Abstract

In de jaren 1905 tot 1912 kwamen filosofie en kunst op een bijzondere manier samen. Het vroege expressionisme, de atonale muziek, de filosofie van de dood en de poëzie van de lucide wanhoop gingen samen op. De nieuwe wetenschap van de sociologie nam de botsing tussen de industriële maatschappij en het humanistische individu als onderzoeksterrein en de psychologie hield zich toen sterk bezig met theorieën over het doodsinstinct. Deze stelling wordt in een analyse van het werk van de drie denkers onderbouwd.