Abstract

İnsanoğlu yaşamı boyunca gerçeğe temellendirmede, Arşimetçi bir dayanak noktası, perspektifler üstü bir bakış açısı arayışını sürdürmüştür. Descartes’ın, "kuşku duyan bir ben olduğumdan kuşku duyamam" ile başlayan gerçek arayışında, onun Cogito’ya yaptığını Wittgenstein dilde yapma olanağını arar. Dilciler, gerçeğin kanıtlanabilir olmadığı ve gerçekle aramızda dil olduğu olgusundan hareket ederek çabalarını sürdürür. Bir diğer taraftan sürrealizmin önemli bir temsilcisi René Magritte’in çalışmalarıda sorguladığı gerçek ve dil ilişkisi farklı bir disiplindeki aynı kaygıyı gözler önüne serer. Bu çalışmamızda insanın bu arayışını dil üzerinden nasıl konumlandırdığına odaklanmak, felsefe tarihinde çok önemli bir yer tutan Wittgenstein’ın dil ile ilgili çalışmalarına ve ressam Magritte’nin eserlerindeki dil ve resim ilişkisine değinmek istiyoruz.