The subject to be interrogated is the problem of the extent to which differences in meaning across cultural experiences often affect translation and the chances of human communication. This is particularly significant in a world currently plagued by oppression, domination, colonialism, conflicts, prejudices, intolerance, discrimination, inequity and misconceptions.We are examining the issue of the perception that difference is a threat to cooperation, harmony and dialogue among peoples and institutions of the world. The aim of this study is to philosophically examine (...) this idea and to show that cultural difference could be a tool for building up a world where the much required values of harmony, respect for others, reciprocity and cooperation can be established using philosophical arguments by prominent or eminent African philosophers such as Wiredu and Diop amongothers. Methodologically, this study is necessary because there is a need to examine the philosophical dimensions of this issue from an African philosophical viewpoint. Wiredu pushes the argument from cultural universals while Diop makes a case for a cultural and historical basis of difference. Our key finding has been to show that there are some key philosophical theoriesthat go beyond the views of Wiredu and Diop among others. The idea is to anchor difference on a set of moral values needed for establishing enduring intercultural dialogue on an ethical foundation. The work identifies for instance, tolerance, mutual recognition, compromise and human dignity as pillars of enduring mutually respectful intercultural communication. (shrink)

Ukazano relacje Polaków dotyczące przyrody południowoafrykańskiej z perspektywy ponad 400 lat. Afryka Południowa, praktycznie do naszych czasów, jawiła się im zawsze jako kraj nie tylko bardzo odległy, ale też egzotyczny i interesujący. Determinowało to w poważnym stopniu charakter relacji. Podkreślały one przede wszystkim różnorodność i bogactwo przyrody południowoafrykańskiej. Przyrodę południowoafrykańską postrzegano również przez pryzmat wielkich możliwości łowieckich. Wielu Polaków odwiedzających Afrykę Południową wyrażało zdziwienie z obecności w tym kraju dwóch wykluczających się w zasadzie światów – nietkniętej przyrody i cywilizacji (...) europejskiej. Najczęściej opisywanym miejscem Afryki Południowej był Przylądek Dobrej Nadziei oraz okolice dzisiejszego Kapsztadu. Pierwszego dokładnego zapisu interior dokonał Antoni Rehman w latach siedemdziesiątych XIX wieku. Rzeczowo i ze znawstwem pisali o przyrodzie południowoafrykańskiej polscy uczeni, którzy uczestniczyli w XV Międzynarodowym Kongresie Geologicznym w Pretorii w 1929 roku: Walery Goetel, Jan Lewiński, Józef Morozewicz i Jerzy Loth. Dość liczne relacje odnośnie przyrody południowoafrykańskiej pojawiły się współcześnie w kontekście złożonej sytuacji społeczno- politycznej Afryki Południowej. (shrink)