Abstract

‘De popularisering van de hoge cultuur is tegenwoordig de rechtvaardiging van de cultuur als zodanig. Als iets goed is, als iets nobel is, moet het gedeeld worden, en wel zo breed mogelijk. Natuurlijk is de democratisering van de hoge humanistische cultuur in een kapitalistische beschaving problematisch. [...]Toch is het onzin om te veronderstellen dat we een verhevener en humanistischer publieke cultuur zouden hebben als we niet meer zouden proberen de toegang tot ons erfgoed te verbreden. Een democratische toegang tot de humanistische cultuur lijkt hoe dan ook een goede zaak, ook als we niet zeker weten tot op welke hoogte deze toegang de geest verheft.’