji. Ma także tworzyć alternatywne instytucje i ruchy. Zdaniem Slavoja Žižka taki opór oznacza jednak faktyczne przyzwolenie na wszelkie, nawet najbardziej opresyjne działania państwa. Spycha lewicę na margines i separuje od rzeczywistej polityki, która pozostaje grą o władzę. Alternatywne ruchy i instytucje mogą być bowiem bez większego trudu ignorowane przez liberalne państwo. Zawsze znajdzie ono wymówkę, wskazując na "utopijność" lewicowych żądań