Abstract

The postmodernist theory of meaning, as articulated in Jacques Derrida's philosophy of language, is based on semantic holism and a critique of the referential theory of meaning. Following Richard Rorty's request that the differences between the analytical, pragmatic and continental paradigm be surpassed, it is possible to find identical attitudes and similar arguments in the analytical philosophy of language in authors such as Frege, Wittgenstein, Austin, Searle, Quine, Davidson and Dummett. The linguistic turn made by these authors resulted in a critique of epistemological realism and a plead for epistemological antirealism or constructivism, which is subject to empirical verification mainly by analysing the role of the metaphor in cognition. Despite the differences in approach and style display, the postmodernist theory of meaning is to a large degree compatible with the crucial ideas behind the analytical philosophy of language.Postmodernistička teorija značenja, artikulirana u filozofiji jezika Jac- quesa Derride, počiva na semantičkom holizmu i kritici referencijalne teorije značenja. Slijedeći zahtjev Richarda Rortyja o nadilaženju razlika između analitičke, pragmatističke i kontinentalne paradigme, moguće je pronaći identične stavove i slične argumente u analitičkoj filozofiji jezika, kod autora kao što su Frege, Wittgenstein, Austin, Searle, Quine, Davidson i Dummett. Jezični zaokret ovih autora rezultira kritikom epistemološkog realizma i zagovaranjem epistemološkog antirealizma ili konstruktivizma, koji je podložan empirijskoj provjeri, prvenstveno analizom uloge metafore u spoznaji. Usprkos razlici u pristupu i stilu izlaganja, postmodernistička teorija značenja uvelike je kompatibilna s krucijalnim mjestima analitičke filozofije jezika