La actitud burguesa ante la muerte es posponerla y olvidarla. El sentido de la existencia, entonces, es alargar la vida todo lo posible. Heidegger entiende la muerte como la posibilidad más auténtica del ser humano: el ser humano está ahí para morir. En Unamuno, el _querer vivir_ del hambre de inmortalidad se funda sobre la conciencia del _tener que morir_; y, a su vez, el _tener que morir_ implica el hambre de inmortalidad. Este es el sentimiento trágico de la vida. (...) La muerte absoluta implica la falta completa de sentido. Así, el ser humano sería una pasión inútil. En el hambre de inmortalidad entonces hay una profunda afirmación del sentido de la vida como lucha por el sentido. Aunque la nada nos espere, hagamos que sea una injusticia, es decir, actúa de modo que no merezcas morir, que merezcas la eternidad y el sentido. Contra el nihilismo metafísico de Mefistófeles, así se fundamenta la esperanza. Por esto, la pasión es útil, porque solo podemos relacionarnos con la eternidad y el sentido mereciéndolos. (shrink)

Frant︠s︡uzʹka revoli︠u︡t︠s︡ii︠a︡: prokhodz︠h︡enni︠a︡ cherez smertʹ -- Romantyzm i khytristʹ dobra: Mefistofel i︠a︡k kulʹturnyĭ heroĭ -- Narodz︠h︡enni︠a︡ totalʹnosti: slabkistʹ indyvida, syla kolektyvnykh til -- Klas i︠a︡k hrupa obranykh: marksyzm -- Rasa i︠a︡k "use": rasyzm i zakhid -- Hotui︠u︡chysʹ do katastrof: palinhenesii︠a︡ i kinet︠s︡ʹ stolitti︠a︡ -- Fashyzm: triumf transheokratiï -- Nat︠s︡yzm: rasa i︠a︡ zakon -- Komunizm: vid emansypat︠s︡iï do rabstva -- Rosiĭsʹka ideolohii︠a︡: sumishi ta ekstremy -- Zamistʹ vysnovkiv: plynnistʹ ideolohiĭ i XXI stolitti︠a︡.

Goethe en una carta de 1825 a su sobrino, Alfred Nicolovius, acuñaba un vocablo curioso destinado a definir el futuro que estaba surgiendo: veloziferisch, «velocifero», un cruzamiento entre «velocidad» y «Lucifer». Y lo describía como un tiempo que «no deja madurar nada, donde el momento siguiente se traga completamente al anterior». Será precisamente la meta hacia la cual tenderá la tentación de Mefistófeles para con Fausto, aunque al final aspirará a un «momento hermoso» y perfecto, en la práctica a la (...) eternidad, que no tiene ya la amargura de la disolución del pasado ni la pesadilla del futuro. (shrink)

Niniejszy artykuł dotyczy problemu egzystencjalnej komunikacji w sztuce i literaturze. Problemu, który został przedstawiony i zanalizowany w oparciu o klasyczne teksty S. Kierkegaarda, G.W.F. Hegla, F.W.J. Schellinga, z odniesieniem do polskich klasyków estetyki, choćby R. Ingardena, W. Tatarkiewicza czy St. Ossowskiego. W artykule nie zabrakło także stałych odniesień do takich postaci, jak Don Juan Mozarta, Faust Goethego oraz sędzia Wilhelm Kierkegaarda. Taki dobór autorów, jak i literackich postaci, pozwolił na zderzenie dwóch punktów widzenia na kwestię komunikacji – subiektywnej i obiektywnej. (...) Dzięki temu stało się możliwe udzielenie odpowiedzi na pytanie o możliwość komunikacji w chwili, gdy przedmiot komunikacji nie jest w pełni osiągalny. Odpowiedzi, którą było zrozumienie natury i funkcji, jaką ma do spełnienia sztuka i literatura. A co dało się ostatecznie streścić w formułach, iż sztuka naśladuje życie, lecz nim nie jest, a także, że przeżycie estetyczne, podobnie jak każde inne egzystencjalne przeżycie, da się jedynie w niewielkiej mierze wyrazić słowami. Prawda artysty wymyka się bowiem konceptualizmowi filozoficznemu, a możliwość egzystencjalnej komunikacji skłania go, by wyrażał siebie w obliczu najtrudniejszych pytań, jakie stawia mu los. Pytań o jego własne przeznaczenie i sens twórczości. Tak oto twórca, dla którego jego własne życie jest dziełem sztuki bądź artysta dokonujący wyboru języka znaków, zawsze wyrażają jakieś przesłanie. Zarówno to wzniosłe, jak i najbardziej prozaiczne, które karmi się zafascynowaniem powszednią egzystencją. Biorąc pod uwagę powyższy kontekst, treść artykułu sugeruje, że egzystencjalizacja poznania, która skupia uwagę na subiektywnej, podmiotowej percepcji świata, jest najwłaściwszym sposobem zbliżenia się do samego twórcy, jak i jego artystycznej aktywności. Rzecz jasna, odpowiada to długiej tradycji myślenia egzystencjalnego i możliwości wykorzystania metody egzystencjalnej komunikacji. (shrink)