Abstract

De grote controverse over Hannah Ahrendst's verslag van het proces tegen Eichmann dat in 1961 in Jeruzalem plaatsvond, heeft diepe sporen achtergelaten. In de beklaagdenbank zaten bij Ahrendt niet alleen de bureaucraat als massa-moordenaar, maar ook zijn ongewilde helpers, de leden van de Judenräte, die over in de door Duitsland bezette Europa de nazi's geholpen hebben om hun onfortuinlijke geloofsgenoten uit te leveren. Haar scherpe analyse heeft het joodse establishment in Israël en de Verenigde Staten geschokt en ook in Duitsland was men niet blij met het boek dat zijn actualiteit nog steeds niet verloren heeft. Het probleem van de "banaliteit van het kwaad" duikt in steeds weer andere vormen op.