Abstract

In deze droom van Brague’s ideale school speelt scholing geen rol van betekenis. Scholing heeft immers betrekking op het bijbrengen van praktische instructies voor werk en leven, of op het onderrichten van. Aan de ideale school gaat het om onderwijs, dat niet een vakman maar een mens beoogt te vormen. Op het eerst gezicht lijkt dat oude ideaal slechts aanleiding te geven tot nostalgisch gemijmer en lijkt het – zeker in onze tijd – een achterhaald model. Toch kunnen we simpelweg niet zonder; zonder onderwijs in deze klassieke zin gaat onze beschaving ten onder. Vooral onze geestelijke vrijheid -- in Brague’s gedroomde school bovenal onderwezen in de klassieke talen, de kunsten en de theologie -- brengt ons een respect en vertrouwen, en tegelijkertijd een wantrouwen jegens de werkelijkheid bij, die ons toegang verschaffen tot het transcendente zoals geen enkele vorm van scholing dat zou kunnen doen.