Abstract

‘Het gezicht is van alle werkelijke dingen datgene waarin we het sterkst de eenheid benaderen van wat onaangedaan blijft onder de fragmentaties van het begripsmatige. In ons onderlinge verkeer is het zelfs een vorm van activiteit van het onmiddellijke, van het Ene, omdat het in sociale relaties een uitweg biedt aan alles wat aan een lichaam instinctief is en niet door de taal wordt gecontroleerd. Het is alsof de blik die van die ogen uitgaat, spreekt van wat het denken niet wil horen; alsof het ziet voorbij de wereld van verschijningen die het denken is.’